Morgunblaðið - 10.10.1948, Side 14

u
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 10. okt. 1948.
{jpnHföTi» i m iibi m ■•■■■■■■«» o o a o o o o o a m a alaijnfiMi ■ ■ ■ ■■’■'■ ■!■ ■"■ ■■■■■. OTíJÖQÍOICilCO'^SMÍ* «■■■■■*■■■«■■■■■■*■■■■■■■ ■
PILSVARGUR
iJTti u a'n u u ■«■■'■■■■■■■■■ ® t*» a ® ““ n ° n ®
Henni varð litið í augun á
ílú Olifant og í sömu svipan
varð henni það ljóst að frú Oli-
■fant vissi það að hún elskaði
4?eter, og að hún hafði altaf
vitað það, jafnvel áður en Janet
gerði sjer sjálf grein fyrir því.
Henni lá við að reiðast, en hún
fann að það var ástæðulaust.
-JEkki gat frú Olifant gert að
=t>assu. Eftir dálitla umhugsun
•sagiji hún svo að það mundi
t*es| fyrir sig að leita sjer at-
vinnu.
„Ertu enn að hugsa um það
að yfirgefa mig?“
,,Já, jeg hefi altaf verið að
hugsa um það. Þegar þau Pet-
cr og Fern koma heim þá verð-
ur mjer ofaukið hjer. Og þá er
betra fyrir mig að reyna að
■koma mjer fyrir annars staðar“.
„Þú mátt ekki fara“, sagði
frú Olifant alvarlega, „Gerðu
t»að fvrir mig að vera kyr“.
„Hvers vegna?“ spurði Janet.
„Jeg veit að þetta er eigin-
girni úr mjer. En jeg er að
hugsa- um Fern“,-
„Hún hefur Peter“.
„Hún þarfnast þín líka“.
„Það fæ jeg ekki skilið. Ef
jeg væri nýgift manní, sem jeg
elskaði, þá vildi jeg helst af
öllu vera ein með honum“.
„Biddu mig ekki um neinar
skýringar og taktu mjer það
ckki illa upp þótt jeg hugsi
fyrst og síðast um Fern. Hún
t>'arf á þjer að halda. Jeg full-
vissa þig um það. Gerðu það
henna-r ■,vegna- ;að fara 'ekki
hjeðan“.
„Fyrst þú segir þetta, frænka,
þá' skal • jeg vera kyr“, sagði
Janet dauflega.
Hún lagði frá sjer bókina og
reis á fætur. „Jeg sje að Henry
líemur með frú Probert þarna
út úr lesstofunni", hvíslaði hún.
,,Ef það er ekki þjer á móti
skapi þó ætla jeg að forðast
hana, þvrað jeg nenni alls ekki
að tala við hana og þoli það
ckki, því að hún leitar að dul-
>«ni menningu á bak við hvért
orð, sem maður segir“. ■
Janet og Bob Elder höfðu ek-
ið út. á land og snætt miðdegis-
verð í veitingahúsi þar. — Þau
höfðu fengið þar silung og jarð
arber og sátu úti á verönd. rjett
við foss. A eftir fengu þau sjer
kaffi og vindlinga. Það var orð-
>ð svo dimt að þjónninn kveikti
Ijós í keri á borðinu hjá þeim.
Hjer var svo viðkunnanlegt að
þau vildu dvelja sem lengst, en
auðvitað urðu þau þá að aka
hraðara á heimleiðinni. Foss-
*nn niðaði rjett við eyrun á
t*eim og rökkrið var hlýtt og
«otalegt, og Ijósið var hæfilega
hjart til þess að þau sæu hvort
framan í annað. En í rökkrinu
sýndust þau borðin vera langt ;
burtu.
,,Við höfum nú talað um bæk
ur og málverk og músik“, sagði
Eob.
„Og mat og drykk“, bætti
Janet við í spaugi.
Hann tók um hönd hennar.
„Qg nú skulum við tala um
okkur sjálf“, sagði hann.
