Morgunblaðið - 08.12.1948, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIt*
Miðviíudagur 8. des 1948.
„Það finst þeim of langt“,
sagði hann. „Lægsta skarðið
yfir eiðið er líka hjerna fyrir
ofan, svo að kaupmönnunum
frá Lima og öðrum borgum á
Kyrrahafsströndinni finst auð-
veldast að koma hingað til
Porto Bello. Ef við finnum ein
hvern samastað í nótt getum
við þakkað guði fyrir“.
Nokkru síðar stigu þau í
bátinn, sem reri með þau til
lands. Þegar báturinn nálgafS-
ist bryggjuna, átti róðrarmað-
urinn fullt í fangi með að þræða
slóðina upp að landi án þess
að rekast á báta og alskonar
fleytur, sem lágu svo þjett sám
an, að varla sást í sjóinn.
A landi var það enn verra.
Del Toro gekk fyrir framan
Biöncu og fylgdarmenn hans
fyrir aftan hana, en samt var
henni ýtt og hrint á alla vegu.
Á aðalgötunni hafði verið sleg
ið upp tjöldum. Hvarvetna
hafði verið komið fyrir búðar
borðum, þar sem vörunum var
hrúgað, fataefnum, knippling-
um ,skóm, smíðaáhöldum, víni,
vinnuvjelum fötum, skrautmun
um, olíum og ilmvötnum. Og
þar var einnig þrælasala. —
Bianca nam staðar og starði
stórum augum á grannvaxnar
Dahomey-stúlkurnar. Þær voru
dökkar á hörund og það glamp
aði á nakta líkami þeirra, eins
og þær væru skornar út í fíla-
bein. En hún var ekki sú eina,
sem starði á þær. Hópur
manna stóð í kringum sölu-
pallinn, og Bianca sá og heyrði
að stúlkurnar voru dæmdar
ekki eftir því, hvað þær þóttu
líklegar til að vera duglegar
til vinnu. Hún leit skelfingu
lostin á eiginmann sinn.
„Jeg hefði átt að vara þig
við“, sagði Don Luis. „Haltu
áfram“.
Við skarðið þurftu þau að
biða í klukkutíma, áður en
lestinni linti, sem kom frá há-
lendinu. Asnarnir voru hlaðnir
vörum eins og þeir mögulega
gátu borið. Loksins komu þau
að litlu og daunillu veitinga-
húsi, þar sem þau gátu fengið
næturgreiða, en Don Luis
þurfti að borga þúsund pesos
fyrir nóttina.
Biöncu fanst maturinn óæt-
ur, enda þótt hann kostaði tutt
ugu sinnum meira en góð mái-
tíð í Cartagena. Eftir kvöld-
verðinh fór Don Luis Quitu að
gæta Biöncu og tvo varðmenn
setti hann við dyr hennar.
Bianca spjallaði stundarkorn
við Quitu. Síðan fór hún að
biðjast fyrir um að eiginmað-
ur hennar kæmist heilu og
höldnu til baka. Hún vissi, að
hann hefði farið til að leigja
múlasna til að flytja þau og
farangur þeirra yfir skarðið að
Kyrrahafsströndinni, þar sem
anaað skip biði þeirra, sem
mundi flytja þau til Lima. En
í miðjum bænunum stóð henni
alt í einu Kit lifandi fyrir hug-
skotssjónum og hugsanir henn-
ar fóru á reik......Ef Luis
mundi ekki kom. aftur ....
heilaga guðsmóð fyrirgefðu
mjer .... gæti jeg farið aftur
til Cartagena og sent honum
boð .... Ó, nei, þetta eru álög
á mjer. Það er ljótt að hugsa
27. dagur
svona. Jeg má það ekki, jeg
má það ekki.
