Morgunblaðið - 21.01.1948, Blaðsíða 10

MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 21. janúar 1948
10
I
l
MÁNADALUR
Sí d ÍL aqa eftir ^ach -í'oní/on
109. dagm

4-—
1
im----h«- ,J,
s ekki niðurí dalinn fyr en um ; líka til Glen Ellen, en hann er
{ háttatíma“, sagði Billy og lengri og erfiðari, en hestunum
mældi sólarhæðina með aug- i þínum verður varka mikið um
Meðan Hastings sagði Billy unum. „Þetta er Bennett dal-
frá tóku þær Saxon og frú Hast
ings tal með sjer.
,,ÍTafið þið fundið Mánadal
inn?“ spui'ði frú Hastings.
Saxon hristi höfuðið.
urinn, sem við förum nú eftir.
Hjer er farið yfir dálítinn háls
og þá kemur maður að Glen
Ellen. Finst þjer þetta ekki
fallegur dalur? Og fallegt er
„Þið finnið hann áreiðanlega fjallið þarna fyrir handan“.
ef þið ferðist nógu víða. Og þiðj „Já, fjallið er fallegt“, sagði
Verðið að lofa því að koma'Saxon, „en mjer þykja háls-
heim til okkar í Sonomadalinn. ■ arnir hjerna alt of berir og
Ef þið hafið þá ekki fundið það,' gróðursnauðir. Og hjer eru eng
sem þið leitið að, reynum við in stór trje. Stór trje bera vitni
að hafa einhver ráð“. j um það að þar sje frjóvsamur
Hálfum mánuði seinna komæ jarðvegur“.
þau Billy frá Curry County ogj' „Þú mátt ekki halda að jeg
óku inn í Kaliforníu. Billy hafði telji þetta vera Mánadal“, sagði
þá skotið miklu fleiri fjallaljón' hann. „Það er fjarri mjer. En
heldur en Hastings. Þegar þau þetta fjall er ekkert óhræsi.
komu til Kaliforníu hýrnaði yf Sjáðu hvílíkur feikna skógur
ir Saxon, því að þar voru rauða er í því. Jeg er viss um að þar
viðartrje. Svo stór og falleg eru iíka veiðidýr“.
rauðaviðartrje, að hún hafðij „Mjer þætti gaman að vita
aldrei sjeð þeirra líka. Billy hvar við ættum að hafa vetur-
stöðváði vagninn til þess að setu núna“, sagði Saxon.
skoða eitt af þessum trjám. | „Jeg var einmitt að hugsa
„Fjörutíu og fimm fet að Um hið sama“, sagði Billy. „Jeg 'lna
umpiáli — það er sama sem að held að það væri rjettast fyrir
það sje fimtán fet í þvermál“ j okkur að fara til Carmel og
sagði hann. „Og svona eru þau]vera þar í vetur. Mark Hall er
öll og þó sum stærri. — Nei, kominn heim og Jim Hazard
sjáum til, þarna er þá eitt ör-Ujka. Hvað segirðu um þa'ð?“
verni, það er ekki nema níu Saxon kinkaði kolli.
fet í þvermál. Og sjáðu, þau
eru mörg hundruð fet á hæð“.
„Þegar jeg d.ey þá áttu að
jarð* mig í s'líkum rauðaviðar-
lundi“, sagði Saxon.
„Þú mátt alls ekki deyja á
undan mjer“, sagði Billy. „Það
er best að við verðum samferða
yfir um, og svo getum við á-
kveðið í erfðaskrá okkar að okk
ur skuli bæði grafa í rauðavið-
arlundi“.
XVII. KAFLI.
Nú hjeldu þau áfram suður-
með ströndinni. Þau skemtu
sjer við að skjóta dýr og veiða
á stöng. Nokkra hesta keypti
„Það líkar mjer. Og að þessu
sinni þarftu ekki að vera á
snöpum eftir vinnu þar?“ sagði
hún.
