Morgunblaðið - 27.02.1948, Blaðsíða 10

10

MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 27. febrúar 1948.
KENJA KONA
(Cftir Een .y4m.ee WilL
icunó
19. dagur
3.
Isaiah Poster.
I.
Þegar Isaiah Poster kom aft-
ur til Bangor frá Ohio árið
1817 var þar dreifð bygð og
íbúar ekki nema um eitt þús-
und. En Isaiha sá að furuskóg-
arnir í Maine mundu verða
gulluppspretta, ekki síst fyrir
Bangor, því að alt timbrið
mundi verða flutt niður fljótið
og sagað í sögunarmyllum þar.
Hann var sannfærður um það
, að Bangor mundi stækka og
hann flýtti sjer því að kaupa
lönd þar, til þess að geta selt
þau aftur sem byggingarlóðir.
Hann keypti líka skógarspild
ur upp með ánni og varði til
þess ágóðanum af verslun sinni
og ágóða af timburþjófnaði,
sem hann ljet álíka menn og
Tim og Ned framkvæma fyrir
Hann fór mjög dult með alt
þetta í fyrstu, og eftir því sem
árin færðust yfir hann varð
það venja hjá honum að fara
dult með öll fyrirtæki sín og
helst að vera á bak við aðra.
Hann keypti lóðir og skóga
undir annara manna nöfnum
og enginn vissi að hann átti
þá pema verkstjóri hans. Hann
átti líka þrjár sögunarmyllur
í Old Town, sem gengu undir
nöfpum annara.
Eftir því sem hann auðgað-
ist fóru viðskipti hans í vöxt.
Einu sinni í júní 1827 taldi
hanp sextíu og fjögur flutn-
ingaskip á ánni og voru öll í
trjáviðarflutningum. Þá sá
hann að þarna Var fyrirtæki,
sem hann hafði vanrækt, og
hann byrjaði þegar að kaupa
hlutabrjef í skipurn og láta
smíða ný skip, en dreifði á-
hætt.unni svo kænlega að eng-
in hætta var á að hann tapaði.
Þannig teygði hann klærnar
í allar áttir og hirti gróðann
af timburversluninni alt frá því
að trjen voru feld í skógunum
upp með ánni og þangað til
viðurinn var kominn á mark-
að í Boston. Hann var nú án
efa orðínn einhver ríkasti mað
ur um þessar slóðir.
II.
Isaiah var á besta aldri þeg-
ar hann kom frá Ohio. Hann
var lítill maður vexti, með
þunnar varir og skeggkraga
undir hökunni frá eyra til eyra.
Eftir því sem árin færðust yfir
hann gránaði þessi skeggkragi,
en hárið datt af honum svo að
hann var nauðsköllóttur. Þess
vegna var hann altaf með
svarta kollhúfu á höfði til að
hlífa sjer fyrir kulda. Tenn-
urnar misti hann smám sam-
an og eftir því sem þeim fækk-
aði eftir því varð hann inn-
myntari.
Hann bygði sjer verslunar-
' hús við Poplar Street og íbúð-
arhús þar rjett hjá. Heimilis-
fólkið var ekki annað en hann
sjálfur, Ephraim sonur har.s og
kona, sem var nefnd frá Wetz-
el. Hún var tólf árum yngri
en Isaiah, bústin kona og kjark
leg.. Hún hafði gerst ráðskona
hjá Isaiah skömmu eftir að
hann misti konuna í Ohio, og
vinnukonur hennar voru ekki
lengj að semja hinar Ijótustu
sögus af sambúð þeirra. Það er
ilt að heita strákur og vera það
ekki, og þess vegna lofaði hún
Isaiah oft að sofa hjá sjer, ekki
af því að henni þætti hót vænt
um hann, heldur til þess að
hefna sín.
Það var einn föstudagsmorg-
un fáum árum eftir að þau
komu til Bangor, að hún kvart-
aði um að hrollur væri í sjer.
Daginn eftir leið henni ver.
Isaiah stakk þá upp á því að
sækja Rich lækni, en frú Witz
el vildi miklu heldur að sótt-
ur væri maður, sem Nathaniel
Oak hjet. Það var skottulækn-
ir, sem var nýlega kominn til
Bangor, en hafði unnið sjer á-
lit og hylli kvenþjóðarinnar
í ríkum mæli. Þegar Oak hafði
skoðað frá Witzeí, velti hann
vöngum góða stund og ráðlagði
svo uppsölumeðal. Hann sat yf
ir hejmi alla nóttina og gaf
henni inn uppsölumeðal á
klukkutíma fresti. Um morgun
inn var hún nær dauða en lífi.
