Morgunblaðið - 20.02.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtuda,gur 20. febr. 1947
GRÍPTU ÚLFINN
éH^tir cjCeiiie dhartei'ii

Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
89.
Framundan sáum við hvorki nje heyrðum neitt það,
sem bent gæti til þess, að Toja hefði tekist giftusam-
lega að leysa verk sitt af hendi. Er hjer var komið,
hefði hann átt að hafa náð fundi forvarða Saría, og við
hefðum að minnsta kosti átt að vera byrjaðir að heyra
heróp þeirra, þar sem þeir gripu til vopna sinna, til að
ljá konungi (sínum liðveislu. Stríðsmenn hans hefðu
þegar átt að vera farnir að sjást á klettabeltinu fram-
undan. En ekkert skeði — Hoja hinn slægi hafði í raun
og veru svikið okkur. Á sama augnabliki og við bjugg-
umst við að sjá vopnaða Saría streyma til hjálpar okkur
undir forystu Hoja, var svikahrappurinn að læðast við
endamörk næsta Saríaþorps, svo að honum mætti tak-
ast að ganga inn í það frá fjarlægari hlið þess, þegar
orðið mundi um seinan að bjarga okkur.
Hoja hataði mig ennþá, vegna höggsins, sem jeg hafði
greitt honum til að verja Dían, og þvílíkur óþokki var
hann, að hann hikaði ekki við að fórna okkur öllum,
til að hefna sín á mjer.
Er við nálguðumst klettabeltið, og ekkert sást enn til
Saría, varð Ghak bæði gramur og kvíðafullur í senn,
og er hann heyrði til Sagothanna, sem nú nálguðust
óðum, hrópaði hann til mín, að við værum glataðir.
Er jeg leit aftur fyrir mig, sá jeg þann, sem fremstur
íór af Sagothum, en bugða á gilinu gerði það að verk-
um, að jeg missti sjónar af honum aftur. Æðislegt sig-
uróp gaf okkur þó til kynna, að apamaðurinn hefði
komið auga á okkur.
Gilið beygði aftur til wnstri, en þarna tvíklofnaði
það, þannig að til hægri handar opnaðist annað gil, sem
virtist fremur vera framhald af aðalgilinu en gljúfrið á
vinstri hönd. Sagotharnir áttu nú ekki ófarna meir en
250 metra til okkar, og jeg gerði mjer ljóst, að von-
laust var um undankomu, nema við gætum léikið á
óyininn. Ekki var með öllu loku fyrir það skotið, að
mjer mætti auðnast að bjarga lífi Ghaks og Perrýs, og
er jeg kom á stað þann, þar sem gilið skiftist, ákvað
jeg að gera tilraun til þess.
39. dagur
Nú er að segja frá Patriciu.
Hún læddist niður stigann og
kona niður í ganginn. Þar stað-
næmdist hún um stund. Var
það ekki undarlegt að hún
skyldi vera komin hingað um
borð í skip úlfsins, aðeins við
þriðja mann, eða þó öllu held-
ur hálfan þriðja mann, því að
á Algy var ekki mikið að
treysta. En hjer um borð voru
að etja. Hún var þó ekki
hrædd. Allur kvíði hvarf þeg-
ar út í þetta var komið. Nú
var ekki um annað að gera en
treysta á hendinguna, og hepn
ina. Það voru að vísu ekki mikl
ar líkur til þess að hún kæmi
áformi sínu í framkvæmd, en
það var um að gera að vera ör-
ugg og ófyrirleitin. Þannig
hugsaði hún.
Hún bar engan kvíðboga fyr
ir því hvernig Orace mundi
ganga. Hann var fær um að
sjá um sig sá karl. Það var
engin hætta á því að hann
mundi ekki sjá yrir vjelstjór-
anum, og svo kom hann til liðs
við hana eins og hann hafði lof
að, og vei hverjum þeim úlfs-
manna, sem yrði á vegi hans.
Eftir litla stund læddust þau
svo tvö um skipið og gerðu á-
rásir á óvinina, hvar scrn þeir
voru og gerðu þá óvíga hvern
á fætur öðrum. Hún skyldi
sýna Orace það, að hún var
ekki lambið að leika við þegar
út í það var komið.
Svona er það þegar menn
eru komnir út í einhver stór-
ræði eða öngþveiti, þá ryðjast
ótal hugsanir að manni sam-
tímis og maður á fult í fangi
að halda þeim í skefjum. Pat-
ricia hafði ekki farið út í þetta
að gamni sínu. Henni var full-
komin alvara. Hún ætlaði að
kalla úlfinn til reikningsskap-
ar. Þess vegna hugsaði. hún
ekki um hættuna heldur hitt
hvernig hún kæmi sínu fram.
Það var því ekkert hik á
henni er hún gekk niður gang-
inn.
Verið getur að Orace hafi
haft rjett fyrir sjer í því að
matsveinar á smáskipum
(hann kallaði þá nú raunar
skítkokka) sjeu ekki miklirfyr
ir sjer og verði uppnæmir fyr-
ir smámunum, en svo var ekki
um þann mann, sem Patricia
rakst nú á.
