Morgunblaðið - 15.02.1947, Blaðsíða 14

14
MTORGUNBLA.ÐIÐ
Laugardagur 15. febrúar 1947.
* -------———. ———-—,—. . .
GRÍPTU ÚLFINN
,.. —--------------—- - - - ■» +.
35. dagur
Eftir stutta stund var Algy
kominn niður til hennar og
Orace kom rjett á eftir hon-
um. Þegjandi óðu þau út í og
lögðust til sunds. Öll höfðu þau
iðkað sund, en Orace var með
bæklaðan fót, og Algy var enn
máttlítill eftir áfallið. Þetta
var langt sund, en eftir það
tóku svo aðal mannraunirnar
við.
Sjórinn var svalandi en þó
mátulega hlýr. Patricia treysti
sjer best í sundinu og var því
seinust, svo að hún gæti hjálp-
að þeim hinum ef þeim dapr-
aðist sundið. Hún var synd eins
og selur.
Um sama leyti var Mr. Corn
og fjelagar hans á leið til Ilfra-
combe. Þeir voru gangandi í
myrkrinu, því að vagninn
hafði bilað á miðri leið, og það
var engin von til þess að neinn
bíll færi um veginn og tæki
þá með sjer.
XVI.
I brunninum.
Það nemur ekki nema þrem-
ur sekúndum að hrapa 160 fet,
en það virðist vera miklu
lengri tími. Það fann Simon
Ýemplar. Honum fanst eilífð-
artími frá því að gólfið bilaði
undir honum og þangað til
hann skall niður í vatn með
miklum gaui*agangi.
Hann sökk eins og steinn en
barðist af öllu afli við að kom-
ast upp á yfirborðið aftur, því
að honum fanst hann vera að
kafna. Að lokum skaut höfð-
inu upp úr aftur og þá saup
hann kveljur og sogaði í sig
loftið af öllum mætti. Jafn-
framt þreifaði hann fyrir sjer
og náði taki á einhverri stein-
nybbu. Nú fann hann að þarna
var beljandi straumur, því að
hann átti fult í fangi með að
halda sjer. Með því að sparka
ákaflega með fótunum tókst
honum að ná taki með hinni
hendinni líka. Og þarna hjekk
hann nú, hjelt sjer rígföstum
og reyndi að átta sig.
Honum var það ljóst að sig
mundi hafa hrakið drjúgan
spöl frá því að hann kom nið-
ur. Ekki var niðamyrkur þarna
niðri, það var eins og einhver
glæta kæmi upp í gegn um
vatnið og þegar augun fóru að
venjast. dimmurmi tók hann að
geta greint umhverfið.
Hann var þarna í einhverri
beljandi á neðanjaraðr. Hann
hafði náð taki á klettabrún eða
stalli. Straumurinn v.ir ekki
nema svo sem tólf fet á breidd,
en það voru að minsta kosti
tuttugu fet upp í ræfur. Vatnið
hafði sýnilega sagað sig þarna
niður öld eftir öld þangað til
það hafði grafið þessa djúpu
geil. Og í henni hamaðist
straúmurinn eins og í kvarna-
stokk. Það var meira en meðal
hepni að þessi stallur skyldi
vera þarna og hann skyldi ná
í hann. Annars mundi hann
hafa sogast þarna niður í djúp-
ið og druknað.
Hann sá þó fljótt að svona
gat hann ekki hangið enda-
laúst. Hann varð að komast
upp úr þessum beljandi
straumi. Hann reyndi að hefja
sig upp úr vatninu en hann var
orðinn þreyttari í handleggj-
unum en hann bjóst við og á-
takið varð ekki nægilegt. Ljet
hann sig því síga niður aftur,
til þess að hvílast. Hann beit á
jaxlinn — og máske baðst hann
fyrir. Svo sogaði hann lungun
full af lofti og gerði aðra til-
raun. Þá náði hann öðru taki,
rúmri spönn ofar. Þá hvíldi
hann sig aftur. Þótt það mun-
aði ekki miklu lá straumurinn
nú ekki jafn þungt á honum
og áður. Aðra tilraun gerði
hann og tókst nú að krækja hök
unni upp á stallinn og jafn-
framt náði h'ann ofurlítilli fót
festu. Það varð til þess að hann
gat spyrnt í og í þriðju lot-
unni kom hann olnboganum
upp á stallinn.
Hann litaðist nú um til þess
að sjá hvort þetta erfiði hefði
nokkra aðra þýðingu en þá að
lengja dauðastríð sitt. Þá sá
hann.að skúti var í bergið svo
sem tíu fetum ofar. Kæmist
hann þangað gat hann hvílt
sig.
— Jæja, úlfu'- minn góður,
jeg er ekki lánlaus enn, sagði
hann við sjálfan sig. Margir
hafa reynt að drepa mig, en
jeg held að það sje ekki hægt.
