Morgunblaðið - 12.12.1948, Side 14

:i4
’VOStGUNBLAiííio
Svmnudagur 12. des 1948.
„Það liggur ekkert á“, hvísl-
aði hún. „Þú getur haldið
áfram að ræna og rupla hjerna
á morgun“.
Hann ýtti henni frá sjer.
„Eiginmaður þinn beið bana
íyrir nokkrum klukkustundum
síðan. Jeg er hræddur um að
það sjeu ekki aðeins karlmenn
>n.eðal mannkynsins, sem geta
hagað sjer eins og skepnur“.
Hún leit á hann og brosti
drýgindalega. „Já, jeg get það
og jeg veit það. Það er ágætt.
Jeg hefi verið heiðarleg nógu
5engi“. Hún sá, að hann hnykl-
aði brýrnar. „Farðu ekki
strax“, hvíslaði hún.
„Jeg hefi sent margan mann
inn yfir í eilífðina um daganaí1,
sagði Kit. „En jeg hefi ekki fall
ið svo lágt ennþá, að arepa eig
inmanninn og leita ástar hjá
eiginkonu hans á eftir. Verið
þjer sælar frú“. Hann hneigði
sig kurteislega og gekk út. A
tfeiðinni gegn um skóginn heyrði
hann skrækan hlátur hennar
innan úr húsinu.
Fjórum dögum síðar hjelt
Kit aftur til sjávar með menn
sína. Þeir ráku með sjer tvö
hundruð svertingja, sem Bern-
ardo hafði valið. Herferðin
hafði hepnast vel eftir því sem
við var að búast. Tvö hundruð
og fimtíu ekrur höfðu verið
íagðar í eyði og þrettán hundr
uð svertingjar höfðu verið tekn
j.r höndum. En Englendingarn-
ir á Jamaica voru ekki sigrað-
ir, þeir voru aðeins í sárum.
Sjóræningjarnar gengu í
halarófu í áttina niður að sjón
um. Þeir voru skeggjaðir og
illúðlegir útlits. Að baki þeim
og uppi yfir blöðum pálma-
trjánna sá Kit svarta reykjar
mekki leggja upp í loftið. Hann
taldi strókana:
....... fimtán, sextán,
sautján, átján, nítján. ...“. Alt
voru þetta hús, sem menn
höfðu bygt í sveita síns andlits
og sykurekrur, sem menn höfðu
komið sjer upp í órfjósamri
jörðinni og verið farið að þykja
vænt um. Fjöldi sykurekrueig-
enda lá nú limlestur í brenn-
andi rústum heimila sinna. Og
rnargar eiginkonurnar höfðu
hlaupið æpandi inn í þyrniskóg
ana eða út á sljetturnar undan
ræningjunum. En flestar þeirra
höfðu náðst og verið slegnar nið
ur af þrjótunum, sem hann ljet
leika lausum hala.
Hann strauk með fingurgóm
unum yfir silkidúkinn sem
vafinn var um mitti hans með
myndinni af hegranum. Með
an hann svalaði hefndarþorsta
sínum á saklausu fólki, sat
Don Luis hinn rólegasti í höll
sinni í Cartagena. Bianca sat
vafalaust við hlið hans. Bianca
sem var svo falleg, að enn kom
ust hugsanir Kits á ringulreið
þegar honum datt hún í hug.
Ef það væri útilokað, að
að Rouge komi til Petit Goave
á tilsettum tíma, hugsaði hann
þá mundi jeg tafarlaust klifra
yfir vegginn cg drepa hann sam
stundis. Nei, jeg get gert meira
en það, jeg get komið fram enn
sterkari hefndum Jeg læt binda
hann upp við súlu, kefli hann
með fánanum, og geri mjer svo
30. dagur
dælt við Biöncu fyrir augun-
um á honum. Dauðinn bindur
enda á allar þjáningar. En þeg-
ar hann hefir sjeð Biöncu í
fangi mínu, þá fær hann ekki
einu sinni frið i gröfinni....
Þeir voru komnir upp á hæð
og sáu niður í dalverpi. Kit
hnyklaði bryrnar. Framundan
þeim var enn ein ekra, sem
hafði einhvernveginn farið
fram hjá þeim. Beimardo leit
spyrjandi á Kit. Hann horfði
þegjandi fram fyrir sig og síð-
an á menn sína.
..Hvað segið þið, drengir“,
spurði hann.
„O, skitt með það“, sagði
Smithers. „Það sakar ekki að
fá nokkra svertingja í viðbót“.
Hinir kinkuðu kolli til sam
þykkis. Kit andvarpaði. Hann
hafði vitað hverju þeir mundu
svara.
„Þið látið íbúðarhúsið í
friði“, sagði hann. „Jeg ætla
að drekka vín eigandans. Og
ekkert kvennastúss. Þið fáið
nóg af kvenfólki þegar þið kom
iðið aftur til Saint-Domingue“.
„Ef við springum ekki áð-
ur“, sagði Smithers og brosti.
