Morgunblaðið - 26.03.1947, Blaðsíða 10

10
MOKGUNBL/lÐID
Miðvikudagur 26. mars 1947
Á HEIMILI ANNARAR
£fu,
LCjYion
erhart
«18
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
118.
Eins og skeð hafði kvöldið, sem við fyrst reyndum þessa
járnófreskju, heyrðist líkt og ógurlegt öskur undir okk-
ur — stálskipið skalf og nötraði — hvellur þytur heyrð-
ist, er moldin rann í gegnum hið hola skilrúm milli innri
og ytri veggjanna og hrúgaðist upp í kjölfar farartækis-
ins. Enn einu sinni var vjelin lögð af stað.
En er við lögðum af stað í þetta skifti, var jeg því nær
fallinn úr sæti mínu, svo harkalega slengdist vjelin til.—I
fyrstu átti jeg bágt með að gera mjer ljóst, hvað skeð
hefði, en svo sá jeg, að rjett áður en vjelin lagði af stað
inn í jörðina, hafði hún fallið af undirstöðum sínum, en
þetta hafði haft það í för með sjer, að hún hafði steypst
næstum lóðrjett niður á jörðina og gróf sig því inn í hana
í aðra átt, en við höfðum ætlað okkur. Jeg hafði því ekki
minnstu hugmynd um, hvar við myndum koma upp á yf-
irborðið í ytri heiminum. Jeg sneri mjer við, til að at-
huga, hvaða áhrif þessi viðburður hefði haft á Dían. —■
Hún sat ennþá algerlega hulin í skinninu.
— Hættu þessu nú, kallaði jeg hlæjandi, reyndu að
skríða úr hýðinu. Enginn Mahari getur sjeð þig hjer. Svo
hallaði jeg mjer fram á við og svipti ljónshamnum upp.
Og það sem jeg sá, hafði þau áhrif á mig, ag jeg hrökk
í kút í sæti mínu af einskærum hryllingi.
Það, sem undir skinninu var, var ekki Dían — það var
viðbjóðslegur Mahari. Jeg sá í einni svipan, hvernig Hoja
hafði leikið á mig og hvað hann hafði haft í huga. Laus
við mig, að hann hjelt, um aldur og ævi, hugðist hann
hafa öll ráð Dían í hendi sjer. Jeg streyttjst við að snúa
stýrinu til að vísa vjelinni aftur í áttina að Pellucidar,
en, líkt og áður hafði skeð, var ekki hægt að þoka því til
um hárssbreidd.
Óþarfi er að fara að lýsa ógnum þessa ferðalags. Það
var ósköp líkt því, og er við fyrst lögðum leið okkar til
innra heimsins. Vegna hallans, sem á vjelinni hafði verið,
er við fórum inn í jörðina, tók ferðin næstum einum degi
lengur en við höfðum gert ráð fyrir, og upp á yfirborðið
komum við hjer í Saharaeyðimörkinni í stað Bandaríkj-
anna, eins og jeg hafði vonað.
Svo mánuðum skiftir hefi jeg beðið hjerna eftir ein-
hverjum hvítum manni. Jeg þorði ekki að yfirgefa vjel-
ina, af ótta við það, að jeg mundi aldrei aftur finna hana
— sandurinn mundi brátt hylja hana með öllu, og þá
I dálkinum „Spurningar og | — Nei, sjáðu hvað sólin er
s'vör“ í heímilisblaði nokkru 1 björt, sagði annar þeirra.
— Þetta er ekki sólin, segir
hinn, það er tunglið.
er eftirfarandi klausa:
22. dagur
Sam sagði: „Jeg held að
Webb hafi verið hræddur við
það að minnast nokkuð á byss
una áf því að hann hafi búist
við að skeð gæti að hún fynd-
ist einhvers staðar utan húss.
og það hefði nægt til að koll-
varpa framburði hans og á-
sökun á_hendur Alice. Ef hann
hefði til dæmis haldið því fram
að Alice hefði kropið hjá lík-
inu þegar hann kom inn, þá
hefði'hún hlotið að vera með
byssuna, og þá hefði hann orð-
ið að gera grein fyrir því hvað
hún myndi hafa gert af henni
á næstu tveimur eða þremur
mínútum. Hann sendi Tim þeg
ar fram á eftir henni. Nei, það
var ekki örugt fyrir Webb að
halda því fram að hann hefði
sjeð byssuna.
Hún svaraði með hægð: „Ef
sá, sem tilræðið framdi stóð
þarna í dyrunum, gat hann
hafa hlaupið út og falið byss-
una einhvers staðar“.
„Hann hefði getað kastað
henni í sjóinn?“ sagði Sam.
„Það er alveg rjett. Og jeg hefi
altaf ímyndað mjer það. Nema
þá að Webb hafi sjálfur verið
með hana“.
„Webb? Hvernig hefði hann
átt að vera með hana? Og hvar
hefði hann átt að fela hana?
