Morgunblaðið - 17.07.1949, Side 10

ÍO
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 17. júlí 1949.
mniNmuniiaii
F.’Hffhsidssagan 42
Eftir Ayn Rand
imimiiiiiiiiiniMiiBmiiMMiii«iim»wwiiwi'W
mjer að útvega honum herbergi
og hann er heiðarlegur öreigi,
svo að jeg sje mjer ekki annað
íært en að láta hann hafa eitt
af herberjum ykkar. Hann get
ur fengið borðstofuna, og þá get
ui þú haft hin tvö herbergin.
Hú. verður að skilja, að við lif-
um ekki á þeim tímum, sem
menn geta haft sjö herbergi,
eins og sumt fólk hafði áður".
Nýi leigjandinn var hægiát
ur, eldri maður. Hann var með
gleraugu og stamaði. Hann var
bókari hjá skóverksmiðjunni og
Skorohod og fór til vinnu sinn
ar snemma á morgunana og
kom aftur seint á kvöldin. Hann
rnatbjó fyrir sjálfan sig á prím
us og það kom aldrei neinn að
heimsækja hann.
„Jeg skal ekki vera fyrir,
borgari Argunova“, sagði hann.
,,Jeg skal alls ekki vera fyrir.
En það er bara þetta með bað-
herbergið. Mundir þú vilja lofa
mjer að fara í bað sVo sem eins
og einu sinni í mánuði. Jeg
mundi vera þjer mjög þakklatur
fyrir það. Hvað viðvíkur öðr-
um þægindum, þá er salerni í
húsgarðinum, fyrirgefðu að jeg
er að minnast á það. Mjer er
alveg sama, þó að jeg noti það.
Jeg vil alls ekki vera til óþæg-
inda“.
Þau fluttu húsgögnin úr borð
stofunni inn í hin herbergin og
negldu fyrir dyrnar. Kira bjó
til matinn í stofunni og Leo var
í svefnherberginu á meðan.
,,Það er aðeins til að vernda
heilbrigðan hugsunarhátt okk-
ar“, sagði hún.
Þau litu aldrei á dyrnar inn
í borðstofuna. Þau hittu a.drei
leigjandann og minntust aldrei
á hann.
Um sumarið hafði Andrei ver
íð á ferðalagi um þorpin við
Volgu.
Hann hitti Kiru fyrsta dag-
inn í skólanum um haustið.
Hann var hraustlegur- og styrk
ur á hönd, en kringum varir
hans voru rákir sem hvorki
voru sár nje ör, eftir sár, en
ininntu á hvort tveggja.
„Kira, jeg vissi, að jeg mundi
verða feginn að sjá þig aftur, en
jeg vissi ekki að jeg mundi
verða svona .... innilega glað
ur“.
,,Þú hefur átt erfitt sumar,
Andrei“.
„Þakka þjer fyrir öll brjefin
þín, þau glöddu mig mikið“.
„Hún leit á hann alvarlega á
svip.
„Hvað hefur komið fyrir þig,
Andrei?“
„Fyrir mig?“
En hann vissi vel, við hvað
hún átti. Hann leit undan.
„Jeg býst við, að þú ritir,
eins og aðrir, hvernig komið er
í sveitaþcrpunum. Þar er dokk
ur blettur á framtíð okkar.
íbúar þorpanna eru ósigraðir.
Þeir eru á móti okkur. Þeir
draga rauða fánan að hún en
eru reiðubúnir að ráðast aftan
að okkur, hvenær sem er. Þeir
hneigja sig og kinka kolli og
brosa í kampinn. Þeir hengja
upp myndir af Lenin á birgða-
geymslurnar, þar sem þeir fela
kornið fyrir okkur. Þú hefur
sjálfsagt lesið um það í biöð-
L.'hum, að þeir Ih/eiktu í sám-'
komuhúsi og brenndu inni þrjá . . . . í frístundum mínum?“
kommúnista. Jeg kom þangað | Maðurinn við skrifborðið leit
daginn eftir brunann“. á myndirnar fimm á veggnum.