Hinir fóru að hlægja. Þeir
voru allir í góðu skapi vegna
þess að þeir voru farnir að
hlakka til að komast aftur til
Saint Domingue.
Kit gaf merki og þeir þustu
niður á sykur-ekruna. Kit og
Bernardo hjeldu beina leið að
íbúðarhúsinu. Löngu áður en
þeir voru komnir þangað, stóð
sykurekran í björtu báli á víð
og dreif og þeir heyrðu skark-
alann frá myllunum, þegar
menn þeirra voru að velta
kvarnarsteinunum og umturna
öllu lauslegu.
Þeir gengu eftir snyrtilegum
akvegi upp að stóru hvítmál-
uðu íbúðarhúsinu. Þeir höfðu
tekið með sjer fimm eða sex
af sjóræningjunum, því þeir á-
litu það nægan mannafla til að
ráða niðurlögum þeirra, sem í
húsinu voru.
Þegar þeir áttu aðeins eftir
nokkra faðma að húsinu, gengu
einir tólf svertingjar á móti
þeim. Bernardo virti þá vand-
lega fyrir sjer, höfuðlag þeirra
og líkamsbyggingu.
„Þetta eru Whydah-negrar“,
sagði hann. „Við þurfum ekki
að óttast þá, þeir eru engir bar-
dagamenn“.
„Við skjótum yfir höfuð
þeirra“, sagði Kit.
Sjóræningjarnir lögðu riflun
um við öxl sína og miðuðu. —
Skothvellirnir bergmáluðu frá
veginum. Kit sá í gegn um
pálmatrje, að Svertingjarnir
lögðu strax á flótta.
„Lífið er flókið“, tautaði
Bernardo. „Annað hvort kaupa
menn Dahome-negra og Coro-
mat-negra og þá eru verkin illa
unnin. Eða þá að menn kaupa
Ebo-negra og Whydah-negra,
og þá er ekran varnarlaus fyrir
árásum.
Kit svaraði engu. Hann starði
stórum augum á konuna, sem
hafði komið út úr húsinu. Hún
sló Svertingjana með flötu
sverðinu og reyndi að reka þá
til baka. Það sást á því. hvernig
hún höndlaði sverðið, að hún
var vön að bera vopn. Kit var
hreyfingarlaus andartak, en
alt í einu tók hann til fótanna
og hljóp í áttina til hennar.
Bernardo horfði undrandi á
eftir honum. Svo leit hann á
konuna og hljóp svo sem fætur
toguðu á eftir Kit. Þó að fjar-
lægðin væri töluverð á milli,
sá hann samt að hár hennar var
rautt, eins og eldtungurnar,
sem breiddust yfir sykur-ekr-
una.
Kit hljóp beint í fangið á
Svertingjunum og þeir beindu
byssustingjunum að brjósti
hans.
„Leggið niður byssurnar“,
skipaði konan.
Kit gekk til hennar og aðdá-
unin skein úr augum hans.
„Rouge“, hvíslaði hann. —
„Elsku litla Rouge“.
„Jeg heiti lafði Jane Golp-
hin“, sagði hún og græn augu
hennar skutu neistum. -„Snáf-
aðu burt, morðinginn þinn,
eða...
Hann steig skrefi fjær henni
og bros Ijek um varir hans. —
„.. eða, hvað, Rouge?“ sagði
hann stríðnislega. „Er rauð-
hærð hafmeyjan orðin hefðar-
kona?“
„Þjer skjátlast“ sagði hún
rólega. ,Jeg þekki enga Rouge“.
„Þá skal jeg rifja upp fyrir
þjer það, sem þú ert búin að
gleyma. Þú ert einkennilega
lagin við sverð, augun þín eru
græn, eins og sjórinn, varir
þínar eru freistandi og þær
langar til að jeg kyssi þær“.
Hann flutti sig nær henni en
hún stöðvaði hann með sverðs-
oddinum.
„Ekki lengra“, hreytti hún
út úr sjer, „eða jeg drep þig“.
Kit leit niður og sá, hvernig
oddurinn stakkst inn í dökka
húð hans. Síðan flutti hann sig
hægt, en ákveðið nær henni.
Blóðið fór að seitla undan
sverðsoddinum. Þegar hann
lyfti fætinum til að flyta sig
nær, sleppti hún sverðinu og
Kit greip hana í fang sjer. Tár-
in streymdu undan luktum
augnalokum hennar og vættu
kinnar hennar.
„Jeg er veikgeðja“, sagði hún
snöktandi. „Jeg er veikgeðja.
Þú ættir skilið að jeg dræpi
þig“.
„Hvei'svegna, Rouge“, hvísl-
aði Kit.
„Þú hefir rænt mig því, sem
jeg var farin að trúa góðu um
karlmenn. Þú hefir sýnt fram
á að þú ert morðingi, einmitt
þegar mjer var farið að þykja
innilega vænt um þig“. Hún
leit á hann með tárin í augun-
um. „Þú kemur hingað og ræn-
ir og drepur og brennur fyrir
fólki, sem þú átt ekkert sök-
ótt við. Og þegar þú fanst Reg-
inald Parish, drapstu hann, af
því að þú vissir að jeg hafði
einu sinni elskað hann. — Þú
fórst illa að ráði þínu. Hann
var giftur og við vorum fyrir
löngu orðin aðeins kunningjar
ö<* návrannar“.
