Morgunblaðið - 20.12.1947, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 20. des. 1947 .

AD AL
SL d lclóaejci eptir J}ach cJÍondo
n
8? dagur
Það hafði verið talsverður
kuldastrekfeingur uppi í hlíð-
unum, en hjer var blæjalogn
og loftið hlýtt og angandi af
gróðri. Hjer var þjett skógar-
kjarr og upp úr því stóðu nokk
ur stór trje og þekkti Saxon
ekki nema sum .þeirra. Billy
tók í hönd henriar og svo leidd
ust þau til þess að skoða um-
hverfið.
„Hjer getum við leikið Rob
inson Crusoe“,’sagði Billy. „Þú
ert hann og jeg er Frjádagur
þjónn þinn. Hvað segirðu um
það Robinson, eigum við ekki
að setjast að hjerna? Þú ræð-
ur auðvitað“.
„En hvað segirðu þá um
þennan sem hjer hefir gengið?“
sagði hún og benti á spor í
sandinum. „Getur það ekki ver
ið að hann sje mannæta?“
„Það getur varla verið. Hann
hefir ekki verið berfættur.
Hann hefir verið á leikfimis-
skóm“, sagði Billy.
„Getur ekki verið að mann-
ætan hafi tekið skóna af ein-
hverium sjómanni, sem hann
hefir etið?“ sagði hún.
„Sjómenn eru aldrei á leik-
fimiskóm“, sagði Billy.
„Þú veist of mikið — þú get-
ur alls ekki leikið Frjádag“,
sagði hún. „En hvað um það
— við skulum setjast hjer. að
ef þú vilt gera svo vel að sækja
farangurinn. Annars skal jeg
segja þjer það, að það þarf
svo sem ekki að hafa verið sjó-
maður, sem mannætan át, það
gat hafa verið farþegi“.
Eftir svo sem klukkustund
höfðu þau komið sjer vel þarna.
Þau höfðu breitt svefnvoðirnar
á jörðina, kveikt bál við reka-
við og nú var komið hitahljóð
í kaffikönnuna yfir eldinum.
Billy var að reyna að búa til
borð úr rekafjölum. Þá kallaði
Saxon og benti. Úti á klettun-
um stóð maður í stuttuín sund
buxum og glápti á þau. Hann
lagði nú á stað í áttina til
þeirra og Billy benti Saxon á
að hann var á leikfimiskóm.
Maðurinn hoppaði fram af há-
um kletti niður í fjöruna og
gekk svo rakleit.t til þeirra.
„Líttu á hann, Saxon“, sagði
Billy. „Hann er grindhoraður
— en sjáðu þessa vöðva. Jeg
fer að halda að hjer sjeu ein-
tómir berserkir“.
Þegar maðurinn kom svo
nærri að Saxon sá framan í
hann, minti hann hana á gömlu
landnemana og hermenn frá
þeim dögum. Maðurinn var á
besta skeiði — vart meira en
þrítugur. Hann var með hvast
arnarnef, há kinnbein og þunn
ar varir. En einkennilegust
voru augun. Þau voru svo dökk-
grá._ að þau sýndust nær svört
og það var eins og þau horfðu
langt út yfir tíma og rúm. Sax-
on fannst endilega að hún hefði
sjeð þennan mann áður.
„Góðan daginn“, sagði hann.
„Hjer hafið þið hreiðrað bæri-
lega um ykkur“.
Hann fleygði frá sjer poka,
serri hann var með á bakinu. I
pokanum voru skeljar.
„Þetta er nú allur aflinn í
dag“, sagði hann svo. „Það er
ekki nógu lágsjávað“.
Billy rak upp undrunaróp.
„Nei, það var svei mjer gam-
an að hitta yður“, sagði hann.
„Leyfið mjer að taka í hendina
á yður. Það er langt síðan jeg
ákvað það að taka í höndina á
yður ef fundum okkar bæri ein
hvern tíma saman“.
