Morgunblaðið - 18.12.1948, Blaðsíða 14

14
MORGUISBLÁÐIÐ
Laugardagur 18. des. 1948-
Síðan sneri hún frá honum
og fjekk á burt. Don Luis ætl-
aði að fara á eftir henni, en þá
kom hann auga á nokkra skip
verjana, sem horfðu undrandi
á hann og Biöncu. Hann nam
staðar og sneri sjer undan.
Þegar skipið var komið suð-
ur fyrir miðjarðarhafslínuna,
kólnaði skyndilega í veðri. Bi-
anea stóð á þilfarinu með sjal
um herðarnar og horfði á há-
vaxna skógana á ströndinni
hverfa í fjarska, en við tók lág
vaxið kjarrlendi. Hún vissi að
eiginmaður hennar horfði á
hana þungbúinn á svip, en hún
)jet eins og hún sæi hann ekki.
Sjórinn var orðinn grænn að
Ht og gróðurinn á ströndinni
minnkaði æ eftir því sem þau
sigldu lengra suður á bóginn.
Þungbúin ský svdfu lágt á
himninum, en samt var landið
svo þurrt, að það minnti hana
á hugmynd hennar um Sa-
hara.
„Hvernig stendur á því, að
landið er svona þurrt og ó-
frósamt, þrátt fyrir öll þessi
ský?“, spurði hún mann sinn.
Don Luis varð glaður við.
Loksins hafði hún rofið þögn-
ina, sem hafði verið á milli
þeirra undanfarna daga.
„Það hefir ekki rignt í Perú
siðustu sjö árin“, sagði hann.
,,Það er sagt, að sum börn nái
íullorðinsaldri áður en þau
sjá dropa koma úr lofti. Samt
sem áður er allt af skýjað hjer
á þessum slóðum á þessum
tíma árs. En guð einn veit,
hvernig stendur á því. að það
rignir aldrei“.
„Hvernig fer fólkið að því
að lifa hjer?“, spurði Bianca.
„Sjerðu fjöllin þarna hand-
an við hæðirnar?“, sagði hann
og benti til lands. „Þegar ský-
in koma, sest væta, þó að það
sje varla meira en þoka, á
fjöllin. Það er kallað garua.
Jarðvegurinn verður renn-
blautur og grasið og jurtirnar
spretta næstum á einni nóttu.
Þessi grös eru fyrirtaks fóður
fyrir nautgripina og kindurn-
ar og lama-dýrin.
„Lama-dýr, hvað er það?“.
„Þau eru ekki ósvipuð úlf-
öldum, en þau eru ekki með
hnúð á bakinu. Það er margí
undarlegt í Perú“.
Næsta morgun sannfærðist
Bianca um að þessi orð manns
hennar voru sönn. Hún vakn-
aði við fuglakvak og vængja-
þyt. Hún klæddi sig í skynai
og fór út á þilfarið. Það sást
varla í himininn fyrir fugla-
mergðinni. Það var eins og
vængir þeirra snertust eins
36. dagur
hringja og þá varð henni ljóst,
að hún hafði setið þarna hreyf
ingarlaus í tvo klukkutíma og
enn sá hún ekki fyrir endann
á pelikanaflokknum.
Framundan stefninu sá hún
að sjórinn var ólgandi, eins og
hann væri sjóðandi heitur að-
eins á þessum eina bletti. En
þegar skipið kom nær, sá hún
að ólgan stafaði af því, að haf-
súlur steyptu sjer hver á fætur
annarri niður undir sjávar-
borðið til að fá sjer fisk. Hún
starði á hafsúlurnar, þangað
til hún sá, að þær voru líka
óteljandi. Þá sneri hún sjer við
og leit aftur fyrir skipið, þar
sem dökkt óveðurský lá yfir
haffletinum. Hún heyrði fóta-
tak að baki sjer, og Don Luis
staðnæmdist við hlið hennar.
— Hann rjetti henni kíki.
„Sjáðu“, sagði hann. „Þetta
er skarfaflokkur“.
Þegar Bianca leit í kíkinn,
sá hún að skýin leystust upp í
óteljandi fugla, sem virtust ör
smáir vegna fjarlægðarinnar.
Og enn ofar, flugu kríur, lóur
og máfar og fjöldi annarra
fuglategunda. Hafflöturinn
var þakin fuglum á sundi á
alla vegu, sem dönsuðu ljetti-
lega á bárunum.
„Hvað eru þeir margir?“,
sagði Bianca og leit á Don Lu-
is, þegar hún loksins gat litið
af fuglamergðinni.
