Morgunblaðið - 03.07.1948, Blaðsíða 14

M0RGVNBLAÐ19
Laugardagur 3. júlí 1948*
11
9T~.
KENJA KONA
(Cftir &.n

LlUams

Gesturinn hvíti
118. dagur
Mjer finst það svo mikið órjett
læti' gagnvart honum“.
„Hann skilur þetta alt sam-
an“, sagði Will með spekings-
svip *,Jeg hefi skýrt þetta ait
saman fyrir honum“. Enda þótt
W.ill væri yngri en Dan, var
hann svo fullorðinslegur í út-
liti og tali, að Dan fanst ekkert
óeðlilggí við það, að hann gæti
frætt föður þeirra á einhverju.
Eftir þetta var Dan enn ást-
úðlegri við móður sína. En Tom
var_altaf jafn óstýrilátur og
sýndi lienni enga þolinmóði.
„Og þó að henni líði stund-
um illa“, sagði hann. „Öiium
líður eiiihverntímann illa, en
það er c*»gin ástæða til þess að
allir aðrir verði óánægðir fyr-
ii því. Jeg nenni ekki að dekra
við hana lengur“.
Samt sem áður sat hann á
sjer, þangað til dag einn seinni
part^pjk í júlí. Þau sátu öll sam
an vfð kvöldverðarborðið.
Jenny hafði verið hreykin af
rósagarði sínum í mörg ár, og
lagt.mikla rækt við hann. Þetta
Ifvöld var hún venju fremur ó-
lundarleg á svip. „John, það er
búið að stela mörgum rósum
úr garðínum hjá mjer. Jeg taldi
að minsta kosti elleftu stilka,
fpi-r< sem rósirnar hafa verið
skornar af“, sagði hún.
„Það var sannarlega leiðin-
tegt, Jenny“, sagði John fullur
samúðar. Svo bætti hann við til
að, bæta fyrir henni missinn:
,,Þú ált ábyggilega fallegasta
ffósagarðinn í Bangor. Einhvern
ungan og ástfanginn mann hef
•i langað til að færa unnust-
imni sinni fallegar rósir og dott
éð- í hug að fá nokkrar hjá
fcjer“r
„Jeg er að hugsa um að fá
mje.r liaglabyssu til að hræða
♦íæsta þjóf“, sagði Jenny.
John fór að hlæja. „Það get-
ur.. nú. verið hættulegt. Ef til
vill heíir það líka verið ein-
frn-«r' clreitgjanna, sem’ tók rós-
*<nar“r,'- I>eir hlógu* allir, því
engum fanst það geta komið til
greina. En Jenny hló ekki.
„Þetta minnir mig á þegar
Wcþster gamli læknir ætlaði
að ná kartöfluþjófunum uppfrá
Old Town“, sagði John.
„tfann bað John Rollins um að
bj*Mpa"'sjer,‘ og' Jöhn" ætlaði áð
gera það: Jóhn átti gamlan riff-
•4. Hann tóku-þeir- með- sjer út •
• kartÖflugarðinn um kvöldið
og púður og högl. Kartöflu-
garðurinn var við hliðina á
Tcmpel, en hinum megin tók
við víðáttumikil mýri meðfram
éhni. Webster og John sátu í
•niðjum garðinum og biðu á-
tekta. Um miðnætti heyrðu þeir
þrusk". Einhver' var að ■klifra
J,f!r girðinguna“.
Dan sá, að faðir hans var að
reyna að láta móður þeirra
gJeyma .. rósamissinum. En
Jc;my virtist ekki hlusta á
fcann. Hún starðr ofan á’ disk-'
énn. eins og hugur hennar væri
laáigt í burtu.
