Morgunblaðið - 25.08.1949, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐ I Ð
Fimmtudagur 25. ágúst 1949.
Framhaldssagan 72
IIIIIIIIIIIMIIIIIIIItlllllllllllllHfMIMIMMMIMinillll
Kira Arqunova
Eftir Ayn Rand
IIMHI«t«tllMM)<a*l
l■l•UIII■lllllll■IIIIIIM•l(■■ll•ll■■llll•■l■ll■■l■llllllllllll■■ll■*ll|*l■|lll"ll|*■*■*l**■,l■■■l■,*l■,ll,(ll>l,"al>llia,,,l>,l,,>,,l>,,l,l,,lll",M<,,l,,,>,la<"<ln
innan og utan. Og í mínum
tíma saumuðum við vinnuföt.
Þú hlýtur að sjá yfirburði þess
arar kennslugðferðar. Það eru
óafmáanleg ahrif, sem barns-
sálin verður fyrir. Og vinnu-
buxur og skyrtur eru miklu
nytsamari; en útsaumur“.
Lydía hórfði sljóum augum
fram fyrir sig. Hún hafði
heyrt þetta Svo oft áður.
„Það er gott, að þú ert á-
nægð með vinnuna, Galína
Petrovna“, sagði Leo.
,-Og mjer finnst gott, að þú
skulir fá máta’rskammtinn“,
sagði Kira.
„Já, hann fæ jeg“, sagði
Galína Petrovna hreykin. „Að
vísu er skömmtunarfyrirkomu
lagið okkar ekki ennþá full-
komnað. og jeg .get ekki neitað
því, að sólskinsólían, sem jeg
fekk í vikunni, sem leið, var
svo þrá, að við gátum alls ekki
notað hana .... en þetta er
bara millibilsástand í. . . .“
ríkisuppbyggingunni“,
hrópaði Alexander Dimitrie-
vitch allt í einu, eins og þetta
væri lexía, sem væri búið að
hamra inn í heiiann á honum.
„Og hvað gerir þú, Alex-
ander Dimitrievitch?“, spurði
Leo. ,
„O, jeg vinn“, sagði Alex-
ander Dimitrievitch. Það fór
kippur um hann allan, eins og
hann vildi stökkva upp og
verja sig gegh hættulegum
ásökunum. „Já, jeg vinn-. Jeg
vinn hjá sðvjet. Það er ein-
mitt það, sem jeg geri“.
„Auðvitað“, sagði Galína
Petrovna, „er staða hans ekki
„Það er ekki hægt að segja,
að Lydía setji upp háar kröf-
ur“, sagði María Petrovna-
„Jeg spila ,Internationalinn‘
og jarðarfararsálminn „Þjer
var fórnað fyrir ættjörðina“
og fjelagssöngvana. Það var
meira að segja klappað fyrir
mjer þegar jeg spilaði „Inter-
nationalinn“ á fundinum, þeg-
ar mamma hjelt fyrirlestur-
inn“.
Kira stóð á fætur til að laga
te. Hún dældi lofti inn í prím-
usinn og setti ketilinn yfir.
Hún starði hugsandi inn í log-
ana, á meðan Galína Petrovna
blaðraði áfram, eins og hún
væri að tala við heilan hóp
nemenda. ,
„.... já, jeg segi það satt,
tvisvar sinnum hefur verið
minnst á mig í skólablaðinu,
og þar er jeg talin meðal sam-
viskusömustu uppeldisfræðing-
anna og sú, sem einna best
fylgist með nútímanum.
Tvisvar sinnum .... Já, ein-
hver áhrif hef jeg þó. Þegar
ung kennslukona ætlaði að
fara að hrifsa undir sig alla
stjórn skólans með frékju, þá
var hún svo sannarlega rekin
á stundinni, og jeg get sagt
ykkur það, að jeg átti minn
þátt í því. ...“
Kira heyrði ekki áframhald-
ið. Hún starði á brjefið á borð-
inu og þegar hún fór aftur að
hlusta, hafði Lydía orðið:
.....andlega huggun. Jeg veit
það. Jeg hef fengið opinberun.
