Morgunblaðið - 07.01.1947, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIí)
Þriðjudngur 7. jan. 1947
GRÝPTU ÚLFINN
£ftir jCeóiie Ck arterió
2. dagur
Helgi dró hníf úr falgrum
slíðrum í ermi sinni og virti
hann fyrir sjer. Blaðið var eitt-
hvað sex þumlunga langt og
skaftið íbogið og fagurlega út-
skorið. Það var úr fílabeini.
Hnífurinn fór vel í hendi og
hann var hárhvass. Helgi
fleygði honum upp í loftið,
greip hann svo á fluginu og
það var eins og hnífurinn rynni
sjálfkrafa upp í ermina og í
slíðrin.
—: Þú skalt ekki gera lítið
úr Onnu, sagði hann. Hún
mundi sníða höndina af manni
áður en hann gæti tekið í marg
hleypugikk.
Og svo lagði hann á stað til
þorpsins og ljet Orace éinan um
sitt álit.
Þetta var snemma sumars og
heitt í veðri. Helgi gekk blístr-
andi niður stíginn og sveiflaði
staf sínum, en hafði þó augun
hjá sjer, ef einhver skyldi sitja
í launsátri. Hann gekk að runn
urium, þar sem- hann grunaði
að árásarmaðurinn hefði falist,
og athugaði staðinn. En vegna
þess að ekki hafði rignt í marga
daga, þá sáust þar engin spor.
En svo sá hann glóa á eitthvað
frspn við klettabrúnina. Það
var tómt skothylki.
— Mansen, tautaði hann.
Svei, svei!
Hann stakk skothylkinu í
vasa sinn og rannsakaði stað-
inn nákvæmlega, en þar var
ekkert að sjá, svo að hann hjelt
áfram til þorpsins.
Baycombe er aðeins lítið
fiskimannaþorp og stendur lágt.
En beggja vegna hafnarinnar
eru háir rauðir klettar, og á
bak við eru hæðir, svo að Bayc-
ombe er þarna í dálítilli hvos
og sjer út yfir Bristolsundið.
Frá sjó að sjá bar mest á Hjall-
inum. Hann stóð hæst og þar
var engin bygging nærri. hinum
megin við höfnina var vitinn.
Hann stóð miklu lægra, og um-
hverfis hann voru nokkur múr-
steinshús, sem heldra fólkið
átti. Helgi hafði komist á snoð-
ir um hvaða fólk þetta var.
Ríkastur var maður að nafni
Hans Bloem, Búi að ætterni og
um fimtugt. Hjá honum var
frændi hans, Algernon de Bret-
on Lomas-Coper, og hann var
jafnvel kyntur, eins og Bloem
var illa kyntur, þótti skemti-
legur piltur, en ekki stíga í vit-
ið. Mestu mennirnir voru þeir
Sir Michael Lapping, fvrver-
andi dómari, og Sir John Bittle,
fyrverandi heildsali. Svo var
þarna höll, en þar var enginn
lávarður, því að höllina átti
skessa nokkur, sem hjet Agatha
Girton. Hún var ófríð og lúra-
leg og þur á manninninn. En
hjá henni var ung frænka henn-
ar, sem var hvers manns hug-
Ijúfi. Svo voru þarna tveir upp-
gjáfa hermenn, sem höfðu ver-
ið í Indlandi, og lifðu nú á eft-
irlaunum sínum. Þeir voru kall
aðir Smith og Shaw. Og svo
var dr. Corn.
Helgi lagði leið sína til „Bláa
mánans“, sem var aðal sam-
komustaður bæjarbúa. En hann
komst ekki alla leið. Því að um
leið og hanij snaraðist fyrir
hornið á einni sölubúðinni, sem
þar var, þá hljóp ung stúlka
þar beint í fangið á honum.
— Afsakið, sagði Helgi og
greip um hana til að styðja
hana. Svo tók hann upp böggul,
sem hún hafði mist við árekst-
urinn. Þá varð honum litið fram
an í hana, og fallegri stúlku
hafði hann aldrei sjeð.
»— Þjer eruð víst ungfrú Pat,
sagði hann, jeg hefi ekki heyrt
yður kallað annað.
Hún kinkaði kolli.
— Jeg heiti Patricía Holm,
sagði hún. Og þjer eruð víst
dularfulli maðurinn.
— Nei, sjáum til — er jeg
kallaður svo? sagði hann.
— Já, þáð ganga hinar ótrú-
legustu sögur um yður, sagði
hún.
— Þjer verðið að segja mjer
frá því, sagði hann.
Þau gengu nú samhliða eftir
götunni.
— Jeg er hrædd um að við
höfum ekki tekið vingjarnlega
á móti yður, sagði hún. En þeg-
ar þjer settust að þarna í Hjall-
inum þá hjeldu allir að þjer
væruð vitlaus.. Þeir eru nú
svona hjerni í Baycombe.
— Þetta er gaman að heyra,
sagði hann. Og þegar jeg hefi
fylgt yður heim, þá fer jeg
rakleitt upp í Hjallinn og legg
það niður fyrir mjer hvort þeir
hjerna í Baycombe sjeu ekki
vitlausir.
