Morgunblaðið - 31.12.1947, Síða 14

14
MORGVTSBLAÐIÐ
Miðvikudagur 31. des. 1947/
ADALUR
SL áldiaya eftir J}ach cjdondon,
S*
93. dagur
Oft tók hann sjer byssu í
hönd snemma á morgnana og
lagði á stað í veiðiferð. Hall
var stundum með honum, og
hann var þaulvanur veiðimað-
ur og hafði farið með byssu
síðan hann var 'smáhnokki.
Hann þekti allar kenjar veiði-
dýranna og var svo naskur að
finna þau, að Billy stórfurðaði
á því. Vegna þess að bygð hafði
verið þarna lengi voru öll stór
dýr flúin. En Billy færði Sax-
on oft heim íkorna, hjera, and-
ir og aðra fugla. Hún læfði að
matbúa þetta allt á sama hátt
og landnemarnir höfðu gert.
En þetta allt varð til þess að
Billy bætti við einni kröfunni
enn um landkosti hins væntan
lega búgarðs þeirra — þar
yrði að vera veiðidýr, sagði
hann.
Allir kunningjar þeirra Sax
ons og Billy unnu. af kappi.
Sumir unnu vissan tíma á dag,
annað hvort á morgnana eða
kvöldin. Aðrir unnu í skorp-
um, eins og til dæmis írskur
leikritahöfundur. Hann lokaði
sig inni í heila viku og kom
svo þreyttur og úttaugaður, en
vildi þá ólmur skemta sjer þang
að til hann lokaði sig inni næst.
Þarna var einnig ungur fjöl-
skyldufaðir. sem samdi gaman
leika. sorgarleika og sonnettur.
Hann lokaði sig inni í kjallara
herbgrgi með þriggja feta þykk
um veggjum og við innganginn
hafði hann vatnspípu og þeytti
svo köldum vatnsstrók á hvern
sem ætlaði að ónáða hann. Ann
ars v.ar það ekki venja að menn
ónáðuðú hver annan. Menn
virtu friðhelgi vinnutímans
hver sem í hlut átti. Þeir fóru
þó þráfaldlega í heimsóknir,
en hittu þeir svo á að húsbónd
inn væri að vinna þá fóru þeir
orðalaust aftur. Allir urðu að
vinna til þess að hafa ofan af
fyrir sjer og sínum — allir
nema Mark Hall. Og hann var
vís til að klifra upp í trje og
fela sig þar, ef hann kærði sig
ekki úm heimsóknir.
Annars var þarna fyrirmynd
ar samkomulag hjá öllum. En
þeir höfðu mjög lítið samneyti
við hina reglulegu íbúa Qarm
elþorpsins. Þorpsbúar drógu
dár að listamannanýlendunni
og þeim fjellu alls ekki í geð
lifnaðarhættirnir þar. Þess
vegna skiftist fólkið í tvo ólíka
flokka og þau Billy og Saxon
lentu auðvitað í listamanna-
flokknum. Billy datt því aldrei
í hug að leita sjer atvinnu hjá
þorpsbúum.
Heimili Halls var aðalsam-
komustaður nýlendunnar. Þar
voru rúm húsakynni og dýr-
indis húsgögn. Þar var stórt
bókasafn og nóg af blöðum og
tímáritum. Allir voru velkomn
ir þangað. Þau Billy og Saxon
ekki síður en aðrir og þau
kunnu fljótt vel við sig þar.
'Þegar ekki voru kappræður um
allt milli himins og jarðar, var
spilað og tók Billy altaf * þátt
í því. Saxon hafði eignast
marga vini meðal kvenþjóðar-
innar og hún kenndi þeim kon
unum 'að sauma og lærði svo
ýmislegt af þeim í staðinn.
Þegar^þau höfðu verið þarna
heila viku kom Billy hálf vand
ræðalegur til Saxon og sagði:
„Jeg sakna þess að þú skul- .
ir ekki hafa bestu fötin þín
hjerna. Skrifaðu Tom og bidduj
hann að senda þau. Við getum!
sent þau til hans aftur þegar
við förum hjeðan“.
