Morgunblaðið - 23.07.1947, Qupperneq 10

10
MORGU TS BL AÐIÐ
Miðvikudagur 23. júlí 1947

GULLNI SPORINN
15. dagur
„Þú lítur prýðilega út“,
sagði maðurinn og það var
hrifning í rómnum. Blærinn
feykti ljósu lokkunum framan
í bjart andlitið á henni og bláu
augun brunnu af reiði, þó hann
sæi ekki og því síður vissi hann
hvað það var sem orsakaðiþað.
„Þakka þjer kærlega fyrir
að hjálpa okkur“, sagði Lucy
um leið og hún náði í Tags tig
setti hálsbandið á hann. „Mjer
firinst nú nóg komið af hjera-
veiðum í dag“.
Svörtu skýin skyggðu nú á
sólina og stórir dropar voru
þegar farnir að falla.
„Þetta verður slagveðurs
rigning“ sagði maðurinn. „Þú
ættir að koma heim til mín og
standa hana af þjer þar.
„Nei, nei, þakka þjer fyrir“
sv.araði Lycy heldur snöggt.
Það var eins og henni heyrð-
ist vindurinn hvísla „hrædd,
hrædd“ að henni — eða var það
að eins vindurinn?
„Þú verður rennandi blaut“
sagði maðurinn með dálitlum
ókafa. „Mjer þætti svo gaman
að þú kæmir — þessir apríl
skúrar standa ekki svo lengi
yfir, og eftir svona svaðilför þá
ætti hundurinn eiginlegd ekki
að blotna — sjerðu, nú ertu
sjálf farin að blotna“.
„Hrædd, hrædd“ hvíslaði
vindurinn.
„Nei það er jeg ekki“ sagði
Lucy.
„Víst ertu það“ sagði maður-
inn ,,og jeg heimta að þú komir
með mjer. Það er að eins stutt-
- ur- spölur þangað, þarna á milli
trjánna“. Og um leið tók hann
í handlegginn á henni og leiddi
hana niður hæðina að litlu
stéinhúsi, sem stóð á grMflöt
um það bil í miðri hlíðinni. Það
yar hulið milli gamalla vind-
barðra trjáa_og greinarnar á
þeim voru allar skakkar og
skældar.
„Jeg vissi ekki, að það var
hús hjerna“ sagði Lucy þar sem
hún stóð á tröppunum og beið
þess, að hann opnaði dyrnar.
„Það er vel falið“ svaraði
hann „og stundum kann jeg vel
Við éinveruna, jafnvel þó jeg
verði af nýtísku þægindum.
Vatnið verður að sækja mílu,
og jeg baða fnig í sjónum, sem
tíugar mjer ágætlega sem stend
ur, þó hann sje kaldur í svona
veðri“.
! „Dyrnar opnuðust inn í dag-
stofuna og í gegnum opnu dyrn-
ar til hægri sást inn í svefnher-
bergið, sem var að eins búið
því nauðsynlegasta, en það var
rúm, borð og stóll. Dagstofan
var búin meiri þægindum. Það
var dúkur á trjególfinu og tjöld
fyrir grindagluggunum, skeifu-
myndaður sófi og hægindastóll
fyrir framan arininn. og rauð-
ur borðdúkur á kringlóíta borð
inu, sem lampinn stóð á, ásamt
bókum og blöðum, og sultu-
tauskrukka full af jurtum og
víólum af stuttum stikl-
Um líkt og þegar börn týna
blóm og flýta sjer svo mikið að
stilkurinn slitnar of ofarlega.
Þessi ámáttlega skreytingar-
tilraun var nóg til þess að end-
urlífga traust Lucy. Hugsanir
liennar hættu nú að snúast um
hana sjálfa og beindust nú
einungis að þessum manni,
þessum ókunna manni, sem
hafði komið henni til hjálpar
svona fúslega. Hver matbjó
fyrir hann, hver sópaði gólfin,
gerði við fötin og þvoði upp
leirílátin fyrir hann? hugsaði
hún.
