Morgunblaðið - 07.03.1947, Blaðsíða 10

10
MOEGUNBL AÐIÐ
Föstudagur 7. mars 1947
Á HEIMILI ANNARAR
£fu,
ianon,
Q- t'k erLar
t
ma
Að jarðarmiðju
Eftir EDGÆR RICE BURROUGHS. j
102.
Hann var byrjaður að hlaupa þegar hjer var komið, og
er hann nálgaðist mig, lyfti hann hinu volduga spjóti sínu,
en jeg nam staðar, lagði ör á streng og miðaði eins vand-
lega og jeg gat. Þetta tók mig nokkuð lengri tíma en
vanalega, því jeg hlýt að játa, að þessi ægilegi maður
hafði haft svo slæm áhrif á mig, að fætur mínir voru allt
annað en stöðugir. Hvaða vonir gat jeg gert mjer and-
spænis þessum mikla stríðsmanni, sem jafnvel hræddist
ekki hót grimmustu risabjarndýr? Gat jeg vænst þess að
sigrast á manni, sem einn hafði lagt að velli sadoka og
dyrytha? Það fór hrollur um mig, en sannast að segja
hafði jeg meiri áhyggjur af örlögum Dían en sjálfs míns.
Og allt í einu kastaði villimaðurinn hinu þunga spjóti
sínu, en jeg lyfti skildi mínum til að draga úr hinu ógur-
lega afli þess. Höggið var svo mikið, að jeg fjell á hnje,
en skjöldurinn hafði breytt stefnu vopnsins og jeg stóð
uppi ósærður. Júbal stefndi þó enn í áttina til mín með
eina vopnið, sem hann nú átti eftir — ægilegan hníf. Hann
var kominn of nál'ægt mjer til að jeg gæ(ti miðað vand-
lega, en jeg skaut á hann þar sem hann kom. Örin rakst
á kaf í læri hans og skildi eftir sár, sem að vísu var sárs-
aukafullt, en þó ekki svo, að það felldi hann að velli.
Og í næstu svifum hafði hann fleygt sjer í áttina til mín.
Fimni mín bjargaði mjer í bráð. Jeg smeygði mjer undir
handlegg hans, og þegar hann sneri sjer við til að kasta
sjer á mig á ný, rak jeg sverð mitt í andlit honum. Og
andartaki síðar renndi jeg sverðinu í hægri handlegg hans,
svo að hann fór nú að beita meiri varkárni.
Einvígi okkar bygðist nú á brögðum og herkænsku —
hinn risastóri, loðni maður beitti öllum brögðum til að
fá tækifæri til að koma við kröftum sínum, en jeg reyndi
hins vegar að halda honum í hæfilegri fjarlægð. Þrisvar
sinnum fleygði hann sjer gegn mjer, og þrisvar sinnum
varðist jeg hnífstungum hans með skildi mínum. Og í
hvert sinn tókst mjer að koma á hann sverðinu — og í
eitt skipti að reka það í annað lunga hans. Hann var orð-
inn ataður í blóði, og þegar hann hóstaði, fossaði rauður
blóðstraumurinn út um munn hans og nef og þakti andlit
hans og brjóst með froðukenndum blóðflyksum. Hann
var ófrýnilegur á að líta, en langt í frá að hann væri
dauður ennþá.
Lilla litla var aðeins Karli, hrópaði önnur þeirra.
6. dagur
Það var nú langt síðan að
Phineas Thorne, sá sem lagði
grundvöllinn að auð Thorne-
aettarinnar, hafði valið þenn-
an stað og bygt húsið. Hann
vildi hafa alt traust og vandað
og húsið var líka traust og
vandað. En að það skyldi líka
vera fallegt stafaði af því að
Thorne hafði verið svo hepp-
inn að fá ágætan bygginga-
meistara, sem kunni tök á því
að sameina fegurð og traust-
leika.
