Morgunblaðið - 08.01.1948, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 8. janúar 1948

MÁNADALUR
si dídóa^a eptir ^aclt cJdondon
SILFURDEPILLINN
Eftir ANNETTE BARLEE
12 T;
sem var hálf argur yfir því að vera vakinn svona snemma.
Fálkinn flaug á brott til að koma öðrum brjefum til skila,
og Ugla lokaði hurðinni og skreiddist aftur upp í rúmið sitt.
Þar opnaði hann brjefið og las eftirfarandi:
„Kæri herra.
Húsið, sem þjer ráðlögðuð mjer að leigja yfir sumarmán-
uðina, er alveg ófært. Það hriplekur, gólfin eru fyrir neðan
allar hellur, og af þessum ástæðum höfum við mist eina son
okkar.
Gerið mjer þann greiða að rannsaka þetta strax og þjer
fáið brjef mitt.
A. Önd (sign).“
Herra Ugla fór aftur fram úr rúmi sínu, og í þetta skipti
brá hann fyrir sig betri fætinum, því að andarættin var stór
og voldug og ágætis viðskiptavinir. En þó fjell honum ekki
sem best við tóninn í brjefinu.
Hann lagði af stað yfir engið, og hjelt sjer undir trjánum,
og kom að lokum að mýrinni í námunda við fljótið.
Á vorin var þetta unaðslegur staður, alþakinn sóleyjum
og fíflum, en nú var þarna ekki fallegt um að litast.
Vegna þess að rignt hafði í viku, hafði komið mikill vöxtur
í fljótið og það flætt yfir bakka sína. Mýrin var því alþakin
óhreinu vatni.
Herra Önd beið eftir aumingja herra Uglu niður á fljóts-
bakkanum.
„Sjáðu hvað hefur skeð“, sagði hann. „Þú sagðir mjer að
írárennslið væri gott og nóg af vatni, þegar maður þyrfti á
því að halda. Nú kemur í ljós, að það er hreint ekkert frá-
rennsli, og við erum á kafi í köldu vatni, hvort sem .við not-
um það eða ekki“.
„Nú, nú, góði minn“, sagði vesalings, syfjaða Úglan, „þú
baðst um heimili eins nálægt fljótinu og mögulegt væri. Er
það mjer að kenna, að þessi haugarigning skyldi koma og
áin flæða yfir bakka sína?“
„Þú sagðir að frárennslið væri gott. Ef svo væri, hefði
vatnið runnið burtu jafnóðum, í stað þess að allt skyldi
stíflast svona“.
98. dagur
um við áfram ferðalaginu og
líður altaf jafn vel eins og okk
ur hefir liðið, síðan við fórum
frá Oakland. Billy. við skulum
lofa hvort öðru því að útslíta
okkur ekki á vinnu“.
„Já, því vil jeg gjarnan lofa“,
sagði hann hálf önuglega. .
Þau komu gangandi inn í
Black Diamond með föggur sín
ar á bakinu. Þetta var strjál-
bygt þorp. Þar voru lítil og lje
leg hús og aðeins ein gata og
hún mátti heita ófær af for þeg
ar blautt var. Gangstjettirnar
voru í stöllum eða þrepum Það
var enginn amerískur blær á
neinu þar. Nöfnin á verslunun-
um voru öll útlend og ólæsileg.
Þarna var þó sæmilegur gistí-
staður og eigandi hans var
Grikki. Grikkir voru þarna alls
staðar — svipdökkir karlmenn
í sjóstígvjelum og með sjó-
mannahúfur, berhöfðaðar kon-
ur í skræpóttum flíkum og
urmull af háværum og hraust-
legum börnum.
„Þetta er ekki Bandaríkin",
sagði Billy.
Niðurhjá höfninni var fisk-
niðursuða og aspargesniður-
suða og þar var alt í fullum
gangi, því að nú var aðal anna-
tíminn þar. Verkamennirnir
voru allir af framandi kyn-
stofni, Grikkir, ítalir eða Kín-
verjar.