Isaiah mótmælti harðlega
þessari lækningaaðferð:
„Þjer drepið hana ef þjer
haldið þessu áfram“, sagði
hann. „Hún þolir þetta ekki.
Hún kastar upp öllu innvolsinu
áður en lýkur“.
En læknirinn sagði aðeins:
„Þetta er alveg bráðnauðsyn-
Iegt_, herra Poster. Svo er mál
með vexti að frú Wetzel hefir
einhvern tíma á ævinni tekið
inn ópíum og það situr fast í
henni ennþá. Þetta meðal sem
jeg gaf henni er til þess að ná
ópíumeitrinu úr henni. Þegar
mjer hefir tekist það, þá mun
henni snarbatna“.
Isaiah vissi auðvitað ekkert
um kvenlega sjúkdóma og það
var bví ekki um annað að gera
fyrir hann en þegja. Og skottu
Ikænirinn dreif enn meira af
uppsölumeðali í frú Wetzel.
Svo fann hann upp á því að
hún þyrfti að fá sjóðandi
bakstrá. Hann deif rekkjuvoð
ofan í sjóðandi vatn og ljet
Isaiah svo hjálpa sjer til að
vefja hana innan í þetta. Þetta
varð að gerast hvað eftir arm-
að, en bó með svo mikilli gætni
að hún skaðbrendist ekki. Þessú
hjeldu þeir áfram þangað til
svitinn bogaði af an'dliti og
höndum frú Wetzel, sem út úr
stóðu, og hún var við að kafna.
Þá fleygði læknirinn rekkju-
voðinni og helti ísköldu vatni
yfir sjúklinginn.
Riett á eftir tróð hann ofan
í hana spönskum pípar.
„Þetta þarf að gera“, sagði
hann við Isaiah, „til þess að
halda við hitanum innvortis á
meðan maður kælir hana út-
vortis. En það er pkki vogandi
að láta spanska piparinn vera
lengi niðri í henni því að hann
getur brent hana upp til agna“.
Hann gaf því hinni deyjandi
konu nýjan skamt af uppsölu-
meðali og þegar það hafði hrif
ið tók hann til yið heitu bakstr
ana aftur. Hann hjelt þessu á-
fram látlaust þangað til á
máiiudaginn að hún gaf upp
andann. Isaiah var dasaður eft
ir alt þetta, ekki svo mjög
vegna þess að hann sæi eftir
ráðskonunni, heldur vegna þess
að hann skyldi hafa tekið þátt
í þessum lækningaaðferðum.
Það liðy margar vikur áður en
hann hafðj náð sjer. •
III.
Jenny var sjö ára gömul þeg
ar Isaiah kom til Bangor, og
vegna þess að búð hans var
svo nærri heimili hennar, urðu
þau Ephraim sonur hans brátt
kunnug. Hann var fáum árum
yngri en hún. Henni þótti ákaf-
lega gaman að því að koma í
búðina, en Isaiah var illa við
að þau krakkarnir væru að
flæk|ast þar og hann rak þau
út með harðri hendi. Aftur á
móti geðjaðist frú Wetzel mjög
vel að Jenny, eins og flest-
um konum öðrum. Og þegar
þau voru rekin út úr búðinni
voru þau því vön að flýja til
hennar. Varð Jenny brátt
heimagangur þarna.
Andúð Isaiah gegn henni fór
fljótt af. Þótt hann vairi orð-
inn fimtufur, fann hann það
brátt að honum geðjaðist vel að
henni. Honum varð meira að
segja illa við Tim út af því
hvað Jenny þótti vænt um
hann. Hann rjeði því Tim til
sín, aðallega til þess að geta
skipað honum fyrir verkum og
til þess að mega skamma hann
án bess að eiga það á hættu
að hinn stóri maður rjeðist á
sig. Þegar tækifæri gafst til
þess að gera Tim öreiga, greip
Isaiah það fegins hendi. Síðan
vandi hann Tim á drykkjuskap
og hpnum var sönn ánægja að
sjá hvernig hinn hrausti og
þrekmikli maður varð að skjálf
andi drykkjuræfli.
Þegar áður en frú Witzel dó
var Isaiah farinn að gera gæl-
ur við Jenny. Hann bauð hana
velkomna í búðina og gaf henoi
sælgæti, tók hana á knje sjer
og bað hana að kalla sig
frænda. Þegar hann skipaði
Tim að fara upp með ánni í
viðarþjófnaðinn, en Tim ' bar
því við að hann gæti ekki skil-
ið Jenny eina eftir, þá bauð
Isaiah að hún mætti vera heima
hjá sjer, og hjá honum var
hún. Þá var frú Wetzel dáin
og frú Hollis komin í hennar
stað. Jenny svaf í herbergi frú
Wetzel og borðaði með þeim
Isaiah og Ephraim. Og Isaiah
var mikil ánægja að því að
hafa hana hjá sjer. Seinna, þeg-
ar Jenny varð að sækja föður
sinn dauðadrukkinn í búðina á
kvöldin, slóst Isaahi í för með
þeiim, gekk öðru megin við
Tim og hnipti í hann, og hjáip
aði svo Jenny til að afklæða
hann þegar heim var komið.
