Morgunblaðið - 13.10.1946, Side 14

14
MORGUNBLAÐIB
Sunnudagur 13. okt. 1946
Eiii!miiiiiiiiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiii:iiii!iiiimiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiii|
B |
BLÓÐSUGAN
tlftir Jok n CjoodujLn
Íiimmmmmmmmmmmmiuiimiiimmmmmiiimimiii
immmmimmmiimmiiiimmmimiiiiimmmimmiiiiimrS
11. dagur
— Jeg hata og óttast góð-
gjörðasemi við fullorðna karl-.
menn. Það gerir ekki annað en
halda sárum heimsins opnum
í stað þess að græða þau. Um
börnin er allt öðru máli að
gegna. Með peningum er hægt
að lyfta nokkrum þeirra upp úr
ræsinu og gera úr þeim menn
og konur. Jeg þakka yður fyrir
mína hönd og vina minna. En
Craven skal engan frið fá eða
aðrir þeir, sem fylla ræsin af
eyðilögðum mönnum með fje-
græðgi sinni.
Augu Ormes leiftruðu og
röddin var eins og heróp.
— Það er tími til kominn, að
England verði sjálfu sjer ráð-
andi. Og fyrir því ætlum við að
berjast með engu minni krafti
en forðum við Þjóðverja.
Frú Garth leit á hann og
fjekk undarlega tilfinningu
fyrir hjartað.
Han bar höfuðið þannig að
birtan fjell á breitt ennið og
fyrirmannlegt andlitið, og hún
sá, að þarna var maður, sem
var fæddur foringi.
— Já, þjer skuluð ekki vægja
þeim, sagði hún. — Jeg er að
vísu ein af ríkisfólkinu, en 1
þessu er jeg alveg á yðar máli.
Og munið þjer, að þjer eigið
líka óvini og þjer skuluð sanna,
að Craven verður ekki betri
viðureignar en Þjóðvérjinn. —
Hún rjetti honum höndina. —
Komið þjer heim til mín ann-
að kvöld og talið við mig.
Augu Ormes ljómuðu. Spurn-
ing var komin fram á varir
hans, en hann tók sig á.
— Þakka yður fyrir; það skal
vera mjer ánægja. Þakka yður
enn fyrir gjöfina.Hann greip
hönd hennar og flýtti sjer síð-
an út.
Eftir að dyrnar lokuðust,
stóð frú Garth ofurlitla stund
þegjandi.
— Ef jeg fæ að lifa eitthvað
enn, sagði hún lágt, — á jeg
eftir að sjá þennan nýgræðing
í forsætisráðherrastólnum. —
John Orme mun stjórna Eng-
landi fyrr eða síðar. Mjer hef-
ir enn aldrei mistekist að
þekkja fólk. Hún kastaði ávís-
anaheftinu í skúffuna. — Og
hver veit nema jeg geti stjórn-
að Englandi fyrir hans milli-
göngu.
— Annars lítur svo út, sagði
hún við sjálfa sig, — að Blóð-
sugan fari eins með seinheppi-
lega ríkismenn eins og Craven
fer með þurfandi fátæklinga.
Jæja, Blóðsugan gamla, þú
hefir í dag fengið mann til að
taka svari þínu. En hvernig
yrði ef John Orme sæi þig ljós-
lifandi?
Hún tók heyrnartólið.
— Er það hr. Calverley? Já,
jeg verð burtu tvo klukku-
tíma.
