Morgunblaðið - 19.07.1947, Blaðsíða 14

14
MORGIJNBLAÐIÐ
Laugardagur 19. júlí 1947, •’i
12. dagur
En hún íór ekki með Lucy til
íæknis daginn eftir, því í stað
þess kom læknirinn að vitja
Evu. Hún hafði slíkan ríg í háls-
inum að henni var ómögulegt að
hreyfa höfuðið. Og þar sem hún-
var óvön veikindum reyndist
bún bæði órólegur og leiðinleg-
ur sjúklingur.
„Þvílíkur súgur“ kvartaði
hún „þetta hlýtur að vera voða
legur staður á veturna".
„Jeg finn engan súg“ sagði
Lusy hæversklega“ en jeg er nú
líka svo heilsuhraust“.
„Gerðu ekki of mikið af þessu
sagði Lucy við skipstjórann um
kvöldið, „jeg vil ekki að hún
leggist fyrir fullt og allt“.
„Svo þetta eru þakkirnar sem
jeg íæ fyrir allt erfiðið“ svar-
aði hann og það var ýbyggni í
röddmni „en fástu ekki um það
góða, jeg skal losa þig við hana
og það fljótt".
Evu leið heldur skár í háls-
inum daginn eftir en þó virtist
eitthvað ama að henni. Hún fór
að vísu með Cyril á fiðrildaveið-
ar, en virtist ekki geta staðið á
fótunum. Hún var alltaf að
detta og endaði með því að steyp
ast oíaní læk og kom heim hund
blaut.
„Fórst þú með þeim?“ spurði
Lucy skipstjórann um kvöldið,
þegar hann kom að heimsækja
hana.
„Já“ svaraði hann „jeg hrinti
hermi í lækinn. Það var ekki
beint herralegt en meðal dauðra
eru hvorki herrar nje dömur“.
„Aðeins dýrðlingar og hrekkja
Iómar“ sagði Lucy í umvöndun
arróm. „Himnaríki virðist ekki
hafa gert þjer mikið gott þó þú
hafir verið þar í tólf ár“.
„Jeg er margbúinn að segja
þjer að hjá okkur er ekkert til
sem heitir tími“, svaraði skip
stjórinn, „og jeg er alls ekki
fullkominn engill, þar sem jeg
eyði mestum tímanum hjer. En
við skulum ekki rífast um það:
Það sem fyrir stafni er, er að
losna við Evu svo við getum lif
að í friði“.
En Eva var afar þrálynd svo
að það tók aðra tíu daga þangað
til hún loksins ákvað að fara.
Og þá kom að samtalinu sem
Lucy hafði kviðið svo mikið
fyrir, rjett áður en hún fór.
„Þú hlýtur að vera brjáluð að
ætla þjer að vera kyr í þessari
kuldakompu í vetur“ sagði EVa
við Lucy þar sem þær sátu við
arininn í dagstofunni eftir kvöld
mat. Þó það logaði glatt á arin
inum þá rauk við og við ein-
hver óskiljanlegur reykjarmökk
ur beint framan í Evu, hvar sern
hún sat. Hún var alltaf hóst-
andi og tárin streymdu sífellt
úr augunum á henni, gigt í
hnjánum á henr.i, kvef í höfð-
mu og svo var hún vond út í
sjálfa sig, Lucy og lífið yfirleitt.
„Líttu á mig“ hjelt hún á-
fram, „mig verkjar í öll liða-
mót — jeg sem er aldrei veik
heima“.
Lucy svaraði engu, en það
var eins og hugsanir hennar
læstu sig inn í hug Evu.
„Já jeg skal fara heim og
vera þar“ hreytti hún úr sjer
»°g|þú verður að grátbiðja mig
ef j|g á nokkurntíma að heim-
sækja þig aftur í þessu myrkra'j órjettlát?"
hús'% bípjij o3 ef þíð deyið úr 1 stjáranq.
lungnabólgu í vetur, þá er það
ekki mjer að kenna.
„Þessi staöur viroist eiga á-
gætlega við okkur, við höfum
það prýðilegt" svaraði Lucy og
j reyndi að dylja í sjer ánægjuna
' þegar annar reykjarmökkur
rauk framan í mágkonu hennar
„Augnablik“ sagði Eva og
stóð á öndinni „augnablik — á
' meðan ætla jeg að spyrjast fyrir
i um ódýrt húsnæði í Whitchest-
er“.
I „Handa hverjum?" spurði
I Lucy.
i „Handa þjer, þegar þú færö
vitið aftur“ svaraði Eva.
j „Jeg er búin að ákveða mig“
sagði Lucy rólega.
j „Hvílík óhemju eigingirni",
j sagði Eva.
„Hversvegna?" spurði Lucy
um leið og hún laut yfir sokk-
ana sem hún var að stoppa til
þess að hylja roðann sem hijóp
í kinnar henni. Ef hún gæti að
eins rifist við Evu án þess að
! þurfa að komast í allan þenna
æsing.