Hún horfði beint framan í
hann. Hann var talsvert eldri
on hún. líklega kominn undir
fertugt, hugsaði hún. En hann
liafði farið vel með sig. Hann
hafði hvergi safnað vott af fitu,
en hárið var aðeins að byrja að
grána í vöngunum. Sviþur hans
12. dagui
bar vott um að hann vissi hvað
hann vildi og var vanur því að
fá sínu framgengt. — Þó voru
augu hans blíðleg og einlægleg.
Og brosin hans voru skemtileg.
„Það er fátt af mjer að
segja“, sagði hún. „Þú veist að
jeg er einstæðingur. Þú þekkir
frænku mína og fóstru. Jeg á
ekki aðra ættingja að undan-
teknum föðurbróður, sem jeg
hefi ekki frjett neitt um í mörg
ár. Fóstra er ekki hrifin af hon-
um. Hann er einn af þessum
veltandi steinum, sem aldrei
geta safnað mosa. Jeg held að
hann sje kvæntur, en þó veit
jeg bað ekki. Annars hefur þú
verið nágranni okkar og veist
hvernig ævi mín hefur verið“.
„Jeg veit líka hvernig hún
gæti orðið“, sagði hann.
„Já að jeg fengi rjettar bæk-
ur, málverk og músik?“.
„Og rjettan mann“, sagði
hann blátt áfram. Hann slepti
hönd hennar og lyfti glasi sínu,
sem þó var tæmt.
„Jeg býst við að þú hafir
heyrt söguna um Lorna og
mig?“ sagði hann.
„Jeg hefi ekki heyrt annað
en ykkur hafi komið saman um
að skilja“, sagði hún.
* „Það gekk alt vel í byrjun
hjá okkur“, sagði hann. „Þá
urðum við að hafa okkur öll
við að láta tekjur og gjöld mæt-
ast, og það var gaman. En við
þoldum það ekki að verða rík.
Jeg .held að það hafi verið vegna
þess að auðæfin bárust okkur
svo skyndilega. Við höfðum
fyrst ekki nema sextíu dollara
á viku, en svo gerði jeg smá-
uppjíötvun — og hún var þús-
unda virði. Það er skrítið að
hún skuli nú þegar vera orðin
úrelt. En hún kom undir mig
fótunum. Svo fann jeg upp
fleira, og peningar streymdu að
mjer. Jeg vann nótt og dag til
þess að kcrra öllu í kring með
framleiðsluna“.
„Það hefur verið erfiður tími
fyrir Lorna“.
„Jú, ætli jeg viti það ekki.
Hún hafði ekkert að gera, en
hún lærði fljótt að nota tímann.
Og begar við áttuðum okkur þá
komumst við að raun um að við
vorum komin sitt á hvora hyllu.
Það var hvorugu okkar að
kenna sjerstaklega“.
„En ef þið hefðuð átt börn?“
„Við heldum að við mættum
ekki leyfa okkur það á meðan
við höfðum ekki nema sextíu
dollara á viku. En svo gerðist
þetta alt í fljúgandi fartinni“.
Hann skelti glasinu á borðið.
„Það sem jeg vildi segja, Janet,
er þetta: „Jeg hefi hlaupið af
mjer hornin og jeg mun ekki
gera sama glappaskotið aftur“.
Janet gat engu svarað. Hún
fann að bónorðið var að koma.
En hún var ekki viðbúin að
svara því.
„Jeg er ekki fimur að koma
orðum að því sem mig langar
til að segja“, sagði Bob og
horfði beint framan í hana. —
„Jeg vil ekki vera nærgöngull,
en mig langar til þess að þú
vitir það að jeg elska þig. Og
ef þú vilt giftast mjer þá mun
jeg verða hamingjusamasti
maðurinn undir sólinni“.
„Seg^u ekki meira, Bob. Jeg
get ékki svara'ð þjer núna, þú
verður að gefa mjer umhugs-
unarfrest“.
