Morgunblaðið - 20.02.1946, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 20. febr. 1946
L
AST í MEIIMUM
CJptir CJaylor CJaldiuelf
22. dagur
„Jeg vona, að þú hafir fyrir-
gefið mjer ósvífni þá, sem jeg
sýndi þjer. Jeg hegðaði mjer
eins og ruddi. Jeg vona, að þú
erfir það ekki við mig“.
,,Nei“, hvíslaði hún. „Nei,
nei“.
„Þú hefir þá fyrirgefið
mjer?“ spurði'hann, alvarleg-
ur í bragði.
Varir hennar bærðust, en
hann heyrði ekkert. Hann
rjetti fram höndina. Hún starði
á hana andartak, og tók síðan
í hana.
„Eigum við ekki - að halda
heimleiðis?“ spurði hann. „Jeg
heyrði ekki betur en verið væri.
að hringja til kvöldverðar“.
Þegar þau komu inn í and-
dyrið, hraðaði Amalía sjer upp
í herbergi sitt. Einhver hafði
kveikt þar ljós. Eldur logaði í
arninum. Hún settist á rúmið.
Hún skalf frá hvirfli til ilja.
Svo fól hún andlitið í höndum
sjer. „Guð minn góður“, muldr
aði hún.
★
28. apríl hjelt Wainwright
Tayntor hershöfðingi veislu í
tilefni þess, að þau Sally og
Jerome höfðu opinberað trú-
lofun sína. Þau ætluðu að gifta
sig í september.
Gamli hershöfðinginn rjeði
sjer vart fyrir kæti og Sally
var í sjöunda himni af sælu.
Ættingjar og vinir höfðu kom-
ið frá Boston, New York og
Fíladelfíu, til þess að vera í
veislunni.
Konur og karlar. skrýddust
sínu besta skarti, og ekkert var
sparað til þess að gera veisluna
eins vel úr garði og unt var.
Brúðurin tilvonandi var yndis-
leg á að líta, í ljósbláum kjól,
og brúðguminn tilvonandi var,
að því er kvenfólkið sagði, al-
veg dásamlegur.
Jafnvel Dórótea Lindsey,
sem ekki hafði verið sjerlega
hýr í bragði upp á síðkastið, var
ánægð að sjá. Hún var klædd
í dökkrauðan kjól, en ekki grá-
an eða svartan, eins og siður
hennar hafði verið um margra
ára skeið. Það var að vísu satt,
að hún var orðin vel roskin —
en hún var nærri því ungleg að
sjá, svona í fljótu bragði,--
sögðu konurnar. Nokkrir for-
hertir piparsveinar renndu til
hennar hýru auga. Þegar öllu
var á botninn hvolft, myndi
heimanmundur hennar mjög
álitlegur.
Lindsey gamli hafði krafist
þess, að fá að fara í veisluna.
Þó^að hann væri mjög máttfar
inn, skemmti hann sjer hið
besta, sat og ræddi við gamla
vini sína úti í horni.
Þeir, sem höfðu af illgirni átt
von á því, að kona Alfreðs
Lindsey myndi á einhvern hátt
verða hneykslanlega búin,
höfðu orðið fyrir sárum von-
brjgðum. Kjóll hennar var mjög
virðulegur, og búningur henn-
ar lýtalaus í alla staði. Menn
veittu því athygli, að hún hafði
grenst og var mjög þreytuleg.
Getur það verið, hvískruðu kon
urnar sín á milli, að frú Lindsey
sje þegar. . . Þær virtu hana
fyrir sjer með athygli. — Hún
hafði auðvitað ekki verið gift
nema í tæpa fjóra mánuði. En
það væri gaman fyrir Alfreð, ef
þau ættu von á erfingja. Hann
átti aðeins þennan vesalings
kryppling frá fyrra hjónaband-
inu.