„Það má guð vita“, sagði
Don Luis. „Ef einn maður
stæði allt af á sama bletti og
gerði ekkert annað en telja
fuglana, mundi hann þurfa til
þess að minnsta kosti tíu
mannsaldra .... og hann
mundi samt ekki hafa talið
þá alla. En komdu nú niður.
Jeg býst við, að við komum til
Callao fyrir myrkur“.
En þau fengu betri byr en
hann hafði búist við. Það var
enn nokkuð eftir af deginum,
þegar þau sigldu fram hjá San
Lorenso-eyjunni, sem var eins
og skjólgarður fyrir höfnina í
Callao. Á þessum slóðum er
allt af frálandsvindur úr suð-
vestri, svo að skip Don Luis
sigldi upp í vindinn og lagðist
upp við bryggjuna, án þess að
þurfa að kasta akkerum fyrir
utan.
Á bryggjunni. var margt um
manninn. Fólkið var allt á iði
hvað innan um annað, en allar
hreyfingar þess voru hægar og
rólegar, eins og allir hugsuðu:
„Það liggur svo sem ekkert á.
Þetta má allt bíða til morg-
uns“.
Bianca stóð við hlið eigin-
langt og augað eygði. Flokkur manns síns og horfði á mann-
pelikana flaug fyrir skipsstafn
ið. Þeir höfðu einkennilega
lítið höfuð, en stór poki hjekk
niður úr nefi þeirra. Bianca
varð æ meira undarndi. Hún
ætlaði að fara að telja þá, en
þegar hún var komin upp í
fimm hundrvð þá gafst hún
upp. Hún stóð þarna svo lengi,
að hana var farið að verkja í
hnjen. Þá settist hún á kaðal-
hrúgu á þilfarinu og hjelt á-
fram að stara viðutan á þessa
einkennilegu fugla. Allt í
fjöldann. Allt í einu kom hún
auga á ungan mann, sem tók
hatt sinn ofan fyrir henni og
hneigði sig djúpt. Þegar hann
rjetti úr sjer aftur, sá hún að
hann var hár og myndarlegur
með brúnt hár og augu hans
voru blá, eins og augu Kits.
„Mjer mun allt af verða und-
arlega innanbrjósts, þegar jeg
sje svona lit augu“, hugsaði
Bianca .... Hún sneri sjer að
eiginmanni sínum. og sá að
hann brosti kunnuglega til
einu heyrði hún varðbjollunaunga mannsins.
| „Þetta er Ricardo Golda-
mes. Jeg er guðfaðir hans“,
sagði hann. Bianca tók um
hönd Don Luis og gekk niður
landgöngubrúna. — Ricardo
Goldames beið þeirra á bryggj
unni. Hann fylgdist með hverri
hreifingu Biöncu og aðdáunin
skein úr augum hans.
„Heiðraði guðfaðir“, sagði
hann. „Jeg er yfir mig kominn
af hrifningu“.
„Vafalaust yfir því. að jeg
er kominn“. sagði Don Luis og
brosti hæðnislega.
„Auðvitað“, sagði Ricai'do
og brosti líka. „En einnig yfir
því, að sjá hina nýju guðmóð-
ur mina. Jeg vona, að tengsl
okkar leyfi það, að jeg kyssi á
hönd hennar“. Hann greip
hönd hennar og þrýsti á hana
kossi, sem var bæði lengri og
heitari en nauðsyn krafði.
„Seniora“, sagði hann, „jeg
er miður mín af sorg“. Bianca
leit á unga manninn. Hún gat
ékki sjeð þess nokkur merki í
svip hans að hann væri sorg-
bitinn. „Hvers vegna, senior?“,
spurði hún.
„Vegna þess, að þessi gamli
karlskröggur guðfaðir minn,
hefur hrifsað fegursta blómið,
sem fyrirfinnst á jarðríki, og
hjeðan í frá verð jeg að syrgja
það, sem jeg hef misst“.
Hann sagði þetta svo alvar-
lega og rólega, að Bianca hop-
aði eitt skref aftur á bak, og
leit óttaslegin á mann sinn. En
Don Luis kastaði til höfðinu
og rak upp skellihlátur.
„Þú hefur ekki breytst, Ric-
ardo“, sagði hann. „Þú ert
ennþá sami þorparinn. Jeg býst
við því, að prófdómendurnir
við San Marcos, hafi verið
orðnir svo þreyttir á hrekkja-
brögðum þínum, að þeir hafa
gefið þjer brottfararskírteini
aðeins til að losna við þig. En
nóg um það. Hefur þú vagn til
að flytja okkur til Lima?“.