Og svo rak hann upp skelli-
hlátur. «
Okunni maðurinn rjetti fram
höndina en horfði þó grunsam-
lega á Billy.
„Jeg bið yður' að afsaka
fruntaskapinn“, sagði Billy og
hló enn. „Jeg get ekki stilt mig
um að hlæja. Oft hefi jeg vakn
að á nóttunni við það að jeg
var að hlæja að yður. Það <w
alveg satt. Þekkirðu hann ekki,
Saxon? Heyrið þjer vinur minn.
Eigið þjer ekki met í hundrað
metra spretthlaupi?“
Nú vissi Saxon hvar hún
hefði sjeð þennan mann áð-
ur. Það var hann sem var með
Roy Blanchard, þegar hann
hitti hann daginn sem hún vilt
ist í’borginni, úrvinda af hungri,
sorg og niðurlægingu. Og hún
hafði sjeð hann fyr.
„Munið þjer eftir samkomu
múraranna í ^Wessel Park?“
spurði Billy. „Munið þjer eft-
ir kapphlaupinu? Jeg skyldi
hafa þekkt nefið á yður aftur
hvar sem jeg hefði sjeð það.
Þótt þjer væruð innan um þús-
undir manna. Það voruð þjer,
sem brugðuð stafprikinu fyrir
fæturnar á Timothy MacManus
og urðuð þar með valdur að
því stærsta upphlaupi, sem
nokkru sinni hefir orðið á úti-
skemtun“.
Nú fór ókunni maðurinn að
hlæja og hann hló svo dátt að
j hann stóð á öndinni og tvísteig
og varð seinast að setjast á trje
drumb.
„Voruð þjer þar?“ stundi
hann að lokum upp. „Sáuð þjer
það? Og þjer líka?“ spurði hann
Saxon.
Hún kinkaði kolli.
„Nú megið þjer til með að
segja mjer frá þvf hvers vegna
. þjer gerðuð þetta", sagði Billy.
j „Hvers vegna gerðuð þjer það?
Um það hefi jeg verið að brjóta
heilann oft og tíðum síðan“.
J „Jeg hefi líka oft verið að
brjóta heilann um það“, svaraði
hann.
| „Höfðuð þjer nokkurn tíma
sjeð Timothy MacManus fyr?“
( spurði Billy.
„Aldrei á ævi minni, og jeg
hefi ekki heldur sjeð hann síð-
an“.
„En hvers vegna gerðuð þjer
þetta?“ sagði Billy enn.
Maðurinn hló enn og sagði
svo:
„Þótt jeg ætti lífið að leysa
þá get jeg ekki svarað þeirri
spurningu. Einn af vinum mín-
um, rithöfundur og vísindamað
ur, segir að sig bráðlangi til
þess oft, þegar hann er í veit-
ingahúsi, að fleygja eggi í raf-
magnsloftsnælduna, aðeins til
þess að vita hvað þá muni ske.
Ef til vill var það samskonar
löngun, sem greip mig, og jeg
gerði það að algjörlega óyfir-
lögðu ráði. Þegar jeg sá fæt-
urnar á stráknum trítla þarna
rjett hjá mjer, þá brá jeg stafn-
um fyrir hann. Jeg hafði ekki
ætlað mjer að gera það. Það
varð alveg ósjálfrátt, og það
kom mjer sjálfum engu síður
á óvart heldur en stráknum11.
„Náðu þeir yður?“ sagði
Billy.
j „Onei, en jeg varð reglulega
smeikur. Jeg hljóp svo hratt að
Timothy MacManus hefði ekki
getað náð í mig. En hvað gerð-
ist svo upp úr þessu? Mjer hef-
j ir verið sagt að allt hafi lent
| í uppnámi, en jeg hafði ekki
! tíma til að horfa á það“..
Billý lýsti nú fyrir honum
uppjþotinu sem þarna varð og
það varð.löng saga. Fyrst að
henni lokinni kynti hinn ókunni
mað'^r sig. Hann hjet Mark
Hgll og hann átti heima í sum-
arbústað hjá Carmel.
