Morgunblaðið - 24.12.1946, Qupperneq 3

Þriðjudagur 24. des. 1946
MORGUNBLAÐIÐ
3
JÓLAGAMANBARNANNA
Besta jólagjöfin Ef jólagæsln (eSa öndin) er óþæg!
Æfintýri fyrir börn
Teiknarinn hefir fundið ráð til að' skera jólagæsina.
ÞAÐ hafði verið mikill jóla-
fagnaður hjá tröllunum í hóin-
um. Vgislan hafði staðið alla
nóttina og svo mikil var gieðin
hjá tröllakónginum. að alstað-
ar var um það talað.
Jólasveinarnir komu í heim-
sókn daginn eftir, og þeir sögðu
frá því, hvað það hefði verið
gaman á bónda’bæjunum og í
borgunum — og svo hjelt veisl-
an í tröllahólnum áfram-. Það
var bara eitt lítið tröll, sem
hreint ekkert skemti sjer. Hann
hjet Toppi og hann bjó í hól á
heiðinni, sem var langt í burtu.
— Toppi er svo leiðinlegur,
sögðu skógartröllin og jólasvein-
- arnir — hann hefur aldrei frá
neinu skemmtilegu að segja, og
hann stríðir aldrei fólki, eða
finnur upp á öðru sér til gamans.
Auiningja Toppi litli var allt-
af uppi á hólnum sínum og
starði út vfir heiðina. Heiðin var
það fallegasta, sem hann hafði
nokkurn tíma sjeð, hvort sem
hún var hulin snjó, eins og á
jólunum, eða var brún og græn
og þakin blómum, eins og á
sumrin.
En þó var þetta nú stundum
hálf leiðinlegt, og Toppi and-
varpaði og sagði: — Bara að
ég ætti nú einhverja vini! Hjer
er svo einmanalegt — næsti ná-
búi minn er galdrakerlingin og_
hún er hjerumbil alltaf í svo
vondu skapi!
Galdrakerlingin sat í litla
húsinu sínu og bljes í glóðirnar,
til að eldurinn logaði bgtur.
Sú var nú í vondu skapi!
Jólin voru komin og ennþá
hafði enginn heimsótt hana —
hún hafði ekki .gefið eina ein-
ustu jólagjöf og enga hafði hún
sjálf fengið.
— Það er í rauninni ekkert
einkennilegt, að enginn maður
skuli þora að heimsækja mig —
ég hef verið þeirn svo vond. En
tröllin hafa ekki einu sinni heim-
sótt mig, og ég var meira að
,segja búin að segja þeim, að ég
þyrfti að fá einhverja ögn í
eldinn, hugsaði galdrakerlingin..
Það rauk sama og ekkert úrj
reykháfnum hennar, en hún j
færði sig stöðugt nær eldin-
um, sem var svo lítill, að
hún gat einu ^inni ekki soðið
sjer örlilta súpu yfir glóðunum.
Uppi á hólnum sínum stóð
Toppi litli og horfði í áttina til
■ kógarins, þar sem hólarnir voru
og öll hin tröllin hjeldu til.
Niðri í litlum dal var hús
galdrakerlingarinnar, og þnð var
svo eyðilegt, og það rauk ekki
einu sinni úr reykháfnum.
— Ætil hún sje búin með eldi-
viðinn, hugsaði Toppi, og svo
datt honum heilræði í hug.
— Það er best jeg fari með
svolítið af eldivið heim til henn-
ar, og ef hún er í sæmilegu skapi,
getum við máske talað örlítið
saman og stvtt okkur stundir
— annars get jeg auðvitað farið
heinl aftur, hugsa§i hann með
sjer.
— Hvað er nú þetta — ert
þetta þú Toppi, sem ert að færa
mjer eldivið? spurði galdrakerl-
ingin með furðusvip, þegar litla
tröllið gekk í bæinn.
— Já, jeg hjelt að þig vant-
aði ef til vill eitthvað í eldinn,
sagði hann.
— Þú ert eina tröllið, sem
hefir munað eftir mjer, sagði
galdrákerlingin — og kærar
þakkir skaltu hafa fyrir! Svona
vesalings norn eins og jeg, hefur
bað sko alls ekki svo skemmti-
legt.
Hún flýtti sjer að' bæta á eld-
inn og byrjaði að búa til graut
iianda Toppa. A meðan hún
gerði þetta, spurði hún hann,
ívort hann hefði skemmt sjer
vel á jólanóttina.
— Mjer hefir dauðleiðst, svar
aði Tsppi. Hin tröllin og jóla-
sveinarnir eru svo gáfaðir og
vita allt milli himins og jarðar, I
en jeg er bara lítill heimskingi,
sem lítið .skil. Jeg hefi svo sem
fengið nóg af gjöfum, en ...
— En þú hefir ekki ennþá
fengið dýrmætustu jólagjöfina,
sagði tröllkerlingin ákveðin.
Hana skaltu samt fá, Toppi
minn, sjáðu bara til. Þegar þú
kemur heim, skaltu fara hægra
megin við stóra runnan og
ganga fram hjá Grettistökunum
þremur — þá skaltu bara sjá
hvað skeður!