Ekki var sagt að húsið væri
bygt í neinum ákveðnum stíl.
Það var ekki með þessum
þröngu herbergjum og mjóu
göngum, sem tíðkuðust í bygg-
ingum í Nýa Englandi á þeim
tímum. Þar var hátt undir loft
og vítt til veggja, eins og í stór
hýsum í syðstu ríkjunum. —
Thorne var af enskum og
skotskum ættum. Það má því
vera að hið víða anddyri. hafi
verið stæling á ensku bygging-
arlagi, en hinir þykku veggir
og hreinu línur hafi átt ætt
sína að rekja til Skotlands.
Frá Englandi var það kom.icf
að hafa alt úr sem vönduðustu
efni, svo að það gæti enst um
aldur og æfi, hvort sem efnið
var steinn eða timbur. Phineas
Thorne var orðinn ríkur og
þurfti ekki að horfa í kostnað-
inn, of hjer var hann að byggja
ættaróðal.
Útveggirnir voru úr gulum
steini, sem mað aldrinum hafði
fengið á sig svipaðan lit eins
og fullþroskuð pera. — Þessi
steinn hafði verið pantaður
sjerstaklega og höggvin á viss
an hátt. Súlurnar voru úr feðm
ingsdigurri eik og í gluggum og
hurðum var harðviður frá Eng
landi. Gólfin voru úr teak og
stigarnir úr cyprusviði, en
handriðin úr mahogny.
Hár múr var umhverfis eign
ina á þrjá vegu en á einn veg
náði hún að sjónum. Var því
húsið þarna alveg út af fyrir
sig. Múrinn var traustur eins
og alt annað, hlaðinn úr stóru
höggnu, grjóti, sem tekið var í
Nýja Englandi. Var hann nú
orðinn ellilegur *og mosavr.x-
inn, en upp að honum höhuð-
ust lárviðar- og rósarunnar, en
yfirgnæfðu há grentrje.
Einhvernveginn hafði húsið
sloppið við allar þær skað.’*:ð-
isbreytingar, sem menn voru
að gera á gömlum húsum
skömmu fyrir aldamótin, þeg-
ar menn vissu varla hvað þeir
áttu við peninga sína að gera.
Og þó var Thorne ríkur. —
Skipaútgerð hans blómgaðist,
skip hans voru traust og sterk
og sigldu um öll heimsins höf.
Bankar hans rökuðu saman
fje. En hann hafði bygt hús sitt
áður en hinn vitlausi og íburð-
armikli stíll kom til sögunnar,
sá stíll, sem enn má sjá í New-
port og meðfram Fifth Avenue.
Og1 húsinu var ekki breytt. Að
vísu var bygð alma við það
árið 1889, en hún var alveg í
sama stíl og húsið siálft. Gróð-
urhús voru bygð árið 1893, en
voru falin í trjálundum þeim,
sem gróðursettir voru þegar
húsið var bygt.
Að vísu höfðu orðið breyt-
ingar þarna. Og þær haíði
Alice gert. Hún hafði afmáð
alt, sem var til óprýði, en dreg
ið fram alt hitt, sem fegurðar-
auki var að. Hún vissi hvað
hún vildi og það var eins og
hún hefði tíma til als. Aldin-
garðurinn og blómagarðurinn
höfðu tekið miklum stakka-
skiftum undir handleiðslu
hennar. Það mátti því segja að
alt úti og inni samsvarnði
þeím fegurðarkröfum, sem
Phineas Thorne hafði gert þeg
ar hann grundvallaði þennan
stað.
Háir trjálundir voru með-
fram garðmúrnum og gnæfðu
yfir alfaraveginn fyrir utan.
Upphaflega höfðu aðeins verið
troðningar þar, en nú var bar
kominn rennisljettur og breið-
ur akvegur.
Aðalgarðurinn var fyrir
sunnan og austan húsið. Voru
þar gangbrautir, kliptir runn-
ar og fagrar grasflatir. Á sumr
in voru þarna litauðug blóma-
beð og lagði þægilegan angan
blómanna um allan garðinn.