„Hvernig datt ykkur í hug að
j fara hingað til Bierces víkur?“
spurði hann. „Þótt menn fari
veginn fara þeir altaf fram hjá
i víkinni“.
j „Ekki vissi jeg fyr hvað vík-
in heitir“, sagði Saxon.
j „Það er nú ekki víst að hún
heiti þetta, en við köllum hana
svo. Við skírðum hana í höfuð-
ið á einum fjelaga okkar, sem
var hjer í fyrra. Ósköp þætti
mjer vænt um ef þjer gætuð
gefið mjer kaffi. Á eftir skal
jeg svo sýna ykkur landslagið
hjerna“.
Saxon bar fram kaffi og á
meðan þau voru að drekka það
sagði Billy:
„Varla hafiðð þjer nú fengið
þessa stæltu vöðva af því að
flýja undan Timothy Mac Man-
us?“
„Nei, nudd og spenna“, svar
aði hann og Billy var engu nær.
„Einmitt", sagði hann ráða-
,leysislega. „Er það eitthvað sem
tekið er inn í teskeiðum?“
Hall hló.
„Jeg skal sýna yður það. Þjer
þurfið ekki ananð en spenna
einhvern vöðva og nudda hann
svo með fingrunum þannig og
þannig“.
„Er það allur galdurinn?“
spurði Billy tortryggnislega.
„Já, það er allur galdurinn“,
svaraði Mall. „Á móti hverjum
vöðva, sem er sýnilegur, hefir
maður.fimm vöðva, sem eru ó-
sýnilegir, en þó er hægt að ná
til þeirra. Drepið þjer fingri
einhvers staðar í mig og þá
skuluð þjer finna að þetta er
rjett“. ,
Billy drap fingri á hægra
brjóstið á honum.
„Nú, þjer þekkið eitthvað í
líkamsfræði“, sagði Hall. „Þjer
veljið einmitt þann staðinn þar
sem engir vöðvar eru“.
Billy brosti drýgindalega, en
svo hrökk hann við, því að hann
fann að vöðvi drógst saman
undir fingurgómnum, harður
og stæltur vöðvi.
„Nudd og spenna“, sagði Hall.
„Þjer meaið gjarna þreifa um
mig allan“,
Og hvar sem Billy þreifaði á
honum komu fram spentir vöðv
ar, stærri og smærri. Þeir titr-
uðu undir fingrum hans ofur-
litla stund og svo var eins og
þeir hjöðnuðu niður aftur. All-
ur líkami mannsins var fjaður-
magnað vöðvakerfi, sem ljet að
vilja hans.
„Aldrei hefi jeg nú þekkt ann
að eins“, sagði Billy undrandi.
„Og hefi jeg þó sjeð margan
íturvaxinn líkama um dagana“.

mm
JHnyKdMnf
SILFURDEPILLINN
Eftir ANNETTE BARLEE
4
húsaumboðsmaður, málari, stofuskreytari og svo framvegis.
(Mjög rólegur og skapgóður, þótt eitthvað blási á móti. Kát-
ur og skemtilegur, þegar best gengur).
Undir spjaldinu hjekk langt, grænt pálmablað, og á það
voru skráð öll þau hús, sem til voru og laus til íbúðar. Rjett
við trje húsaumboðsmannsins var stór, flatur sveppur, og
hjá honum stóð ljósálfur og seldi grænmeti og nýja ávexti.
Upp á að bjóða hafði hann meðal annars hrúgu af jarðar-
berjurn, nokkrar fötur af bláberjum og krækiberjum, gulræt-
ur og tómata og rauðkál.
Pósthúsið kom næst, og það var til húsa í holum trjástofni.
