Alþýðublaðið - 18.06.1920, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
3
Ærauða-útsala
Jrá dllþýðuBrauégQréinni
hefir nú verið opnuð í kiallaranum undir
Uppsölum. Hentugt fyrir okkar gömlu viðskifta-
menn úr Grjótaþorpinu og í Miðbænum.
\
Útlenðar jrétiir.
Debs og Wilson.
Eins og sagt hefir verið frá
áður í Alþýðublaðinu, er forseta-
efni jafnaðarmanna í fangelsi. Nú
hafa amerískir verkamenn sent
200 manna nefnd til Washington
til að ræða við Wilson um lausn
Debs. Kvað Wilson náðarsamleg-
ast ætla að veita nefndinni áheyrn.
Debs hefir nú setið i ár inni, en
var dæmdur i io ára fangelsi.
•Gtjöf frá Vínurhorg til Syíaríkis
Borgarráðið í Vín hefir ákveðið
að gefa Svíum gjöf íyrir þá mikla
hjálp er þeir hafa veitt bþrnum
frá Vfn. Gjöfin er leðurkylfa
Gústafs Adólfs, er hann bar í
bardaganum við Liitzen, og sem
nú er geymd í vopnasafninu f Vín.
Veðrið í dag.
Vestm.eyjar ... A, hiti 9,8.
Reykjavík .... NNV, hiti 11,0.
ísafjörður .... logn, hitin S.
Akureyri .... logn, hiti 8,0.
Grímsstaðir . . . logn, hiti 10,5.
Seyðistjörður . . Iogn, hiti 5,6.
Þórsh., Færeyjar logn, hiti 13,0.
Stóru stafirnir merkja áttina.
Loftvog hæzt fyrir norðaustan
land og fallandi, nerna í Færeyj-
um. Austlæg átt á suðurl., kyrviðri
annarsstaðar.
UadimtQndin ekki óskeikul.
(Draumur.)
Eg hafði um langan tíma verið
að velta fyrir mér einu af við-
íangsefnum sálarrannsóknanna, nfl.
tvískynjun eða tvfvitund manns-
sálarinnar, og var farinn að hallast
að þeirri skoðun að undirvitund-
in, er aðallega starfar hjá oss í
svefninum, mundi að öllu saman-
lögðu reynast áreiðanlegri en sú,
er starfar í vökunni, en auðvitað
væri erfiðara að ráða goðsvör
hennar.
En fyrir skömmu bar nokkuð
fyrir mig, er hefir sýnt mér og
„Andvaka".
(Sjá blöðin næstu viku).
sannað, að hún getur orðið manni
næsta brellin. Eg var um kvöld-
tíma að lesa blað nokkurt; voru
þar í ýms vel valin orð um áfeng-
isbannið og stuðningsmenn þess.
Að vísu var þar gengið feti nær
mannorði manna, en feti fjær mál-
efninu en alment þykir sæmandi,
en það kemur ekki þessu máli við.
Þegar eg var sofnaður um kvöld-
ið, þótti mér eg vera orðinn þreytt-
ur á þessu sífelda striti og erfiði
lílcamans, en lítið upp úr því að
hafa, annað en sæmilega þrýstinn
maga og þolanlegt að drekka. Eg
lagði því höfuð mitt f bleyti, til
þess að finna mér nýjan atvinnu-
veg, er færði mér nóga peninga,
án mikils erfiðis, og féll val mitt
að lokum á áfengissölu. Eg hafði
sem sé orðið þess var, er eg var
þyrstur sjálfur, að á þá vöru
myndu lögð góð sölulaun.
í svefninum gerðist eg því á-
fengissali. En eg ætlaði mér ekki
að verða neinn fúskari í þeirri
grein, heldur skara frara úr öðr-
um er slíkt starf rækju. Eg stóð
vel að vígi hvað húsnæði snerti,
því eg þóttist búa í eigin húsi,
án þess að þurfa að þrengja mjög
mikið að mér. Eg kom því á fót
gildaskála í fbúð minni fyrir þá
er óskuðu eftir að fá áfengi í smá-
kaupum, nfi. staupum og glösum.
Þó dálftill hávaði væri stundum
frain eftir nóttinni, vissi eg að
leigjendurnir myndu varla fara að
kvarta, því þeir máttu þakka fyrir
að fá að vera kyrrir, í húsnæðis-
eklunni. Aftur á móti vildi eg
ógjarna að sumir þeirra færu,
svona fyrst um sinn, þvf skeð gat,
ef lögregluna bæri skjótlega að,
að eg gæti þá skotið nokkrum
A.IJ>ýönt>la,did
er ódýrasta, fjölbreyttasta og
bezta dagblað landsins.
Kanpið það og lesið, þá
getið þið aldrei án þess verið.
flöskum inn til þeirra án þess á
bæri, og þá væri ég úr klípunni,
þvf ég hefi litlar byrgðir heima
fyrir, byrgðirnar geymdi ég hjá
ýmsum vinum mínum og aðstoð-
armönnum út í borginni, og af-
henti því marga flöskuna á stræt-
um úti.
Konunni sem ræsti veitingastof-
ur mfnar, þótti nú að vísu ekki
ætfð sem þrifalegast inni, en ég
lofaði henni þá bara hærri borg-
un íyrir ræstinguna, og féll þá alt
í ljúfa löð. Hvað þessa kauphækk-
un snerti, er til greiðslu kora, var
eg ekkert að hugsa um, því eg
hafði Iokað samvizkuræfilinn inni
í vatns- loft- og eldtraustum skáp,
auðvitað ekki f sama skápnum og
áfengið, nei, samvizkuskápnum
lauk eg aldrei upp! Eg haíði því
um langan tíma látið dragast yfir
það að borga fyrir ræstingu, enda
hafði eg fyrir skömmu lesið sögu,
þar sem söguhetjan var svo hrifin
af götustelpu að hann hætti störf-
um sínum, gekk út á eina götu
höfuðstaðarins, og teygaði þar í
sig loftið og göturykið sér til
svölunar, vegna þess að hún hafði
gengið þar um kvöldið áður. Mér
fundust það því næg laun handa
ræstingar-konunni að mega tak-
markalaust soga ofan í sig rykið
í herbergjum mfnum, því eg var
þó, að mínu áliti, meira virði en
götustelpuræfill.
Verzlunin gekk allvel. Viðskifta-
vinum fjölgaði óðum, og að sama
skapi óx viðskiftaveltan. Mér þótti