,,Nei, jeg þarf ekki að gera
neitt annað en kaupa hesta“,
sagði Billy drýgindalega. Og
ef göngugarpurinn í marmara-
húsinu er heima þá langar mig
til þess að æfa hnefaleik við
hann, aðeins til að sýna hon-
um að hann getur ekki sprengt
mig aftur“.
„Nei, Billy, líttu á“, hrópaði
Saxon alt í einu.
Skamt fram undan var'
bugða á veginum. Þar kom
Billy þarna og sendi þá með maður akandi á móti þeim.
strandferðaskipum til Oakland.
Þau fóru um Del Norte og Hum
boldt County og Mendosino —
og þessir landshlutar voru
stærri heldur en sum austlægu
ríkin. Leiðin lá um gríðarmikla
frumskóga og frjósama dali
með straumþungum laxám.
Altaf var Saxon að svipast eft-
ir Mánadalnum. Víða voru skil
yrðin mjög lík því, sem hún
Hann hafði aðeins einn hest
fyrir vagninum, jarpan stólpa-
grip með ljóst tagl og fax.
Taglið var svo sítt að hann dró
það á eftir sjer og faxið reis
mikið og klofið á hringuðum
makkanum. Hesturinn fann það
þegar á sjer að þarna voru
að skokka hann“.
„Hvor leiðin er fallegri?“
spurði Saxon.
,,Sú tiLhægri ber af — það er
enginn efi á því“, sagði mað-
urinn. „Sjáið fjaílið þarna —
það er Sonoma fjall. Leiðin
liggur upp í það og síðan um
Cooners Grove“.
Svo kvöddu þau manninn, en
þau horfðu um stund á eftir
honum, því að Barbarossa var
ekki á því að fara — hann
prjónaði, sparkaði og frísaði
svo að maðurinn ætlaði ekki að
ráða við hann. Seinast tók
hann þó sprettinn í áttina til
Santa Rosa.
Billy svipaðist um.
„Hjer væri gaman að vera í
vor“, sagði hann.
A vegamótunum stöðvaði
hann hestana og leit framan í
Saxon.
„Við skulum fara lengri leið-
sagði hún. „Sjáðu hve
fagurt er þarna — alls staðar
iðjagrænn skógur. Jeg er viss
um að rauðaviðartrje eru í gilj
unum. Ef til vill er Mánadalur
einhvers staðar þarna. Hver
veit? Það væri hastarlegt að
fara fram hjá honum aðeins til
þess að spara sjer hálfrar stund
ar ferðalag".
Þau beygðu til hægri og óku
upp nokrar brattar hæðir. Eft-
ir því sem þau nálguðust fjall-
ið sáu þau að enginn skortur
var hjer á vatni. Lækir komu
þar hoppandi og skoppandi
hver við annan og þótt gróður
væri sviðinn á hæstu hæðum
af hita og þurki, þá var alt í
blóma á bóndabæjunum, sem
stóðu niðri á jafnsljettu og x
hvömmum undir hæðunum.
„En hvað jeg er hrifinn af
þessu fjalli“, sagði Saxon. „Það
er dásamJegt. Og þótt heimsku
legt sje, þá finst mjer endilega
að jeg hafi sjeð það áður“.
Þau óku yfir brú nokkra og
svo kom kröpp bugða á veginn,
og alt í einu voru þau komin
inn í þjettan skóg áf rauða-
viði. Alt um' kring þau stóðu
tignarlegar . eikur og það var
svalt þarna inn á milli þeirra.
merar í nánd og gerðist óró
legur, rykti í taumana, frísaði Allur skógarbotninn var þak-
■ hátt og var sem eldur bryimi inn hávöxnum burkna, sem var
hafði hugsað sjer, en við nán-|Ur augum hans. Ökumaður! orðinn gulur og gullinn á lit.