Enginn getur trúað því hvað
Saxon þótti vænt um þetta.
Hún fann að þetta var vottur
þess að hönum þótti jafn inni-
lega vænt um hana og áður.
Og hún sá nú að nýju þá birtu
í augum hans, sem verkfalls-
stríðið hafði slökkt. Hún skrif-
aði því Tom samstundis.
„Þær eru margar í falleg-
um fötum hjerna, en jeg er viss
um að þú tekur þeim öllum
fram“, sagði hann einu sinni.
Og öðru sinni sagði hann: „Þú
veist að jeg elska þig, hvern-
ig sem gengur, en ef Tom fer
ekki að senda fallegu fötin þín,
þá verð jeg vitiaus.“
Hall og kona hans áttu reið-
hesta og þeir voru geymdir í
hesthúsi hjá manni þeim, sem
leigði hestvagna. Það var því
ofur eðlilegt að Billy kæmist
í kunningsskap við hann. Þessi
maðUr átti líka vagninn sem
flutti póst milli Carmél og
Montery og hanp leigði sterka
vagna til ferðalaga upp í fjöll-
in. Þeir voru svo stórir að níu
farþegar gátu setið í hverjum
vagni. Stundum vantaði öku-
menn og þá var .það venjan að
senda til Billy og hann varð á
þann hátt nokkurs konar vara-J
ekill hjá þessum manni. Hann!
fjekk þrjá dollara í kaup á dag
og hann fór margar ferðir eftir
hinni seytján kílómetra löngu
akbraut, sem liggur fram Carm
eldalinn og síðan niður að sjón
um og meðfram ströndinni. Eru
ýmsir fallegir staðir á þeirri
leið, sem ferðamenn vilja skoða.
„Þetta eru allt saman þraut
leiðinlegir stórbokkar“, sagði
hánn við Saxon. „Þeir segja
altaf herra Roberts — aðeins
til þess að minna mig á það
að þeir standi mjer langt of-
ar. Jeg er einhvers staðar mitt
á milli þess að vera daglauna- i
maður óg bílstjóri í þeirra aug j
um. Þegar þeir borða, þá
skamta þeir mjer svo að jeg
geti etið út af fyrir mig. Það
er ólíkt því fólki, sem hjer á
heima. Þeir, sem jeg ók með í
dag. lietu mig meira að segja
ekki fá neinn mat., svo það er
best að þú látir mig hafa nesti
með mjer framvegis. Jeg kæri
mig ekki um að þiggja neitt af
þessum grasösnum. Einn af
þeim ætlaði að gefa mjer pen-
inga. Jeg sagði ekkert, en jeg
leit á hann eins og jeg hefði
aldrei sjeð hann fyr og svo gekk
jeg þegjandi frá honum. Þú
hefðir átt að sjá hvað hann var
skömmustulegur. Þjer hefði
verið skemmt að horfa á það“.
Þrátt fyrir þetta hafði Billy
mjög gaman að þessum ökuferð
um. Sjerstaklega vegna þess að
hann fjekk góða og fjöruga
hesta. Þá gerði hann það stund
um að gampi sínu að aka í
sprettinum þar sem voru krapp
ar þeygjur, eða þar sem veg-
urinn lá tæpast á gljúfra og
giljabrúnum. Þá æptu farþeg-
arnir af hræðslu og þá var
honum skemmt.
