Morgunblaðið - 05.07.1947, Blaðsíða 10

10
Laugardagur 6. júlí 1947.
' ' 1 MOB6UNBLASIS

i-
A FARTINNI
cjCeyniiöffreffiuiaffa eftir (f^íl’iuictj
50. dagur
„Jeg kem“, segi jeg. „En ekki
fyr en seinni partinn. Jeg á
ýmislegt ógert. Jeg hefi ekki
lokið öllum rannsóknum enn.
Bless á meðan“.
Jeg geng götuna í áttina að
bílnum. Þegar jeg er kominn
svo sem miðja leið þá kemur
einhver þar út úr skugganum.
Hann er hár vexti og vel bú-
inn og' með honum er stúlka,
sem er á við miljón. Jeg þekki
þegar að þetta er Callaghan.
„Mig langaði til að koma í
lokaþáttinn“, segir hann. „Nú
hafið þjer unnið sigur. Jeg
samgleðst yður“.
„Þakka yður fyrir“, segi jeg,
„og þakka yður fyrir alla hjálp
ina. Það eru góðir piltar sem
þjer hafið á að skipa — og Nik
olls er afbragð“.
„Hann er ágætur“, segir
Callaghan. „Það er bara eitt að
honum, að hann talar alt of
mikíð. Lítið inn til mín áður
en bjer farið vestur um haf.
Jeg held að jeg eigi svolitla lús
af Kentucky-viský. Hvað segið
þjer um það?“
því komist“, segi jeg og and-
varpa. „Gallinn á ykkur í
leynþjónustunni er enginn ann
ar en sá að þið vitið ekki nokk-
urn skapaðan hlut. Og þegar
þið komist í vandræði. þá verð-
ið þið að biðja leynilögregl-
una að hjálpa ykkur út úr
þeim“.
Jeg beygi inn á Leatherhead-
brautina. Hún segir:
„H.vert ætlið þjer?“
„Jeg ' á smáerindi hjerna“,
segi .jeg. „Jeg skildi við einn
vin yðar bundin í húsi hjer
skamt frá. Og jeg hugsa að
henni sje farið að leiðast. Henni
er víst mál á því að rjetta úr
sjer“.
Hún lítur snögglega til mín.
„Hamingjan góða“, segir hún.
„Er það Dodo Malendas? Jeg
hafði alveg gleymt henni“.
„Auðvitað höfðuð þjer
gleymt henni“, segi jeg. „Það
væri laglega komið fyrir yður
ef þier, hefðuð ekki notið mín
að. Mjer finnst eins og jeg sje
fóstri yðar. Gallinn á yður Júlía
er sá. að þjer hafið ekki áttað
yður á því að þjer eruð lif—
andú Yður er rænt og hana —
þar tapið þjer yður alveg“.
„Jeg kem áreiðanlega“, segi
jeg.
Þau halda áfram að húsinu.
Mjer verður starsýnt á stúlk-
una og jeg verð að segja það
að þessi Callaghan hefir nærri
því eins góðan smekk fyrir fall
egum leggjum og jeg sjálfur.
Jeg ætla að spjalla margt við
hann einhvern daginn.
Þegar jeg kem að húsinu
hans Schribners er klukkan
rúmlega hálffjögur. Nú er glaða
tunglsljós og þokan öll á bak
og burt. Og nú finst mjer hús-
ið fallegt eins og álfaborg. Það
er máske ekki að marka, jeg
er svo skáldlega hugsandi í
kvöld.
Jeg stöðva bílinn fyrir utan
og geng heim að húsinu. Þar
standa þau þá Nikolls og Kar-
en, hallast fram á handriðið
og hvíslast á. Hún er 1 regn-
kápunni hans. Jeg hugsa að
Nikolls sje að segja henni frá
því hvernig sú ljóshærða í
Maryland fór með hann einu
sinni. Jeg heyri að henni líkar
vel það sem hann er að segja.
Jeg geri vart við mig.
„Jæja. nú er þessu svo að
segja lokið, Nikolls", segi jeg.
„Og þjer hafið reynst prýði-
lega. Nú þarf jeg bara að biðja
yður að fara með ungfrú Kar-
en í bílnum yðar heim til Júlíu.
Þar skuluð þið bíða eftir mjer.
Jeg Jíem bráðum“.
Jeg geng inn í húsið.
Svei mjer þá ef jeg hefi
haldið að nokkur vegur gæti ver
ið svo skemtilegur í tunglsljósi.
Og svo er það eitthvað svo ó-
sköp notalegt að heyra suðið í
bílnum. Jeg tek upp vindling-
ana mína, og segi ekkert.
Júlía segir: „Hvað sem hver
segir, þá heyrir þetta mál undir
leyniþjónustuna. Nú verður að
fara með það eins og jeg vil.