Nú var svo skamt áliðið vor.;-
ins að ekki voru þar önnur
blóm en hyasinthur og fíflar.
, Hinum megin var sundið
eins og silfurblátt band. Niður
undir því voru nokkrir klettar
og undir þeim sandfjara. Lágu
þangað ýmsir stígar. Var þarna
hinn ákjósanlegasti baðstáður,
enda hafði verið reistur þar
nýtísku baðskáli. Þarna var
líka skemtibátur Richards, og
einn eða tveir vjelbátar. Þeir
voru ekkert notaðir lengur. Á
stríðsárunum hafði herstjórn-
in tekið þá handa strandgæslu-
liðinu, en síðan var eins og
enginn vildi nota þá. Máske
var það vegna þess að fólkið
hafði vanist af því á meðan
þeir voru burtu, máske var það
ýegna þess, að um svipað leyti
og þeim var skilað, hafði Alice
verið handtekin og kærð ’fyrir
það að hafa skotið mann til
bana.
Alt var breytt síðan. Að
vísu gengu öll heimilisstörf
sinn vanagang eins og á meðan
Alice var heima og hafði stjórn
að öllu. Gólfin í húsinu voru
jafn vél fáguð og áður, blómin
í gluggunum voru jafn vel hirt
og báru jafn góðan angan um
stofumar. En þó var heimilið
með alt öðrum svip. Það var
engu líkara en að hið virðu-
lega hús hefði ekki þolað þetta
eina áfall.
En þó er þetta enn húsið
hennar Alice, hugsaði Myra
með sjer.
Hvorugt þeirra Richards
hafði mælt orð af vörum. Þau
hlustuðu á fótatak sitt, skríki
í ástfangnum fuglum og hvin í
flugvjel, sem sveimaði þar yf-
ir.
Þau gengu inn í greniluhd-
inn.
„Varaðu þig á greinunum.
Jeg skal lyfta þeim“, sagði Ric
hard og sveigði til hliðar grein
ar svo að hún gæti gengið und-
ir þær.
Nú hvarf húsið sjónum þeirra
og það var hálfdimt inn á milli
grenitrjánanna. Stígurinn var
mjór. Myra gekk á undan og
fann að hann var á hælum sjer,
hún heyrði fótatak hans og
fann ilminn af vindlinum hans.
Brátt komu þau út úr þykninu
og fram að klettunum. Fyrir
neðan þau var. hafið lygnt og
blátt nema þar sem kvöldroð-
inn speglaðist í því. Þau gengu
niður á sandströndina og stað-
næmdust þar. Baðskálinn var
þeim til hægri handar. Það var
svo kyrt, að þau heyrðu hvern-
ig sjórinn gutlaði við staurana
undir húsinu og kinnunga bát-
anna. í fjarska sást Long Is-
land eins ©g grá rönd, en nær
voru nokkrar eyjar og sló á þær
gulleitri slikju. Flugvjelin var
komin svo langt í burtu að
rjett heyrði hvininn í henni.
„Það er eins og við sjeum
þúsundir mílna frá New York“,
sagði Richard og stakk höndun
um í buxnavasana. „Það er eins
og við sjeum á annari stjörnu,
að öðru leyti en því, að jpar
sjást aðrar stjörnur, ekkert
tungl og þar er máske ilmur í
lofti af vorgróðri og sjávar-
gufu“.
Á morgun átti hún að vera
komin í annan heim. Að vísu
var ekki nema klukkustundar
ferð til New York, en þar var
annar heimur. Hún gat þó talað
við Corneliu frænku í síma og
einstaka sinnum heimsótt
hana. En Richard gat hún ekki
umgengst eins og áður. Hún
fjekk aldrei framar að njóta
þess að vera daglega samvist-
um við hann.