Grískir bátar, málaðir með
skærum og sterkum litum,
lögðu að bryggju og skipuðu
farmi sínum á land. Það var
lax. Að því búnu fóru þeir aft-
ur. Þarna var leirvogur, en
fram undan mikið vatn, þar
sem árnar Sacramento og San
Joaquin mættust.
Hinum megih við bryggjuna
var hár bakki í stöllum og þar
þurkuðu menn net sín. Þarna
var kyrð og friður og þar hvíldu
þau Billy sig. Fram undan
þeim var lítil landbryggja, en
beggja megin við hana óx þjett
sef fyrir framan bakkann.
Langt úti var flöt eyja og þar
báru nokkur trje við himin.
„Þetta er alveg eins og mynd
in frá Hollandi, sem er heima
hjá Mark Hall“, sagði SaXon.
Billy benti henni út yfir leir
voginn. Þar sá í fjarska á nokk
ur hvít hús og bak við þau
hylti Montezuma fjöllin eins
og langa bláa keðju.
„Þetta eru húsin í Collins-
ville“, sagði hann. „Þar er ós-
inn á Sacramento og upp eftir
henni er siglt til Rio Vista,
Isleton og Walnut Grove og
allra hinna annara staða, sem
Gunston var að segja okkur
frá. Þar er fult af eyjum og
leirvogum“.
„Sjáðu þvað sólin er falleg“,
sagði Saxon „Og hvílík kyrð
svona rjett hjá útlendingun-
um. Er ekki hastarlegt að
hugsa til þess að einmitt á þess
ari stundu berjast rhenn í borg
jjnum upp á líf og dauða út af
atvinnu?“
Við og við heyrðu þau hvin
í farþegalest í fjarska, en hljóð
ið endurkastaðist margfalt frá
Diablo fjallinu, sem reis þar
‘voldugt á bak við og teygði tvo
"tinda sína upp í himinblárp-
ann. Svo varð alt kyrt á milli,
nema ef einhver báturinn kom
blásandi inn í höfnina, eða ein-
hver kallaði hátt á framandi
máli.
Skamt undan landi lá hvít
og falleg skemtisnekkja fyrir
festum. Reyk lagði upp úr reyk
háf fremst í stafni. Á skutnum
var s.pjald og letrað á það með
gullnu letri: ,,Veiðihaukur“.
Maður og kona sátu á þilfari og
hafði konan slegið ljósrauðu
sjali um herðai* sjer. Hún var
að 5?uma en maðurinn las upp
hátt fyrir hana. Fyrir fótum
hans lá snöggur hundur.
„Ekki þurfa þau að sækja
hamingju til borganna“, sagði
Billy.
Nú kom Japani upp á þiljur.
Hann gekk fram í stafn, settist
þar og fór að reyta hænu og
fjaðrirnar fuku í stóri dreif út
yfir leirugt vatnið.
„Nei, sjáðu“, sagði Saxon og
tókst á loft. „Hann er að veiða.
Sjerðu ekki að hann hefir bund
ið færið við fótinn á sjer?“
í sama bili lagði maðurinn
bókina frá sjer og greip færið.
Konan hætti að sauma og hund
urinn fór að gelta. Maðurinn
dró færið rösklega með báðum
höndum og innbyrti stóran sein
bít. Svo beitti hann öngulinn að
nýju og kastaði honum og fór
að lesa.
Japani kom niður á land-
bryggjuna og kallaði,um borð.
Hann var með fult fangið af
bögglum og annar jakkavasinn
var úttroðinn af brjefum og
hinp af blöðum. Japaninn um
borg hætti við hænuna. Hvíti
maðurinn sagði eitthvað við
hann og gekk svo. á bát, sern
bundinn var við skipshlið og
reri í land. Um leið og hann
rendi að bryggjunni kastaði
hann vingjarnlega kveðju á
„Nei, jeg þekki yður“, hróp-
aði Saxon; „Þjer eruð------
Hún þagnaði því að hún sá
að Billy ylgdi sig.