Þeir leyndardómar eru til, sem
mannlegur máttur fær ekki
skilið. Frelsun hins heilaga
Rússlands liggur fólgin í
eins ábyrgðarmikil og staða 1 trúnni. Því hefur verið spáð.
mín. Hann er bókari einhvers- jVið eigum að afplána syndir
staðar úti við Vasilievskv-eyj- jokkar með þolinmæði og lang-
una. Hann þarf að fara langa varandi þjáningum. . . . “
leið á hverjum degi .... ,ja, ! Inni í herbergi sínu var
hvers konar skrifstofa er það Marisha farin að spila á
eiginlega, sem- þú vinnur á. |>.grammófóninn“.
Alexander? Hann fær að
minsta kosti brauðskammt, þó
að hann nægi nú ekki einu
sinni handa honum einum“.
Júhn Grey var kátur piltur
Kitty var lagleg mey. ...
Kira studdi hönd undir kinn,
svo að birtan af prímuslogan-
„Já, en jeg vinn þó að um fjell á andlit hennar.
minnsta kosti“, sagði Alex- ! „Mjer finnst þetta skemmti-
ander Dimitrievitch hæversk- legt l^g“, sagði hún og brosti.
lega. | „Þetta lag, sem er svo hræði
„Auðvitað“, sagði Galína lega ómerkilegt“, sagði Lydía.
Petrovna, „fæ jeg meiri brauð- i—Teg get alls ekki þolað að
skammt af því að jeg er hærra hlusta á það“.
sett en hann. Jeg er í kenn- ! ..Já, þó að það sje ómerki-
arastjettinni. Svo tek jeg líka legt .... þá er samt eitthvað
mikinn þátt í þjóðfjelagsleg- i skemmtilegt við það ....
um störfum. Jeg get sagt þjer j Hliómfallið er svo dillandi og
það, Leo, að jeg hef meira að þessir hörðu tónar minna á
segja verið kosin vara-skrif-
ari í kennararáðinu. Það er
svo örfandi að finna að núver-
andi stjórn' kann áð meta hæfi
leika manns til að skipuleggja.
Jeg hjelt líka ræðu um daginn
um aðferðirnar í uppeldismál-
um nútímans, og Lydíu tókst
prýðilega að spila „Internati-
onalinn“.
„Hvað spilaði Lydía?“.
„Já, það ér satt“, sagði
þegar nagla er slegið í stál
te
Rödd hennar var róleg og
dálítið óstyrk. Hún talaði
sjaldan í þessum tón við fjöl-
skyldu sína. Svo leit hún upp
og horfði á þau. Svipur hennar
var blíðlegur og biðjandi. —
Þannig voru þau heldur ekki
vön að sjá hana.
„Þú ert með allan hugann
við verkfræðinámið, er það
Lydía. „Jeg spilaði ,Internati-, ekki. Kira?“, spurði Lydía.
onalinn“. Jeg er leiðbeinandi 1 „Jú, stundum11, sagði Kira
og undirleikari í verkakvenna lágt.
fjelavinu- Jeg fæ eitt pund af, „Jeg skil ekki, hvað gengur
brauði á viku og ókeypis ferð eigiplega að þjer, Kira“, hróp-
með sporvögriúnum á hverju aði Galína Petrovna með þess-
kvöldi. Stundum fæ jeg líka (ari nýju, háu rödd sinni. „Þú
peninga ef það yerður eitthvað ^ ert aldrei ánægð. Þarna hefur
afgangs af fjelagsgjöldunum þú ágæta stöðu. Hún er ljett
um mánaðarmót“. og þú færð gott kaup. En þá
þarft þú endilega að ganga
með einhverja barnalega
grillu. Leiðsögumenn og kenn-
arar eru alveg eins hátt settir
nú á dögum og verkfræðingar.
Þetta er virðuleg staða, sem
þú hefur og þú gerir þitt gagn
í uppbyggingu þjóðfjelagsins.
