Morgunblaðið - 06.10.1948, Qupperneq 14

u
MORGUNBLA9l»
Miðrikudagur 6. okt. 1948.
PILSVARGUR
Si áldia^a e^tir
amei
■ i l ;t l ■
Inn gekk yfir gólfið þangað sem
prestur stóð og beið hjá tilbúnu
eltari. Peter varð líka hýrari á
Cvipinn þegar hann sá Fern. —
Janet tók eftir því og hún fekk
cting fyrir hjartað. Henni varð
litið á frú Olifant og hafði
aldrei sjeð hana jafn ánægða á
sviy>.
En á næsta augnabliki kom
sá skelfingarsvipur á frú Oli-
fant að Janet hafði aldrei sjeð
annað eins.
Þá varð Janet litið á Fern
og s.á að hún var að hníga nið-
ur. Og um leið og hún fell
fórnaði hún báðum höndum
eins og í þöguli bæn um hjálp.
Það kom undrunarsipur í stóru
augun hennar og hún leit til
móður sinnar eins og hún vildi
spyrja: Hvað er þetta. Hvað er
að mjer?
Hún lenti með höfuðið á alt-
arishorninu og veinaði um leið.
Og svo lá hún kylliflöt á gólf-
inu. Peter og Lesley hlupu tii
hennar samtímis. Þau krupu á
knje sitt hvorum megin við
hana og litust snöggvast í augu
og voru ekki hýr á svip.
Peter tók Fern í fang sjer og
bar hana burtu úr herberginu.
Jp.net rauk þegar í símann
íil að ná í lækni. Hún hringdi í
fjóra staði en enginn læknanna
var heima. í fimta sinn náði
hún sambandi við lækni og á
meðan hún var að tala við
hann heyrði hún að lyftan var
á ferðinni og hávaða í gestun-
um inni í stofunni. Að loknu
samtali fór hún inn til gestanna
og sagði þeim að þeir mættu
fara. Þeir spurðu í þaula og
hún svaraði: Jú, þetta stafar af
Cömlu meiðsli hjá Fern. Nei,
þökk fyrir, þeir gátu ekkert gert
fyrir þær. Og svo þakkaði hún
þeirjr í nafni fóstru sinnar fyrir
komuna.
Hún fylgdi þeim til dyra og
þegar seinasti gesturinn var
farinn skelti hún hurðinni í lás
og hljóp upp á loft. Þar stóðu
þau Peter og Lesley á gangin-
um fyrir utan dyrnar á heí-
bergi Ferns og sneru sjer hvort
frá öðru. Þau börmuðu sjer út
af því að hjúkrunarkona frú
Olifant hefði rekið þau út.
„Það er best fyrir ykkur að
bíða niðri“, sagði Janet. ,,Frú
Olifant er ekkert um það gefið
að fólk sje að ráfa á göngun-
um“.
„Á ekki að ná í lækni?“
„Jú, það er læknir á Ieiðinni“.
Og hvað sem þau sögðu þá
var hún jafn ákveðin og Norah
Og rak þau niður. Þegar þau
voru farin barði hún að dyrum
á svefnherbergi Ferns. Norah
opnaði hurðina í hálfa gátt. —
Hún var byrst á svipinn og
gerði sig alls ekki líklega til
þess að hleypa Janet inn. Hún
var með tómt glas í hendinni,
en það mátti sjá að einhver
hvítur lögur hafði verið í því.
Inn um gættina sá Janet hvar
Fern lá í rúmi sínu og var
breiddur bakstur yfir ,ennið á
henni. Hún var með opin augu,
en virtist rænulítil.
Frú Olifant kom akandi í
hjólastól sínum og Norah vjek
til hliðar fyrir henni.
„Segðu Peter að þetta sje
ekkert“, sagði hún við Janet.
8. dagur
ingja pilturinn, jeg held að
hann hafi orðið hræddur“.
„Gifford læknir kemur hing-
að innan stundar".
„Símaðir þú til hans?“ spurði
frú Olifant svo byrst að Janet
hrökk saman.
„Já, auðvitað gerði jeg það“.
,,Þú hafðir ekkert leyfi til
þess. Hringdu uridir eins aftur
og segðu honum að hann þurfi
ekki að ómaka sig“.
„Má hann ekki koma?“
„Stattu ekki þarna og gláptu
á mig eins og hálfviti. Símaðu
strax til hans og segðu honum
að hann þurfi ekki að koma. Þú
getur notað símann í herberg-
inu mínu“.
Svo urðu þær samferða inn í
herbergi frú Olifant og hún sat
keik í stólnum á meðan Janet
hringdi.
„Það er sagt að hann sje far-
inn“. sagði Janet.
„Þú verður þá að taka á móti
honum og segja honum að þetta
hafi verið misskilningur“.
„Ó, frænka, jeg get það ekki“.
„Hann má senda mjer reikn-
ing fyrir ómakið“.
„Finst þjer ekki rjettara að
hann líti á Fern?“
„Jeg mundi ekki hafa skipað
þjer að snúa honum aftur ef
mjer fyndist það. Farðu nú nið
ur og hughreystu Peter“.