Hún settist á hægindastólinn,
sem hann bauð henni og horfði
á hann þegar hann beigði sig
niður að arninum til þess að
kveikja upp. Hann var ,hár,
herðabreiður og um það bil jafn
gamall henni, með rauðbrúnt
hár, sem var heldur sítt, og ein-
kennilega lítil ejyu. En það var
gat á hælnum á öðrum sokkn-
um hans og skórnir hans voru
götóttír. Einhver móðurleg
vorkunnar tilfinning vaknaði til
hans. Hafði hann engann til að
líta eftir sjer? Bjó hann aleinn
í þessum fátæklega kofa?
„Væri ekki tilvalið að fá sjer
tebolla? spurði hann. — Hann
opnaði dyr hinu megin í her-
berginu og smáeldhús kom í
Ijós. Hann fór þangað og fyllti
ketilinn af vatni og kom svo
með hann og hengdi hann á
krók yfir eldinum.
„Það væri ágætt, þakka þjer
fyrir“ sagði Lucy. „Hugsarðu
algjörlega um þig sjálfur“
spurði hún meðan hann fór
nokkrar ferðir út í eldhúsið og
sótti könnu, tvo postulins-bolla,
brauð, sultutau, smjör, sykur
og mjólk.
„Kona þarna frá bænum
kemur hingað einu sinni á dag
til þess að gera hreint og mat-
búa“ svaraði hann, „að öðru
leiti sje jeg um mig sjálfur".
Það var notalegt í-litla her-
berginu, snarkið í eldinum og
righingin dundi á þakinu. Tags
lá við fætur hennar milli svefns
og vöku af þreytu. Vegna þess
að þessi rriaður hafði bjargað
lífi Tags fannst henni að
nokkurskonar vinátta hefði
skapast milli sín og þessa ó-
kunna manns. Það hefði verið
mesta vitleysa hjá henni að
halda að Gregg, skipstjóri,
hefði á nokkurn hátt stuðlað að
kynningu þeirra — hún mátti
passa sig á því að láta ekki
þessa gömlu vofu ná slíkum
tökum í hugsunum sínum •—
ef til vill var hún að verða smá
skrítin. — Þessi kynning var
þó að minnsta kosti alveg eðli-
leg. Það hlaut að vera svo —
og að röddin hefði verið hugboð,
eins og maðurinn hafði sagt
sjálfur og hvað hana snerti
bara ímyndun og suðið í vind-
inum.
„Hefurðu verið hjer lengi“?
spurði hún og hallaði sjer aftur
á bak í stólnum.
„Um það bil viku“ svaraði
hann. Augun í honum voru
eins lit og hárið á honum, rauð-
brún; það var ör á kinninni á
honum; hann bar innsiglishring
á litla fingri vinstri handar.
„Þetta er fallegasti staður.
Hvernig fannst hann?“ spurði
Lúcy.
- „Jeg sá auglýsingu um hann
í blaði“ svaraði hann.
„Það er svo friðsamt hjer“
sagði Lucy.
„Flestar'konur mundu segja
að það væri svo einmana hjer“
sagði hann.
„Jeg elska einveruna“ svar-
aði hún.
„Hefurðu nokkurntíma reynt
hana?“ spurði hann.
„Já, vissulega. Jeg er ein all-
ann daginn meðan börnin eru
í skólanum“ svaraði Lucy.
„Áttu börn?“ spurði hann og
lifti brúninni af undrun.
„Tvö, dreng og stúlku —
jeg er ekkja“ og hún flýtti sjer
að bæta við „það sýður á kattl-
inum“. Hversvegna ætti hann
að langa til að vita hvort mað-
urinn hennar væri látinn eða
ekki?
„Þú ert alltof ungleg til þess
að vera ekkja“. Hann stóð á
fætur og tók ketilinn af krókn-
um, og bjó til teið.