„Andrei! Jeg vona að það | „Sovjetríkið viðurkennir ekk
hafi náðst í mennina. sem et annað líf en lífið- fyrir þjóð-
kveiktu í!“ fjelagið.“
Hann gat ekki varist brosi.
„Kira þó! Að þú skulir tala
svona um mennina, sem berj-
ast gegn kommúnismanum“.
„Já, en . . það hefði getað ver
ið þú, sem brannst inni“!
„Nei, jeg slapp ómeiddur, eins
og þú sjerð. Vertu ekki að
stara þetta á örið á hálsivum
á mjer. Þetta er bara spretti-
skot. Kjáninn sá arna kunni
ekkert með byssu að fara. Hann
gat ekki einu sinni miðað rjett“.
Yfirmaðurinn hjá Gossizdat
hafði hengt upp myndir á veggn
um í skrifstofu sinni. Eina af
Karli Marx, eina af Trotzky,
eina af Zinoviev og tvær af
. Lenin. Á skrifborðinu nans
, voru tvö brjóstlíkön af Lenin
og Karli Marx. Hann vr.r í
svartri skyrtu úr dýrindis atl-
aski með háum kraga.
i Hann leit á fágaðar neglur
sínar og síðan á Leo.
„Fyrirtæki okkar hefur tek-
ist á hendur það starf, að sjá
um almenna fræðslu einnar
deildar baltneska flotans. Auð
vitað veist þú, við hvað jeg á“.
Það er í sambandi við nýju
hreyfinguna innan flokksins,
sem starfar að aukinni þekk-
ingu og öreigamenningu fyrir
þær stofnanir, sem eru skemra
á veg komnar. Við höfum tekið
að okkur að vera menningar-
írömuðir, eins og aðrar heldri
stofnanir, og við berurri þess
vegna ábyfgð á menningarleg- j
um framförum bræðra okkar í
baltneska flotanum. Þetta er
aðeins lítilmótlegur og sjálfsagð
ur þátttur okkar í eflingu menn
ingar hinnar nýju ríkjandi
stjettar“.
„Já, einmitt það“, sagði Leo.
„Hvað hefur þú hugsað þjer, að
jeg geri?“
♦ „Mjer finnst það liggja ósköp
beint við, fjelagi Kovalensky. j
Við ætlum að setja á stofn
kvöldskóla, þar sem skjólstæð-j
ingar okkar geta ókeypis notið
kennslu í erlendum tungumái-
um. Þar sem þú ert vel að þjer
í þeim sökum, hef jeg hugsað
mjer, að þú kenndir þýsku
tvisvar í viku. Þýskaland er
það land, sem við munum
standa í nánustum tengslum við
í framtíðinni, og þangað verð
ur stigið næsta skrefið í heims
byltingunni .... og einn fima
í ensku einu sinni í viku. Auð-
vitað færð þú enga borgun fyr
ir þetta starf. Það á að vera
gjöf þín til ríkisins, því að ríkið
fer ekki fram á neitt. Það á að-
eins að vera gjöf af frjálsum
vilja“.
„Síðan byltingin hófst“, sagði
Leo, „hef jeg ekki gefið neinum
gjafir, hvorki vinum mínum . . .
nje öðrum. Jeg hef ekki ráð á
því.“
„Fjelagi Kovalensky, hefur þú
gert þjer ljóst, hvaða álit við
höfum á mönnum, sem vinna(
aðeins fyrir launum sínum, en.1
taka ekki þátt í neinum þjóð-
fjelagslegum störfum?“
„Hefur þú gert þjer ljóst, að
jeg þárf að lifa mínu eigiri lífí
, Jeg held að það sje eins gott
að við hættum að ræða þetta
mál“.
I „Þú neitar þá að leggja frarn
þinn skerf?“
I „Já“.
