Morgunblaðið - 07.09.1947, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 7. sept. 1947
II MARY 0’ NEILL
Cftir J4a(( Cai
ne
l
1
•I—»j«
20. dagur
Það var líka eins og sál mín
sameinaðist sál Rómaborgar —
ekki hinnar nýju Rómaborgar,
því að hana þekti jeg ekki
neitt, heldur hinnar gömlu
Rómaborgar, borgarinnar helgu
sem jeg gat látið mig dreyma
um á kvöldin. Þá heyrði jeg
klukknahljómana frá klaustr-
um Dominikana og Fransiskus
munkareglanna. Þá rifjuðust
upp fyrir mjer sögur um þau
kraftaverk, sem gerst höfðu fyr
ir framan líkneski Maríu meyj
ar, þar sem sjúkir fengu meina
bót. Og við hugarsjónum' mín
um blasti hinn mikli skari
fólks frá öllum löndum, sem
streymdi til Pjeturskirkjunnar
til að hlýða þar á guðsþjónustu.
Og svo fanst mjer ekki síst til
um nálægð páfans, fulltrúa og
erindreka guðs.
Afleiðingin af öllu þessu
varð sú, að mig langaði til
þes að verða nunna. Jeg sagði
þó engum frá þessu, ekki einu
sinni abbadísinni, en með hverj
um deginum sem leið varð
þessi ásetningur minn fastari.
Jeg var átján ára, þegar
þetta skeði, og í sama mund
var þeirri fyrirætlan kollvarp-
að. —
Mildred Banks var nú kom-
in til Rómaborgar og ætlaði að
vinna nunnueiðinn. Abbadísin
fór með mig til þess að vera
þar við.
Aldrei mun jeg gleyma því
hver áhrif sú athöfn hafði á
mig. Þetta var fagran sumar-
morgun. Litla klausturkapellan
var full af blómum og altarið
fagurlega skreytt. Vinafólk
var þar í skrautlegum bún-
ingum eins og veisla væri. Og
svo • var það Mildred sjálf,
klædd í hvítan brúðarbúning,
með langa hvíta slæðu. Tvær
nunnur fylgdu henni sem brúð
armeyjar.
Það var eins og hjónavígsla
ætti að fara hjer fram, nema
hjer var enginn sýnilegur brúð
gumi. Brúðguminn var hinn
ósýnilegi Kristur. Eiðurinn var
og mjög líkur hjúskapareiði —
aðeins háleitari, helgari og
meira hrífandi. Hringur var
dreginn á hönd brúðurinnar og
hún hjet því að þjóna sínum
himneska brúðguma og elska
hann í blíðu og stríðu alla sína
ævi og síðan eilíflega.
Jeg grjet af gleði, svo mjög
hreifst jeg af hinni háleitu at-
höfn. Þegar henni var lokið,
hitti jeg Mildred og hún sagði
mjer að hún ætti að fara til
Englands og starfa meðal hinna
föllnu kvenna í London. Jeg
hjet því með sjálfri mjer að
jeg skyldi fara að dæmi henn-
ar, þótt mjer væri ekki ljóst
í .hverju starf hennar mundi
fólgið.
Það voru ónotaleg viðbrigði,
að koma út á göturia, í allan
ysinn og hávaðann, sem þar
var. Jeg var að því komin á
heimleiðinni að segja abbadís-
inni frá ákvörðun minni, því
að nú var jeg viss um það að
jeg vildi aðeins lifa sem nunna
upp frá þessu.
En svo skall jelið á.
Þegar við komum heim var
pósturinn þar með brjef. Eitt
af þeim var til abbadísapinnar
bg jeg ,sá undþr eins .að faðir
minn hafði skrifað utan á það.
Hún las það í hljóði og rjetti
mjer það svo. Brjefið var á
þessa leið:
) ,,Jeg er kominn til Róma-
borgar að sækja dóttur mína.
i Jeg býst við því að námi henn
ar sje nú lokið, og jeg tel tíma
til kominn að hún búi sig und-
ir það líf, sem bíður hennar.
i Biskupinn okkar er með mjer
og við munum leyfa okkur að
heimsækja yður klukkan tíu í
fyrramálið.
Yðar Daníel 0’Neill“.
XIX.
Jeg sá í einu vetfangi hvað
þetta þýddi og hjarta mitt
i branli af gremju. Þetta var
! glæpur — að faðir minn, sem
j ekkert hafði hugsað um mig
öll þessi ár kom nú og ætlaði
að kollvarpa framtíðarfyrir-
I ætlun minni. Það gat svo sem
I verið að hann hefði lagalegan
rjett til þess, en siðferðisleg-
1 an rjett hafði hann ekki til
þes, og jeg var ákveðin í því
’ að neita að hlýða honum, hvað
sem það kostaði.
j Jeg svaf ekki mikið um nótt
ina og var að velta þessu fyrir
mjer. Og þegar klukkan var
tíu um morguninn, gekk jeg
i skjálfandi af geðshræringu nið
ur til abbadísarinnar.