„En það eru margar ekkjur
yngri en jeg er“ sagði Lucy.
„Jeg er frekar að tala um
reynsluna en árin“, sagði hann.
„Þú hefur alls ekki giftingar-
svipinn“.
„Er nokkur svoleiðis svipur
til?“ spurði Lucy.
„Vissulega“ svaraði hann.
„Á öllum giftum konum“.
„Er þá ekki á mjer fastur
konusvipur?“ spurði hún.
„Alls enginn“.
„Það hljómar ákaflega ó-
fínnt — og tuðrulega“ sagði
Lucy hlæjandi.
„Þú er ósköp indæl“.
„Þú mátt ekki tala svona“
sagði Lucy og roðnaði. „Jeg
þekki þig einu sinni ekki“.
„ Jeg heiti Miles Fairley Blane
— og mjer finnst þú mjög lag-
leg“.
„Vertu ekki að þessari vit-
leysu“ sagði Lucy.
„Mjer finnst ekki ,að þú
ættir að tala svona við mig“
svaraði hann. „Þú þekkir mig
einu sinni ekki“.
„Jeg heiti frú Muir“ og ef
þetta er teið, sem jeg á að fá,
viltu þá bæta dálitlu vatni við
það, jeg vil það ekki svona
sterkt“. ,____
„Svo þú heitir frú Muir, og
þjer þykir sterkt te vont“ sagði
hann alvarlega, „mjer finnst
jeg þegar þekkja þig vel, en
vonast þó eftir að kynnast þjer
enn betur“.
„Það var dálítið einkennilegt
hvernig þessi rigning byrjaði“
sagði Lucy. „Það var svo ágætt
,veður þegar jeg fór að heiman“.
„Jeg bað um stórrigningu,
veðurfræðingurinn er ágætur
vinur minn“, svaraði Miles.
„Það má vel vera að jeg biðji
hann um flóð því þá ferðu aldrei
hjeðan“.
„O—0“ sagði Lucy rólega.
Jeg held að það je best að jeg
fari“.
„Nei, það kemur ekki til
mála, það er alltof blautt úti,
og þó jeg hefði regnhlíf þá
mundi jeg ekki lána þjer hana“.
„Jeg verð að fara“ sagði
Lucy og stóð upp.
„Nei, nei farðu ekki frá mjer“
sagði hann. „Það er allt í lagi
og þú þarft ekki að óttast mig“.
„Jeg er ekkert hrædd við
þig“ svaraði Lucy.
„Jæja, sannaðu það þá með
því að setjast aftur og klára
teið þitt“. Mjer leiðist svo hjer,
og ef þú verður kyr hjer þá
bjargarðu mjer frá því að fyrir-
fara mjer“.
„Ef þjer leiðist, hversvegna
ertu hjer þá?“ spurði Lucy.
AUGLÝSING
ER GULLS ÍGILDI
Eftir Quiller Couch.
%
45.
Hljóðið virtist koma frá vinstri, og jeg gekk hægt í
áttina til þess, þegar jeg allt í einu kom að örsmárri
lækjarsprænu, sem rann niður hlíðina. Og eftir henni
gekk jeg nú um stund.
Jeg mun hafa farið um hálfa mílu, þegar jeg kom
auga á bjálkakofa á hægri hönd. Kofinn var lágur, en
nokkuð langur, og mjer datt í hug, að hann kynni að
vera dvalarstaður skógarhöggsmanna á sumrin. En það,
sem kom mjer á óvart, var, að frá honum bárust háat
hrotur!
í öðrum enda kofans var gluggi, og það var í gegnurn
hann, sem hroturnar heyrðust. „Þetta hlýtur að vere
furðulegur maður“, hugsaði jeg með sjálfum mjer, „ac'
geta hrotið svona hátt Jeg ætla þó að líta á hann, áður
en jeg vek hann“. Jeg óð varlega áfram, þar til jeg kom
fast að glugganum, greip báðum höndum í gluggakarm-
inn og gægðist inn. Jeg var ekki lengi að beygja mig.