Frú Kingsley ákvað, að kom
ast að þvi sanna í málinu. Hún
dró Amalíu með sjer út í horn,
og spurði umsvifalaust: „Ertu
ófrísk, heillin?“
Amalía roðnaði hvorki nje
varð vandræðaleg. „Nei“, svar-
aði hún rólega. „Ekki ennþá“.
Gamla konan horfði rannsak
andi*á hana.
„Það er ekkert sem hefir eins
góð áhrif á konuna, og eignast
börn. Þú verður að eignast að
minnsta kosti sex“.
Amalía brosti lítið eitt.
„Jeg skal leggja mjer orð yð
ar á minnið, frú Kingsley“.
„Jeg hefi aldrei eignast bar:
sjálf“, hjelt gamla ekkjan á-
fram. „Mjer hefir altaf þótt
börn leiðinleg. Það er vitanlega
óeðlilegt. En jeg hefi aldrei ver
ið eins og aðrar konur. I þessum
heimi, þar sem borgaraleg miðl
ungsmennska er alsráðandi, er
skemmtilegt og hressandi að
vera dálítið öðrirvísi en fólk er
flest“.
Amalía hló. „Já — mjer hefir
altaf skilist, að það sje óvenju
legt fólk, sem skapar veraldar-
söguna. Því tekst að dáleiða
fjöldann, ef svo mætti að orði
kveða“.
„Já — jeg er hrædd um, að
þú hafir rjett fyrir þjer. — Á
einhvern dularfullan hátt hef-
ir mjer tekist að fá þrjá menn
til þess að giftast mjer. Þrjá
ríka og vel ættaða menn. láttu
á mig. Jeg er hvorki falleg nje
hrífandi — guð forði mjer frá
því! Samt hafa þrír vel metnir
og góðir menn kvænst mjer —
og þeir voru allir hrifnir af
mjer. Það er dáleiðsla. — Ertu
ekki hissa á þeim?“
Amalía horfði beint framan
í hana. ,,Nei“, sagði hún hugs-
andi. „Jeg er ekki hissa á þeim.
Jeg skil það vel, að þeir hafi
fremur viljað kvænast yður, en
einhverri af þeim snoppufríðu,
sálarlausu konum, sem nóg er
til af í veröldinni“.
Gamla konan tók um hönd
Amalíu, ánægjuleg á svipinn.
„Mjer líkar vel við þig, barnið
gott. Þú ert laus við alla
hræsni. Þú sagðir ekki, að jeg
hefði hlotið að vera falleg, þeg
ar jeg var ung. Þú ert býsna
glöggskygn. Jeg hefi altaf ver-
ið ljót — en skemtileg. Karl-
maðurinn þreytist fljótlega á
snotru andliti .og fallegum lík-
ama — en hann verður aldrei
leiður á konu, sem getur komið
honum til þess að hlægja. Upp
áhaldssaga föður míns var um
Samúel Johnson“, hjelt gamla
konan áfram. „Sam var kvænt-
ur mjög fjörugri konu. — Hún
hljóp oft frá honum, með hin-
um og þessum piltum. En Sam
tók henni altaf tveim höndum,
þegar hún var orðin þreytt á
þeim, og vildi snúa aftur
heim. Einu sinni reyndu vinir
hans að skerast í leikinn og
telja um fyrir honum. Sam svar
aði: „Já, en hún er altaf svo
hress í bragði og kát, þegar hún
kemur aftur heim — og hefir
svo margt skemmtilegt að
segja mjer“. — Ef jeg ætti dæt
ur, heillin, þá myndi jeg sjá um,
að þær festu sjer þessa sögu á
minnið, þegar er þær hefðu ald
ur til“. Hún hristi höfuðið. —
„Karlmenn eru svo hverflynd-
ir“. —
Amalía hlustaði ekki á hana.
Jerome og Sally dönsuðu fram
hjá rjett í þessu. Jerome brosti
framan í unnustu sína, og hvísl
aði einhverju að henni, svo að
hún fór að skellihlægja. Ama-
lía lokaði augunum andartak.