„Já, frænka“.
Hún sagði þetta blátt áfram
en undir niðri var hún reið.
Um leið og hún gekk niður
heyrði hún að fóstra hennar
hringdi í símann. Hún fór inn
í lesstofuna og lyfti heyrnar-
tólinu þar. Heyrði hún þá að
fóstra hennar sagði: „Langlín-
una“, og eftir nokkra bið: „Get
jeg fengið New Haven“. Janet
fanst það nú skammarlegt að
standa á hleri, svo hún lagði frá
sjer heyrnartólið.
Þegar hún sneri sjer við stóð
Peter þar hjá henni. Hann var
með hendur í vösum og þungur
á svip.
„Stundum tala menn tóma
vitleysu“, sagði hann.
„Þú átt við það að þú hafir
nú fengið samviskubit út af því
sem bú varst að tala við mig um
Fern?“
„Fern er yndisleg stúlka. —
Hún er allt of góð handa mjer“.
„Ekki efast jeg um það“,
sagði Janet. „En við skulum
ekki tala um það. Deborah
frænka bað mig að segja þjer
að þú skyldir ekki vera hrædd-
ur um Fern. Henni líður nú
vel“.
I sama bili kom Lesley í
dyrnar og var ekki hýrri á svip
en Peter. „Hvernig stendur á
því að læknirinn kemur ekki?“
sagði hún.
„Hann á langa leið að fara.
En svo verður það ekki annað
en ómakið því að fóstra bað mig
að snúa honum aftur þegar
hann kæmi“.
„Snúa honum aftur?“
„Já, hún sagði það. Það þýðir
ekki að ásaka mig fyrir það.
Jeg geri aðeins eins og mjer er
sagt“.
„Skipaði frú Olifant svo fyr-
ir?“
..Hver annar hefði átt að gera
það?“
Nú heyrðist dynur í bifreið
fyrir utan og Janet flýtti sjer
til dyra. Gifford læknir kom
hlaupandi upp tröppurnar með
stóra tösku í hendi. Hann bauð
henni gott kvöld og spurði
hvernig sjúklingnum liði.
„Þetta voru leiðinleg mistök,
læknir. Hún er ekkert veik“.
„Það er þó best að jeg líti á
hana úr því að jeg er kominn
hingað“.
Hún fór í veg fyrir hann.
Hann sperti brýrnar.
„Fern hefur fengið svefn-
skamt og sefur nú“, sagði hún.
,,Og frænka vill ekki að hún
sje ónáðuð“.
„En hvað sögðuð þjer í sím-
anum áðan-----------?“
„Jeg veit hvað jeg sagði. En
það var vegna misskilnings og
mjer þykir fyrir því“, sagði
Janet.
Læknirinn skelti hattinum á
höfuðið með þeim þjósti er ein-
kennir menn, sem mikið hafa
að gera þegar tíma þeirra er
eytt til einkis. Það var auðsjeð
á ho.num að hann ætlaði aldrei
framar að ómaka sig hingað,
hversu mikið sem á lægi. Hann
þusti út og skelti vagnhurðun-
um hranalega á eftir sjer. Hann
steig hvað eftir annað á ræsir-
inn, svo að hvein í bílnum, en
gleymdi í bræði sinni að opna
fyrir bensínið.
Seinna vorkendi Janet hon-
um, en þessa stundina stóð
henni svo sem á sama, því að
hún var sár og hugsaði mest um
það. Hún skildi við þau Peter
og Lesley og fór upp á loft.
Svo sem klukkustund síðar
heyrði hún að annar bíll ók
heim að húsinu. Henry tók á
móti gestinum og fylgdi hon-
um upp á loft.
Henni var forvitni á að vita
hver þetta væri svo að hún opn
aði hurðina ofturlítið og gægð-
ist fram. Sá hún þá að þarna
var kominn lágur maður og var
honum vísað inn í svefnher-
bergi Ferns. Þegar Henry var
orðinn einn eftir á ganginum,
gekk hún fram og spurði:
„Hver var þetta?“
„Læknirinn“-.
„Læknir?“
„Já, læknir frá New Haven“,
saeði Henry og fór.
Hún gekk aftur inn í her-
berei sitt og furðaði sig nú enn
meira en áður á hinu undar-
le<*a háttalagi fóstru sinnar. —
Hvers vegna vildi hún ekki að
Gifford kæmi til Ferns, oe
saeði að hún þyrfti ekki á
lækni að halda? Og hvers
vp?na símar hún svo til New
Haven og fær læknir handa
henni alla leið þaðan? Þetta var
henpi óskilianlegt. Og hún var
pð hrióta heilann um það þang-
að tíl kominn var matmálstími.
Þegar hún kom niður í borð-
stnfiina var Henrv bar og hann
spgði henni að Peter væri far-
inn bnim til sín, en fóstra henn-
ar n« læknirinn sætu á tali inni
’ 1c><!stofunni. — Hann var að
i"'"*’a á horð fvrir þrjá: frú
A,:faT1t. Janet og Lesley.