En einmitt þá gekk Don Luis
inn. Bianca stökk á fætur, yf-
irkomin af iðrun vegna vonsku
sjálfrar sín og fleygði sjer í
fang hans. En strax á eftir sá
hún, að hún hafði verið fljót
á sjer. Ástríðan' íogaði úr
svörtum augum hans. Hann
greip utan um hana svo fast að
hún gat varla dregið andann.
„Farðu út“, sagði hann yfir
öxlina við Quitu. Bianca fyltist
skelfingu, þegar hún heyrði
skrjáfið í kjól Quitu um leið og
hún gekk út úr herberginu. Don
Luis lagði hana mjúklega nið-
ur á rúmið.
Þegar hann var sofnaður við
hlið hennar,. settist hún upp og
starði út í myrkrið sem um-
lukti hana á alla vegu. Þetta
hafði verið öðruvísi en áður.
Óheill líkami hennar hafði end
urgoldið ástaratlot hans. Her-
bergið var lítið og hitinn í því
var óþolandi. Svitadroparnir
spruttu fram af hörundi henn-
ar, svo að henni fanst hún vera
rennblaut. En hjarta hennar
var kalt og hún skalf, þrátt
fyrir allan hitann.
„Vertu sæll, Kit“, hvíslaði
hún. „Þú ert horfinn mjer að
eilífu. — Heilaga guðsmóðir,
þú, sem ert verndari allra
kvenna, veittu mjer þá bón,
að það verði sonur“.
IX.
Kit fórst miður hönduglega
að stjórna hvíta graðhestinum
sem hann sat. í æsku, þegar
hann var í Cadix, hafði hann
vanist að sitja á baki múldýr-
um, en þau voru aðalflutninga
tæki Spánverja yfir hásljett-
urnar. Stundum hafði hann
fengið vinnu hjá einhverjum
riddaranum og þá hafði hann
fengið að koma á bak stóru
Andalúsíu-hestunum. En nú
hafði hann verið á sjónum í
mörg ár og hafði gleymt að
sitja á hestbaki, svo honum
veittist erfitt að stjórna lítt
tömdumm hestinum, sem hann
var nýbúinn að kaupa.
Hann vissi, að Bernardo
Diaz horfði glottandi á hann.
Honum veittist auðvelt að
stjórna sínum hesti, og það
! gramdist Kit. Kit greip fast-
ara um beislistaumana og rak
sporana í síður hestsins. Hest-
urinn var óvanur slíkri með-
ferð og tók undir sig stökk, svo
að engu munaði að Kit hentist
af baki. Kit gat stilt hann aft-
ur og ljet blótsyrðin rigna yfir
höfuð hans.
Bernardo brosti stríðnislega.
,,Þú hefðir aldrei átt að stíga
af skipsfjölinni, Kit“, sagði
hann og hló. „Þjer ferst ekki
vel við hesta“.
„Hættu- þessu bulli“, sagði
Kit önugur. „Hversvegna ert
þú kominn hingað. Jeg sá það
á svipnum á þjer, að þú hefir
einhverjar frjettir að færa“.
„Því miður hefir altaf mátt
lesa allan fjandann út úr smett
inu á mjer“, sagði Bernardo.
„Þar af stafar öll mín ógæfa. í
þessum heimi verða menn að
39.
Leifur kinnkaði kolli. Já, við verðum að gæta okkar fyrir
rnörgum hættum. Og snjóskriða, Villi, er ekki það versta.
Ef til vill ekki, svaraði Villi, en þjer hafið ekki. sjeð eins
stórkostlegar snjóskriður og jeg hef sjeð. Jeg þekki þær
cg mig myndi ekki langa til að grafast undir snjóinn. —
Þó það sje kannski eitthvað sjerkennilegt að þyrlast niður
með ógurlegum hraða inni í snjónum og ísnum. En það er
ckki síður óþægilegt að fá skot í hrygginn, þegar maður
situr rólegur við bálið, eg það er algengara.