Hún var náföl í andliti.
Það fór ekki framhjá frú
Kingsley. Hún horfði hvasst á
hana, og sagði því næst:
„Maður verður stundum að
reyna að snúa ósigrinum upp
í sfgur. Það verður þú að gera.
Jeg er nú orðin gömul, og hefi
lært sitt af hverju á lífsleið-
inni“.
Amalía starði á hana.
Frú Kingsley kinkaði kolli.
„Já, góða mín. Það er ömur-
legt, þegar konan kemst að því,
að karlmaðurinn hefir verið
vitrari“.
Amalía sat við snyrtiborðið
og starði á spegilmynd sína. —
Það var sár þjáningingarsvip-
ur á andliti hennar. Jeg hefi
aldrei breytt viturlega, sagði
hún. Jeg hefi alltaf hegðað
mjer eins og kjáni. Hún gat
ekki hreyft sig. Hún hafði set-
ið þannig í stundarfjórðung, án
þess að gera nokkra tilraun til
þess að afklæða sig. Hún heyrði
ekki, að dyrnar á herberginu
voru opnaðár, og kipptist því
við, þegar hún heyrði rödd Al-
freðs.
„Ertu ekki háttuð ennþá? —
Veistu, að komið er langt fram
yfir miðnætti?“
„Jeg er svo þreytt“, ansaði
hún, hljómlausri röddu. „Jeger
aðeins að hvíla mig“. Hún reis
á fætur.
Alfreð gekk til hgnnar. Hann
var hikandi og vandræðalegur.
Hann tók hana í faðm sjer og
kyssti hana. „Elskan mín“,
hvíslaði hann. „Það eru nú
meira en tveir mánuðir síð-
an....“. Hann fann, að hún
stirðnaði upp. ,,Amalía!“ hróp-
aði hann. „Hvað gengur að
þjer? Ertu lasin?“
Hún settist aftur. Hann kraup
við hlið hennar og horfði biðj-
andi á hana. „Amalía — hvað
gengur að þjer, yndið mitt?“
Hún hallaði sjer að honum,
en hún horfði ekki á hann, þeg
ar hún svaraði: „Jeg er aðeins
þreytt.“ Hún þagnaði, og muldr
aði síðan: „Þú — þú verður að
sýna mjer þolinmæði meðan —•
meðan jeg er að átta mig“. Hún
leit upp. „Þú skilur það?“
nminniHiiiiiniiiiiiHKmmuiiHiHiiimiuuiumuiiiin
S Nýkomið fyrir
jfermmpnal
1 Hvít kjólaefni margar g
S gerðir, hvít undirföt, hvít- j§
1 ir sokkar, hvítir vasgklút- =
= ar, hvít blóm í kjólinn, g
j§ hvítir blómsveigar í hárið. §j
= Versl. Anna Gunnlaugsson =
i Laugav. 37.
B r=
e =
iiiiiiimiiiHiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiimiiii
Stríðsherrann á Mars
2) renyjaiaffa
Eftir Edgar Rice Burroughs.
141.
þess til, og Faðir Þernanna, ‘sem að líkindum hafði ætl-
að að hindra Salensus Oll í því, að láta framkvæma
vígsluathöfillfia, þar sem hann sjálfur var hrifinn af
Dejah Thoris, var kominn að raun um að Thurid hafði
hrifið hana á brott rjett við nefið á honum.
Phaidor hafði verið svona skemt vegna þess að hún
vissi hversu þungt þetta myndi faJla mjer, og einnig var
ánægja hennar blandin hatri hennar á prinsessunni af
Helium.