Hún hló.
— Það er hressandi að tala
við yður, sagði hún. Hjer eru
allir svo hversdagslegir.
— Sem betur fer, sagði hann.
— Hvað kom yður til þess
að setjast hjer að? spurði hún
svo alt í einu.
— Ævintýraþrá, og löngun til
þess að verða ríkur, sagði hann.
Hún leit undrandi framan í
hann, en hann var grafalvar-
legur. ,
— Það er þó ólíklegasti stað-
ur að koma til í þeim tilgangi,
sagði hún.
— Þvert á móti, mælti hann.
Jeg þori að fullyrða að þetta
er eini staðurinn í Englandi
þar sem menn geta átt von á
árásum, morðum og manndráp-
um upp úr þurru.
— Jeg hefi nú átt hjer heima
síðan jeg var tólf ára og hið
eina sem hjer hefir skeð er
það, að einu sinni kviknaði í
húsi, sagði hún, og henrii var
ekki rótt, því að henni fanst
hann draga dár að sjer.
— Þá finst yður þeim mun
meira um þegar ballið byrjar,
sagði hann og veifaði stafnum.
Þau voru nú komin að höll-
inni og stúlkan rjetti fram hönd
ina til kveðju.
— Má jeg annars ekki bjóða
yður inn?
Hann gat ekki slegið hendinni
á móti því.
— Jú, mjer þætti vænt um
það.
Hún fór með hann inn í
stóra stofu, þar sem mikið var
af skrautlegum húsgögnum.
En þótt Helgi væri í snjáðuny
hversdagsfötum setti hann það
ekki fyrir sig, heldur hlamm-
aði sjer þar niður í mjúkan
hægindastól.
— Má jeg nú ekki sækja
frænku mína? spurði stúlkan.
Hejnni mundi áreiðanlega þykja
gaman að kynnast yður.
— Sjálfsagt, sagði hann bros-
andi og henni fanst ósjálfrátt
eins og það væri svar við seinni
setningunní.
Jómfrú Girton kom eftir
stutta stund, og Helgi sá þeg-
ar að ekki var ofsögum af því
sagt hvað hún var ókvenleg.
Hún var klunnalega vaxin og
herðabreið sem karlmaður. Og
honum fanst hún taka undar-
lega fast í hönd sína þegar þau
heilsuðust. Hún var mjög úti-
tekin. Hún var í blúsu og pilsi
úr þykku efni, í ullarsokkum
og með lághæla skó á fótum.
Og svo var hún með drengja-
koll.
— Jeg var að hugsa um hvort
jeg mundi aldrei fá að sjá yður,
sagði hún. Þjer megið til að
heimsækja okkur seinna og
kynnast fólkinu hjerna. Jeg
býst við að dauflegt sje þarna
upp frá.
— Jeg er nú fremur ómann-
blendinn, sagði hann. Og svo er
jeg ekki í húsum hæfur því að
jeg á engin spariföt.
— Jeg má þó altjend bjóða
yður til tedrykkju, sagði hún.
Þjer munduð málske vilja
hinkra ofurlítið við núna?
— Jeg bið yður að afsaka
jeg ætla ekki að jeg sje van-
þakklátur gikkur, en jeg hefi
lofað að koma heim á vissum
tíma, sagði hann. Og ef jeg
ekki kem þá, mun Orace halda
að eitthvað hefði komið fyrir
mig, og þá er hann vís til að
æða á stað með marghleypu og
valda manntjóni.
Nú varð einkennileg þögn,
því að slíkt tal kom þeim frænk
unum alveg á óvart. En Helgi
ljest vera að skoða fallega
kristalsbikara og ljet sem þetta
væri svo sem alveg sjálfsagt.
Þá tók stúlkan til máls:
— Herra Templar er kominn
hingað til að leita ævintýra,
sagði hún. , Jómfrú Grinton
hrökk saman.
— Jæja, jeg vona að yður
takist að rata í þau, sagði hún
syo kuldalega. En þjer hafið
sjálfsagt tíma á föstudaginn. Þá
ætla jeg að bjóða nokkrum vin-
um mínum.
— Þakka yður fyrir, sagði
hann brosandi og hneygði sig.
En það var eitthvað lymsku-
legt við brosið. Og satt að segja
finst mjer að menn geti komið
saman, þótt óveður sje í loft-
inu.
Jómfrú Girton kvaddi hann
þá, en hann kveikti sjer í vindl-
ingi og skrafaði lengi við Patr-
icíu. Hann gat verið skemtileg-
ur; þegar því var að skifta, og
nú forðaðist hann að minnast á
ævintýri, morð og manndráp.
En hún vissi þó ekki vel
hvernig hún átti að skilja hann,.
og var því hálfhikandi, en þótti
samt gaman að ræða við hann.
Svo bjóst hann til heimferð-
ar og hún fylgdi honum til
dyra.
— Þjer eruð alveg með rjettu
ráði, sagði hún. Hvers vegna
töluðuð þjer þó svo einkenni-
lega áðan?