Svona, Villi, sagði Leifur. Jeg vil ekki hafa að þú talir
svona um þetta. Aldrei hafði honum fundist dauðinn jafn
ægilegur og nú. Og hann sem hafði sjeð hann daglega hjá
fólkinu á Skeljum.
í hlíðinni einhversstaðar fyrir ofan þá losnaði stór steinn
og með miklu skarki hentist hann með loftköstum yfir höfði
þeirra fram af klettabrúninni og brotnaði síðan í þúsund
mola í gljúfrinu. Blesi staðnæmdist, frísaði og skalf allur.
Hann heyrir betur en við, sagði Villi og klappaði Blesa
um makkann. Hesturinn varð brátt rólegur.
Leifur hafði undanfarna daga verið hissa á þvf, hvað dreng
urinn hafði gott lag á hestunum. Það var eins og drengur-
inn og hestarnir skildu hvern annan á leyndardómsfullan
hátt.
Þetta eru góðir hestar, sagði Villi, en jeg held, að Brand-
ur hafi hug á því að strjúka þegar tækifæri gefst. — En nú
komum við bráðum niður í Demanta-gjá.
— Demantagjá, sagði Leifur undrandi. — Hvað veist bú
um hana. Jeg held að það sjeu aðeins tíu manns, ekki fleiri,
í Skeljum, sem vita um hana.
— Já, sagði Villi, en jeg þekki hana, og jeg skal sýna
yður hana.
— Ja, það er ekki svo lítið, sem þú þekkir, Villi.
fiító- nrnjohjq/Xj/rJkcJ,
líi/nu
geta verið undirförulir og slótt
ugir“.
„Hættu þessari heimspeki“,
sagði Kit. „Komdu með frjett-
irnar. Þær hljóta að vera merki
legar, úr því að þú hefir getað
slitið þig frá drykkjubarnum
og kvenfólkinu!“
„Ein eða tvær gleðikonur
• gætu ef til vill stilt taugar þín-
ar og gert þig skapbetri11, sagði
Bernardo. „Þú fæddist ekki í
þennan heim til að stunda mein
lætalifnað".
„Komdu með frjettirnar“,
öskraði Kit.
„Jeg hefi engar frjettir. E.n
jeg átti að flytja þjer boð frá
landsstjóranum, hvort þú vild
ir borða kvöldverð með honum
á mánudaginn heima hjá hon-
um að Leogane“.
„Hvernig stendur á því, að
herra Ducasse er að bjóða mjer
til kvöldverðar?“
„Jeg hefi oft átt leið yfir syk
urakurinn hans, eða nákvæm-
lega talið, þrisvar í viku. Það
býr lítil dúfa þar skamt frá,
sem lætur ganga mátulega
mikið á eftir sjer. Og styttsta
leiðin heim til hennar er yfir
akut- herra Duacasse“.
„Ertu viss um, að þú hafir
ekki dregið einhverja hulu
fyrir sjónir hans í sambandi
við mig?“
„Mjer þykir leitt, hvað þú
ert tortrygginn að eðlisfari“,
sagði Bernardo og brosti. .—
„Hversvegna hefði jeg svo sem
átt að gera það?“
„Hver veit, hvað þjer kann
að detta í hug. Það var auð-
vitað hreinasta hending að þú
hittir Ducasse?“
„Já. Og landsstjórinn er af
húgenotta-kyni, og hann hlust
ar á messu eða þá hann hlustar
ekki á messu, eftir því sem
honum þóknast. Jeg held frek
ar, að hann kjósi það síðar-
nefnda. Þessvegna var honum
fjandans saman um upphaf
mitt eða trúskipti. Við töluðum
saman um sjóinn og siglingar.
Það var gaman að tala við
hann, Kit. Hann veit lengra en
nefið nær“.
„Einmitt. En hvernig stend-
ur á þessu heimboði?“
„Mjer varð á að minnast á
það, að jeg hefði verið á Sea-
flower og þá fór herrann að
leggja hlustirnar við. Nafn þitt
er orðið víðfrægt, Kit. Lands-
stjórinn ætlar líklega að fá þig
til að gera sjer smágreiða“.