Það fyrsta, sem jeg gerði, var að athuga tjöldin, þar
sem jeg hafði sjeð Thurid gægjast fram. Jeg reif tjöldin
niður með 'einu handtaki, og að baki þeirra tók við mjór
gangur. ' , #
Mjer datt ekki í hug annað, en þau hefðu farið eftir
þessum gangi og hljóp inn í hann, og hefði jeg efast
um það, var sá efi ekki lengi að breytast í vissu, þegar
jeg inni í ganginum fann eyrnalokk Dejah Thoris. Jeg
þrýsti honum að vörum mjer og hjelt áfram eftirför-
inni.
Jeg hafði ekki lengi farið, er jeg kom inn í herbergið,
þar sem jeg hafði fellt Solan gamla. Hann lá þar eins
og jeg hafði skilið við hann, og ekki sáust nein merki
þess að nokkur annar hefði farið þarna um, síðan jeg
var þar síðast, en jeg var sannfærður um það, að ein-
mitt hjer um hefðu þau farið, Dejah Thoris og Thurid.,
Andartak hikaði jeg, óviss um það, út um hverjar af
hinum mörgu dyrum jeg ætti að fara, til þess að kom-
ast á rjetta leið. Jeg reyndi að ryfja upp fyrir mjer leið-
beiningarnar, sem jeg hafði heyrt Thurid hafa upp fýrir
Solan, og að lokum mundi jeg þær, fyrst í stað óljóst,
eins og þær sæust gegnuin þoku: Og jeg mundi eftir
hvaða dyr jeg átti að fara út um.
Jeg hikaði ekki lengi við að fara út á þann ganginn,
og ekki fór jeg beldur varlega, þótt jeg vissi að miklar
hættur kynnu að liggja í leyni fyrir mjer þar.
Sumsstaðar var koldimmt í honum, en víðast hvar
Það er oft og tíðum erfitt að
ná í vinnukonur. Frú nokkur
í Bandaríkjunum var l^igi bú-
in að ^reyna og fjekk loksins
unga stúlku senda frá ráðning-
arskrifstofunni. Stúlkan var frá
Lapplandi, og eftirfarandi sam
tal átti sjer stað:
— Getið þjer lagað mat?
— Nei.
— Kunnið þjer að sauma?
— Nei.
— Hafið þjer passað börn?
— Nei.
— Kunnið þjer almenn hús-
verk?
— Nei.
— Jæja, hrópaði frúin for-
viða, — hvað getið þjer eigin-
lega gert?
— Jeg kann að mjólka hrein
dýr.
★
Daninn (í símanum); „Zand-
er! Zander! Nej, ikke C! ABC-
DEFGHIJKLMNOPQRSTU-
VWXYZ!“
★
Maðurinn sneri sjer að þeim,
sem'sat næstur honum í sam-
kvæminu, og reyndi að hefja
samræður.
„Meiri rigningin“, sagði
hann, „minnir mann á flóðið
mikla“.
„Flóðið?“
„Flóðið mikla. — Nói, Örkin,
Ararat“.
Ókunni maðurinn saup á vín
glasinu og hristi höfuðið afsak-
andi.
„Jeg hefi ekki lesið blöðin í
dag“, sagði hann.
★
Hin 15.800 hótel Bandaríkj-
anna tapa árlega handklæðum,
lökum, silfurborðbúnaði, mynd
um, öskubökkum og ljósaper-
um fyrir um 20.000 dollara. -—
Það eru hótelgestirnir, sem
stinga af með þennan varning.
★
Surrealismi mun vera sprott
inn af Dadaisma, en sú grein
málaralistarinnar átti upptök
sín í París kringum 1920. Dada-
ismi var þó ekki sprottinn af
neinu yfirlýstu kerfi, og hinir
opinberu fundir dadaista bygð-
ust að mestu leyti á því, að ein-
hver dadaisti las upphátt úr
dagblaði, meðan rafmagns-
bjöllum var hringt, til þess að
ekkert heyrðist til hans.
★
Talið er að Mussolini hafi,
þau 21 ár, sem hann var við
völd, átt mök við hvorki meira
nje minna en 74 kvenmenn sem
kostuðu hann als 5.000.000
dollara. *