„Hvers vegna er jeg eigingjörn
Aðeins vegna þess að jeg lifi
eins og mig langar til?“
„Þú hefur alltaf lifað eins og
þig hefur langað til“ svaraði
Eva.
„Nei“ svaraði Lucy hvatlega.
„Jeg hefi lifað eins og Edwin
vildi, eins og mamma hans vildi
og eins og þú og Helen vilduð.
Núna ætla jeg loksins að lifa
eins og jeg vil“.
„Hvað sem velferð vesalings
barnanna þinna líður“, sagði
Eva æst.
„Vegna þeirra“, svaraði Lucy
„jeg vil að þau alist upp með
skilningi á raunverulegu gildi
hlutanna, og okkur líður ágæt
lega hjer, þegar við erum ein“.
„Þegar þið eruð ein — jeg
skil“, sagði Eva, „jeg skil hvað
við er átt betur en flestir, af því
jeg er tilfinninganæm. Þú vilt
að jeg fari — neitaðu því ekki
— þig langar að losna við syst
ur mannsins þíns — berðu ekki
á móti því.“
Jeg er ekki að bera á móti
því,“ sagði Lucy hljóðlega.
í augnablik starði Eva á hana
slíkum undrunaraugum að Lucy ,
þorði varla að trúa að hún hefði
„Eva hefur gott eitt í huga“,
sagði Lucy „og jeg særði hana
— hræðilega. Það hlýtur að vera
hræðilegt að vera engum að
gagni í lífinu, ogf her.ni gengur
aðeins gott til“.
„Það efast jeg um“ svaraði
Gregg skipstjóri „Hún vill koma
sínu fram hvað sem tautar, sem
er einrnitt ástæoan fyrir því að
hún ér engum að gagni. Guð
hjálpi okkur. Hvílikur kven-
maður.“
„Vesalings Eva“ sagði Lucy.
„Róleg nú, Lucia, ekki að vera
of viðkvæm“ skipaði skipstjór-
inn. , Þjer fannst hún ekki vera
„vesalings Eva“ meðan hún var
hjerna, og það er algjörlega yf
irboröstilíinning að segja annað
eins nú, þegar hún er farin".
„Jeg heiti Lucy“ svaraði hún.
„Eítir daginn í gær mun jeg
kalla þig Luciu“ svaraði Gregg
skipstjóri ákveðinn. „Það vant
ar alian kraft í nafn eins og
Lucy — Lucy mundi aldrei hafa
rekið þennan kver.mann á flótta
eins og Lucia gerði. Jeg var
stoltur af þjer.“
„Ef þú hefði ekki veiklað hana
á sál og líkama, þá hefði mjer
aldrei tekist að standast hana“
sagði Lucy. „Jeg er hrædd um
að Cyril muni sakna hennar“
hjelt hún áfram, „hún var hon
um aíar góð“.
„Ef hún hefði verið hjer kyr
miklu lengur, þá hefði hún gert
Cyril að oflátung og spátrungi
en Onnu að uppreisnarkonu“,
sagði skipstjórinn. „Cyril er af
náttúrunnar hendin montinn,
en ennþá er hann ekki orðin að
oflátungi“.
„Reyndu að muna að Cyril
er sonur minn“, sagði Lucy.
„Og jeg held nú ekki“, svar-
aði skipstjórjnn. „Hann er son-
ur Edwins en ekki þinn, og
það er óþarfi fyrir þig að
skrökva að mjer. Þjer leiðist
Cyril og þú veist það sjálf“.
„Hann er sonur minn og jeg
elska hann“, mælti Lucy.
„Það má vera að þú elskir
hann, mæður eru skrítnar í
. þeim málum, en þjer er ekki
vel við hann“, hjelt skipstjór-
inn áfram að rífast, „ekki eins
og Önnu“.
„Það er rangt að taka einn
fram yfir annan innan fjöl-
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch,
41.
„Iíerra minn,“ hvíslaði jeg fckreiður, „ef þjer ekki hætt-
ið þessu tali, neyðist jeg til að kefla yður.“ Við þetta
þagnaði hann um stund.
Á skurðbarminum uxu runnar, sem teygðu sig út yfir
hann, og það voru þeir, sem vafalaust björguðu lífi okk-
ar, því annar mannanna, sem eltu okkur, gekk fast fram-
hjá staðnum, þar sem við leyndumst, og sló í runnana
með sverði sínu.
„Ruber! Ruber Geages!“ hrópaði á sama andartakinu
einhver út við veginn.
Náunginn sneri sjer við, og þegar jeg gægðist milli
runnanna, sá jeg greinilega glampa á sverð hans rjett við
andlitið á mjer. Þetta var grannvaxinn, ljóshærður mað-
ur, og jeg hefi seinna borgað honum fyrir óttann, sem
hann olli okkur“. ,
„Hvað viltu“, hrópaði hann til baka.