! Þar sat faðir minn. Hann
var óbreyttur að öðru leyti en
því, að nú var hann gráhærð-
ari en þegar jeg sá hann sein-
| ast. Hann reis á fætur þegari
jeg kom inn og sagði: „Þarna
kemur hún“. Jeg gekk til hans
J og hann lagði hendur á axlirn-
ar á mjer. •
„Alveg eins og fullorðin ít-
ölsk stúlka. Og þó ertu lík
henni móður þinni“, sagði hann,
en horfði ekki á mig heldur á
j biskupinn, sem sat hinum meg
in í herberginu.
J „Líst yður ekki vel á hana?“
sagði hann við biskupinn.
„Ágætlega“, svaraði hann.
Jeg roðnaði af gremju út af
því að þeir skyldu vera að meta
mig eins og einhvern grip. Þá
kallað'i abbadísin til mín. Jeg
! gekk til hennar og sá á henni
' að henni hefði líka gramist tal
þeirra.
j Hún bað mig að setjast á stól
við hliðina á sjer. Svo tók hún
hönd mína og hjelt henni í
kjöltu sjer allan tímann.
Biskupinn hafði jeg aldrei
sjeð áður. Hann hafði á sjer
helgislepju og var síbrosandi.
Hann var í silkihempu með
silfurspenta skó og digra gull-
keðju og hjekk á henni kross.
Hann tók fyrstur til máls.
„Göfuga móðir“, sagði hann.
„Þjer munuð hafa sjeð það á
brjefi O’Neill að hann hefir í
hyggju að taka..dóttur sína frá
yður — jeg vona að þjer haf-
fð ekkert á móti því“.
Hún svaraði ekki en draup
höfði.
„Auðvitað getur þetta ekki
gerst strax“, sagði biskupinn.
„Fyrst, verður að sauma handa
henni viðeigandi klæðnaði og
jeg vona að þjer liðsinnið
O’Neill um það“.
Abbadísin svaraði engu enn.
Þeir töldu víst þögn hennar
sama og samþykki og fóru að
tala um það hvenær mundi
heppilegast að jeg færi hjeð-
an. Jcg skalf af ótta út af því
að þetta mundi ganga ,alt orða
laust af. En þá sagði abbadís-
in:
„Herra minn“.
„Já, göfuga móðir“.
„Er yður ekki kunnugt um,
að þessi stúlka hefir verið hjá
mjer í tíu ár?“
„Jú, mjer er sagt svo“.
„Og vitið þjer það ekki, að
á þessum tíma hefur hún að-
eins einu sinni komið heim til
sín?“
„Nei, það vissi jeg ekki, en
jeg efast ekki um að þjer seg-
ið það satt“.
„Með öðrum orðum: í tíu ár
hefir hún verið undir minni
umsjá og einskis annars“.
„Þjer hafið verið henni mjög
góð, og jeg er viss um að fað-
| ir hennar er yður mjög þakk-
látur“.
„Finnst yður þá ekki, herra
minn, að jeg eigi heimtingu á
I að vita hvers vegna hún á nú
I að takast frá mjer og hvaða
lífernisbreyting það er, sem
faðir hennar talar um í brjefi
sínu?“
I Við þessa spurningu var eins
og brosið hjaðnaði á vörum
i biskupsins og hann leit alvar-
lega til föður míns.
| „Segðu henni frá því“, sagði
faðir minn og biskupinn fór að
útskýra.
Hann sagði að það væri ekki
tímabært að skýra mjög ýtar-
lega frá þessu, en svo mikið
gæti hann sagt, að O’Neill væri
að undirbúa gleðiríka framtíð
fyrir dóttur sína og þess vegna
vildi hann nú taka hana úr
klausturskólanum.
„Eigið þjer við giftingu?“
spurði abbadísin.
„Það getur verið. Jeg hefi
ekki heimild til að .... “.
„Og að mannsefni hennar
hafi þegar verið valið?“
„Getur verið — en jeg segi
ekkert um það“.
„Herra minn“, sagði abba-
dísin og reisti sig. „Finnst yð-
ur þetta rjettlátt?“
„Rjettlátt?“
„Já, finnst yður það rjett-
látt, að faðir hennar skifti sjer
( ekkert af henni í tíu ár en komi
svo og ákveði framtíð hennar
hvort sem hún vill eða ekki?“
Jeg leit upp og sá að bisk-
upinum var brugðið.
„Göfuga móðir“, sagði hann.