Er það kannske ekki skemmti-
legt að leiðbeina mannsálum,
heldur en að vinna við stál og
múrsteina?“
„Þú getur sjálfri þjer um
kennt, Kira“, sagði Lydía. „Þú
verður alltaf óhamingjusöm,
af því að þú vilt ekki láta hugg
ast við trúna“,
„Og til hvers er þetta svo
sem allt saman, Kira“, sagði
Alexander Dimitrievitch.
„Ekki hef jeg sagt, að jeg
væri óhamingj usöm“, sagði
Kira hátt og skýrt og rjetti úr
sjer. Hún fjekk sjer vindling
og kveikti í honum á prímus-
loganum.
„Kira hefur alltaf viljað
ráða sjer sjálf“, sagði Galína
Petrovna. „En maður skyldi
halda að það væri tími til
kominn, að hún færi að átta
sig“.
„Hvað ætlar þú að gera í
vetur, Leo?“, spurði Alexander
Dimitrievitch svo kæruleysis-
lega, að það var eins og hann
byggist ekkert frekar við
neinu svari.
„Ekkert sjerstakt“, sagði
Leo. „Hvorki þennan vetur eða
þá sem koma þar á eftir“.
„Mig dreymdi draum í fyrri
nótt“, sagði Lydía. „Hann var
um kráku og hjera. Hjerinn
hljóp yfir götuna og það boðSr
illt. En krákan sat uppi á
grein, alveg grafkyrr, eins og
hún sæti fyrir altari“.
„Við getum tekið til dæmis
frænda minn, Victor Dunajev“,
sagði Galína Petrovna. „Hann
er bæði sniðugur og duglegur.
Núna í haust á hann að taka
próf, og hann er búinn að fá
ágæta stöðu, svo að hann getur
sjeð fyrir allri fjölskyldunni.
Hann fer ekki dult með neitt.
Hann hefur vakandi auga með
öllum framförum nútímans.
Og þið getið haft mig fyrir
því, að sá drengur kemst leið-
ar sinnar í heiminum“.
„Já, en samt vinnur Vasili
ekki“, sagði Alexander Dimi-
trievitch.
„Vasili hefur aldrei verið
hagsýnn“, sagði Galína Petr-
ovna ákveðin.
„Sama er að segja um dóttur
hans .... þessa Irínu“, sagði
Lydía og setti upp fyrirlitn-
ingarsvip.
„Hann er fallegur þessi
rauði kjóll, sem þú ert í,
Kira“, sagði Alexander Dimi-
trievitch allt í einu.
„Þakka þjer fyrir, pabbi“,
sagði hún þreytulega.
„En þú ert ekki hraustleg,
Kira. Ertu þreytt?“. |
„Nei, ekki sjerstaklega. Mjer
líður ágætlega“.
Og aftur yfirgnæfði rödd
Galínu Petrovnu suðið í prím- 1
usnum. I
,,....þú skilur það, að það
eru bara bestu kennararnir,
sem skrifuð eru lofsyrði um í
skólablaðinu. Nemendur okkar
eru mjög nákvæmir og . .“.
Seint um kvöldið, þegar
Refsing og rjettmæt laun
ÍTÖLSK ÞJÓÐSAGA
7.
En þegar konungssonurinn sá hvað hún var orðin dökk
og ljót, þá vildi hann ekki sjá hana, en hrinti henni frá sjer
og sagði:
„Hvað vilt þú mjer? Jeg þekki þig alls ekki.“
Þá grjet hún biturlega og sagði:
„Þú þekkir mig ekki? Hef jeg þá ekki yfirgefið gamla
föður minn fyrir þig? Hef jeg ekki fyrir þig setið hjer í sjö
ár, sjö daga, sjö tíma og sjö mínútur? Og hef jeg ekki allan
þennan tíma afneitað mat og drykk og þagað sem steinp?“
En hann yppti öxlum og sagði:
„Og allt þetta hefur þú viljað þola fyri» einn jarðneskan
mann? Foj, hvað þetta er lítilmannlegt.11
Og með það sneri hann bakinu í hana og gekk burt.
Þá kastaði kóngsdóttirin sjer niður og grjet sárt, en dís-
irnar komu, hugguðu hana og sögðu:
„Vertu hughraust, kóngsdóttir. Þú skalt verða ennþá feg-
urri en þú varst nokkurntíma áður, og svo skaltu fá að
hefna þín á óþokkanum.“
Þær leiddu hana inn í höllina og böðuðu hana á hverjum
degi upp úr rósavatni, þangað til hún varð svo björt og
fögur, að enginn þekkti hana framar.