Kit ætlaði að reyna að grípa
fram í fyrir henni, en hún bar
óðan á. „Þú drapst aumingja
Reginald“, sagði hún og hækk
aði röddina, „og svo svafstu
í leit að gulli
eftii M. PICKTHAA&
42 "' 1
Þeir fóru nú framhjá fjallsrana einum mikium. Fyrir
handan var alldjúpur klofningur og skyndilega hrópaði
Yilli upp yfir sig. Sjáið hjerna. Hjeran er ágætur stað-
ur, Leifur.
Þetta var eins og vin í eyðisandi. Þarna niðri í dal-
skorunni var græn grasbreiða og smákjarr og milli klett-
anna glampaði á lítið fagurblátt stöðuvatn.
Svo þeir tóku klyfjarnar af hestunum, slógu upp tjald-
inu og kveiktu bál, sem bráðlega sendi frá sjer upp í
himinhvolfið bláan reykstrók.
Brennið er ekki nógu þurrt, sagði Villi. Það kemur of
mikill reykur af því og hann getur komið upp um okkur
hjerna.
En Leifur var dauðþreyttur bæði á líkama og sál og
cskaði einskis annars en að hvíla sig, liggja þarna á grænu
grasinu og horfa á stöðuvatnið, sem breytti um lit frá
því að vera blátt, yarð það rautt, því það endurspeglaði
lit loftsins.
Hestarnir voru á beit skammt frá og Villi hafði hlaupið
eitthvað upp í hlíðina, um leið og hann lofaði að fara
varlega.
Já, sem sagt, Leifur lá kyrr í grasinu, rólegur, þangað
til Villi kom hlaupandi ofan úr hlíðihni, og hrópaði um
leið og hann benti þvert yfir dalinn: !
— Hvað heitir þetta fjall beint á móti?
— Jeg held að það heiti Púkahorn, svaraði i.eifur. Það
nafn stendur minnsta kosti á landabrjefinu, en hversvegna
spyrðu um það?
— O, ekki til neins, svaraði Villi. Eh komið þjer hingað
upp, þá skal jeg sýna yður nokkuð. .
Leifur reis þegar í stað á fætur, því að hann heyrði á
málróm drengsins, að eitthvað mjög óvenjuh.gt var á
seyði. Hann gekk því upp eftir hlíðinni til drengsins og
síðan gengu þeir saman nokkurn spöl norður með hlíð-
inni.
—• Jæja, sagði Villi Nú skuluð þjer snúa yður við og
horfa beint á austurátt.
Leifur gerði það, sem honum var sagt og sá, að þeir
voru komnir langtum hærra en hann hafði haldið.
ffljxT 'mjývzýjjráv:-1
jsmj
Maður nokkur, sem kallað-
ur hafði verið í herinn, en vildi
als ekki stofna lífi sínu í hættu
á þann hátt, fann upp á því
snjallræði, að segjast vera nær-
sýnn.
— Þjer segist vera nærsýnn,
sagði liðsforinginn, og ekki
geta fengið gleraugu við yðar
hæfi. Hvernig ætlið þjer að
sanna það? i
— Sanna það, sagði maður-
inn, og ljet sjer hvergi bregða.
Sjáið þjer fluguna þarna á
veggnum?
— Já, svaraði liðsforinginn.
— Ja, jeg sje hana ekki,
hvernig, sem jeg reyni.
*
— Jeg hefi heyrt sagt, að
sonur þinn sje altaf að taka
stærri og stærri lán, og borgi
svo engum neitt. Er það satt?
— Já, það er satt. Hann er
elskulegur ungur maður, sem
kann að komast áfram í lífinu.
*
Maður nokkur kom með mikl
um asa inn í þvottahús eitt.
— Viljið þjer koma og líta á,
hvernig þjer hafið farið með
það, sem jeg sendi til yðar um
daginn.
Þvottahúseigandinn: •— Jeg
get ekki sjeð annað, en það sje
alt í lagi með þennan vasa-
klút.
Maðurinn: — Vasaklút. Þetta
er það sem eftir er af lakinu
mínu.
— Forfaðir minn, sagði gort
arinn, barðist í Frelsisstríðinu.
— Nei, þú segir ekki satt,
með hverjum barðist hann.
Frú L. H. hefir sótt um skiln
að við mann sinn á þeim grund
velli að hann hafi 4. maí s.l.
svívirt hana með því að vera
framhald á bls. 9. (Úr frjetta-
grein í bandarísku blaði.).
Stór rúlla
Linoleum,
Baðker
og 2 handlaugar til sölu.
Sá gengur fyrir sem út-
vegar óupptekna þvotta-
vjel. Tilboð sendist blað
inu fyrir mánudagskvöld
merkt „Kaupskapur—
0090“.