„J§g get fengið fasta vinnu
við akstur hvenær sem et“,
sagði hann við Saxon. „Jeg er
hissa á því hve margir vegir
eru hjer til þess að komast á-
fram ef maður vill sjálfur. Jeg
er viss um það, að ef jeg færi
nú til karlsins og byðist til að
vinna hjá honum fyrir fast
kaup þá mundi hann gleypa
við því. Hann hefir meira að
segja ymprað á því. Hefirðu
gert þjer það Ijóst, góða mín,
að jeg er nú færari en jeg áður
var? Nú gæti jeg tekið að mjer
að aka póstvögnum og lysti-
vögsum hvar sem er. Lengra
inni í landi hafa þeir sex hesta
fyrir vögnunum. Þegar við kom
um þangað ætla jeg að koma
mjer í kuningsskap við ein-
hvern ökumann og fá að reyna
að stýra vagni með sex hest-
um fyrir. Og þá skaltu fá að
sitja í ökusætinu hjá mjer. Þá
skulu nú klárarnií- látnir
brokka“.
Ekki hafði Billy gaman að
kappræðum þeim, sem fóru
fram heima hjá Hall. Honum
fannst illa farið með tímann á
þann hátt og væri miklu nær
að spila, synda eða æfa aðrar
íþróttir. En Saxon þótti mjög
gaman að þessum samræðum
og bótt hún skildi ekki nema
sumt, þá komst hún að ýmsu,
sem hún vissi ekki áður.
Eitt var henni þó jafnan ó-
skiljanlegt og það var sú svart
sýni, sem gætti í tali þeirra
allra. Irski leikritahöfundur-
inn var stundum *í illu skapi
og sá sem lokaði sig inni í kjall
arapum var óbetranlegur böl-
sýnismaður. Einn var stjórn-
leysingi og þótti ekki neitt
koma til neins nema Nietzsche.
Mason listmálari hjelt að sömu
atburðirnir gerðust aftur og
aftur og þess vegna væri heim
urinn svo óþolandi leiðinlegur.
Og þótt Hall væri venjulega
mjög kátur var hann þó verst-
ur af öllum þegar honum tókst
upp í bölsýninni, því að þá gekk
hann fram af öllum. Þetta1
hrygði Saxon mjög mikið.
Henni fannst það grátlegt, að
þessi listarinnar börn skyldu
vera svo svartsýn á lífið og til- (
veruna.
Eitt kvöld sem oftar hafði
Billy ekki lagt eyrun við því,
sem sagt var. Hann hafði að-
eins heyrt að þeir voru að tala
um bað að lífið væri tilgangs-
laust og ekki annað en mæða
og böl. Þá snjeri Hall sjer alt
í einu að honum og sagði:
„Þier þarna heiðingi, sem
virðist njóta lífsins og hraust-
leika yðar. Hvað segið þjer um
þetta?“
„Jeg hefi nú reynt ýmislegt
andstreymi um ævina“, svaraði
Billy með sinni venjulegu ró.
„Jeg hefi softið. Jeg hefi tekið
þátt í verkfalli, sem mishepn-
aðist. Jeg hefi orðið að veðsetja
úrið mitt og þó hvorki getað
greitt húsaleigu nje keypt mat.
Jeg.hefi barið á verkfallsbrjót-
um og jeg hefi lent í fangesli
fyrir mína eiein heimsku. Fn
ef jeg skyl ykkur rjett, þá hald-
ið þið að betra sje að vera ali-
svín, sem ekkert þarf að hugsa,
heldur en að vera maður, og
geta alls ekki komist að neinni
niðurstöðu um það. hvernig
heimurinn er skapaður nje til
hvers hann er skapaður“.
Ef Loftur getur það ekki
— Þá hver?
SILFURDEPILLINN
Eftir ANNETTE BARLEE
8.
Nú vildi svo til, að máfar komu oft við á enginu rjett hjá
borg álfanna. Álfakóngnum datt þvi í hug, hvort þeir mundi
ekki vilja gera nokkrum þegnum hans þann greiða að fljúga
með þá niður til strandarinnar, því þetta var nokkuð löng
leið að fljúga fyrir álfana sjálfa, og þó auðvitað sjerstaklega
þar sem þeir ætluðu að hafa með sjer talsvert af farangri.