Kggen Claessen
(iústaf A Sveinssort
'♦eilowhúsið Símj ll'7
„Fern hefur fengið róandi með-
al 0£ henni líður nu vel, Áum-
Jjfisley var ekki rótt, ep hún
sagði ekki meira.
næstarjettarlögmen n
'lclroTia-
FÁTÆKI KLÁUS
5. -1
rtáð yðar og vorkunnsemi er víðþekkt. Þjer hafið einnig gert
mjer góðverk með því að gefa mjer mat og húsaskjól á
þessari köldu nóttu, því annars hefði jeg án efa orðið úti
í hríðinni, sem nú gengur yfir, eða einhver villidýr hefðu
ráðist á mig. Fullkomið nú góðverk yðar með því að gefa
mjer aðeins milljónasta hlutann af þeim fjársjóðum. sem
eru allt í kringum yður. Það er nóg fyrir mig og myndi gera
mig einn hamingjusamasta mann veraldarinnar. Þjer munuð
sjá, að jeg mun nota gjöf yðar vel og alla ævi mína mun jeg
verða þakklátur.
Konungurinn sneri sjer að einum þjóna sinna og gaf hon-
um fyrirskipun. Hann hvarf á brott en kom bráðlega aftur
aftur með lítinn stokk, sem hann rjetti konunginum. Álfa-
konungurinn opnaði stokkinn og það kom í ljós að í honum
voru aðeins þrír venjulegir tinnusteinar, eins og stundum
finnast á ströndinni. Hann tók þá upp, rjetti Kláusi og sagði:
Ef þú ert í nauðum staddur skaltu taka einn þessara steina,
kasta þeim inn í arinstæði og segja:
Litli steinn, litli steinn, hjálpaðu mjer nú.
En notaðu auðæfi þín á rjettan hátt. Það eitt vil jeg ráð-
leggja þjer.
Konungurinn kinkaði vingjarnlega kolli og Kláus gekk
burt frá honum.
Leiðsöguálfurinn, sem hafði komið með hann inn í álf-
hamarinn kom nú aftur á móti honum og vísaði honum
út. Síðan fylgdi hann honum eftir styttri leið út úr skóg-
inum, svo að Kláus var bráðlega kominn heim til sín.
Skósmiðurinn var tæplega kominn inn úr dyrunum á húsi
sínu fyrr en hann vildi fara að reyna tinnusteinana. Hann
mætti konu sinni, sem spurði hver ósköpin gengju á, en
hann svaraði:
Góða mín, nú hef jeg það. Nú hef jeg loksins fengið það,
sem jeg hef svo lengi óskað mjer. Trúðu því eða trúðu því
ekki, en á morgun verðum við orðin rík, já, ríkasta fólkið
í sveitinni.
— Svona vasaútgáfu af flóð-
hesti hefi jeg aldrei sjeð fyrr.
*
Constance Murrey, 19 ára
stúlka, og meðerfingi að 50
milljónum dollara, gekk í s.l.
mánuði í klaustur og gerðist
nunna.
Móðir hennar varð fyrst til
að tilkynna þetta, þegar Con-
stance kom úr ferðalagi frá
Evrópu fyrir nokkru. Skýrði
hún þá frá því að hún myndi
ganga í „The Holy Child“- j
klaustur á Sharxon Hill í Penn
sylvaníu 15. sept., þremur dög-
um eftir að hún hefði verið
brúðarmær systur sinnar, Cha-
retina.
Constance er ljóshærð og
falleg stúlka og einn af erfingj-
um hins auðuga Thomasar Ed-
ward Murrays, sem var afi
hennar. Hann var einn af for-
stjórum New York Edison Com
þany.
Constance á fjórar systur og
er ein þeirra gift Alfred
Kwynne Yanderbilt. Unga stúlk
an ákvað að gerast nunna, þeg-
ar hún var 14 ára gömul og fór
þá í klausturskóla.
Þegar hún kom úr skólanum
var hún enn ákveðin í að vilja
ganga í klaústur, en móður
hennar þótti rjett að hún biði
með það, þangað til hún hefði
kynnst samkvæmislífinu og far
ið í ferðalag til útlanda.
Nú er sú ferð á enda, sagði
frú Murray, og dóttir mín er
ákveðnari en nokkru sinni fyrr
að ganga í klaustur. Þetta hef-
ur verið draumur hennar í
mörg ár, og okkur þykir öllum
vænt um að hann er nú að ræt-
ast.
★
Hjónaefni í Los Angeles sigu
í kafarabúningi niður á hafs-
botn og voru þar gefin saman
í heilagt hjónaband af presti,
sem einnig var í kafarabúningi.
Síðan marsjeruðu þau eftir hafs
botninum til lands.
1929 voru hjónaefni frá New
York gefin saman í flugvjel, en
að vígslunni lokinni stukku
þau út í fallhlíf.
í Suður-Afríku lögðu brúð-
hjónin og gestirnir eitt sinn
land undir fót og gengu á Table
fjall við Höfðaborg þar sem
vígslan fór fram.
AVGLÝSING
ER GVLLS IGILDI