ari athugun kom þó í Ijós, að vissi þegar hvernig á þessu Sums staðar smugu sólargeislar
eitthvað vantaði, eins og til stóð, svo að hann sveigði hest-j milli trjánna og veittu jarðveg-
dæmis járnbraut, en víðast. inn út af veginum í gtóran boga ■ inum yl. Smástígar lágu út í
hvar var það á hinn veginn, til þess að komast slysalaust. skóginn hingað og þangað og
að þarna var alt of mikið um
þoku.
fram hjá þeim Billy. Og Billy
sneri líka út af veginum hin
„Við verðum að fá sólbað:Um megin, til vonar og vara,
við og við“, sagði hún við Billy. j en gaf manninum um leið
„Já, þokan gerir mann sljó-jmerki um að hann vildi hafa
ah og úrræðalausan“, sagðijtal af honum.
hann. „En við verðum að hafaj Þegar nógu langt var orðið
bæði sólskin og þoku og til þess
að finna slíkan stað verðum við
að fara lengra inn í landið“.
Nú var komið fram á haust.
Hjá Ross Fort kvöddu þau
Kyrrahafið og hjeldu Kyrra-
hafið og hjeldu inn í dalinn,
sem Russian Rivér rennur um,
langt fyrir neðan Okiah. Þau
fóry um Cazadero og Guerne-
ville. í Santa
Billy talsvert
milli vagnanna staðnæmdist
Billy og gekk til baka til þess
að hitta manninn. Hann fjekk
þá að vita að þessi mikli hest-
ur hjet Barbarossa og að mað-
urinn átti hann og að þeir áttu
heima í Santa Rosa.
„Það _er um tvær leiðir að
ræða hjeðan til Sonoma dals-
ins“, sagði maðurinn. „Skamt
Rosa tafðist'hjeðan eru vegaskil. Vegurinn
við það
hann
að( til vinstri liggur um Glen Ellen
þurfti að koma af-yfir Bennett skarðið — það er
sjer. hestum. Það var því komið þarna“.
undir kvöld þegar þau fóru Hann benti á Bennett fjallið,
þaðan og stefndu til suðausturs sem hóf sig hátt yfir hæðirnar
á Sonoma dalinn. jþar um kring.
„Jeg hugsa að við kómust „Vegurinn til hægri liggur
hurfu á bak við rauða brúska,
sem spruttu upp af leifum fall-
inny trjáa.
Þegar út úr skóginum kom
lá vegurinn upp háls og þar
fyrir ofan tók við hásljetta með
smágiljum, þar runnu lækir og
þar var rauðaviðarskógur.
Sums staðar runnu lækir yfir
vegiyn.
„Þetta fjall er alveg eins og
svampur“, sagði Billy. „Nú
hafa verið hitar og þurkar í alt
sumar, en samt flóir vatnið úr
því“.
„Mjer finst jeg kannast við
alt hjer, og þó hefi jeg áreiðan-
lega aldrei komið hingað néma
þá í draumi", sagði Saxon.
„Sko, þarna er Madrono-lund-
ur. Og þarna er Manzanita.
Mjer finst engu líkara en að
jeg sje að koma heim til æsku-
stöðva.------Ó, Billy, jnáske
þettg sje Mánadalurinn".
OSKABRUNNURINN
» Eflir Ida Moore.
2.
rætist geturðu komið hingað niður eftir næst þegar. tungls-
ljós er og sjeð álfana dansa“.
„Þá ætla jeg að fara og fá mjer að drekka undir eins“,
sagði Stebbi og spratt á fætur. Óskabrunnurinn var í smá
dæld hinum megin við veginn.
„Hvers á jeg að óska?“, spurði Stebbi. „Hvers myndir þn
óska, Jón, ef þú værir í mínum sporum?“
„Látum okkur nú sjá“, Jón ýtti gleraugunum fram á nefió
og strauk sjer um hökuna, hugsandi á svip. „Jeg held jeg
myndi biðja álfana um að finna handa mjer skemmtilegan
leikfjelaga. Það er svo einmanalegt fyrir þig að eiga heima
í þessu stóra húsi þegar þú átt hvorki bræður nje systur til
þess að leika þjer við“.