Það hafði verið yndislegur
tími — en þó hættulegur. Hún
hafði ekki gert sjer grein fyrir
því fyr en nú. Og nú áttu þau
að skilja. Daginn eftir fór hún
alfarin hjeðan, og þá skildust
vegir þeirra að fullu og öllu.
Þau máttu aldrei hittast. Hún
vissi tvo sem hvað fólk mundi
segja, ef þau sæist saman: „Jeg
sá Richard Thorne í New York
í gær. Hann var með þessari
stúlku hennar Corneliu, hvort
það er nú fósturdóttir hennar,
ritari hennar, eða hvað hún nú
er. Hún er systir hans Tim
Lanes“.
Allir þektu Tim. Hann hafði
altaf dvalist í Thorne-húsi í
sumarleyfum sínum meðan
hann var í skóla. Þar hafði ver
ið hans annað heimili, hjá Ric-
hard og Alice (altaf kom Alice
við sögu). Hún heyrði líka ó-
sjálfrátt hverju mundi vera
svarað: „Er það satt? Hann get
ur ekki gifst“. „Nei, það er nú
verst. Og þá verður hann að
hafa það svona“.
Þannig mundi getsökunum
rigna niður'. Richard mundi ó-
efað heyra þær og forðast hana.
Og það var svo semekki henni
einni til að dreifa. Ef Richard
ljet sjá sig með einhverri
stúlku í kaffihúsi, eða’ef hann
talaði meira við eina eða aðrar
í veislum, þá kpmst það í há-
mæli. Fram að þessu hafði
Myra þó sloppið, því að hún
fór ekkert með honum nema
Cornelia væri með. Fólki fanst
ekkert athugavert við það. En
þegar hún var farin frá Corne-
liu, þá var alt öðru máli að
gegna.
Alt til íþróttaiðkana
og ferðalaga
Hellas, Hafnarstr. 22.
þriggja ára gömul. Hún var
góð og þæg stúlka, að öðru
leyti en því, að hún vildi aldrei
láta mömmu sína baða sig.
— Á meðan þú ert hjá pabba
og mömmu verðurðu að baða
þig, sagði mamma Hennar.
•— Þá skal jeg bara segja
þjer það, sagði Lilla, að jeg
gifti mig hið allra bráðasta.
★
Fyrír nokkrum árum kom
jarðskjálfti á eynni Kos, þar
sem Hippokrates átti heima, og
skolaðist þá upp úr hafinu
marmaralíkneski af honum.
★
— Kunnið þjer að synda?
— Já.
— Hvar hafið þjer lært það?
•— í vatni.
★
— Nú hefur Guðmundur
verið giftur í 18 ár, og cnn sit-
ur hann heima hjá konunni á
hverju kvöldi. Það getur mað-
ur nú kallað ást.
■— Nei, hann er gígtveikur.
★
Tvær kunningjakonur talast
við.
— Nei, þú ert þá trúlofuð
•— Já, hvernig veistu það?
— Jeg kannaðist við hring-
inn, sem þú ert með.
★
Spánskt orðtæki segir: Guð
blessi stjórnina, því að næsta
stjórn gæti orðið heimingí
verri.
★
•— Hvað er þetta, hefirðu
keypt þjer harmoniku?
•— Nei, jeg fjekk hana lán—
aða hjá nábúa mínum.
•— Til hvers? Ekki getur þú
spilað á harmoniku.
— Nei, en nábúi minn getur
það ekki heldur á meðan har-
monikan er hjá mjer.
it
— Vjer erum sköpuð til þess
að hjálpa öðrum, sagði kennar
inn í kristnum fræðum.
•— En til hvers eru þá aðrir
skapaðir?, spurði Sigga litla. i
ÖBBnnut kanp •( »81«
FASTEIGNA
Garðar ÞorsteinssoB
Vagn E. Jóossob
Oddfellowhúsinu.
Simar: 4400, 3442, 8147,