„Mig furðar á því hvernig
þjer talið. Hvenær hefir faðir
verið sviftur forráðarjetti yfir
barni sínu? Hefir það ekki ver
ið venja síðan heimurinn bygð
ist, að faðir rjeði fyrir barni
sínu? Og byggir ekki kirkjan
sjálf á því, að svo skuli vera?“
„Er nú víst að hún geri það?“
sagið abbadísin og jeg fann að
hönd hennar titraði. „Sumir
þjónar hennar gera það, það
veit jeg. En hvenær hefir kjrkj
an kennt þa ðað nokkur maður
hafi leyfi til þess — hvort það
er faðir eða einhver annar —
að ráða yfir sál annars og
fjötra hana?“
„Göfuga móðir“, sagði bisk-
upinn. „Kallið þjer það að
fjötra sál konu að gifta hana
inn í göfuga ætt, gefa henni
ódauðlegt nafn, upphefð og
völd“.
,,Biskup“, sagði faðir minn.
„Það er víst best að jeg ^ker-
ist hjer í leikinn“.
GULLNI SPORINN
Eftir fvuiíler Couck,
83. T
„Jæja, þykir þjer jeg ekki hafa fallega rödd?“ sagðí
hún um síðir.
Jeg svaraði ekki fyrst í stað, en sneri mjer svo að
henni og sagði:
„Delía, áður en við höldum áfram, verðurou að svara
því, sem jeg spurði þig. um fyrir fjórum dögum síðan.
Hjartans Delía . .. .“
Jeg þagnaði skyndilega, því hún hafði allt í einu numið
staðar og stóð nú og starði á mig hryggðaraugum.
„Ó, Jack, hvers vegna gerðirðu þetta? Við höfum haft
það svo gott saman, og nú eyðileggur þú þetta allt“.
Eftir þetta hjeldum við þögul og döpur áfram göngu
okkar. Delía, sem jeg hafði skýrt frá fyrirætlunum upp-
reisnarmannanna, var mjer sammála um, að engum tímá
væri að tapa, en að við yrðum eins skjótt og ruðið væri,
að komast til Bodkin, sem lá sex eða sjö mílur fyrir suð-
vestan okkur. Það var komið myrkur. Pottery skipstjóri
hafði, er jeg kvaddi hann, látið mig fá lítinn vasaáttavita,
og á hann leit jeg altaf öðru hvoru, til þess að vera viss
um, að villast ekki. Við gengum í suðurátt, því þannig
vonuðumst við til að komast út á þjóðveginn, sem lá til
vesturs.
Þegar birta tók, sáum við hæð framundan. en efst á
henni stóð rammbyggileg höll. Við rætur hæðarinnar
stóð allstór bær, sem við gerðum ráð fyrir að væri
Launceston.
Delía og jeg vorum nú á nýjan leik orðnir ágætis vinir,
og námum staðar til að ráðgast um, hvort við ættum að
halda inn í bæinn, eða í kringum hann og í vesturátt, í
þeirri von, að við rækjumst á eitthvað veitingahús og
gætum keypt okkur rnorgunverð. En þar sem við vissum
ekki með vissu, hvort íbúarnir hjeldu með konunginum
eða uppreisnarmönnum, þótti okkur hyggilegast að kjósa
síðari kostinn.
BAK VIÐ TORFÆRUNA
Það eru þó ekki veðreiðar í
dag.
★
Þolinmæði gamla kennarans
var nú alveg lokið. Hann gat
ekki með "nokkru móti fundið
út hver hefði sett knallettur
undir stólsetuna, teiknibólu á
stólinn og karbíð í blekbytt-
una. Hann tók því þá ákvörð-
un, að nú skyldi öllum bekkn-
um hegnt. Hann ljet strákana
raða sjer upp fyrir framan
kennaraborðið og síðan tók
hann hvern og einn á hnje sjer
og flengdi þá þremur vandar-
höggum. Hann var búirin að
flengja þá alla nema einn,
minsta drenginn í bekknum.
Hann horfði nokkra stund á
drenginn og mælti:
— Ef þú segir mjer Eiríkur,
hver gerði það, þá skal jeg
sleppa þjer við hegninguna.
Og Eiríkur litli svaraði með
f eginsandvarpi:
— Kennari, það var jeg.
★
— Hannes safnar forngrip-
um.
— Jeg veit það, jeg hef sjeð
konuna hans.
★
Af hverju drekkurðu alltaf
af stútnum?
— Vegna þess að einu sinni
lofaði jeg konunni minni, að
vínglas skyldi aldrei koma upp
að mínum vörum.
Móðirin (ströng): En hvers
vegna sagðirðu unga mannin-
um ekki að hann ætti að hætta
að kyssa þig.
Hanna: En mamma, þú sagð-
ir mjer einu sinni, að það væri
dónaskapur að taka fram í fyr-
ir fólki.
★ !
— Varstu að fá brjef?
— Já, frá Friðrik.
— Hvernig líður honum?
— Hann virðist vera búinn
að fá svefnsýki.
— Svefnsýki?
— Já, hann segir hjer: í fjór
ar vikur hefi jeg sofið í kof-
anum fyrir ofan túnið ....
★
Stærsti plógur heimsins er í
Texas. Hann vegur 10 tonn, er
60 feta breiður og tekur 88
plógför í einu. Hann er rekinn
áfram af 85 þa. vjfl.