— Upp með hendurnar,
mælti hún í ísköldum tón. Og
opnið ekki einu sinni munninn,
því að þá verða börnin yðar
munaðarlaus.
Hann hafði snúið vic^ henni
bakinu, en sneri sjer nú við og
hjelt á steikarpönnu í hend-
inni. Fyrir framan sig sá hann
stúlku í rennblautum baðföt-
um og sjávarvatnið draup úr
hári hennar. Ef öðru vísi hefði
staðið á mundi matsveinn hafa
undrast fegurð hennar og ynd-
isþokka. En hann fjekk um
annað að hugsa því að hún
miðaði marghleypu beint fram
an í hann.
— Svona, upp með hendurn-
ar, strax.
Maðurinn þóttist ætla að
gera það en um leið sendi hann
steikarpönnunna af hendi.
Hún sá það og beygði sig eld-
snögt. Pannan skall í veggnum
aftan við hana og fjell glamr-
andi í gófið.
Þá ætlaði maðurinn að ráð-
ast á hana. Hún tók tvisvar í
gikkinn. En enginn smellur
heyðist. Hún hafði gleymt því
að hafa marghleypuna í skeið-
um, eins og Helgi hafði sagt
henni, og svo hafði sjór komist
í skothylkið. Marghleypan var
ónýt. Og nú var maðurinn kom
inn að henni og ætlaði að
grípa hana.
Það var enginn umhugsun-
arfrestur og án þess að gera
sjer grein fyrir því hvað hún
gerði, rak hún marghleypuna
af öllu afli beint framan í á-
rásarmanninn. Höggið hitti
hann milli augnanna og hann
fjell.
Hún stóð þarna agndofa og
hafði ákafan hjartslátt. Nú
skall hurð nærri hælum. Hún
hleraði til þess að vita, hvort
nokkur hefði orðið var við
þetta. En það var víst enginn
nærri. Þá ljetti henni.
Það hafði verið svo mikið
kast á manninum að hann
slengdist háflur út úr dyrun-
um. Hún dró hann nú inn í
ganginn. Svo greip hún steik-
arpönnuna og fleygði henni
þangað inn, lokaði svo hurð-
inni og sneri lyklinum.
Næst lá fyrir að fara upp á
stjórnpall. Sennilega væri skip
stjórinn þar einn, nema ef vera
kynni að Bittle eða Bloem, eða
jafnvel úlfurinn sjálfur væri
þar til þess að líta eftir hvern-
ig gengi með hleðsluna. Hún
gat því ekki farið þangað,
nema hún væri vopnuð. Og
enn var hepnin með henni.
Hún átti leið fram hjá opnum
dyrum og þar inni sá hún
hanga í röðum rifla og sverð
og marghleypur. Þarna var
vopnabúr úlfsins.
Hún valdi sjer tvær marg-
hleypur, og nóg var þarna af
skotfærum svo hún hlóð þær
báðar og stakk nokkrum skot-
um í vasa sinn. Að því búnu
læsti hún hurðinni og stakk
lyklinum í vasa sinn. Það gat
orðið þeim grikkur ef til bar-
daga kæmi.
Hún gekk nú fram ganginn
og þar sem hún var berfætt
heyrðist ekki fótatak hennar.
Fyrir endanum á þessum gangi
var annar gangur þvers um og
tvennar dyr blöstu þar við
henni. Gerði hún ráð fyrir, að
þær væri að káetunni. Til
hægri handar var stigi og þar
sem hún sá ekki til lofts, er
hún leit upp í hann gerði hún
ráð fyrir að þar mundi yfir-
bygging fyrir ofan. Hún fór
upp stigann og kom þá í ann-
an gang, sem var miklu mjórri
en hinn, og svo hjelt stiginn
áfram upp á þiljur. Hún lædd-
ist þar upp og kom upp á þil-
far rjett fyrir framan stjórn-
pall.
Enginn maður var sýnilegur
þarna. Skipverjar voru víst
allir önnum kafnir við það að
koma gullinu um borð. Því
starfi var nú víst bráðum lokið
og fyr en þar að kæmi og þeir
Ijettu akkerum varð hún að
sigrast á skipherranum, úlfin-
um og öðrum helstu forsprökkj
únum. *
Undir stjórnpalli voru tveir
klefar. Auðvitað var úlfurinn í
öðrum þeirra. En hún gaf sjer
ekki tíma til þess að athuga
það núna, heldur hjelt rakleitt
upp á stjórnpall.
Þar var maður og hallaði
sjer fram á skjólborðið á
stjórn. Hún sá einkennisbönd á
ermum hans og húfuni. Hann
reykti pípu og horfði hugsi út
yfir hafið. Skyldi hann ekki
vera að hugsa um það hvílíka
gleðidaga hann skyldi gera sjer
í Höfðaborg, þegar hann hefði
komið gullinu af sjer? Þar var
knæpan hans Harry múlatta,
ósjelegt hús niður við höfnina,
en þar var salur í austrænum
stíl og þangað fengu ekki að
koma aðrir en þeir, sem höfðu
nóg fje handa á milli. í þeim
sal var þann fagnað að finna,
sem Mr. Maggs þráði mest —
betri vín en annars staðar feng
ust, ópíumspípur og indælar
stúlkur, Jú, þetta blasti alt
fyrir hugarsjónum Maggs, og
alt þetta gat hann veitt sjer í
ríkum mæli þegar hann hafði
fengið laun sín hjá úlfinum.