„Segið þjer það bara“, sagði
maðurinn vingjarnlega og
brosti.
„Þjer eruð Jack Hastings - —
það skal jeg ábyrgjast. Jeg sá
oft myndir af yður í blöðunum
hjerna um árið þegar þjer vor-
uð frjettaritari í stríðinu milli
Japana og Rússa. Og þjer hafið
skrifað margar bækur, en því
miður hefi eg ekki lesið þær“.
„Þjer eigið kollgátyna11,
sagði hann. ,,En hver eruð
þið?“
Saxon sagði honum það.
Hann gaf farangri þeirra horn
auga og þegar hún sá það,
sagði hún honum frá því að
þau væri að leita sjer að fyrir-
heitnu landi. Svo sagði hún
horíum frá því að þau hefði
seinast verið í Carmel og þá
kom það upp úr kafinu að hann
þekti Mark Hall og flesta kunn
ing.ia hans. Svo sagði Saxon frá
því að þau væri á leið til Rio
Vista og þá bauð hann þeim að
koma um borS til sín.
„Við erum einmitt á leið
þangað og leggjum á stað eftir
svo sem klukkustund, þegar
straumnum er lokið“, sagði
hann. „Jeg ímynda mjer að^þið
hafið gaman að því. Við verð-
um komin þangað klukkan
fjögur, ef nokkur byr verður.
Komið þið nú. Konan mín er
um borð. Hún er besta vinkona
frú Hall. Við erum nýkomin
heim frá Suður-Ameríku. Ann
ars munduð þið hafa hitt okkur
í Carmel. Hall mintist á ykkur
í brjefi, sem hann skrifaði okk
ur“.
Þetta var í annað skifti að
Saxopí steig upp í róðrarbát, og
„Veiðihaukurinn“ var fyrsta
skipið, sem hún kom um borð
í. Clara, kona rithöfundarins,
bauð þau velkomin og það var
auðsjeð að þeim Saxon leist
mæta vel hvorri á aðra. Og það
var einkennilegt hvað þær voru
líkar útlits. Hastings tók þegar
eftir þessu og hafði orð á því.
Hann Ijet þær standa hlið við
hlið og svo bar hann saman
augun, munn, eyru, hendur,
hár og ökla og sagði síðan, að
hann hefði orðið fyrir miklum
vonbrigðum, því að hann hefði
altaf haldið að Clara ætti eng-
an sinn líka.
Svo var auðvitað farið að
tala um ættir þeirra. Þær voru
báðar komnar af fyrstu land-
nemunum. Móðir Clöru hafði
gengið yfir sljetturnar á eftir*
uxakerru alveg eins og móðir
Saxons, og hún hafði líka dval-
ist vetrarlangt í Mormónaborg
inni. Eins og áður er getið hafði
faðir Saxons verið einn af þeim
sem hófu bjarnafánann í Son-
oma. En einmitt þar hafði fað-
ir Clöru gengið í lið með upp-
reisnarmönnum, og hann hafði
verið orðinn borgarstjóri í Mor
mónaborginni, þegar ófriður-
inn við Mormóna hófst.
En svo kom það allra besta.
Frú Clara fór niður í káetu og
sótti þangað ukulélé, alveg eins
og bað sem Saxon átti, og svo
fóru þær að syngja: „Honolulu
Tomboy“.
Hastings ákvað að þau
skyldu snæða miðdegisverð áð
ur en lagt væri á stað. Saxon
varð undrandi, er hún kom
niður í káetuna og sá hve mik-
il þægindi þar voru í jafn
þröng húsakynnum. Þar var
ekki hærra undir loft en svo,
að Billy gat aðeins staðið upp-
rjettur. Borðið stóð á miðju
gólfi. HVílurúm voru meðfram
báðum hliðum og þau voru not
uð sem setubekkir á daginn.