Hún lagði heyrnartólið frá
sjer, en ekki á gímatólið
Frú Garth opnaði nú mið-
dyrnar á hinum vegnum, fór út
og lokaði á eftir sjer. Síðan
gekk . hún eftir löngum eyði-
legurá gangi. Þar sem hann
endaði voru tvær grindahurð-
ir, sín hvoru megin. Sú til
vinstri var rambyggilega læst
og hinumegin við hana tóku
við geymslurúmin, þessi þjóf-
heldu og eldtryggu, sem Garths
banki var frægur fyrir. En frú
Garth opnaði hurðina til hægri
og gekk nú eftir öðrum gangi,
þar sem alt var steinn, en sá
gangur endaði við járnhurð af
eldri gerð, sem leit út eins og
risavaxinn peningaskápur. —
Þetta var hið allra helgasta í
bankanum og enginn hafði að-
gang að því nema frúin. Hún
dró úr barmi sínum lítil gull-
hylki, en í því voru tveir lykl-
ar. Með þessum lyklum, ekki
stærri en þeir voru, gat hún
opnað stóru hurðina, sem sner-
ist á hjörunum undir eins og
hún snertí hana.
Hún gekk hægt inn, þrýsti á
rafmagnshnapp og lokaði járn-
hurðinni. Slárnar, sem voru
slynglega útbúnar, læstu hurð-
inni samstundis.
Lampinn, sem stóð á lágri
hillu gaf góða birtu um her-
bergið. Fyrir framan hilluna
var stóll.
Frú Garth settist á stólinn
og dró lítinn kassa úr hólfi
undir hillunni. í honum var
ýmislegt skrítið og þegar lokið
lyftist upp, kom í ljós spegill,
sem var feldur innan í það.
Óvinir frúarinnar hefðu víst
viljað gefa mikið til að sjá hvað
hún gerði nú.
Með fimm fingratökum bar
hún á andlit sitt smyrsl, sem á
svipstundu gaf því hinn gulleita
lit ellinnar. Engin Jjtur getur
breytt andliti eins gjörsamlega
og gulur, og heldur ekki hefði
nein leikkona verið fimari að
breyta lit sínum en frú Garth
var nú.
Fingur hennar fóru í hin
ýmsu hólf í kassanum á víxl
og svo upp að andlitinu. Það
var eins og hrukkurnar spryttu
upp á enni hennar og kring
um augun, ljósu augnahárin
fengu skollitan lit, varirnar
mjókkuðu og urðu að grönnu,
litlausu striki og kinnbeinin
hækkuðu. Einnig bar hún ein-
hvern vökva í augun sjálf, og
loks gerði hún hendurnar hrukk
óttar. Hún gekk ískyggilega
vandlega að verki, en flýtir
hennar var engu síður aðdá-
ur.arverður.
Síðan hafði hún fataskifti
og var álíka fljót að því. Hún
fór í óbrotinn, næstum ljót-
an kjól úr svörtu efni, utan yf-
ir laglegu fötin, sem hún var í,
svo hann huldi þau alveg. ■—
Fremst á höfuðið festi hún of-
urlítið af gráu hári og ljet það
koma fram undan ofurlitlu.m
hatti, en yfir honum var dökk
blæja, sem þó ekki huldi gula
andlitið.
Frú Garth stóð upp og lagði
síðustu hönd á verkið með ó-
segjanlegri aðgæslu. Hún leit
á mynd sína í speglinum og
varirnar kipruðust í óviðkunn-
anlegt bros.
— Blóðsuga, sagði hún, —
þinn tími er kominn.
Hún opnaði nú hinar dyrnar
á geymsluhólfinu með hinum
lyklinum; þær voru svo lágar,
að hún varð' að beygja sig til
þess að komast út um þær. —
Þegar hún háfði lokað á eftir
sjer, brá húp upp vásaljpg' á
raka steinvegginn, sem hinu-
mogin var, og þar var ekki auð-
velt að sjá hvar hurðin var.
Hurðin var frá fyrri tímum
Garths-banka
En þegar hún var komin út
um dyrnar, var bankinn og
alt, sem í honum var, horfinn
sjónum. Hvorki þeir sem elsk-
uðu hana, nje heldur hinir, sem
hötuðu hana vissu neitt um
þetta leyndarmál. Það tilheyrði
henni einni.