Hann mintist þess hvað ulfur-
inn hafði sagt, er fundum
þeirra bar fyrst saman í knæpu
í Bristol, að hann skyldi fá ó-
makið svo ríkulega launað að
aldrei hefði sjóferð veýð borg-
uð betur. %
— Upp með hendurnar.
Þetta var kallað lágt en á-
kveðið, og Mr. Maggs hlýddi
þegar. Svo var hendi stungið
niður í vasa hans og marg-
hleypa hans tekin.
•—- Snúið yður nú við.
Maggs sneri sjer við og varð
býsna kindarlegur á svip er
hann sá að þetta var bara
stúlka.
— Kvendjöfull, hvæsti hann.
Ertu að leiká á mig — Heyrðu
nú góða ....
Hann ætlaði að hreyfa hend
urnar, en í sama bili var tveim
ur marghleypum miðað á
hann. Það var ekkert hik á
stúlkunni og hún var ekki
skjálfhend. Mr. Maggs var svo
veraldarvanur að hann sá þeg-
ar að hún mundi hiklaust
skjóta ef hann sýndi nokkurn
mótþróa.
— Niður stigann, sagði Pat-
ricia. Og reynið ekki að hlaup-
ast undan eða kalla á hjálp.
Hjer hefjast bráðum mann-
dráp; og þau mætti gjarna
byrja á yður.
Maggs sá að henni var al=
vara. Hann gekk niður stigann
og hún á eftir.
— Hvar er úlfurinn?
Hann hló kuldalega.
— Nú eruð þjer á villugöt-
um, sagði hann. Úlfurinn er
ekki með, hann forfallaðist á
síðustu stundu.
— Hvar viljið þjer helst láta
skjóta yður? spurði hún.
— Það kemur ekki málinu
við, sagði Maggs. Úlfurinn er
hjer ekki, jeg veit ekki hvers
vegna og jeg get ekki heldur
sagt yður hvar hann er, því að
hann kom ekki með þeim hin-
um. Þeir sögðu að hann kæmi
seinna, eða máske kæmi hann
ekki. Spyrjið þjer Bittle.
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU
Sporvagnsbílstjóri í Malaga
ætlaði eitt sinn að flytja konu
sína í vagninum til fæðingar-
deildarinnar, þar eð frúin var
alveg komin á steypirinn. En
hann tapaði kapphlaupinu við
storkinn, því að konan varð
ljettari á leiðinni. Til allrar
hamingju voru tveir farþeg-
anna hjúkrunarkonru, og að-
stoðuðu þær við fæðinguna.
Gekk það alt prýðilega. En
hvernig sem á því stendur
misti faðirinn allt traust á
vagni sínum og neitaði að aka
honum lengur.
★
í hjeraði einu í Kína, er ligg
ur rúma 200 km. norður af
Yenan, geisar skæð lömunar-
veiki. Hefir þriðji hluti íbú-
anna sýkst. Veikin lýsir sjer
þannig, að útlimirnir verða
nær alveg stífir, svo að menn
geta ekki gengið og ekki lyft
nokkru. Nú er svo komið, að
langflestir verkfærir menn í
hjeraðinu geta sig ekki hrært.
★
Einsetumaður í Úollnæs-
hjeraðinu í Svíþjóð ákvað ný-
lega að fá til sín konu til þess
að sjá um heimilið. Þegar kon-
an í fyrsta sinn var að búa um
rúm hans", hrópaði hún skyndi-
lega: — Hvað er þetta? Um
leið reið af skot, sem hæfði
manninn í annan fótinn. Kon-
an vissi ekki, að maðurinn hafði
alltaf skammbyssu undir kodd
anum, og hún kunni ekki áð
handleika slíkt vopn.
★
Nýgiftur maður: — Bara að
pabbi og mamma gætu fengið
einhverja íbúð, þá gætum við
búið hjá afa og ömmu.
★
— Jeg fór með konunni
minni í bíó í gærkveldi, og við
hliðina á mjer sat yndisleg
stúlka.
— Nei, hver var það?
— Það var konan mín.
'h
— Krónan er aðeins trje
þakið laufi. — Napoleon I.
★
í einni ferð farþegaskipsins
„Gripsholm“ frá Gautaborg til
New York neyttu farþegarnir
alls 10.000 sjóveikispilla. ■—•
Matarsparnaður á skipinu var
mikill.
"ipwwiwmiiHiinnniniiiiniiwiiniiinwininmijinww
Bílamiðlunin |
Bankastræti 7. Sími 6063 !
er miðstöð bifreiðakautia 1