Umhverfis eina hvíluna var ár-
salur. Þar svaf frú Hastings.
Gegnt henni voru hvílur. jap-
önsku þjónanna og fyrir fram-
an káetuna, alveg fram í stafni,
var eldhúsið. Þar var svo
þröngt og lágt undir loft að
matreiðslumaður varð að vera
hálfboginn við starf sitt.
Hastings sagði konu sinni frá
ferðalagi þeirra Billy og Sax-
ons.
„Þau eru að leita sjer að bú-
stað í einhverjum undradal“,
sagði hann.
„Já, þú veist nú------“, tók
hún til máls, en hann þaggaði
niður í henni.
„Þei“, sagði hann.. Og svo
sneri hann sjer að geStum sín-
um og sagði:
„Það er ekki svo galin hug-
mynd þetta með undradalinn,
en j;eg má ekki ségja ykkur
meira. Við eigum búgarð í So-
nomadalnum ,svo sem átta míl-
ur frá Sonoma þorpi, þar sem
feðuh ykkar kvennanna fóru í
stríð. Ef þið heimsækið okkur
'þar, þá skal jeg segja ykkur
hvað jeg á við með undradaln-
um, og það er skrítið. Er það
ekki satt, fjelagi?“
Gamall bóndi kom á járn-
brautarstöð í þorpi einu ásamt
konu sinni. Hann gekk að op-
inu þar sem farseðlar éru seld-
ir og sagði við afgreiðslumann-
inn: — Heyrið þjer, er þrjú-
lestin farin?“
— Já, því miður, hún fór fyr
ir stundarfjórðungi, var svar-
ið. —
— Og hvað er lagt þangað til
að fjögur lestin kemur?
— Hún kemur á rjettum
tíma, klukkan fjögur.
— Kemur engin farþegalest
fyr? spyr bóndi.
— Nei. engin.
— Ekki heldur. vöruflutn-
ingalest?
— Nei.
— Alls engin lest?
— Nei.
— Eruð þjer alveg vissir um
það?
— Já, ailðvitað er jeg viss
um það, sagði afgreiðslumaður-
inn, og var nú farið að síga í
hann.
— Jæja, Soffía mín, sagði
karlinn, þá ætti okkur að vera
óhætt að fara yfir teinana.
★
Frú nokkur mætti eitt sinn
lávarði, gömlum manni, sem
var ekkert nema kurteisin
sjálf.
— Æ, kæra frú. sagði lávarð
urinn, þjer gleymduð því, sem
þjer lofuðuð, þegar litla barnið
var' á leiðinni, að jeg skyldi
fá að vera guðfaðir þess.
•— Ó, hvað það var leiðinlegt,
sagði frúin. En í næsta skifti,
herra lávarður, næsta skifti . . .
Lávarðurinn: — En k^ra
frú, þjer skuluð ekki ómaka jrð
ur mín vegna.
★
Vinkonan: — Nei, hvernig
getur þú látið þjer detta það í
hug. að jeg hafi sagt að þú værir
sónlaus og heyrnarlaus.
★
Afgreiðslumaðurinn: Hjerna
er góður vindill. Hann getið
þið boðið hverjum sem er.
— Já, takk. Það ágætt. en
jeg vildi gjarnan fá vindil, sem
jeg gæti reykt sjálfur.
★
— Hljóð í rjettarsalnum,
öskraði dómarinn, hljóð, seX
menn hafa þegar verið dæmd-
ir án þess að eitt einasta orð
af framburði þeirra hafi heyrst.
Höfum fyrirjiggjandi: 1
Sófasett 1
Radíógrammófón
Útvörp
Stóla,
Borð
Harmonikur
. Banjó o. m. fl.
• 5
. SÖLUSKÁLINN
Klapparstíg 11.
Sími 2926.
........................mmmii