Morgunblaðið - 30.01.1948, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
MÁNADALUR
Sí áÍdiaqa eitir /daci cJdondon
117. dagur
,,Nei“, segi jeg. „Þetta er vín
ræktardalur og hjer fæst ekki
nóg fóður handa þeim hestum,
sem fyrir eru. Maður verður
að fá fóður handa þeim frá
San Joaquin dalnum. Það er
hægt að fá hestafóður ódýrara
í San Francisko, komið í hús,
heldur en hjer þar sem mað-
ur verður að sækja það langa
leið“.
Þetta gátu þeir ekki hrakið.
Þeir vissu að þetta var satt. En'
ef þeir hefðu farið að tala um
laun ökumannanna og kostn-
að við að járna hestana, þá
hefði jeg orðið að slaka til.
Hjer eru engin stjettarfjelög,
hvorki fyrir ökumenn nje járn
smiði, og þess vegna verður
þetta miklu ódýrara hjer en í
Oakland. Jeg hefi þegar gert
samning við járnsmiðinn. Hann
’hefir tekið að sjer að járna
alla hestana fyrir 25 cents
minna en venjulegt er — en
á það skulum við ekki minn-
ast, Og þeim datt ekki í hug
að spyrja um þetta — þ.eir
voru að hugsa um-múrstein-
inn“.
Billy dró nú stórt skjal upp
úr vasa sínum og rjetti Saxon.
„Þarna er það“, sagði hann.
„Þetta er samningurinn með
greiðsluupphæðum, viðurlög-
um og öllu því er góðum samn-
ingi tilheyrir. Jeg hitti hr. Hale
og sýndi samninginn og hann
sagði að hann væri ágætur. Og
þá fór jeg nú á stúfana. Jeg
fór um alla Glen Ellen, um
Kenwood, Lawndale og víðs-
vegar. Og nú byrja jeg í næstu
viku að aka timbri til bygg-
inganna, múrsteini í brenslu-
ofnana og þess háttar. Og þeg-
ar það er búið, þá byrjar aðal-
vinnan, aksturinn á leirnum til
verksmiðj unnar.
En jeg hefi ekki enn sagt
þjer frá því besta. Það er nú
ótrúlegt. Til vonar og vara fór
jeg að reikna alt aftur til þess
að vita hvort mjer hefði nú
hvergi skjöplast. Og þá kem-
ur þetta upp úr kafinu að mjer
hafði yfirsjest í samlagningu
og hver heldurðu að verði af-
leiðingin — að jeg hefi látið
þá semja við m,ig um það að
borga mjer 10 af hundraði
meira heldur en jeg hafði ætl-
ast til. Ef þetta er ekki fundið
fje, þá veit jeg ekki hvað fund
ið fje er. Og nú þarftu ekki
að vera að kynoka þjer við að
taka kaupamenn hvenær sem
þjer sýnist. Að vísu verða eng
in uppgrip fyrstu mánuðina,
svo það er best að þú fáir þessa
fjögur hundruð dollara að láni
hjá Gow Yum. Segðu honum að
við skulum borga honum átta
af hundraði í vexti og getum
endurgreitt lánið eftir fjóra
eða fimm mánuði.“
Saxon faðmaði hann fast og
lengi að sjer.
En svo þurfti Billy að hugsa
um hestinn. Hann sleit sig því
af Saxon og fór að teyma hest-
inn aftur á bak og áfram svo
að svitinn ryki af honum. En
svo stakk Billy skyndilega við
fótum og þetta varð svo snögt,
að hesturinn rakst á hann og
fældist að nýju. Billy átti fullt
í fangi með að stilla hann. Sax-
on beið róleg á meðan, því að
hún vissi að nú hafði Billy
dottið eitthvað nýtt í hug.
„Heyrðu“, sagði hann,
„veistu nokkuð hvernig mað-
ur hefir bankareikning og
hvernig farið er að því að gefa
út ávísanir?"
XXI. KAFLI
Það var einn góðviðrismorg
un í júní að Billy kom til Sax-
on og bað hana að fara í reið-
fötirii sín, hún skyldi fá að
koma á bak nýjum reiðhesti.
„Jeg má ekki vera að því
fyr en eftir klukkan tíu“. sagði
hún. „Þá hefi jeg komið frá
mjer vagninum í aðra ferð“.
Þótt Saxon hefði mikið að
gera og í mörgu að, snúast, gat
hún þó gefið sjer tíma til að
lyfta sjer upp við og við. Hún
fór_þá venjnlega að heimsækja
þau Hale hjópin, og ekki dró
það úr skemtuninni að þau
Hastingshjónin voru komin
heim og Clara var oft gest-
komandi hjá móðursystur sinni.
Billy hafði enn meira að gera
og átti færri frístundir vegna
þess hvað hann þurfti í mörgu
að snúast. Hann þóttist orðinn
kaupsýslumaður, en bókhaldið
var þó svo hjá honum að frú
Mortimer fann þar ýmsar vill-
ur, og þær Saxon urðu að
leggja saman til að koma hon-
um á lagið með að bóka rjett.