Á miðjum stofninum var mjó rifa og það var póstkassinn. Á
erlítinn miða, sem festur var á kassann, stóð ritað: „Brjef,
sem sett eru í póst fyrir sólaruppkomu, eru borin út sam-
dægurs, sje þess nokkur kostur. Ef ekki, skuluð þið ekki
kenna okkur um, heldur fara fyr á fætur í nsfesta skipti“.
Svo á þessu öllu geturðu sjeð, að þarna var hin myndar-
legasta álfaborg, þar sem allir voru síkátir og ánægðir.
Annar Tcafli
ÁLFAVERSLANIR
I flestum borgum eru götur, sem heita Aðalstræti eðá
eitthvað svoleiðis, og þar er venjulega sægur af verslunum.
1 álfaborginni var besta verslunargatan í námunda við
geysifagurt blómabeð. Meðfram beðinu var mjór gangstígur,
en hann höfðu álfarnir ekki búið til, enda þótt þeir notuðu
hann, þegr r þeir fóru út að versla.
Gangstígurinn var eiginlega verk nokkurra barna, sem
bjuggu skammt frá álfaborginni og gengu í röð eftir honum,
þegar þau fóru í skólann. Börnin voru fjögur, og þú ræður
hvort þú trúir því eða ekki, en þau höfðu ekki rninstu hug-
rnynd um, að ljósálfar bjuggu þarna á enginu.
Yngsta barnið var strákur, sem kallaður var Tommi. Hann
átti oft erfitt með að fara um stíginn, því á einum stað var
stór steinn, sem þurfti að stökkva yfir, og Tomma tókst þetta
stundum svo illa, að hann steyptist á höfuðið.
| Jeg þarf ekki að auglýsa.
LISTVERSLUN
I VALS NORÐDAHLS
| Srnii 7172. — Sími 7172.
■MnftaNiaMMKjiiiimiiuiiiiiiMaisiiiiimiiaMininiiiiMiiii*
I sumarfríi.nu
*
Maðurinn: — Gerum nú ráð
fyrir, að jeg myndi skyndilega
deyja, hvað yrði þá um þig?
Konan: — Jeg yrði kyrr
hjerna, en spurningin er, hvað
yrði um þig?
★
Tvær frúr mætast á götu.
— Það er svo langt síðan jeg
hefi sjeð yður, að jeg ætlaði
varla að þekkja yður. Þjer er-
uð líka orðnar svo ellilegar,
sagði önnur.
— Nei, er það satt? Jeg hefði
heldur ekki þekkt yður, ef þjer
hefðuð ekki verið í sama kjóln-
um og þegar jeg sá yður síð-
ast. _
★
— Við læknarnir eigum
marga óvini í þessum heimi.
— Jæja, jeg hjelt að þið ætt-
uð þá fleiri í öðrum heimi.
— Það er undarlegur ná-
. .ungi þessi nýi skrifari, sem
farinn er að vinna á skrifstof-
uni hjá okkur. Hann bókstaf-
lega langar í alt, sem hann sjer.
Eiginkonan: — Heyrðu, viltu
þá ekki bjóða honum til mið-
degisverðar einhvern daginn
svo hann geti sjeð dóttur okkar.
★
Jeg gekk með Jóni um Aust-
urstræti í gær og við vorum
að skoða í búðarglugga. Jeg fór
að dáðst að hringum og háls-
menum og sýndi honum bæði
hendurnar á mjer og hálsinn.
— Skildi hann það?
— Nei, hann misskildi það
hrapalega. Daginn eftir sendi
hann mjer sápustykki.
★
í bankanum.
— Er nokkur víxill á Jón
Jónsson?
— Er hann samþykkjandi?
— Nei.
t—- Er hann fallinn?
— Nei, hann er í vegavinnu.
★
Tengdamóðir þín óskaði eftir
því að fá bíl í afmælisgjöf.
Hversvegna gafstu henni þá
armband?
— Það er ekki hægt að fá
óekta bíl.
Bílamiðlunin
Bankastræti 7. Sími 7324.
er miðstöð bifreiðakaupa.