Þjer gerðuð ekki annað en ræna
mjer. Skiljið þjer það?“
„Alveg rjett“, segi jeg. „Sama
er mjer. Ekki skal jeg hafa á
móti því að þjer fáið allan heið
urinn. Það verður víst ekki hjá
„Skammist þjer yðar ekki?“
segic hún. „Mjer hefir verið
sagt að þjer sjeuð mjög slyng-
ur, Caution. Þjer hljótið að
hafa tekið það injög nærri yð-
ur að þurfa a vinna fyrir kven-
mann“.
„Mjer líkar það vel að vinna
fyriy kvenmenn11, segi jeg.
„Það er að segja sumar konur.
En þjer megið vera ánægð.
Þjer fáið allan heiðurinn, en
jeg verð bara til athlægis“.
„Hvað eigið þjer við með
því?“ segir hún og jeg finn að
hún skotrar augunum til mín.
„Jeg á aðeins við það“, segi
jeg, ,.,að þegar þjer láguð þarna
í kjallaranum hjá Schribner,
með bundið fyrir augun, og
hjelduð að þjer væruð að tala
við Rudy Zimman, þá hörmuð-
uð þjer það að þjer skylduð
ekki hafa trúað mjer og lagt
alt málið í mínar hendur. Og
þjer sögðuð að jeg væri merki-
legur maður og þar fram eftir
götuDum. Jeg náði öllu þessu
á hljóðnema, og jeg hefi hann
hjerna í bílnum, góða mín.
Hann geyrtiir alt, sem þjer sögð
uð. Og þegar jeg kem heim til
Bandaríkjanna ætla jeg að.
skemta samverkamönnum mín
um með því að lofa þeim að
heyra hve mikið álit þjer haf-
ið á mjer. Jeg hugsa að jeg
setji hljóðnemann á stað á
hverjum morgni til þess að láta
mjer líða vel“.
Það er eins og hún dæsi. En
hún segir ekkert um stund.
Sv.o kemur það: „Hvað þarf
stúlka að gera til þess að eign-
ast þessa hljóðritun?“ segir
hún.
Þá var mjer skemt.
„Hún verður að vera góð og
elskuleg og láta mig sjá að sjer
sje alvara — ef þjer skiljið
það?“ segi jeg.
Hún gefur mjer hornauga.
Jeg sje að hún brosir. Hefi jeg
ekki sagt ykkur það áður pilt-
ar, að þessi stúlka er guðs
meistaraverk — og meira þó.
Hún segir: „Jeg býst við að
þjer ætlist til að jeg feti í fót-
spor Tamara og geri einhvern
samning við yður“.
„Alveg rjett, Ijúfan mín“,
segi jeg. „Þjer sjáið nú að jeg
hefi altaf eitt hátromp á hend-
inni, sem jeg geymi mjer“.
„Hverjir eru skilmálarnir?“
segir hún.
„J.eg þarf fyrst að komast í
rjett skap“, segi jeg. „Og til
þess þarf jeg gott andrúmsloft.
Jeg sje að það er stórt trje
þarna niður með veginum og
greinar þess nú niður undir
jörð. Jeg held að þar sje rjetti
staðurinn fyrir mig“.
Jeg stöðva bílinn undir
trjenu.
Hún segir: „Nei, heyrið þjer
nú, Lemmy. Haldið þjer að
þjer getið fengið mig til að
kyssa yður hvenær sem yður
sýnist, aðeins vegna þess að
þjer eruð með þennan hljóð-
nema?“
Jeg brosi framan í hana.
„Já, einmitt11, segi jeg. „Svo
á það að vera“.
Hún andvarpar. „Jeg bjóst
við því að það mundi fara
svona“, segir hún. „Jeg hlýt að
hafa spásagnargáfu“.
Jeg ek bílnum á stað í átt-
ina til Leatherhead. Júlía
kveikir í tveimur vindlingum
og rjettir mjer annar. Það er
blómaangan að þessum vindl-
ingum og ilmurinn læsir sig
um mig allan.
Mjer verður hugsað um
hænsnagarðinn í Minnesota.
Það getur vel verið að það sje
rjett fyrir mig að byrja á hon-
um þegar jeg er níutíu árum
eldri en jeg er nú — en ekki
núna.
Mj.er verðu'r hugsað um það
að jeg hafi fengið eltingaleik-
inn við bófana vel borgaðan.
Borgunin situr hjerna í sætinu
við hliðinu á mjer.
Nei, piltar — þið megið eiga
hænsnagarðinn.
ENDIR
Asbjörnsons ævintýrin. ■
Ógleymanlegar sögwr
Sígildar bókmentaperlur.
bamanna.
= Bankastræti 7. Sími 6063 I
§ er miðstöð bifreiðakaupa. , i
BEST AÐ AUGLYSA
í MOBGUNBLAÐINU
GULLNI SPORINN

Eftir Quiller Couch.