Kvöld nokkurt tók álfakóngurinn eftir undurfögrum máfi,
sem settst hafði skammt frá honum. Kóngurinn ávarpaði
hann, og máfurinn varð auðvitað ákaflega undrandi yfir
þessu. Hann var þó fús til að fljúga með ljósálfana hvenær
sem þeir óskuðu, en sagði, að hann vildi helst að þeir æfðu
sig svolítið, áður en þeir færu mjög langt.
Niðurstaðan varð sú, að máfurinn kom á hverju kvöldi
til álfaborgarinnar, og sjö fullorðnir álfar og um tíu ália-
krakkar sátu á bakinu á honum og flugu með honum yfir
engið og hæstu eikartrjein.
Hjer um bil öllum þótti gaman að þessu. Aðeins öríá
yngstu barnanna virtust í fyrstu vera hálfvegis hrædd.
Þegar máfurinn þóttist þess fuliviss, að álfarnir gætu
haldið sjer á bakinu á honum, aðstoðaði hann líki við undir-
búing ferðarinnar.
,,Þið skuluð vera tiibúin klukkan fimm í fyrramálið“,
sagði hann, ,,því þá er umferðin í loftinu einna minnst. Þið
skuluð fá einhverja sterka álfa til að koma farangrinum
íyrir á bakinu á mjer, og jeg skal sjá um, að honum verði
komið fyrir við stóra steininn í fjörunni, þar sem engmn
óviðkomandi getur teki4 hann“.'
Og þetta var gert daginn eftir, og allur ljósálfarnir söfn-
uðust saman til að sjá „matvælaskipið", eins og máfurinn í
gamni kallaði sjálfan sig, fermt og fljúga burtu, ásamt
tveimur litlum álfum, sem áttu að hjálpa til við að koma
fararigrinum fyrir á leiðarenda.
Eftir að máfurinn var floginn burtu, var mikið að gera í
álfaborginni. öllum verslunum og fyrirtækjum, nema húsa-
umboðssölu herra Uglu, var lokað, og mæðurnar klæddu
álfabörnin sin og sögðu þeim að óhreinka sig nú ekki, áður
en lagt væri af stað.
i-tþs fct/p x7)
Jeg gel hrósað mjer af því
að vera sjálfmentaður og al-
veg sjálfskapaður maður.
— Fyrst svo er skil jeg ekk-
ert í yður að hafa valið yður
svona hræðilegt nef.
★
— Segðu mjer nú hreiriskiln
ingslega: Hvað finnst þjer
merkilegast við málverkin
mín?
— Að þú skulir geta selt
þau.
★
Læknirinn: — Þjer segið að
yður hafi versnað. Hafið þjer
þá farið eftir ráðleggingu
minni að reykja bara 2 sígar-
ettur á dag?
— Já, en jeg þoli þetta ekki
lengur. Jeg hefi nefnilega aldrei
reykt fyrr.
★
— Þekkirðu konuna í næsta
húsi svo vel. að þú getir tal-
að við hana.
— Jeg þekki hana svo vel,
að ieg get alls ekki talað við
hana.
★
— Jeg læt konuna mína alt-
af óska sjer, hvað hún vill fá
í afmælisgjöf.
— Hvers óskar hún sjer þá?
— Síðustu tíu árin hefur hún
óskað sjer að fá ísskáp.
★
Húsfreyjan (við betlarann):
— í vikunni sem leið gaf jeg
yður köku og síðan hafið þjer
sent alla vini yðar til mín.
— Nei, nei, það voru óvin-
ir mínir.
★
— Hvenær varð"sund algengt
í Skotlandi?
— Þegar farið var að taka
brúartolla.
★
— Kærastinn minn heldur
því fram að hann sje lifandi
eftirmynd Cæsars. Getur þetta
verið byrjun á mikilmensku-
brjálæði?
— Jeg veit það ekki, en ef
hánn fer að halda því fram,
að þú sjert lík Kleopötru, þá
skaltu tala við lækni.
Lggert Claessen
TÚstaf A. Sveinsson
hæstarjettarlögmenn
•ddfellowhúsift. — Sími 1371,
411skonar lösrfræðistöri.