„Jeg fjekk besta vagninn,
sem til var“, sagði Ricardo.
„Jeg fjekk landsstjórann sjálf-
an til að lána mjer vagn sinn.
Hann æskir þess, að þú heiðrir
hann með því að búa í húsi
hans, meðan hátíðahöldin fara
fram“.
Bianca leit á mann sinn.
Þeim var sannarlega heiður
sýndur. Landsstjórinn í Perú
var eiginlega alveg einráður
og miklu voldugri en margir
prinsarnir í Evrópu. En Don
Luis ljet sjer hvergi bregða.
„Við tökum boðinu með
þökkum“, sagði hann.
Vagn landsstjórans var úr
quebracoviði. Bianca hafði
aldrei sjeð svo glæsilegan
vagn. Hann var útskorinn af
hinni mestu snilld og skreyttur
silfur þinnum hátt og lágt. —
Fjórir gríðarstórir hestar
gengu fyrir honum. Ökumað-
urinn og fylgdarsveinninn
voru báðir negrar, biksvartir
á hörund, en þeim mun meira
bar á hinum glæsilegu einkenn
isbúningum þeirra.
Ökumaðurinn settist í sæti
sitt og sló í og þau hjeldu ó-
léiðis til Lima. Enda þótt rykið
væri.mikið á veginum, og ekki
væru nelnir gormar til þess að
mýkja sætin í vagninum, naut
Ný bók
„Framþróun og fyrirheit
u
eftir GRETAR FELLS. í
■
■
:
■
Mannkynið hefur •<
stundum verið nefnt »|
„munaðarleysinginn ;|
mikli“, og má það til S
sanns vcgar færa. En I
mikið af auðnuleysi •
bess stafar af skorti á *
'jettri hugsun og af van ;
þekkingu. Þess vegna í
hrekst meginborri þess >
enn þá á milli trúaróra ■
annars vegar og and- jj|
leysis og örvænis efnis ;
hyggjunnar hins veg- •
ar. f bókinni „Fram- •
þróun og fyrirheit“, er ■
fjallað um nokkra úrkosti mannsandans, nokkur leiðar- ■
ljós á hinum vandrötuðu vegum „munaðarleysingjans :
mikla“. Hún á því erindi til þeirra manna, sem láta'sig •
slík mál einhverju skipta, og hverjir skyldu ekki vilja vita •:
sem mest um sin eigin hamingju- og þroskaskilyrði. Bók- ■
in fæst í bókabúðum og kostar kr. 30,00. :
Muniö þessar bækur er þjer veljið
jólagjafir:
MINNINGAR CULBERTSONS, ævintýramanasins
mikla frá Kákasus. Höfundurinn er talinn snjallasti spila
maður veraldar, en auk þess hámenntaður sálfræðing-
ur og heimskunnur rithöfundur. Bókin er bráðskemmti-
leg, enda metsölubók vestan hafs og víðlesin um allan
heim. Fyrra bindið kom út i fyrra á íslensku og hlaut
þá einróma lof allra ritdómara. Bókin fæst bundin í
úryals geitarskinn. íslenska þýðingin er eftir Brynjólf
Sveinsson. Fallegri og skemmtilegii bók getið þjer ekki
gefið á næstu jólum.
SVONA VAR ÞAÐ, síðasta skáldsaga Sonnnerset
Maughams, Þ\'ðing Brynjólfs Sveinssonar. — Kostar
aðeins kr. 35,00 í bandi, óbundin kr. 25,00.
SAGA AIvUREYRAR eftir Klemens Jónsson kemur
út skömmu fyrir jól í mjög vandaðri úígáfu, prýdd fjölda
mynda af gömlum og merkum borgurum og bænum
áður fyrr. — Upplagið er vegna pappírsskorts mjög litið.
VEFNAÐARBÖK eftir Sigrúnu P. Blöndal er ný-
komin út- Kostar í bandi kr. 30,00.
'OKOtU
tjcijan
TILKYNNING
frá liárgreiðslustofum bæjarins.
Allir viðskiptavinir vorir, sem pantað hafa meðhöndl
un fyrir jól, eru vinsemlega beðnir að sækja kort út á
pöntun þá, fyrir mánudag 20. þ.m. annars veitt öðrum.
Meistarafjelag hárgreiðslukvenna.
Þorskanetaslöngur I
úr hampi og bómull væntanlegar. E
■
^JCriótján Cj. CjíóÍaóon Cr* CCo., L.j. \