„Þeir heyrðu, að það voru
mareir á ferðinni". hielt John
áfram. „Þeir höfðu hátt, töl-
liðu saman og páfu frá sjer ýms
íindarleg hljóð. Þá hvíslaði
^Vebster. „Ja, drottinn minn,
við ráðum ekki við svona
marga. Okkur er best að leggja
é flótta". En Rollins sagði hon-
um- að vera óhræddur. „Þeir
tvístrast, þegar þeir heyra skot
in“, sagði hann. Og þegar hóp-
urinn kom nær, kallaði hann:
„Hæ, nú gríp jeg ykkur glóð-
volga, jeg skal láta ykkur
-kenna á því“. Hann miðaði rifl
inum og hleypti af“.
John hló og Dan og bræður
hans fóru að brosa. „Jæja, skot
ið kom bara aldrei“, hjelt hann
áfram. „Rollins hafði safnað
saman vinum sínum til að
gabba Webster gamla og hann
sá um það, að það kom ekkert
skot úr byssunni. En hinir voru
líka með byssur og byrjuðu að
skjóta út í loftið og Rollins
kallaði: „Við verður að flýja.
Hlauptu eins hart og þú getur“.
Svo Webster tók til fótanna og
lenti í mýrinni. Þar lenti hann
í ótal ógöngum og var svo illa
leikinn, þegar hann komst
upp úr mýrinni aftur, að hann
þorði ekki að fara heim til sín
fyr en næsta kvöld, þegar var
orðið nógu dimmt“.
Dan og bræðrum hans fanst
þetta afskaplega skringilegt og
þeir hlógu allir. En Jenny
stökk ekki bros. Sólin var kom
in svo lágt á loft, dð geislarnir
fjellu beint framan í hana. Hún
stóð upp á meðan þeir hlógu
og dró gluggatjöldin fyrir.
„Mamma, hvers vegna baðstu
mig ekki um að gera þetta?“,
spurði Dan.
„Það er svo sem sama“. „Jeg
ér vön að bjarga mjer sjálf“.
Hún kom aftur að borðinu.
„Tom ... mjer datt í hug, þeg-
ar faðir þinn minntist á það ...
tókst þú rósirnar?“ Rödd henn-
ar var ísköld, en þó stillt. Dan
horfði undrandi á hana. Þeir
höfðu vitað það, síðan þeir voru
börn, að þeir máttu ekki snérta
blómin hennar. En hann var
enn meira undrandi, þegar
Tom svaraði ekki strax. „Jeg
man eftir því, að þú spurðir
mig um daginn, hvort þú mætt
ir fá rósavönd handa einhverri
vinkonu þinni“, sagði hún.
„Já, og þú sagðir, að jeg
mætti það ekki“, sagði Tom.
„Alveg rjett. Tom ... gerðir
þú .bað?“
Það varð dauðaþögn í stof-
unni Allir biðu fullir ótta og
eftirvæntningar. John stóð á
fætur og flutti sig nær Tom,
eins og til að vernda hann.
„ Já“, sagði Tom loksins. „Jeg
tók rósirnar“.
'■* „Þú stalst þeim“j'sagði móð-
ir hans.
Tom kinkaði kolli. „Ef þú vilt
heldur orða það þannig, já, jeg
stal þeim, Jeg tók þær í gær-
dæg og færði Bétzy Thatcher
þær. Hvers vegna skyldi ekki
einhver fá að njóta þeirra, í
staðinn fyrir að láta þær fölna
og deyja í garðinum?“ Rödd
hans var þrjóskufull.
Jenny leit á son sinn, og á
mann sinn við hlið hans. „Þú
ert eins og faðir þinn, Tom“,
sagði hún rólega. „Þú er lygari
og bjófur. En jeg býst ekki við
því, að jeg geti komist undan
því að umgangast ykkur,
hvorki þig eða hann“.
Tom svaraði ekki, en augu
hans voru jafn köld og hörð og
hennar. Hún stóð upp og gekk
út.
Þeir stóðu allir grafkyrrir í
nokkur augnablik eftir að hún
hafðj lokað hurðinni á eftir
sjer. Svo klappaði John vin-
gjarnlega á öxlina á Tom og
fór út á eftir Jenny. Þeir
heyrðu hann ganga upp stig-
ann.