Á hverju kvöldi var það regla,
að þegar þau Saxon höfðu borð
að kvöldverðinn, þá færðu þau
inn í bækur sínar. Eftir það
sátu þau oft lengi og töluðu
saman um framtíðina, eða þá
að Saxon settist á knje honum,
ljek á ukulélé og söng undir.
Eitt kvöldið sagði Billy:
„Jeg er íarinn að skipta mjer
af pólitík, Saxon. Það borgar
sig. Þú mátt reiða þig á að það
borgar sig. Og ef jeg verð ekki
að vinna á vegunum með sex
eða sjö eyki næsta ár fyrir hið
opinbera, þá get jeg alveg eins
farið heim til Oakland og beð-
ið þann gamla að taka mig aft-
ur í vinnu“.
Einu sinni sagði Saxon við
hann:
„Það er nú ákveðið að byggja
gistihús milli Caliente og Eld-
ridge. Og nú er verið að tala
um að reisa stórt hressingar-
hæli lengra upp í fjöllunum“.
Öðru sinni sagði hún:
„Billy, fyrst þá hefir nú leitt
vatn út á blettinn hjá Wild
Water, þá er best að þú látir
m,ig fá blettinn undir gfæn-
metisrækt. Jeg skal borga þjer
leigu eftir hann. Þú getur sagt
mjer hvað hægt er að rækta
mikið alfalfa þar og jeg skal
borga þjer markaðsverð fyrir
þá uppskeru að frádregnum
þeim kostnaði sem til þess
þarf að rækta það og koma því
á markað“.
„Jæja, það er best að þú fá-
ir blettinn“, sagði Billy. „Jeg
hefi svo mikið að gera að jeg
má ekki.vera að því að hugsa
um hann“.
Þetta var nú ekki alvega satt,
því að hann var búinn að ganga
frá vatnshrútnum og leiðslun-
um og þurfti ekki annað en sá
í landið.
„Það er lang skynsamlegast,
Billy“, sagði hún. „Það borg-
ar sig ekki fyrir þig að vera
að fást við eina ekru. En við
skulum eignast stærra land
seinna. Við kaupum þessar
hundrað og fjörutíú ekrur, þeg
ar Chovan gamli hrekkur upp
af, hvenær sem það verður.
Þetta er upphaflega allt sama
landiðj eitt heimilisrjettarland“.
„Það sje fjarri mjer að óska
þess að nokkur maður deyi“.
sagði Billy. ,,En Chovan gamli
hefir enga ánægju af lífinu nje
heldur af landi sínu, þar sem
hann notar það aðeins sem beiti
land fyrir nokkrar kýrskjátur.
Jeg hefi athugað landið. Þar
eru að minsta kosti fjörutíu
ekrur, sem hægt er að veita
vatni á. Þú mundir verða hissa
ef þú sæir hvað jeg get rækt-
að þar rqikið af fóðri handa
hestunum. Og svo eru að
minsta kosti fimtíu ekrur, þar
sem ieg gæti látið folaldsmer-
arnar ganga. Þar er besti bit-
hagi á grundunum og í skóg-
arbrekkum. Og svo eru fimtíu
ekrur eintómur skógur og þar
eru íuglar og vejðidýr. Svo er
það gamla hlaðan, ef maður
setti nýtt þak á hana, þá má
hýsa þar fjölda gripa. Nú verð
jeg að leigja óræktar móa af
Pink til þess að geta látið hest-
ana mína kroppa þar þegar ekki
er verið að nota þá. Ætli það
væri munur fyrir þá að mega
leika sjer á þessum fimtíu ekr-
um? Skyldi Chovan ekki vera
tilleiðanlegur að leigja land-
ið?“
Stundum þurfti hann nú að
hugsa um annað.
„Jeg má til að fara til Peta-
luna á morgun, Saxon. Þar á
að verða uppboð og hver veit
nema jeg geti komist að góð-
um kaupum“.
„Ætlarðu nú að fara aðkaupa
fleiri hesta?“
„Ætli mjer veiti af. Hefi jeg
máske ekkLlagt tvo vagna í að
aka eldivið til nýja gistihúss-
ins. Barney hefir meiðst á
herðakambinum og verður að
fá langa hvíld ef hann á að ná
sjer. Og Bridget er búin að
vera — það sje jeg á henni. Jeg
hefi reynt allt sem mjer hefir
dottið í hug til þess að lækna
hana og dýralæknirinn hefir
gert það sem hann hefur getað,
en botnar ekkert í því hvað að
henni gengur. Og sumir hinna
hestanna þurfa að fá hvíld. Þeir
gráu eru farnir að láta á sjá!
Og Stóri Rauður horast niður.
Þeir hjeldu fyrst að það væri
vegna þess að hann sje tann-
laus, en það er ekki rjett. Hann
er geðveikur. Jeg segi þjer það
satt, Saxon, að það borgar sig
að fara vel með skepnurnar. Og
hestar eru miklu . viðkvæmari
en önnur húsdýr. Einhvern
tíma ætla jeg að reyna að fá
hingað múlasna frá Colosa
County. Þeir eru stórir og sterk
ir, og jeg er viss um að hjer
er nógur markaður fyrir þá,
ef jeg get fengið fleiri en jeg
þarf sjálfur að nota“.