„Það er kveiknað í þakinu á hesthúsinu — í guðanna
bænum flýttu þjer hingað, við verðum að reyna að
bjarga hestunum.“
Hann hljóp til baka og andartaki seinna vorum við
ein eftir. En þegar jeg hafði skriðið upp úr skurðinum,
komst jeg að tveimur sorgleðum staðreyndum. Sú fyrri
var, að það var engin vitleysa, að kviknað var í hest-
húsinu, og sú síðari, að Dick hafði tekist að særa mig
á fæti með byssu sinni. Vöðvarnir höfðu stirðnað meðan
við lágum í skurðinum, og mig sárkenndi til, þegar jeg
reyndi að staulast á fætur. Jeg sagði hinum þó ekki frá
þessu, en bað þau á ný að flýta sjer.
Þegar við vorum rjett komin að skóginum, neyddist
jeg þó til að' nema staðar.
„Mjer þykir leitt að þurfa að segja það,“ byrjaði jeg,
„en þið verðið að halda áfram án mín“.
„Ó, nei!“ hrópaði unga stúlkan.
haft kjark í sjer til þess að segja , . , ..
þetta særandi orð. „Mjer þykir fkJldun«ar Lucy festu-
það leitt Eva“ flýtti hún sjer að
bæta við, „en það er satt, þú
lega.
„Vertu ekki að þessum bölv
getur ekki ÍifaðlíR annarafyrR! ufum bjánalátum“, sagði Gregg
þá. Farðu heim og reyndu að ® ipstjori. „Ef þu heldur á-
gera eitthvað virðingarvert fyr ír8m að tala ems °S UPP úr eld
ir sjálfa þig“. | ?omlum skræðum, þá fer jeg
„Jeg fer“ sagði Eva og hún i1 uitu '
strunsaði úr herberginu með I -Hvert? sPurði Lucy for-
ÞAÐ VÆRI EKKI SLÆMT
prjónana sína, „jeg fer með
fyrstu lest í fyrramálið".
Jeg vildí óska að mjer fynd-
ist að jeg væri ekki svona órjett
lát, sagði Luey við sjálfa sig,
þegar hún, kvöldið eftir, stóð
við gluggann hjá sjer og horfðí mn
vitin. „Það væri gaman að þú
segðir mjer eitthvað af hinni
tilverunni þinni“. i
„Það má vel vera að jeg geri
það, þegar þú ert orðin dálítið
fuliorðnari“, sagði skipstjór- j
á ljósin í Whitcliff sem láu í
boga út að vitaljósinu hinu meg
in við höfðann. Ilmurinn af
hunangsblómunum barst tfl
hennar með sumarblænum sem
enn bar með sjer svalan keim
sjálvarseltunar og þó órjettlæt
istilfinpingin virtist varpa
„Þú getur að minsta kosti
^agt mjer hvort það er skemti-
leg tilvera spurði Lucy þráa-
lega.
JJú
^alpic
rœ
<la íanclid. oCoijgi^
rugga á hamingju hennar, þá ti
fannst henni hann sýna hina I >•
rjettu mótsögn hugarrósemi í / fí > P / ( fí ■, (
hennar ikerf l oLandffrœoiluS/od.
„Því finnst þjer þú hafa verið
spurði rödd skip-
CSldjiloja ^Jdapparstlg 29.
— Jeg vildi gjarnan fá að
vera við jarðarför tengda-
móður minnar.
— Það vildi jeg líka gjarn-
an.
Vr
Sveinn er að fara norður í
symarbústaðinn með konu
sinni og langferðabíllinn er
kominn langa leið með þau.
Allt í einu segir Sveinn:
— Mikið vildi jeg óska, að við
hefðum haft píanóið með okk-
ur. —
— Hvað ætlarðu að gera við
píanóið hjerna.
— Jú, sagði Sveinn, jeg
gleymdi nefnilega lyklunum
að sumarbústaðnum heima á
píanói.
'k
Slæm heimkoma.
— Það voru kertaljósin við
kistuna, sem kveiktu í húsinu,
svo að það brann til grunna.
— Guð minn góður. Hvaða
kista var það?
— Það var kista móður yð-
ar. Hún dó af skelfingu.
— Af skelfingu?
— Já, þegar bílstjórinn
strauk með konuna yðar.
Eftirhermari var á ferð í sjáv
arþorpi og stóð uppi á palli í
samkomuhúsinu og ljek listir
sínar.
— Þið getið nefnt nafnið á
hvaða dýri sem er, sagði hann,
— jeg skal herma eftir því, þeg
ar í stað.
Það var nokkur þögn meðan
fólkið var að hugsa sig um,
en svo kallaði einhver: Reykt
síld.
★
Alexander er ógurlega nísk-
ur. Hvað heldurðu að hann
geri við gömlu rakblöðin sín?
— Nei, hvað gerir hann við
þau?“
— Hann rakar sig með þeim.
★
— Þarna á veggnum eru
myndir af þremur mestu vel-
gerðarmönnum mínum. Þessi
útvegar mjer altaf gjaldeyris-
leyfi. Þessi útvegaði mjer fálka
orðuna og þessi þarna’ giftist
konunni minni.
★
I símann.
— Og viljið þjer svo endur-
taka allt, sem þjer heyrðuð
ekki, og þá skal jeg endurtaka
það.