Nú náði hann taki á stein-
nybbu dálítið hærra og tókst
þá að hefja sig alveg upp úr
vatninu. Tylti hann nú tánum
á stallinn, er hann náði fyrst
taki á. Svo rjetti hann úr sjer
og náði handfestu svo hátt að
hann stóð nú upprjettur utan
í klettaveggnum og fyrir ofan
vatnið.
Það var nú svo skamt upp í
hellirinn að hann hugsaði sjer
að komast þangað í einum
rykk. En sjaldan er flas til
fagnaðar. Hann greip um stein
er skagaði fram úr berginu, án
þess að treysta á hann fyrst.
Steinninn ljet undan, hann
misti takið og hjekk aðeins á
þremur fingrum annarar hand
ar. Það munaði enn engu að
hann hrapaði niður. En með
því að^beita öllu sínu þreki og
fimi tókst honum að vinda af
sjer snúninginn og ,ná hand-
festu að nýju. Eftir það fór
hann varlegar og reyndi ræki-
lega fyrir sjer.
Að lokum tókst honum að
komast upp í skútann.. Þar
fleygði hann sjer á bakið til
þess að jafna sig og kasta mæð
inni. En þegar hann var nú
úr mestu hættunni, kom aft-
urkippurinn. Þótt taugar hans
væri sterkar, þá hafið hrapið,
baráttan við strauminn, myrkr
ið og tvísýnan á því að kom-
ast þarna upp, reynt meira á
þær en góðu hófi gegndi. Hann
skalf nú eins og lauf í vindi
— ekki af kulda, heldur af of
reynslu á sál og líkama. Þann-
ig lá hann langa hríð. En þeg-
ár hann fór að jafna sig, taut-
aði hann.
— Mjer þykir fyrir að valda
þjer vonbrigðum, úlfur minn,
en jeg ætla mjer ekki að drep-
ast í dag,
Hann tók nú að athuga hvort
hann mundi geta komist
lengra. Hann hafði áður heyrt
getið um neðanjarðarár og að
um þessar slóðir væri ýmsir
farvegir eftir þær. Sumir
voru þurrir og svo langir að
enginn hafði treyst sjer til
þess að rannsaka þá inn í botn.
Hann mintist þess að hann
hafði heyrt getið um svonefnd
an Cheddar helli eða farveg.
Fólk hafði farið inn í hann en
ekki komið út aftur. Það gengu
ótal sögur um kynjadýr og for-
ynjur í þessum hellum. Og
einu sinni hafði hann verið að
hugsa um að gaman væri að
komast í kynni við þau. Þetta
var nú að vísu ekki Cheddar
hellir, en samt var nú ekki um
annað að gera en kanna hann
og vita hvort enginn útgangur
væri úr honmu. Hann var viss
um að straumurinn mundi
hafa borið sig svo langt, að eng
ar líkur væri til þess að sjer
yrði bjargað þótt menn kæmi
í Gamla húsið og sæi að hann
hafði fallið þar niður.
Hann mjakaði sjer nú með
gætni inn í hellirinn. Nú var
ilt að hafa ekki vasaljós, því
að hjer var þreifandi myrkur.
En um það var ekki að fást.
Ekki var um annað að gera
en þreifa sig áfram.
Alt í einu fann hann vind-
gust koma á móti sjer. Þá ljetti
honum mikið í skapi. Þetta var
sönnun þess, að einhvers stað-
ar væri op á hellinum. Það gat
að vísu verið svo lítið að hann
kæmist þar ekki út, en þarna
var þó ný von.
Nú tók hann eftir því, sjer
til mikillar ánægju, að úrið
hans gekk enn. Vísirarnir voru
sjálflýsandi svo að hann gat
sjeð hvað tímanum leið. Hell-
isgólfið var alveg sljett, að lík
indum vegna þess að þar hafði
áin runnið einhvern tíma og
fægt það. Ekki gat hann geng-
ið upprjettur, heldur varð að
skríða á fjórum fótum. Einu
sinni rak hann höfuðið beint
í bergið, það var vegna þess
að þar snarbeygði hellirinn til
hægri handar. Eftir það fór
hann varlegar og komst hjá
árekstrum, enda þótt hellirinn
væri í ýmsum hlykkjum. Altaf
fann hann súginn koma á móti
sjer og rakti sig eftir honum,
því að á meðan var hann viss
um það að hafa ekki vilst inn
í neinn afhelli. Þannig hjelt
hann áfram í klukkustund. Þá
fór hann að athuga hvað hell-
irinn væri hár og komst nú að
því að hann gat gengið upp-
rjettur og var það mikil bót í
máli.
Þrátt fyrir þetta fór hann
mjög varlega og þreifaði fyrir
sjer með höndum og fótum,
því að hann var stöðugt hrædd
lir um að þverhnýpi eða djúp-
ir katlar kynni að verða á vegi
sínum.
MÁLFLUTNINGS-
SKRIFSTOFA
Einar B. Guðmundsson.
Guðlaugur Þorláksson
Austurstræti 7.
Símar 3202, 2002
Skrifstofutími
kl. 10—12 og 1—5.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RÍCE BURROGHS.