Hafði hann sjerstaka unun að
því að hjálpa Jenny við að
draga af honum skóna og lepp-
ana.
Eftir því sem Jenny þrosk-
aðist fjekk Isaiah meiri og
meiri girnd til hennar. Hanp
komr.t að því að Ephraim var
líka farinn að gefa henni hýrt
auga, og þá komst hann að
þeirri niðurstöðu, að mál væri
komið til þess að Ephraim sæi
sig eitthvað um í heiminum,
og sendi hann til Harward há-
skóla.
Eftir það var Isaiah hálfgerð
ur einstæðingur, því að frú
Hollis svaf heima hjá sjer á
hverri nóttu. Han nsvaf því
einn í húsinu og oft hugsaði
hann þá um það að gaman
hefði nú verið að því að hafa
Jenny hjá sjer. ____ _
Ef Loftur getur þaS ekki
— Þá hver?
OSKABRUNNURINN
Eftir Ida Moore,
22.
hefur þjónað mjer vel og dygg\lega“, sagði drottningin
við Gulfót.
Það liðu ekki margar mínútur áður en þær komu aftur,
og var sjálf drottningin í fylgd með þeim.
Stebbi hafði aldrei á sinni lífsfæddri ævi sjeð neitt eins
íagurt og drottninguna. Hún var í sægrænum kjól, samlit-
um smarögðunum í hári hennar. Hún brosti vingjarnlega
framan í hann, þegar Gulfótur útskýrði fyrir henni, hvernig
hann hefði fundið lyklana.
„Þjer verður launað fyrir þetta“, sagði hún, og sneri sjer
því næst að föngunum tveimur. „Jeg vona, að þið látið dvöl
ykkar hjer ykkur að kenningu verða“, sagði hún, og losaði
þá báða við keðjumar. Svo klappaði hún Gulfót brosandi á
öxlina. „Ef jeg á að segja þjer alveg eins og er, Gulfótur,
þá var jeg farin að verða þreytt á frænda þínum. Mjer er
það þess vegna ánægja að afhenda þjer aftur lyklana". Gul-
fótur tók við lyklunum, og hneigði sig um leið eins virðu-
lega og hann gat.
„Auðmjúkur þjónn yðar hátignar", sagði hann, og notaði
spariröddina.
— Pabbi, jeg gerði þetta til
þess að geta verið jafnnálægt
ykkur báðum við borðið svo þið
þyrftuð ekki að vera að rífast
út af því.
★
— Er mjer óhætt að trúa
þjer fyrir leyndarj^áli?
— Já, vissulega, jeg er eins
þögull og gröfin.
— Jæja, það stendur svo á
hjá mjer núna, að jeg þarf
nauðsynlega að fá fimmtíu kall
lánaðan.
— Þú þarft ekkert að óttast,
jeg skal láta sem jeg hafi aldrei
heyrt þig minnast á það einu
einasta orði.
★
— Jeg skal sannarlega kenna
þjer að kyssa dóttur mína, sagði
faðirinn fokvondur, er hann
kom að ungum manni í faðm-
lögum við hana í eldhúsinu,
og reiddi upp hnefana.
•— Þú skalt engar áhyggjur
hafa út af því, jeg kann það,
svaraði sá ungi.
★
Joseph Chamberlain var heið
ursgestur borgar einnar í Bret
lan<ji og var honum haldið þar
samsæti. Er nokkuð var liðið
á kvöldið, sner.i borgarstjórinn
sjer að Chamberlain og sagði:
— Eigum við að láta fólkið,
skemta sjer svolítið lengur eða
viljið þjer kanske halda ræðu
yðar strax.
★
Tveir feður, sem eiga syni
sína í skóla, ræðast við.
— Þegar jeg fæ brjef frá
syni rr.ínum, sagði annar, verð
jeg altaf að leita á náðir orða-
bókarinnar.
— Þegar jeg fæ brjef frá
mínum syni, sagði hann, verð
jeg altaf að leita á náðir banka
bókarinnar.
Frá Hollandi
og Belgíu
frá Amsterdam 11. mars.
frá Antwerpen 13. marz.
EINARSSON, ZOÉGA & Co ?h.t.
4
Hafnarhúsinu,
Símar 6697 & 7797 \ .
\