„Já, þess ætla jeg einmitt að óska mjer“.
Stebbi hljóp yfir veginn, lagðist á fjóra fætur hjá brunn-
inum, lokaði augunum, óskaði sjer af öllum mætti og drakk
siðan fylli sína af köldu vatninu.
„Heldurðu að ósk mín rætist?“, spurði Stebbi nokkrum
mínútum síðar, þegar hann var aftur sestur við hlið gamla
mannsins. „Þégar jeg opnaði augun aftur sá jeg frosk sitja
á steini rjett hjá og jeg er viss um að hann depplaði framan
í mig augunum“.
„Já — vitanlega gei’ði hann það“. Jón bljes út úr sjer
reyknum. „Og af hverju skyldi hann ekki gera það, þar sem
hann varðveitir lyklana að óskabrunninum. En varaðu þig
á honum. Hann er ekkert lamb að leika sjer við. Hann hefur
gaman af því að gera öðrum grikk, og svo hlær hann sig
máttlausan af óförum þeirra“. *
„Hann hlær ekki að mjer“, sagði Stebbi og stóð á fætur.
„Jeg gæti gert meira grín að honum en hann að mjer. Vertu
sæll, Jón. Jeg ætla að tína nokkra smásteina áður en jeg
fer heim“.
Stebbi skimaði í kringum sig þegar hann gekk eftir veg-
inum. Allt í einu nam hann staðar. Hann var handviss ,um
að hann hefði heyrt eitthvert undarlegt hljóð.
Skyldu þetta hafa verið álfarnir, hugsaði hann með sjer
Svo kom hann allt í einu auga á fjögur augu, sem störðu á
Jiann gegnum runnana, sem voru með fram veginum. Hvað
Þulurinn: — Það, sem þið
heyrðuð var kvennaþátlur.
★
Þjónninn: — Vill herrann fá
nýjar kartöflur með buffinu?
Gesturinn: — Með leyfi að
spyrja, ætluðuð þjer að bera
fram notaðar kartöflur.
★
Góðgjarn maður hjálpaði
Iitlum dreng til þess að draga
þungan handvagn upp brattan
hæðarveg. Þegar þeir voru
komnir alla leið og lágðir af
stað niður aftur, sagði maður-
inn ásakandi:
■— Það eru aðeins þorparar,
sem krefjast þess af jafnungum
dreng og þjer, að þú dragir
þetta einn upp þessa brekku.
Húsbóndi þinn hlýtur að hafa
vitað að það var of þungt fyr-
ir þig.
■— Já, já, svaraði drengurinn,
en hann sagði mjer bara að
leggja af stað, því að jeg væri
viss um að hitta einhvern gaml
an heimskingja, sem hjálpaði
mjer upp brekkuna. Og það
reyndist rjett, eða.er það ekki?
★
Hann var orðinn leiður á líf-
inu:
— í raun og veru hefði það
verið best, að maður hefði aldr-
ei fæðst. En það kemur víst
sjaldan fyrir.
★
Kennarinn: — Geturðu, Tóm
as, jjefnt einhverja tvo hluti,
sem ekki voru til fyrir 100 ár-
um.
Tómas: — Já, jeg og þú.
★
Hún: — Fyrst þú hefir elsk-
að mig í öll þessi ár, hvers-
vegna hefirðu þá ekki sagt mjer
það.
Hann: — Jeg hefi elskað þig
ósegjanlega.
★
Jón: — Afi minn dó, þegar
hann var 94 ára.
Árni: — En afi minn var 100
ára, þegar hann dó.
Pjetur: — Hvað ér það, jeg á
frænku, sem er alls ekki dáin
ennþá.
AUGLYSING
ER GULLS IGILDI