„Þú segir þá ekki blákalt
nei?“
Hún brosti. „Engin stúlka
með fuilri skynsemí mundi
hafna þjer svo hiklaust. Og það
get jeg sagt þjer að mjer geðj-
ast vel að þjer“.
,-Þú hefur þá ekki neitt á
-móti því að umgangast mig á
meðan þú ert að hugsa þig
um?“
„Hún hikaði ofurlítið.
,,Þú mátt þá ekki elta mig’ á
röndum“, sagði hún.
A leiðinni heim voru þau
alveg eins og þau áttu að sjer
að yera. Þau spjölluðu um alt
milli himins og jarðar, nema
■ einkamál sín.
Morguninn eftir borðaði Janet
snemma og ók svo til þorpsins
til bess að fara í búðir. Hún
kom heim aftur um ellefuleyt-
ið. Henry sagði henni þá að Mr.
Elder hefði hringt tvisvar sinn-
um frá New York og ætlað að
finna hana. A meðan þau voru
að tala um þetta hringdi síminn
enn. Ski’ifstofustúlka Bobs var
í símanum og gaf Janet sam-
band við húsbónda sinn.
„Hvað er svo áríðandi að
segja að þú þurfir að hringja
svo oft til mín?“ sagði Janet.
„Það er fagurt veður í dag“.
„Veit jeg það. Jeg er að koma
heim. Það var því ekki nauð-
synlegt að hringja oft til mín
frá Nevv York að segja mjer
það“.
„Menn, sem ekki gera annað
en það sem nauðsynlegt er, fara
oft á mis við margt skemtilegt“,
sagði hann. „En á svona fögr-
um degi er yndislegt í garðinum
mínum, Janet“.
„Ætli það sje nokkuð yndis-
legra en í öðrum görðum?“
„Já, og jeg vil að þú skoðir
hann á meðan hann er fegurst-
ur. Og í dag er hann upp á sitt
besta. Má jeg ekki koma og
sækja þig? Við getum snætt
miðdegisverð heima hjá mjer
eða annars staðar, ef þú vilt
það heldur“.
„Jeg skoðaði garðinn þinn 1
fyrrasumar“.
„Þá varstu með mörgu fólki,
og heldurðu að hann sýni sinn
besta svip þá? Auk þess langar
mig til þess að sýna þjer húsið
mitt“.
,.-Teg get ekki borðað miðdeg-
isverð með þjer. Jeg á að borða
með þeim Debbie fóstru og frú
Probert. En jeg skal drekka hjá
þjer seinna; ef þú vilt það“.
„Jeg legg þegar á stað og bý
alt undir heima“.
„Blessaður vertu, jeg kem
ekki fyr en klukkan fimm“.
„Komdu klukkan fjögur“.
Hún hló.
„Það er miklu betra fyrir þig
að halda kyrru fyrir og hugsa
um viðskiftin“.
„Viðskifti? Hvað er nú það?“
sagði hann.
Þegar samtalinu var lokið
rakst Janet á póstkort til sín.
Það lá á silfurbakka í fordyr-
inu. A því var mynd af fiksi-
bát í höfn. Hinum megin hafði
Fern skrifað: „Hjúskaparlíf er
dásamlegt" og á eftir voru fjög
ur upphrópunarmerki. Engin
fjögur orð hefðu getað sært
Janet meira, en hún vissi að
Fern hafði ekki skrifað þau til
þess að særa.
FÁTÆKI KLÁUS
8. H
bví, að hann hefði stolið nje rænt peningunum, var honuffi
loksins sleppt.
En veslings Kláus hafði orðið að sitja heilt ár í fangelsi og
á þeim tíma höfðu heimilisaðstæðurnar breyst, allt var kom-
ið í mestu niðurníðslu, annaðhvort ey.tt eða eyðilagt, það
voru hvorki til peningar nje vörur.
Einasta og síðasta von hans var þriðji tinnusteinninn, sem
hann hafði geymt í veggskápnum. Og nú var hann ákveðinn
j'að nota peningana betur en áður. Hann ætlaði að flytja til
annarrar borgar þar sem hann yrði ekki fyrir slíkri öfund
og hatri og þar ætlaði hann að nota peningana á rjettan
hátt.