' „Gott og vel. Þetta er ekki
nauðungarvinna. Ekki á nokk-
urn hátt. Þessi nýja hreifing
byggist einmitt á frjálsum vilja
þátttakendanna. Mjer v^r efst
í hug þín eigin velferð, þegar
jeg stakk upp á þessu. Jeg hafði
nefnilega talið mjer trú um, að
þú mundir taka þessu vel, þegar
tekið er tillit til vissra atburða
. . . . ja, það skiftir svo sem
engu. Jeg verð um leið að benda
þjer á, að fjelagi Zubikov í
kommúnistacellunni hefur látið
í ljós óángju sína yfir því, að
maður með slíka fortíð sem þú,
skulir vinna hjer hjá okkur. Og
þegar hann heyrir þetta þá . .
„Þegar hann heyrir þetta“ sagði
Leo, „skaltu segja honum, að
hann geti komið til mín og jeg
skuli kenna honum ýmislegt ó-
keypis . . . ef hann hefur áhuga
á málinu.“.
Leo kom fyrr heim en hann
var vanur.
Kira stóð boginn yfir prím-
usnum.
Blár loginn hvæsti í rökkr-
inu og varpaði birtu á hvíta
svuntu hennar.
Leo fleygði húfunni og tösk-
unni á borðið.
„Jæja. þá er það búið“,
sagði hann. „Mjer var sagt
upp“.
• „Þú meinar . . . . hjá Gossiz-
dat?“.
„Já. Starfsfólkinu var fækk-
að, Óheppilegir aðilar reknir.
Jeg átti að standa af nærri
broddborgurunum og jeg tek
etókj þátt í þjóðfjelagslegum
störfum“_
„O .... hvað gerir það. Við
komumst vel af án þess“.
„Auðvitað komumst við af.
Heldur þú að jeg kæri mig
nokkuð um að vinna íyrir
þessa státnu karla? Slíkir
smámunir hafa ekki frekar á-
hrif á mig en lítilfjörlegar veð-
urbreytingar“.
„AuðVitað ekki. ^Farðu úr
frakkanum og þvoðu þjer um
hendurnar. Við förum að
borða“.
„Hvað hefur þú í matinn?“.
„Rauðrófusúpu. Þjer finnst
hún góð“.
„Hvenær hef jeg sagt, að
rnjer þyki hún góð? Jeg hef
enga matarlyst. Jeg er ekki vit
und svangur. Jeg fer inn í svefn
herbergi ?ð lesa. Jeg vil helst
ekki að þú ónáðir mig“. ’
„Nei, jeg skal ekki gera það“.
Þe^ar Kira var ein eftir tók
hún handklæði og lyfti lokinu
af pottinum. Hún hrærði hægt
í súpunni, miklu lengur en
nauðsynlegt var. Svo tók hún
disk niður af hillunni og jós á
hann súpu. Þegar hún bar disk-
inn yfir að borðinu. tók hún
eftir. að hann hristist í hönd-
um hennar. í fyrsta sinn á æv-
inrii talaði hún víð sjálfa sig:
vu’tvalcstóí?
Á skolveiðum í skóginum
Eftir MAYNE REID
' i6. m
iK
Jeg hafði ekki legið lengi íyrir framan tjaldið mitt, þegar
jeg heyrði málróm Robba gamla, einhvers staðar skammt
frá mjer. Jeg heyrði á málrómnum, að þessi gamli ein-
kennilegi veiðimaður var í æstu skapi. Jeg stóð upp, sá að
hann stóð skammt frá eldinum og margir strákar höíðu
safnast í kringum hann og hlógu að honum. Þá fór ieg
að hlusta á það sem Robbi sagði.
J „Sjáið þið ekki, piitar mínir? Þið vitið auðvitað, að- hanri
Robbi gamli kærir sig ekkert um að vera að eyða púðri
og blýi til einskis. En svo framarlega sem jeg heiti Roöbi
• þá skal jeg sýna mína skotfimi og slá Indíánann algjöiiega
út. Ef jeg segi þetta ekki satt, þá megið þið skera af mjer
eyrun“.