Hún fór gegn um hvern
ganginn eftir annan og voru
sumir þeirra svo mjóir, að tveir
menn hefðu getað gengið þar
hlið við hlið. Hún gekk niður
einn stigann og upp annan og
fór þannig gegn um heila sam-
byggingu af húsum, þangað til
komið var gegn um síðustu
dyrnar og út í tómt herbergi
með kölkuðum veggjum, þar
sem birtan kom inn um lítinn
glugga.
Úr þessu herbergi var gengið
inn í annað stærra, þar sem
veggirnir voru dumbrauðir á
litinn. Þarna inni var stórt skrif I
borð og við það sat kona, alein
og þögul, og hafðist ekkert að.
Þetta var síðasti þátturinn í
ferðalaginu að hitta þessa konu,
því hún var lifandi eftirmynd
Blóðsugunnar. Gula hörundið,
ellilegu hendurnar, svarti bún-
ingurinn og slæðan, var sýni-
lega fyrirmyndin, sem frú
Garth hafði hagað dulargervi
sínu eftir.
Og konan við borðið hvorki
hreyfði sig nje talaði. Það var
líkast því, að hún væri í móki.
Frú Garth snerti fingri við
öxl hennar og benti þegjandi
á dyrnar, sem hún sjálf hafði
komið inn um. Konan stóð upp
samstundis og hlýddi bending-
unni. Þá settist frú Garth 1
sæti hinnar og dyrunum var
læst.
Frú Garth leit kringum sig í
skrifstofunni og greip talpípu,
sem var hjá henni. Um leið
snerti hún bjölluhnapp og síð-
an heyrðist rödd hennar mjó
en hvöss.
— Hr. Drave. Jeg er tilbú-
in að afgreiða það, sem mín
kann að þurfa við. Þjer skilj-
ið. Ekkert af því, sem er smá-
vægilegra. Það afgreiðið þier
sjálfur eins og vant er. Jeg get
afgreiK stærri viðskiftamenn-
ina næstu tvo klukkutíma.
VI. KAPÍTULI.
Sir Melmoth Craven gekk
niður útiþrepin á íbúðarhúsi
sínu og fór inn í leiguvagn, se>n
þjónn hans hrtfði útvegað hcii-
um. Þetta var klukkan háh-
tólf árdegis, daginn eftir við-
tal hans við Steinberg.
— Til kauphallarinnar, sagði
hann við ekilinn, lokaði síðan
báðum gluggum og kastaði s’ jr
aftur í sætið.
Augu hans voru myrk og
þreytuleg, og svipurinn óró-,
legur. Við : hans í sætinu
var litil skjaiataska, læst, og
hvíldi hön^ hans á henni alla
leiðina.
— Þá tr að spila síðasta
trompinu, ságði harin við sjálf-
anjsig og stundi.
ÍJEST AD AUGLÝSA
í MOBGUNBLAÐINU
Barnið og björninn
EFTIR CHARLES G. D. ROBERTS.
2. H
Allt í einu, þegar hann var nýbúinn að taka vænan sil-
ung af færinu, tók drengurinn eftir því, að hið skógivaxna
nes, sem skyggt hafði á útsýn hans út á vatnið, hafði allt
i einu verið dregið inn í landið, eða svo fannst honum það.
Hann fjekk ákafan hjartslátt, sneri sjer við og sá að það
voru svo sem tíu metrar milli flekans og vatnsbakkans.
Flekinn rann rólega, en ekkert mjög hægt frá bakkanum
og nálgaðist stöðugt hinar hvítfextu öldur, sem risu þar,
sem landvarinu sleppti.
Drengurinn lagði veiðistöngina niður á flekann, því
hann var alltaf reglusamur. Svo stóð hann um stund eins
og stirðnaður. Þetta var einn þeirra skelfilegu atburða,
sem stundum koma fyrir og hann hafði heyrt um. Komu
fyrir annað fólk, og hann hafði lesið um. Þetta var eins
og hann hefði verið að lesa hryllilegt æfintýr og væri allt
i einu kominn sjálfur inn í atburðarásina. Og honum
fanst hvítfextu öldurnar úti á vatninu glápa á sig og
teygja út hendur eftir sjer. Hann rak upp tvö æðisleg óp,
sem titruðu í loftinu eins og hnífar í trje.