Eins og tvisvar áður fór hann með konu sinni að eldstæð-
inu, kveikti þar upp eld og kastaði tinnusteininum á glóð-
ina, um leið og hann sagði töfraorðin.
Og þegar í stað kvað við hár brestur og kolin í stónni
þeyttust í háaloft. Kláus og Gerða urðu dauðhrædd, en þegar
ósköpin voru liðin hjá og þau litu í arininn urðu þau hissa
á því að sjá ekki gull eins og venjulega. Það eina, sem þau
lundu var gömul skósmíðanál og nokkrar ryðgaðar saum-
nálar.
Þetta voru mikil vonbrigði fyrir þau. Kláus var ofsareiður
yfir því, að álfakonungurinn hefði leikið á hann. Hann tók
nálarnar reiddi þær hátt upp og kastaði þeim í gólfið. Hann
langaði mest til að berja allt og alla.
Gerða var eins reið, en ljet sjer nægja að ryðja iit úr
sjer öllum verstu fúkyrðum, sem hún þekkti um álfakon-
unginn og alla álfana.
Það sljákkaði samt bráðlega reiðin í þeim og í stað þess
kom samviskubitið. Gerða ásakaði mann sinn fyrir að hafa
eytt peningunum til ónýtis og hann svaraði henni, að hún
hefði verið eyðslusöm, löt og óhófssöm. Þau voru bæði mjög
sorgbitin yfir allri þessarri ógæfu og settust að lokum mátf-
vana niður á bekk og fór að skæla.
Margir dagar liðu og það voru vissulega sultardagar, því
að brátt var ekkert eftir af auði þeirra. Þau seldu allt sem
þau áttu, sem var að vísu ekki mikið.
jRíljtGr
Frúrnar í heimsókn hjá
mönnum sínum, sem voru svo
ólánssamir að vera í steininum.
★
Samþykt hafa verið í Kan-
ada lög, sem veita Indíánum
þar í landi aukin mannrjettindi,
þannig að þeir fá aftur „eld-
vatnið“ og kosningarjett. Sam-
kvæmt Indíánalögunum frá
1880 er Indíánum bannað að
drekka eða kaupa brennivín og
aðeins þeir, sem hafa þjónað í
hernum hafa haft kosninga-
rjett. Nú hafa aftur á móti ver-
ið samþykt lög, sem eiga að
„hjálpa Indíánum til þess að
verða góðir borgarar".
★
— Pabbi segir að tóbaks-
reykur drepi allar mölflögur.
— Já, en hvernig á maður a'ð
fara að fá mölflögurnar til þess
að reykja?
★
Systirin heimsótti einu sinni
bróður sinn, sem var ungur
stúdent.
— Heyrðu, sagði hann, jeg
vil ekki að nokkur sjái þig hjer
hjá mjer, og ef einhver bankar,
þá verðurðu að fara inn í skáp-
inn.
Það íeið ekki á löngu þar til
knúð var á dyr, og unga stúlk-
an þaut inn í skápinn.
Miðaldra maður kom inn. —■
Hann skýrði frá því að hann
ætti nú heima í Ameríku, en
væri hjer á ferðalagi. •— En
þegar jeg var ungur stundaði
jeg nám hjer við skólann, sagði
hann, og bjó þá í þessu her-
bergi.
Hann hað um leyfi til þess
að fá að lítast þar um og ryfja
upp gamlar endurminningar.
— Hjer er ekkert breytt,
sagði hann. Sama gamla skrif-
borðið, sama rúmið, sami ofn-
inn og sami skápurinn.
Hann opnaði skápdyrnar, og
þegar hann sá stúlkuna sagði
hann:
— Sama gamla sagarf.
— Þetta er nú raunar systir
mín, sagði stúdentinn.
•— Og sama gamla afsökunin,
sagði Amerikaninn og farosti.