„Hún skal aldrei fá tækifæri
til að segja þetta við mig aft-
ur“, sagði Tom. Honum var
mikið niðri fyrir.
Dan lagði handlegginn um
axlir hans. „Láttu þjer standa
á sama“, sagði Mat. ,,Hún æsir
sig altaf upp út af smámun-
um“. ___
„Manstu, hvernig Ruth ljet
altaf við Pat, Tom“, sagði Will
spekingslega. „Altaf gerði hún
líka úlfalda úr mýflugu".
Tom virtist vera á báðum
áttum. „Jeg veit, já“, sagði
hann.
„Komdu, Tom“, sagði Dan.
„Við skulum koma út og spjalla
saman. Það verður svo lítið úr
smámununum, þegar maður
spjallar um þá“.
Tom vildi það. Þeir fóru allir
út og gengu í áttina til Old
Town. Þeir gengu lengi án þess
að segja nokkurt orð. Tom rauf
þögnina.
„Það, sem mjer gremst mest“,
sagði hann, „er, að við burfum
að taka öllu með þögn og þolin
mæði, sem henni dettur í hug
að gera eða segja. Hún fer með
okkur eins og hunda. Eigend-
urnir lemja hundana sína al-
veg eins og þá lystir, og hund-
arnir koma altaf jafn auðmjúk-
ir til baka. Hún er kuldaleg og
óvingjarnleg við okkur og við
beygjum okkur og biðjum fyr-
irgefningar fyrir ekki neitt.
Strax og hún er komin í gott
skap aftur erum við reiðubúnir
til að hlæja með henni og
gleyma öllum illindum“.
.. „Það er af því, að okkur þyk
ir vænt um hana“, sagði Will.
„Heldur þú að jeg viti það
ekkiý. sagði Tom. „Og hún veit
það líka og notfærir sjer það“.
Mat var sammála Tom. „Hún
notar sjer af því, að okkur þyk
ir vænt um hana og lætur. okk-
ur dansa eftir sinni pípu. Mjer
er svo sem sama, hvernig hún
hagar sjer gagnvart mjer, en
mjer þykir verst að sjá, hvern-
ig hún fer með pabba og hvern-
ig hún talar um hann við okk-
ur“.
„Jeg held, að allar konur
sjeu harðstjórar við eiginmenn
sína“, sagði Will. „Konur eru
veikgeðja, og þeim finst þær
þurfa að breiða yfir það með
því að tuska, karlmennina til.
Þær geta fleygt okkur niður í
skítinn, og ef þær brosa á eft-
ir, gleymum við öllu sem á und
an er gengið, og brosum á móti.
.Ef konur eru ekki sterkari, þá
eru bær að minsta kosti slótt-
ugri en karlmenn".
„Jeg held að þær langi ekki
beinlínis til að stjórna“, sagði
Tom. „Jeg held, að þær langi
bara til að gera menn óham-
ingiusama. Jeg held, að
mömmu þyki gaman að sjá okk
ur óhamingjusama, alveg eins
og henni þótti gaman að flengja
okkur, þegar við vorum litlir.
Jeg held, að það sje einhver
nautn hjá henni að vera eins
andstyggileg við okkur og hún !
getur. Auðvitað veit hún, hvað
okkur þykir vænt um pabba,
svo hún notar sjer það og
kvelur okkur með því að kvelja
pabba“.
Gömul saga frá Afríku. rf
4.
Hann kallaði helstu ráðgjafa sína á fund,- en þegar hann
lagði málið fyrir þá, gengu nokkrir elstu og vísustu rnenn-
irnir fram fyrir hann og sögðu:
Surtur, mikli konungur varaðu þig á því að flytja . líka
vanskapninga inn í landið. Við óttumst, að slíkt kunni að
leiða ógæfu yfir landið. Ófreskjur þessar koma frá hafinu
og þó að hafið sje blessað vegna þess, að það dregur sólina
til sín á hverju kvöldi og gefur okkur hana aftur á hverj-
um morgni, þá eiga stormarnir og eldamir og þrumur
regntímans einnig upptök sín þar. Varaðu þig konungur
á þessum ófreskjum, sem hafið hefur skolað á land.