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAE KICE BURROGHS.
58.
Skriðdýrs-ófreskjan vaggaði höfðinu hægt fram og aft-
ur, en aldrei hvarflaði augnaráð hennar frá hinni ótta-
slegnu stúlku — og þá varð vart fyrstu áhrifanna á fórn-
arlambinu. Hún renndi hinum stóru, óttafullu augum sín-
um í áttina til drottningarinnar, stóð hægt á fætur, og
þokaðist síðan í áttina að ófreskjunni, eins og hún væri
knúð til þess af einhverju ósýnilegu afli, en augu hennar
störðu beint inn í augu sigurvegara síns.
Hún gekk að vatninu og steig, án þess að stoppa, út í
vatnið við gerfieyjuna. Og áfram gekk hún í áttina til
Maharans, sem þokaðist nú hægt aftur á bak, eins og hún
væri að teyma fórnardýr sitt. Vatnið var komið upp að
hnjám stúlkunnar, og enn hjelt hún áfram, fjötruð af þess-
um þrútnu augum. Enn dýpkaði vatnið og náði nú stúlk-
unni í mittisstað og loks upp undir hendur. Fjelagar henn-
ar á eyjunni horfðu á með hryllingi, en þeir gátu ekkert
gert til að forða henni frá þeim örlögum, sem þeir sáu
að mundu að lokum einnig verða þeirra.
Maharinn var kominn svo djúpt, að aðeins efri hluti
höfuðsins og augun voru sýnileg, en stúlkan var komin
fast upp að ófreskjunni og starði enn í augu hennar.
Eftir skamma stund var vatnið komið yfir munn og nef
stúlkunnar —aðeins augu og enni var sýnilegt — og þó
hjelt hún áfram eftir Maharanum, sem hægt hörfaði aftur
ó bak. — Höfuð drottningarinnar hvarf loks með öllu
undir vatnsyfirborðið og með því hurfu augu fórnardýrs-
ins — aðeins örlitlar gárur á vatninu sýndu staðinn, þar
sem stúlkan og Maharinn höfðu horfið.
Um stund grúfði algjör þögn yfir musterinu. Þrælarnir
voru eins og steingerfingar. Mahararnir horfðu á vatns-
flötinn og biðu þess, að drottning þeirra birtist aftur, og
ekki leið á löngu, þar til höfuð hennar köm í ljós við
annan enda geymisins. Hún gekk aftur á bak og einblíndi
fram fyrir sig, eins og hún hafði gert, er hún dró hina
hjálparvana stúlku út í vísan dauðann.
Og þá sá jeg allt í einu mjer til mikillar furðu, hvar
Læknir Churchills hefir
bannað honum að fljúga í
meira en 2500 m hæð. í flug-
vjelum þeim, sem hann flýgur
með er því klefi þannig útbú-
inn, að loftþrýstingurinn er þar
altaf jafn.' Er þar einnig rúm,
bókahilla, sími 'og ýms fleiri
þægindi.
★
Ameríski línudansarinn Art
hur Trostil, hefir ákveðið að
gera tilraun til að ganga yfir
Niagara-fossana á línu. Hefir
hann með það fyrir augum haf
ið sjerstaka þjálfun, sem mun
taka hann hálft ár.
★
Jarðeigandi, í Austur-Afríku
fann fyrir nokkru Negra í helj
argreipum plöntu nokkurrar,
sem er kjötæta. Svertinginn gat
sig hvergi hreyft, en með erfið-
ismunum tókst að bjarga hon-
um. Hafði hann hlotið nokkur
ægileg sár, en ekki lífshættu-
leg.
★
Kastað úr fangelsi.
Sjötíu og tveggja ára gamall
maður, Thomas Oliver í Det-
roit, sem hafði setið hálf lí sitt
líf í fangelsi, var nýlega látinn
laus. Hann var þó ekkert hrif-
inn af þessari ráðstöfun og
vildi alls ekki fara. Það varð
að koma honum út með valdi.
Loftárásir á úlfa.
I Rússlandi hefir verið tek-
in upp ný aðferð við útrýmingu
úlfa, sem eru þar mjög út-
breiddir. Á stríðsárunum hafði
enginn tíma til þess að hugsa
neitt um þá, svo að þeir fengu
að lifa í friði og döfnuðu vel.
Ferðast þeir í stórum hópum
um sljetturnar og eru nú flug-
vjelar notaðar gegn þeim. Er
flogið yfir hópana og skotið á
þá með vjelbyssum. í einni
árás hafa allt að 100 vargar
verið lagðir að velli.
★
Konan: — J,eg hefi það nú
einu sinni alltaf þannig, að jeg
tala það sem jeg hugsa......
Maðurinn: — Já, en bara
miklu oftar.
Gæfa fylgir
hringunum
trúlofwnar-
frá
Sigurþór
Hafnarstr. 4
Reykjavík
Margar gerðir.
Sendir geqn póstkröfu hvert
á land sem er
— SendiO nákvæmt mál —•