Og hvers vegna?“
„Auðvitað vegna þess að þá
hefði ekki verið fingraför Alice
á henni“, sagði Sam, undrandi
yfir því að hún skyldi ekki
geta sagt sjer þetta sjálf. „Það
gat verið að hann hefði fund-
ið byssuna, vegna þess að
morðinginn, hver sem hann
nú var, hefði fleygt henni frá
sjer ,stungið henni á sig með-
an Alice var frammi og síð-
an falið hana-----“.
„Hvar?“ spurði Myra.
„Einhvers staðar. Hjerna
fyrir utan, dettur mjer í hug“.
„Tim hefði tekið eftir því“.
„Nei, ekki ef Webb var nógu
handfljótur. Það hefði auðvit-
að verið auðveldara fyrir Webb
að fela hana einhvers staðar
hjerna inni, en þá hefði lög-
reglan fundið hana. Hann varð
því að fela hana annars stað-
ar. En hafi hann gert það, mun
hann nú vilja ná í hana aftur.
Hafi byssunni verið fleygt í
sundið, þá er hún á óhultum
stað. En sje hún falin einhvers
staðar hjer nærri, þá er eng-
inn vafi á því, að sá sem faldi
hana vill nú gjarna ná í hana
aftur“.
„Hvers vegna? Er það svo
nauðsynlegt fyrir hann?“
„Nauðsynle'gt?“ Sam rak
upp hæðnishlátur. „Ef jeg vissi
hvar þessi byssa er, þá skyldi
jeg svei mjer — —“. Hann
þágnaði og hleypti brúnum.
„Hvað munduð þjer gera,
Sam?“
„Hvað jeg mundi gera?“
Hann hló aftur. „Já, jeg skal
segja yður hvað jeg mundi
gera. Jeg mundi gera gildru,
ósköp snotra gildru“.
„Gildru?“
„Jeg mundHláta það berast
út hve stórkostlega þýðingar-
mikið það væri ef þessi byssa
fyndist. Jeg mundi tala um það
við alla, og legggja sjerstaka
áherslu á það. Jeg þori að á-
byrgjast það, að hver, sem hef
ir skotið Jack, mundi þá leggja
alt kapp á það að ná í byss-
una aftur. Svo ljeti jeg halda
vörð. Það er ósköp einfalt, ef
jeg bara vissi hvar byssan er
niður komin. En nú get jeg ekki
gert það vegna þess að jeg veit
ekki hvar hún er“.
Hún er í handriðssúlunni,
tæplega tuttugu skref frá þjer,
hugsaði Myra. En svo varð hún
hrædd, eins og hún hjeldi að
Sam hefði heyrt til sín.
Upphátt sagði hún: „En þótt
hún hefði nú Verið falin til
bráðabirgða þarna um kvöld-
ið, þá hefir sá, sem það gerði,
haft nægan tíma til þess að
sækja hana og ganga endan-
lega frá henni. Það eru nú nær
tvö ár síðan þetta skeði“.
„Ekki hefði Webb getað gert
það, ef hún hefði verið falin í
þessu herbergi“, mælti Sam.
„Alice hefði heldur ekki getað
gert það, og Tim varla held-
ur. En það er þýðingarlaust að
tala um þetta. Byssan kemur
ekki í leitirnar“.
„En ef hún fyndist nú?
Hverja þýðingu mundi það
hafa? Að fingraför sæist á
henni?“
Hún vissi að nú voru hennar
eigin fingraför á henni. En
hún hafði verið í Englandi, þeg
ar morðið var framið, og eng-
inn gat grunað hana. Það var
einkennilegt þetta með fingra-
förin — alveg eins og í skáld-
sögum.
„Ef hún fyndist, þá gæti jeg
sannað það hver morðinginn
var“, sagði Sam.
Þá var hún komin á fremsta
hlunn með að segja honum
hvar byssan var. En hann hjelt
áfram: „Nei, mjer er ekki um
það að lögreglan færi að snuðra
í því. Petta er byssan hans Ric
hards og auðvitað eru fingra-
för hans á henni“.
XI. KAFLI
Hann skimaði enn um stof-
una og leit síðan á hana aftur.
Hún reyndi að líta sakleysis-
lega út, svo að hann sæi ekki
hve órótt henni var innan
brjósts.
Hann sagði: „Hvers vegna
spyrjið þjer svo margra spurn-
inga viðvíkjandi byssunni?“
Þetta var óþægileg spurning
en hún svaraði: „Þjer byrjuðuð
sjálfur á því að tala um hana“.
„Að vísu“, sagði hann og
hvesti á hana augun. „Þjer
hafið þó líklega ekki rekist á
hana einhvers staðar? Eða ein-
hverja byssu?“
Hún svaraði — og var hissa
á því sjálf hvað málrómurinn
var eðlilegur: „Jeg held að
Richard hafi ekki átt aðra
byssu. Sam, jeg er hrædd.
Hvað gera þeir nú?“
„Ef yður langar til að vita
það, þá munu þeir reyna að
skella allri skuldinni á Dick“.
Og þá yrði byssan vitni gegn
honum. Segðu honum ekki frá
byssunni, láttu engan lifandi
mann komast að því að þú
veist hvar hún er, hugsaði hún.
„Þjer sögðuð þó áðan að rík
isstjórinn væri heiðvirður mað
ur“, mælti hún.