„Það veit jeg ekki, hvernig
gengur. Jeg er hættur öllu
slíku“.
„Það borgar sig að hlusta á,
hvað hann hefir að segja. Ekr-
urnar hans eru svo stórar að
þær ná yfir margar fermíl-
ur og negrarnir hans eru í
hundruða þúsunda tali. Lands
stjórinn mintist eitthvað á, að
það væri ekki ólíklegt, að þú
fengir slíka ekru. Það er auð-
veldara að verða auðugur hjer
í nýja heiminum en hinum meg
in við hafið. Ef jeg væri í þín-
um sporum, mundi jeg taka til
athugunar orð landsstjórans“.
„Þú segir margt fallegt, j
Bernardo“, sagði Kit, „en. .“.
Maður nokkur, sem vildi alt
til vinna til þess þess að öðl-
ast gleði heimilislífsins, var
nýlega dæmdur í sjö ára fang
elsi x Bretlandi. Það upplýst-
ist, að hann var giftur fimm
konum á sama tíma. Sjer til
varnar, sagði hann:
—• Jeg hefi aldrei öðlast
neitt reglulegt heimilislíf, og
með þessu gerði jeg úrslitatil-
raunina.
★
— Þegar Óli frændi var í
Ameríku, sá hann þar mann í
„cirkus“, sem var svo horaður
að hann varð að koma tvisvar
inn á senuna til þess að fólk
kæmi auga á haann.
★
Rússneska orðið nei — „njet“
er orðið frægt vegna þess, hve
Visjinski og aðrir fulltrúar
Rússa hjá Sameinuðu þjóðun-
um nota það oft, var nýlega
notað af fulltrúa Suður-Afríku
á þingi S. Þ.
Það var verið að ræða Grikk
lands-deiluna, og var komið að
atkvæðagreiðslu um tillögu frá
Rússum. Þegar komið var að
Suður-Afríkufulltrúanum, hróp
aði hann hátt og skýrt: „Njet“.
í stað þagnarinnar og alvör-
unnar, sem hvílt hafði yfir,
varð almennur hlátur í þing-
salnum.
★
Rússneska blaðið „Pravda“
hefir fengið mikið af brjefum
frá ungu fólki, sem óskar eftir
því, að giftingarsiðunum. í
Rússlandi verði breytt, og þeir
gerðir hátíðlegri.
„Það fólk, sem vinnur á hjú-
skaparskrifstofunum, gerir sjer
oft enga grein fyrir þeim til-
finningum, hinna ungu hjóna-
efna“, skrifar einn brjefritar-
inn. „Maður fær það einhvern
veginn á tilfinninguna, að ver-
ið sje að skrifa upp á víxil, eða
dánarvottorði“.
★
Tuttugu og tvö börn
Fertug þýsk kona fæddi ný-
lega 22. barn sitt. Elsta barnið
er nú 17 ára. Hún hefir einu
sinni eignast þríbura og tvisvar
tvíbura.
★
Þríðjudags-kona
Frú Amelia Albury í Pad-
v/orth í Englandi var fædd á
þriðjudegi, gift á þriðjudegi,
og öll voru börn henn'ar fjögur
fædd á þriðjudegi.
Frú Albury hafði yfirleitt
verið mjög heilsuhraust, en
þegar hún var orðin 92 ára,
veiktist hún alvarlega og var
nær meðvitundarlaus í heilan
mánuð. Hún kom þó aftur til
meðvitundar og virtist hin
hressasta, en þegar hún spurði,
hvaða dagur væri, og henni
var sagt að það væri þriðju-
dagur, fjekk hún alvarlegt á-
fall, og dó eftir nokkrar klukku
stundir.
Það skeði kl. 1.00 f.h. á mið-
vikudegi.