29.
þetta var enginn annar en Dick, fjelagi Settles höfuðs-
manns.
Ákvörðun mín var tekin. „Jeg fer ekki fet lengra í
kvöld“, sagði jeg.
„Þá geturðu staðið úti í kuldanum”, sagði náunginn.
Hann ætlaði að fara að skella hurðinni, þegar hinn
greip í hendi hans, dró hann að sjer og hvíslaði einhverju
að honum. Jeg gat svo sem hugsað mjer, hvað þeir væru
að brugga, en ákvað að gefa mig ekki, og rjett á eftir tók
annar þeirra til máls.
„Mundirðu láta þjer nægja að sofa á hálmfleti?“
„Ef þið hafið ekkert skárra, verð jeg sjálfsagt að gera
mjer það að góðu“, svaraði jeg.
„Þá geturðu sofið fyrir ofan hesthúsið. Hjer er allt
yfirfullt af gestum, en hálmurinn er mjúkur og hreinn
og jeg skal sjá um að gefa hestinum eitthvað“.
„Ágætt“, sagði jeg, „en þó með’því skilyrði ,að þið látið
mig fá glas af heitu öli, því jeg er alveg að drepast úr
kulda“. ■ •
Hann samsinnti þessu og kom skömmu síðar út með
ljósker, til þess að vísa mjer til svefnstaðar míns. Hann
ávarpaði mig ekki, en leit forvitnislega til mín.
„Þárna er svefnstæðið", tautaði hann loks, þegar -við
vorum komnir upp á hæðina fyrir ofan húsið. Svo hengdi
hann ljóskerið upp á nagla á þilinu og var horfinn, aður
en mjer gafst tími til að svara honum.
Jeg leit í kringum mig, og skalf af kulda. Stormurinn
hvein í gegnum ótal rifur á herberginu, en allt í einu
brakaði í stiganum og rauðhærð og þrekvaxin sveita-
stúlka kom inn úr dyrunum. Þetta var svipfalleg og vin-
gjarnleg stúlka, og hún færði mjer stórt glas barmafullt
af heitu öli.
„Jæja, hvað fær maður þá fyrir fyrirhöfnina“, sagði
hún og þurkaði sjer á höndunum.
„Eitt eða tvö penny geri jeg ráð fyrir“, sagði jeg.
„Skelfing ertu vitlaus, lambið mitt!“, hrópaði hún.
„Hvað áttu við?“
Einu sinni kom þaS fyrir að
kapteinn í her drakk í liðsfor-
ingjaklúbbnum heldur meira
en hann þoldi.
Það var til þess að á heim-
leiðinni kastaði hann upp og
ataði sig allan út.
Vitanlega tók hann ekki eft-
ir neinu um nóttina, en þegar
hann vaknaði um morguninn,
varð hann var eyðileggingar-
innar og kallaði á þjón sinn.
— Þegar jeg var á leiðinni
heim í gær, sagði hann, —
mætti jeg óbreyttum hermanni,
sem var svívirðilega fullur.
Viltu sjá hvernig hann hefir
ælt yfir mig. Auðvitað gaf jeg
honum hálfsmánaðar varðhald.
Sjáðu nú hvort þú getur hreins
að fötin mín.
Þjónninn fór út með ein-
kenn'isbúninginn og var mjög
lengi í burtu. Þegar hann kom
aftur spurði hann kapteininn:
— Hvað langt varðhald ljet
kapteinninn svínið fá?
— Auðvitað gaf jeg honum
hálfan mánuð.
— Það er eiginlega altaf lít-
ið, sagði þjónninn, því að sóð-
inn sá arna hafði líka gert í
buxurnar.
★
I rjettinum:
— Nafn yðar?
— Beta Jónsdóttir.
— Atvinna?
— Þvottakona.
— Aldur?
— Sjötíu og fjögra ára.
— Gift?
— Nei, ekki ennþá.
★
Guð hefur gert'karlmennina
fyndna og konurnar svo óskap-
lega þolinmóðar, að þær nenna
að hlusta á fyndnina.
★
— Hvað er Statourist?
— Það hlýtur að vera hann
Áki.
Flóðhestur, sem þarf tíu
hjóla vörubíl til að ferðast á.
★
Tveir menn að skoða kálgarð.
— Sjáið hvað salatið er gott
í ár.
— Uhu, já, — en þetta eru
kartöflur.
— Jú, jeg meinti kartöflu-
saladið.
'k
Sá fulli kemur seint á hótel-
ið og segir við þjóninn: —
Þjónn, viljið þjer vekja mig
klukkan átta í fyrramálið.
Þjónninn: — Klukkan er nú
átta.
Sá fulli: — Nú, — hikk —<
vekið mig þá.