Stundum gat Billy slegið
upp á gaman. Einu sinni sagði
hannj
„Hvers virði heldurðu að
Hazel og Hattie sjeu, svona með
venjulegu markaðsverði?“
„Þú ætlar þó ekki að fara að
selja þær?“ sagði Saxon.
„Jeg spurði fyrst“, sagði
hann.
„Jæja, skyldu þær ekki vera
jafn mikils virði og þegar þú
keyptir þær — þrjú hundruð
dollara“.
Föstudagur 30. janúar 1948.
ÓSKABRUNNURINN
Eftir Itla Moore.
10.
„Jeg held jeg hafi sjeð þig áður,“ sagði Stebbi og hallaði
undir flatt. Hann kannaðist aftur við froskinn frá óskabrunn-
inum. „Já, það varst þú, sem uppfyltir ósk mína hjerna um
daginn“.
Gamli froskurinn hló.
„Já, jeg sendi Topsy og Flopsy til þess að leika við þig.“
„Jeg hefði gaman af að sjá geiturnar aftur,“ sagði Stebþi.
„Þú munt fá það. Jeg á von á þeim hingað á hverri stundu.
Jeg skildi þær eftir hinum megin við hæðina. Þær gátu ekki
fylgt mjer eftir. Það fer enginn eins hratt og jeg á þessum
slóðum.“
„Hlustaðu ekki á hann,“ sagði Bergmál. „Hann er bara
svona montinn af því að hann er með nýjan flibba, sem er
honum altof stór.“
Gulfótur hló. Hann gat líka hlegið að sjálfum sjer.
„En það besta er nú samt,“ sagði hann, „að frændi minn
er enn þá að leita um alt húsið heima að flibbanum, því að
hann ætlar á ball. Og hjer sit jeg með flibbann og skemti
mjer í góðum fjelagsskap, þó að það sje nú ekkert sjerlega
þægilegt að vera með þennan skolla um hálsinn."
Nú komu geiturnar hlaupandi. Þegar þær komu auga á
Stebba, stukku þær beint upp í fangið á honum, og veltu
bæði honum og Gulfót niður af girðingunni.
Stebbi var himinlifandi yfir að sjá þær aftur og var alveg
til í að tuskast svolítið við þær. En Gulfótur var öskureiður
og kvakaði: „Hvenær ætli þið lærið að haga ykkur almenni-
lega? Flvernig dirfist þið að hrinda mjer í götuna og sjáið
þið hvernig þið hafið farið með flibbann minn, sem úar alveg
tárhreinn! Hypjið þið ykkur hjeðan undir eins!“
Stebbi hjálpaði honum til þess að lagfæra flibbann, en
geiturnar stukku lafhræddar inn í skóg.
Gulfót rann þó brátt reiðin og hann deplaði augunum
íraman í Stebba.
„Jæja, vinir mínir,“ sagði hann. „Jeg verð víst að fara að
koma mjer af stað. Jeg verð að opna óskabrunninn, svo að
álfarnir komist á ballið.“ Hann sveiflaði lyklakippunni og
hoppaði af stað.
pp- 1
'lmui
að um smit.
★
■— Það er áberandi galli á
því að vera miljónamæringur,
að J)á geta menn ekki lengur
óskað sjer að verða það.
★
Hanh: — Einu verðurðu að
lofa, elskan mín, að hafa trú-
lofunina ekki langa.
Hún: — Þú skalt ekkert vera
hræddur um það. Hingað til
hefi jeg ekki verið trúlofuð
nema í tvo mánuði í einu.
★
Stúlka, sem fór upp í sveit,
rakst þar á ágæta tjörn, og á-
kvað að baða sig í henni. Er
hún var að fara út í kom mað-
ur til hennar og segir: — Það
er bannað að baða sig hjerna.
Stúlkan: ■— En hversvegna
sögðuð þjer mjer það ekki áð-
ur en jeg fór úr fötunum:
— Vegna þess að það er ekki
bannað að afklæða sig hjer.
★
— Viltu ekki kaupa af mjer
happdrættismiða. Hæsti vinn-
ingyrínn er 50 krónur.
— Hvenær verður dregið?
•— 25. marz.
— Það er of seint fyrir mig,
jeg þarf að nota peningana á
morgun.
★
Hlustað á jazzþátt.
— ■— Flest af þessum lög-
um qru stolin frá negrunum í
frumskógum Afríku.
— Ja, þeir me,iga sannarlega
teljast heppnir að hafa losnað
við þau.
★
Betlarinn: — Haldið þjer að
húsbændurnir gætu ekki gefið
mjer eina buxnaræfla.
Vinnukonan: — Jeg skal
spyrja frúna.
Betlarinn: — Ja, jeg vildi nú
heldur hafa það kai’lmanns-
buxur.
RAGNAR JÓNSSON
1 hæstarjettarlögmaður.
| Laugavegi 8. Sími 7752.
i Lögfræðistörf og eigna-
i umsýsla.