Þetta sögðu hinir elstu og vitrustu af ráðgjöfum kóngs-
ins, en þeir yngri, sem voru forvitnir eins og kóngurinn
sögðu:
Miklum konungi sæmir ekki annað en að rannsaka allt
nýtt, sem kemur í ljós, til þess að geta dæmt um, hvort það
er gagnlegt eða skaðlegt fyrir ríki hans og þegna. Fyrst
og fremst þarf að athuga, hvort þessar verur eru mann-
legar eða ekki.
Eins og svo oft í Evrópu fór það hjer, að það var kona,
sem rjeði úrslitum.
Surtur kóngur sagði konu sinni allt, sem hafði gerst í
ráðinu og hún varð gripin forvitni og löngun til að sjá
hafskepnurnar. Og nú fór hún að nauða á og biðja kónginn
um að hún fengi að sjá að minnsta kosti eina þessarra
ófreskja.
Surtur kóngur gat ekki neitað henni umb þetta, svo að
hann sendi flokk sinna bestu hermanna til þess að bjóða
þessum sonum hafsins í heimsókn til Akim ríkis svo fram-
erlega, sem þeir hefðu mannlegt vit. Ef það kæmi aftur á
móti í ljós, að þetta væri skynlausar skepnur áttu hermenn-
irnir að handsama eitt og færa það heim með sjer.
Svo vildi til, að Evrópumennirnir, sem flokkurinn hitti á
voru Hollendingar, sem voru að stofna kaupstað á strönd-
inni, vegna þess, að þeir álitu að þeir gætu hagnast á versl-
un við þá innfæddu. Þeir tóku því fegins hendi boði negra-
höfðingja inni í landi, sem vildi eiga skiptj við þá. Þeim
— Nei, ekki nú, en jeg fekk
einn 15 punda í gær.
— Veistu hver jeg er, spurði
hinn.
— Nei, svaraði veiðimaðurinn
— Jeg er eftirlitsmaðurinn
hjer, og það er baniíið að veiða
hjer.
Veiðimaðurinn var hinn ró-
legasti og spurði:
— Veistu hver jeg er?
— Nei.'
— Jeg .er mesti lygarinn í
landinu.
★
Málverkið, sepi aldrei tókst
að ljúka við.
*
Framkvæmdastjórinn kall-
aði skrifstofumanninn fyrir sig
og sagði við hann: „Þú hefur
nú unnið í fimm ár hjá okkur,
Smith. Til þess að sýna þjer
þakklæti mitt, mun jeg hjeðan
í frá nefna þig herra Smith?“
★
— Konan mín heldur, að jeg
sje fullkominn.
— Já, jeg vissi það.
— Vissurðu það? Hvenær
fjekkstu að vita það?
— Það var þegar hún kall-
aði þig fullkominn aulabárð.
*
Farþegi að stíga upp í flug-
vjel: „Hef jeg tíma til að kveðja
konuna mfna?“
Flugmaðurinn: „Jeg veit nú
ekki, h vað hafið þjer verið lengi
giftur?“
★
Dómarinn: „Þjer eruð ákærð
fyrir að hafa ráðist á eiginmann
yðar og slegið regnhlíf svo fast
í höfuð hans, að hún brotnaði.“
Ákærða: „Já, jeg gerði það
í ógáti“.
Dómarinn: „Hvað meinið þjer
með ógáti. Ætluðuð þjer ekki
að lemja hann?
Ákærða: „Jú, en jeg ætlaði
ekki að brjóta regnhlífina."
♦
Veiðimaður var að draga í
fljóti einu, þegar reiðilegur
maður nálgaðist.
— Hefur nokkuð bitið á hjá
þjer, spurði sá aðkomni?
— Hvernig líkar þjer að vera
giftur?
— Jeg veit það nú ekki vel,
jeg er búinn að týna heimils-
fangi konunnar.