Toppi skildi ekkert í því,
hvaða gjöf það gæti verið, sem
galdrakerlingin ætlaði að gefa
honum, en þegar hann kom
heim, fór hann að nákvæmlega
eins og hún hafði sagt, og nam
svo allt í einu staðar við litla
holu í hæð nokkurri.
Fyrir utan holuna stóð Hjalti
hjeri og starði út í loftið.
— Sendi galdrakerlingin þig,
spurði hann.
— Já, svaraði Toppi, hún
sagði mjer að fara hingað. Ann-
ars heiti jeg Toppi tröll, og
komdu nú blessaður og sæll.
— Og jeg heiti Hjalti hjeri og
bý hjerna aleinn, sagði hjerinn.
Mjer hundleiðist!
— IVIjer leiðist líka, sagði
Toppi, því hjerna er maður svo
einmana, og þó get jeg ekki flutt
hjeðan og út í skóg til hinna
tröllanna.
— Svo, já? En hjer er maður
nú líka svo frjáls, sagði Hjalti.
Jeg gaf galdrakerlingunni nokk-
ur kálhöfuð í jólagjöf, og hún
lofaði að gefa mjer dýrmætustu
jólagjöf, sem völ væri á, ef jeg
vildi aðeins standa hjerna á
hverjum einasta degi.
— Jeg færði henni svolitið af
eldivið og hún gaf mjer líka lof
orð um jólagjöf! sagði Toppi.
— Eigum við að gá, hvort
nokkuð hafi verið falið hjerna?
| sagði Hjalti, og svo byrjuðu þeir
báðir að leita, en ekkert fundu
þeir. Allt í einu stoppaði Toppi
og horfði beint framan í Hjalta
hjera.
—, Veistu hvað, sagði hann,
það mætti segja mjer, að þú
værir mín jólagjöf og jeg þín.
— Áttu við, að galdrakerl-
ingin hafi ætlað að gefa mjer
leikbróður, og þjer líka? spurði
Hjalti.
— Auðvitað! Við erum báðir
svo einmana og okkur þykir
vænt um heiðina — svo við get-
um leikið okkur saman og haft
það skemmtilegt, það er að
segja, ef þú hefir ekkert á móti
því, sagði Toppi.
— Nú er gaman!'Hjalti hjeri
hljóp af stað og dró Toppa á
eftir sjer. Komdu hjerna inn til
mín, sagði hann, þá skal jeg
sýna þjer. hvað jeg bý vel —
og veislumaturinn stendur til-
búinn á borðinu. ‘
Toppi elti Hjalta og kom að
stóru borði, sem þakið var alls-
konar sælgæti. Og eftir að hafa
borðað sig sadda, ljeku þeir sjcr
saman og skemmtu sjer alveg
prýðilega, og þeir urðu ásáttir
JÓLAHÁTÍÐIN færir mönn-
um jafnan nýja leiki, sem svo
eiga misjafnlega langa lífdaga.
Bandaríkjablöð skýra frá því,
að spil, þar sem stefnt er að
því, að vinna stórar fjárhæðir,
sjeu ákaflega vinsæl í ár.
Eftirtektai'verðasta jólaspilið
í ár, sem þó hefir ekki enn
sjest hjer heima, mun hins veg
j ar vera ,.Senet“, uppáhalds-
i leikur Faróanna fyrir 4.000 ár-
} um síðan. Egyptalandsdeildin
I við Metropolitan Museum of
1 Ai't í New York, sem á eitt af
i þessum fornu spilum, hefir ljeð
| aðstoð sína við að semja leik-
reglur við þennan elsta boi'ð-
leik veraldarinnar.
Senet-borðið hefir öi’yggis-
um, að vera alltaf vinir, og upp
frá því heimsótti Toppi Hjalta
á degi hverjum, og Hjalti heim-
sótti Toppa, og báðir höfðu
hina rnestu ánægju af þessu.
En galdrakerlingin hló og neri
saman lúkunum — hún hafði
þarna áreiðanlega gert hið
mesta .góðverk, og það gleður
jafnvel gamlar nornir, hvort
sem þið trúið því eða ekki!
reiti sitt hvoru megin við ,,dal“,
sem samansettur er af tíu tví-
skiptum reitum. Hver leik-
manna hefir einn Faraó ”og
fjóra þegna, eða dáta. Leikur-
inn snýst um það, að koma
Faraó og dátum andstæðings-
ins fyrir kattarnef, með því að
koma leikmönnum sínum á
reitishluta mótstöðiimannsins í
dalnum. Um leikslok ræður
mestu, hvor keppendanna sýn-
ir meiri hæfni við að færa til
leikmennlsína og koma þannig
mönnum andstæðingsins í sem
mesta hættu, en tryggja jafn-
framt öryggi sinna manna.
Leikmennirnir ex'u færðir til
eftir því hvaða tala kernur upp,
er teningunum er kastað.
Sú ijekk fallegt brúðuhús í jólagjöf
Gamall leikur