,,Hvað er að?“ var kallað skelfdri röddu inni á milli
trjánna á vatnsbakkanum.
Þetta var rödd Andrjesar frænda. Hann hafði þá komið
aftur fyr en búist var við. Og um leið hvarf ótti drengs-
ins. Hann vissi að allt myndi verða komið i lag eftir stutta
stund.
,,Jeg er á reki. Á reki á flekanum hans Villa“, svaraði
hann og röddin hljómaði eins og hann væri stórmóðgaður
við flekann.
„Nú, það er það“, sagði Andrjes frændi um leið og hann
kom fram á milli trjánna. „Þú ert kominn á rek lagsi.
Jeg var hræddur um að þú værir að sökkva eftir skrækj-
unum að dæma. Vertu nú rólegur, jeg skal sækja þig
strax. Og svo skulum við vita hvað flekinn segir, þegar
við förum að tala yfir honum fyrir að haga sjer svona“
í Bandaríkjunum er eins og
víðar, erfitt að fá inni á hótel-
um. Svo öll hugsanleg ráð eru
auðvitað notuð.
Þannig segir blað nokkurt frá
því, að ung kona hafi nýlega
fengið herbergi í New York, af
því að hún var með barn á
handleggnum. Barnið reyndist
síðar vera dúkka.
Sama blað skýrir svo frá, að
maður, sem kom á hjólastól og
fjekk herbergi af mannúðar-
ástæðum, hafi dansað í dans-
sal hótelsins um kvöldið!
★
Flotaforingi var í veislu hjá
gamalli konu, sem einhvern
veginn gat ekki komið því inn
í hausinn á sjer, að sjóhetjan
væri annað og meira en venju-
legur skipstjóri.
Þetta fór í taugarnar á flota-
foringjanum, svo hann sagði \ ið
konuna:
— Skipstjóri hefi jeg verið,
frú mín góð, en það er jeg
ekki lengur.
— En sú sorgarsaga, sagði
gamla konan. Var það áfengið,
sem fór svona með yður?
★
Tveir menn veðjuðu um það,
hvor gæti látið kolabirgðir
sínar endast lengur.
Annar notaði sykurtengur,
þegar hann kynti miðstöð sína,
og þóttist með þessu viss um
að vinna veðmálið. Hann var
því í góðú skapi, þegar hann
eftir viku heimsótti kunningja
sinn, til að sjá hvernig hon-
um gengi.
Hann kom að honum, þar sem
hann rogaðist með poka af kol-
um fram og aftur um stofu sína.
— Þetta er hitandi, sagði
hann, og jeg þarf þess vegna
alls ekki að kynda miðstöð-
ina.
Hann vann veðmálið.
★
Þegar John Kincheloe, lækn-
ir í borginni Hardingburg í
Kentucky, var sjötugur fyrir
skömmu síðan, hjeldu 5942
manns homnn samsæti. Lækn-
irinn hafði á sínum tíma kom-
ið öllum hópnum heilu og
höldnu í þennan heim!
★
— Jeg varð að senda einn af
drengjunum heim í gær vegna
þess að hann hafði ekki lesið
lexíurnar sínar.
— Hjálpaði það nokkuð?
— I dag hafði enginn lesið
lexíurnar sínar.
★
Dómarinn — Og svo leyfi
jeg mjer að vona, að þetta sje í
síðasta skifti að við hittumst
hjerna.
I Sakborningurinn — Nú, já,
| ætlið þjer að fara að hætta
' störfum?
★
Þégar hamingjan snýr við
okkur bakinu, fara aðrir að
dæmi hennar.