; Þessi orð vöktu feikilega kátínu meðal nærstaddra Því
að eyrun voru þegar farin af Robba og svo náið höf.ðu pau
verið skorin, að það var ekki nokkur ögn eftir, sem hnífur
eða skæri gætú bitið á. 4
| „Hvernig ætlarðu að slá hann út í skotfimi, Robbi?‘s
hrópaði einn veiðimannanna. „Ætlarðu kannske að skjóta
kuðung af hausnum á sjálfum þjer?“
J „Jeg skal sjálfur sjá um það“, sagði Robbi. Hann labb-
b ði út úr hópnum upp að tjaldinu sínu en kom bráðlega
tii baka með riffilinn sinn, sem hann var lengi að nudda á
! ermi sinni.
Allir nærstaddir fylgdust nú af athygli með aðgerðum
Robba gamla. Og menn voru að velta því fyrir sjer að
nokkru með hálfkæringi og að nokkru með spenningi,
hvaða skolla gamli veiðimaðurinn gæti fundið upp á tii að
siá út meistara allra meistara í skotkeppni. Það var ó-
mögulegt að vita, hvað nú ætti að ske.
„Jeg skal algjörlega slá hann út og það svo að allir verði
að viðurkenna það“, muldraði Robbi. „Ef jeg segi ekki satt
þá má hann skera litla fingurinn af hægri hendinni á
mjer“.
Það þarf auðvitað ekki að taka það fram, að litli fingur-
inn vantaði á hægri hendi karlsins. Og aftur fóru allir að
skellihlæja.
Og ekki batnaði það þegar hann bætti við: „Já, jeg segi
það satt, því ef jeg ekki sigra hann, þá má hann skera höf-
uðleðrið af mjer“. Menn veltust um af hlátri, því að þó
rnjQ^CfAJLriAc^ímjuu
/oái-cl.
— Það er óþarfi að pakka henni
inn, ungfrú, jeg æt!a ad borða
hana hjerna.
★
Alæta.
Brian Mitchell hefir ekkert á móti
jþvi að breyta svolitið tii um matar-
æði af og til. Hann er núna 14 ára.
Fyrra sunnudag gleypti hann einn
hlekk af meðalstórri keðiu.
Á mánudag veðjaði hann við stúlku
að liann gæti gleypt rifiiskot úr
heilli öskju. Honurn tókst það. öll
skotin — 24 að tölu — fóru niðut
i hann. Og svona til frekari áherslu
gleypti hann hálf-pennypening.
I Á þriðjudag sögðust skólafjelagar
hans ekki trúa því. að hann ga;ti
gleypt ;,farthíng“, koparpening,
sem nálgast fimmeyring að stærð.
Brián var ekki lengi’ að sannfæra
þá, og til þess að fyrirbyggja allan
misskilning gleypti hann tvo.
| Á miðvikudaginn gleypti hann tíu
tölur, venjulegar vestistölur, og þar i
að auki einn stórán silfúrh'napp. Siðan ;
fór hann i veislu, þar sem hann gerði
fullorðna fólkið undrandi yfir hve
mikla kjötkássu hann gat botðað.
En nú vjrtist mælirnin fullur og
drengur varð veikur í maganum.
Tekin var af honum röntgenmynd og
maginn leit út alveg eins og spari-
baukur. Laeknamir álíta samt ekki að
gera þurfi á honum uppskurð. Hann
muni losna við hlutina ó cðlilegan
hátt.
Duglegir niálarar.
Sex menn i Bandaríkjunum mál-
uðu nýlega fimm herbergja íbúð í
nýju húsi á tveimur mínútum og 32
sekundum. Notuðu þeir viö það 45
lítra af málningu. Slíkt mun algert
heimsmet.
★
Kútur og I.ilía.
Lilla: — Kútur, jeg veit, hvað jeg
vil að þú gefir mjer i afmælisgjöf.
ICútur: — Hvað er það?
Lilla: — Jeg segi þjer það ekki, a£
því jeg vil láta þjer koma það á óvart.
.......................

Augiýsendur alhugið! (
að ísafold og Vörður er |
vinsælasta og fjölbreytt- |
asta blaðið í sveitum |
landsins Kemur út einu i
sinni í viku — 16 síður. |
5
3
aiiiiiiiiiniimimmiiiiNiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiu&i