„Já, það er satt, og sama má
segja um saksóknarann nýja.
En nú verður að hafa upp á
morðingjanum. Ríkisstjóranum
er nauðugur einn kostur að fá
einhvern dæmdan".
„En þjer sögðuð áðan------
„Jack var myrtur og einhver
hefir gert það“.
„Ekki Richard“.
Hún hafði aldrei fyr gert sjer
grein fyrir því að ástandið væri
-svona alvarlegt. Henni hafði
ekki dottið í hug að Richard
væri í svona mikilli hættu.
Sam mælti rólega: „Ef Dick
skaut hann, þá hefir hann
sjálfsagt haft fulla ástæðu til
þess“.
„Það er óhugsandi að hann
hafi gert það“.
„Hvers vegna? Þjer megið
ekki misskilja mig. Hvorugt
þeirra Alice hefir látið neitt
orð falla í þá átt að hann hafi
gert það. En hafi hann gert
það þá gegnir frá mínu sjónar-
miði sama og um Alice: að
Manders hafi þá átt það skilið.
Æ, horfið ekki svona angistar-
lega á mig, Myra. Dick er vin-
ur minn og jeg er hingað kom-
in til þess að reyna að hjálpa
honum“.
En hvað hún var heppin að
hafa ekki sagt honum frá byss-
unni.
Ósjálfrátt hafði hún stungið
hendinni niður í vasann og
kreisti kúluna í lófa sínum.
Köldum svita sló út um hana
alla.
Hún sagði: „Richard mundi
ekki hafa látið Alice fara í
fangelsi ef hann var sekur. Það
er næg sönnun þess að hann
skaut ekki Jack“.
Nú varð nokkur þögn. Svo
sagði Sam: „Þjer voruð ekki
hjerna þegar þetta skeði. Eng-
um lifandi manni datt í hug
að Alice mundi verða dæmd.
Lagalega sjeð varð auðvitað
ekki hjá því komist, en enginn
hjelt að hún yrði dæmd, að
minsta kost i ekki í byrjun.
. Skyldi Richard ekki hafa hugs
að þannig líka?“
„Nei“.
Sam sagði vingjarnlega:
„Þjer skiljið þetta ekki, Myra.
Þjer hafið ekki kynst málinu.
En á morgun byrjað það, eftir
því sem Dick sagði mjer“.
„Það er satt“.
„Jeg vildi að okkur tækist
að finna einhvern nýjan þráð
í málinu áður. Til dæmis ef við
gætum haft upp á einhverjum,
sem vill Jack feigan. En þetta
var alt rannsakað á sínum
tíma“,
„Hvernig var þessi Jack?
Þektuð þjer hann?“
ÚTFLUTNINGUR GULLS-
OG SILFURVARNINGS.
Samband óskast við íslenska
kaupendur.
Arne O. Johansen,
L. I. Brandes Alle 4
Köbenhavn. Danmark.
UNG HJÚKRUNARKONA
óskar eftir ráðskonustöðu hjá
dönskum manni eða konu.
Mega hafa börn. — Tilboð
merkt: „1988“ sendist A/S
D. E. A. Annoncebureau for
Danske Erhverv, Raadhusplad-
sen 16, Köbenhavn V.
„Herra ritstjóri. Jeg er í
mesta vanda. Jeg þekki vell-
auðuga ekkju, sem vill giftast
mjer, en elska sjálfur unga og
fallega stúlku, sem jeg er viss
um að geta lifað í hamingju-
sömu hjónabandi með. Hvað á
jeg að gera?“
Svar: — Þjer eigið hiklaust
að giftast ungu stúlkunni, sem
þjer elskið. Maður á altaf að
hlíða rödd hjarta síns. — P. S.
Viljið þjer gjöra svo vel og
segja mjer, hvar ekkjan á
heima.
★
Englendingur nokkur hefir
verið dæmdur í 10 sterlings-
punda sekt fyrir það að hann
neitaði að láta manntalinu í tje
upplýsingar um, hvenær kona
hans væri fædd, og hvenær þau
hefðu gift sig. Óþægilegar end-
urminningar, sem ekki er vert
að rifja upp, kegir eitt blaðið.
★
Tveir ölvaðir menn slaga um
göturnar um hánótt og ræðast
við.
■— Það er sólin.
— Það er tunglið.
Nú mæta þeir þriðja drukna
manninum og biðja hann um
að skera úr þrætu þeirra. Hann
glápir lengi á himinhnöttinn
og svarar svo:
— Ekki skal jeg dæma um
það, því að jeg er bráðókunn-
ugur hjer í bænum.
★
Kennarinn: — Jæja, Hans
minn, geturðu sagt mjer, hvers
vegna við vitum að jörðin er
hnöttótt?
Hans: — Já, það er sagt frá
því í landafræðinni.
★
Þegar alúminium var fyrst
uppgötvað þótti það mjög dýr-
mætur málmur. Meira að segja
svo dýrmætur, að í veislum við
frönskh hirðina borðuðu þau
Napoleon III. og drotning hans
af almunium-diskum, en aðrir
úrðu að láta sjer nægja gull-
og silfurdiska. i