Svo ferðaðist Myra til landsins, þar sem konungssonurinn
bjó nú hjá drottningunni móður sinni. Allar dísirnar fóru
með henni og höfðu meðferðis alla sína dýrgripi og byggðu
henni á einni nóttu hina glæsilegustu höll við hliðina á kon-
ungshöllinni.
Morguninn eftir, þegar konungssonurinn vaknaði, varð
honum litið út um gluggann og starði höggdofa af undrun
á þessa nýju höll, sem var langtum ríkulegri og stærri en
hans eigin höll. Og á meðan hann virti höllina fyrir sjer,
kom Myra út í gluggann, búin skrautlegum klæðum og svo
fögur, að konungssonurinn gat ekki haft af henni augun.
Hann þekkti hana ekki, en hneigði sig djúpt og virðulega
og ætlaði að ávarpa hana.
En þá skellti Myra glugganum aftur og sneri baki í hann.
„Hver getur þessi kona verið?“ hugsaði hann, „sem virðist
vera svo langtum tignari og göfugri en jeg?“
Og hann kallaði á móður sína til þess að leita upplýsinga
hjá henni. En hún vissi ekkert, og enginn, sem hún ljet kalla
íyrir sig vissi heldur nokkurn skapaðan hlut.

nmjohjqumJkcJfyi/irvj..
— AfsakiS, en þjer getiS víst
ekki lánað mjer strokleður?
Vildi hafa vaðið fyrir neSan sig.
Maður rlbkkur kom inn í matvöru-
verslun og sagði:
— Jeg vil kaupa öll fúleggin, sem
]>jer eigið?
— Hvað aetlið þjer að gera við
þau?, spurði afgreiðslumaðurinn, ætl-
ið þjer kannske að fara að sjá nýja
leikarann troðn npp í kvöld?
V—‘ Uss, sagði maðurinn og leit í
kringum sig, jeg er nýi leikarinn.
"*■ ★
Hann var líkur Twain.
Margir menn, sem álitu sig líka
Mftrk Twain i útliti, sendu honum
mjtnd.af sjer og hrjef í von um að
hítfm skrifaði sjer aftur. 1 einu sliku
brlefi var mynd af manni, sem var
áþérándi likur Twain, svo likur, að
Twain sendi honum eftirfarandi
brjef:
„Kæri herra. Jeg þakka yður kær- á ensku.
jlega fyrir brjefið og myndina. A8
mínum dómi eruð.þjer líkari mjer en
nokkur annar tvifari minn. Já, og í
raun og veru held jeg að ef þjer
stæðuð fyrir framan mig gæti jeg
rakað mig eftir yður í stað þess aö
nota spegil.“
Hann gaf sjer tíma til þess.
— Hvernig hafið þjer farið að því
að verða svona gamall?, spurði einn
aðdáandi Alexanders Dumas.
Jeg hefi eytt öllum mínum tíma
það.
Þeir höfðu gleymt því.
Tveir verkamenn gengu hver á
eftjr öðrum með nokkru millibili og
kölluðust á. Verkstjórirm kom til
þeirra og spurði:
— Hvað eruð þið að gera?
— Við erum að fara með þennan
planka yfir að brúnni, svöruðu þeir.
— Hvaða planka?, spurði verk-
stjórinn.
— Nei, heyrðu Sam, hrópaði ann-
ar þeirra upp, við höfum gleymt
plankanum, jeg skildi líka ekkert í,
hvað hann var ljettur.
★
Sá var munurinn.
Franskur sjóliði spurði breskan sjó-
liða, hvemig á því stæði að breski
flotinn væri alltaf svona sigursæll.
— Þvi er mjög auðsvarað, svaraði
Bretinn, við biðjum alltaf til Guðs
áður en við leggjum til orustu.
— Það gerum við nú lika, sagði
Frakkinn.
Já, sagði Bretinn, en við biðjum