Jeg hafði nefnilega horft beint framan í Settle cg
fylgifiska hans, þar sem þeir lágu sofandi á gólfinu.
Hversu lengi jeg stóð þarna í læknum, get. jeg ekki
sagt, en það hefur sjálfsagt verið nokkuð lengi. Sm; m
saman fór þó hræðslan af mjer, og þegar jeg sá, að ) ir
sváfu sem fastast, gægðist jeg inn á ný.
Aðeins sej þorparanna lágu við hliðina á Settk- vo
JaCques hlýtur að hafa sjeð fyrir mörgum, áður en 1 m
fjell. Inni \ kofanum stóðu hestar þeirra méð öllun : ð-
týgjum.
Ekki hafði jeg í hyggju að staldra við þarna lenfc", en
þegar jeg sá þá þarna alla sofandi, fjekk jeg löngen til
að gera þeim einhvern grikk Beggja vegna við glugganri
voru breiðar hillur, en á þeim stóð ýmislegt, sem þorp-
urunum hafði tekist að bjarga úr hinu brennandl húsi.
Jeg hjelt niðri í mjer andanum, teygði mig inn um
gluggann og náði mjer varlega í steikt svínslæri, tvö
bjúgu, brauð, reyktan kindarbóg og heilmikið a£ eggj-
um í körfu.
Pedrillo á Spáni er ástfang-
inn í Amanitu. Hann segir :
— Amanita, þú’ elskar mig
ekki og þú munt aldrei elska
mig. Jeg get ekki lifað án þín
og jeg mun stytta mjer aldur.
‘ — Hvernig ætlar þú að gera
það?
■ — Jeg geri það með skamm-
byssu.
— Ef þú raunverulega elskar
mig, villtu þá kaupa skamm-
byssuna hjá Amadeo, jeg er
trúlofuð honum.
★
— Gvendur hefur aðeins
einn galla.
— Hvað er það?
— Að hann er ómögulegur.
★
— Geturðu sagt mjer hvað
er meinað með vitur maður?
— Það er maður, sem er
hættur að þurfa að spyrja.
★
— Þjer fáið ekki að fara með
hundinn inn í bíó.
— Er myndin svo hörmuleg?
★
— Þú mátt ekki bölva svona.
— Er hægt að gera það öðru
vísi?
★
—. Jeg hefi þrisvar sinnum
verið óhamingjusamur í ást-
um. Fyrsta konan skildi við
mig og giftist afur og önnur
konan dó.
— En sú þriðja?
— Henni er jeg enn g'.ftur.
★
— Álítur vitnið, að bílstjór-
inn hafi verið drukkinn.
— Það veit jeg ekki, en það
var vínlýkt af honum.
— Viljið þjer ekki ák-/eða
þetta nánar.
— Nánar? Jeg get ekki sagt
hvort það var brennivín cea
viský.
★
A: Það er sagt að kosccx
sjeu hættulegir heilsunni.
B: Já, það er satt. Jeg véx
að kyssa konuna hans Jónr,
þegar hann rak nefið inn úv
gættinni og jeg varð að liggý
þrjá daga í rúminu.
★
Við tóbaksckrurnar.
— Hafðirðu mikið upp úi
tóbaksekrunum þínum í ár?
— Jeg hafði nákvæmlega
nóg upp úr þeim fyrir sígar-
ettum yfir árið.
★.
—r Sá maður, sem jeg ætla
að giftast, verður að vera hetja.
— Jeg skil það, sagði ungi
maðurinn og gekk burt.
★
Ef yður, herra læknir tekst
að bjarga mjer frá dauðanum
skuluð þjer fá 1000 krónur hjá
mjer.
Það fæ jeg nú hvort sem er«