86.
Einn af vörðunum gekk í veg fyrir mig, og um leið og
hann benti á blæðandi fótinn, ávarpaði hann mig með
merkjamáli því, sem þessir tveir kynþættir nota til að
gera sig skiljanlega hvor fyrir öðrum. Jafnvel þótt jeg
hefði vitað, hvað hann var að segja, hefði jeg ekki getað
svarað honum í dulbúningi mínum. Jeg hafði einu sinni
sjeð stóran Mahara þagga niður í frekum Sagotha með
því einu, að horfa á hann. Þetta virtist vera eina von mín,
og því reyndi jeg það. Jeg nam staðar og hreyfði sverð
mitt, svo að svo virtist sem hið dauða höfuð horfði spyrj-
andi á apamanninn. Jeg stóð grafkyr langa stund og hin
dauðu augu störðu á náungann. Að þessu loknu beygði
jeg höfuðið og hjelt hægt áfram göngu minni. í nokkur
augnablik var ekki hægt að sjá hvernig þetta mundi fara,
en áður en jeg kæmist fast upp að verðinum, vjek hann
ur vegi og jeg hjelt áfram út á götuna.
Við hjeldum upp hið breiða stræti, en nú vorum við í
iítilli hættu, einmitt vegna allra þeirra Mahara, sem í
kringum okkur voru. Við vorum svo lánsamir, að mikill
fjöldi Maharanna var á leiðinni til hins grunna stöðu-
vatns, sem er mílu vegar frá borginni. Þeir fara þangað
til að kafa eftir smáfiskum, en þeim líður sjerstaklega
vel í hinu svalandi vatni. Þetta er grunnt vatn og í því
er ekkert af þeim sjávarskrímslum, sem hafa það í för
með sjer, að í stórhöfum Pellucidar er engri veru líft
nema þeim.
Við gengum í miðri þyrpingunni út á sljettuna. — Um
stund hjelt Ghak áfram göngu sinni í áttina til vatnsins,
en að lokum nam hann staðar í örlitlu gljúfri, og þar
njeldum við kyrru fyrir, þar til allir voru komnir fram
hjá og við vorum einir eftir. Og er hjer var komið, lögð-
um við leið okkar, en íklæddir dulbúningnum, beint burt
frá Phutru.
Hiti sólarinnar gerði það að verkum, að í dulbúningnum
var orðið því nær ólíft, svo er við höfðum komist inn í
skógarþykkni nokkurt, fórum við úr Maharahömunum,
sem til þessa höfðu gert okkur mögulegt, að komast þó
þetta langt óhindraðir.
Jeg skal ekki þreyta þig á að lýsa þessum erfiða flótta.
Miklu verra.
Myndarlegur maður kom
inn í strætisvagn og settist við
hliðina á konu, sem ómögulegt
var að segja að væri neitt sjer-
lega falleg. Höfuð hans kast-
aðist oft til og hann hikstaði
nokkuð mikið. Konan gat ekki
á sjer setið og sagði:
— Þjer eruð drukkinn.
Hann kinkaði kolli.
Eftir litla stund sagði kon-
an, og gremjan leyndi sjer
ekki:
— Jeg sný ekki aftur með
það, þjer eruð mikið drukkinn.
Hann kinkaði ennþá kolli.
Enn sagði konan:
— Þjer eruð dauðadrukkinn,
maður.
Þá loks snjeri hann sjer að
konunni, og horfði á hana
nokkur augnablik, en sagði
síðan:
— Þjer eruð ljótar. Jeg vík
ekki aftur með það, að þjer
eruð Ijótar. Já, þjer eruð hræði
lega ljótar.
Hann stóð upp til þess að
fara út. í dyrunum snjeri hann
sjer við og sagði:
— En jeg verð edrú á morg-
un.
★
íbúarnir í Valparaiso í Chile
óttuðust nýlega að jarðskjálfti
væri í nánd. Hjón í borginni
sendu þess vegna lauk ættar-
innar, 12 ára gamlan dreng,
Juan að nafni, upp í sveit til
kunningjafólks síns. Eftir
nokkra daga fengu þau brjef,
sem var á þessa leið: „Send-
um Juan aftur. Þið megið gjarn
an senda jarðskjálfta í stað-
inn.
Adolf, Hcrmann og Joseph
óvinsæl nöfn.
I kirkjubókunum í Berlín
má nú sjá, að nafnið Adolf á
nú ekki lengur neinum vin-
sældum að fagna. Heldur ekki
nöfnin Hermann, Joseph eða
Robert. Aftur á móti eru marg
ir drengir skýrðir Pjetur,
Michael, Gerd og Bernd, en al
gengustu stúlkunöfnin eru
Monika, Karen og Helga.
Bíiamiðlunin 1
s
I Bankastræti 7. Sími 6063 §
'< er miðstöð bifreiðakauoa I
BEST Af) ATTGLVSA
t IVTORGTTNTtl.ADINTJ