Morgunblaðið - 04.11.1949, Page 10

10
MORGÍJiyBLAÐin
Föstudagur 4. nóvemDer 1949
Framhaldssagan 131
nmttnnriniiin
Araanova
Eítir Ayn fíand
1
niMillRIKMIIIIIIIIIIIIIIIIIfllKia
,.Jæja, hann hitti mig víst.
Þannig er það þá að vera skot-
inn. Það er hreint ekkert mjög
, slænrt“.
Hún reis hægt upp á hnjen,
dró af sjer annan vettlinginn
og stakk hendinni inn undir
loðkápuna tíl að þreyfa á seðla
rúllunni tið vinstra brjóstið.
Hún vonaði að kúlan hefði
ekki farið gegn um seðlana.
Hún hafði það heldur ekki.
Litla gatið í loðkápunni var
rjett fyrir neðan þá og fingur
hennar snertu eitthvað heitt og
hlautt.
Eginlega var þetta ekkert
mjög sárt. Varla meira en hita
tilfinning. Hana verkjaði miklu-
meira í fæturna. Hún reyndi
að standa Hún -riðaði dálítið,
efí stóð'' þó. Þáð var dökkur
biettur á kápunni og hárin
límdust saman yfir honum. —
Það blæddi ekki mikið.
Ilún fann að dvopar runnu
niður hörund hennar. Hún gat
géngið. Þegar hún hjelt hend-
iúhi yfir sárinu, blæddi víst
ekki- Nú átti hún ekki langt
efíir að landajnærunum, og
þegar hún var kornin yfir, gat
hún látið binda um sárið. —
Þetta var ekkert mjög sárt og
hún mundi sjálfsagt komast á-
fram. Hún varð að halda á-
fram.
Hún reikaði af stað og undr-
aðist hve fætur hennar voru
máttlausir. Hún hvíslaði að
sjálfri sjer með vörum, sem
voru að verða bláar:
- „Auðvitað ertu særð og
þess vegna ertu dálítið mátt-
laus. Það er hreint ekkert und-
arlegt og þú mátt ekki láta
þa# á þig fá“.
Riðandi og lotin í herðum
með hendina við sárið, valt
hún frekar en gekk yfir snjó-
inn, eins og hún væri drukkin.
Hún sá lítla, rauða dropa við
bryddinguna á kniplingskjóln-
m. Svo runnu dioparnir nið-
ur .... hættu að rernia. Hún
brosti.
Hún fann engan sársauka.
Eina meðvitund hennar var í
fútunum, sem urðu æ máttlaus
ari. Hún varð að halda áfram.
Hún varð að komast yfir landa
mærin. Hún hvíslaði að sjálfri
sjer eins og hennar eigin rödd
væri lífgefandi drykkur.
,,Þú ert góður hermaður,
Kira Argunová, þú ert góður
hermaður, og nú er tíminn til
að sýna það .... nú .... bara
dálítíl áfeynsla .... síðasta
átakið .... Þetta er ekkert
slæmt ennþá .... er það? Þú
getur vel gengið .... gengið
,... bara ganga .... þú verð-
Ur að komast yfir .... kom-
ast yfir .... kpipast yfir ....
komast yfir .... “.
Hún kreisti fingurna um
seðlarúlluna- Hún mátti ekki
týna henni. Hugsanir hennar
voru ekki skýrar lengur, en
hún varð að minnsta kosti að
muna eftir henni.
Höfðu hennar hnje fram- —
Hún lokaði augur.um svo að
hún sá aðeins í gegn um litla
rifu niður á fætur sínar. Hún
varð að gæta þess að þeir
næmu ekki staðar.
Allt í einu opnaði hún augun
og uppgötvaði að hún lá í snjón
um. Hún lyfti hægt upp höfð-
inu og undraðist það, að hún
mundi ekkert eftir því að hún
hafði dottið. Það gat verið að
hún hefði fallið snöggvast í
öngvit. Og hún hugsaði um það
hvernig það mundi annars
vera að falla í öngvit, því að
hún mundi það ekki.
Hún var lengi að standa á
fætur. Hún sá rauðan blett í
snjónum, þar sem hún hafði
dottið. Hún hlaut að hafa leg-
ið þama dálitla stund. Hún
reikaði áfram, nam staðar, þeg
ar hugsun tók smám saman á
sig form í heila hennar. Hún
snjeri við og sparkaði með fæt-
inum snjó yfir rauða blettinn.
Hún gekk áfram. Henni var
orðið svo heitt, að henni fannst
undarlegt að snjórinn skyldi
ekki bráðna í þessum hita ....
það var svo heitt að hún gat
varla andað. Og hvað ætti hún
til bragðs að taka, ef snjórinn
bráðnaði? Þá varð hún víst að
synda, en það var bara betra.
Hún kunni vel að synda og það
mundi vera miklu auðveldara
i en að ganga. Þá mundi hún
geta hvílt fæturna.
t Hún gekk áfram reikulum
1 skrefum. Hún vissi ekki lengur
hvort hún gekk í rjetta átt.
Hún var búin að gleyma því,
| að hún þurfti að hugsa um átt-
irnar. Hún mundi bara að hún
varð að ganga.
. Hún hafði alls ekkert tekið
eftir því að hinum megin við
hæðina var brött brekka nið-
ur, svo að hún datt o gvalt
niður hana og baðaði út hönd-
I um og fótum.
Fyrst ga thún aðeins hreyft
annan handlegginn og þurkað
snjóinn framan úr sjer. Hún lá
eins og hrúga í hvíta skurðin-
um og henni fannst hún mundi
þurfa marga klukkutíma og
jafnvel mörg ár til þess að
standa upp aftur. Hún varð að
j stinga höndunum undir sig,
þrýsta lofunum niður í snjóinn
og olnbogunum að sjer, rjetta
úr fótunum og rísa upp á hnjen.
Handleggirnir titruðu, þegar
hún lyfti sjer ögn ofar. Svo
sleppti hún öðrum handleggn-
um og síðan hinum. Loksins
stóð hún upprjett. Henni var
orðið erfitt um andardrátt.
I Hún gekk nokkur skref, en
S hún gat ekki gengið upp brekk
■ una hinum megin, svo að hún
varð að skríða á höndum og
fótum. Við og við rak hún and-
litið niður í snjóinn til þess að
kæla brennheitar kinnarnar.
Hún reis aftur upp, þegar
hún var komin upp á brúnina.
Hún var búin að týna vettling-
unum. Hún fann einhverja und
’ arlega tilfinn.ingu í munnvik-
unum, svo að hún þurkaði sjer
um munninn með fingrunum
og leit á há. Það var ljósrauð
froða á þeim.
Henni var orðið allt of heitt,
svo að hún reif ullarklútinn af
höfði sjer og fleygði honum
aftur fyrir sig niður brekkuna.
Það var dásamlega svalandi að
láta goluna leika um ennið.
Hún gekk áfram og hjelt höfð-
inu hátt.
Henni var orðið allt of heitt
og það var enn erfiðara að
anda. Hún reif af sjer loðkáp-
una, fleygði henni í snjóinn og
hjelt áfram án þess að líta við.
| Skýin á himninum voru að
þyrlast í burtu í bláum, gráum
,og dökkgrænum bólstrum.
| Hún hrasaði, rjetti sig upp
aftur,, strauk hárið frá augun-
um og reikaði áfram .... lítil
og grönn mannvera í kniplings
kjól, reikaði yfir snjóbreiðuna.
Kjóllinn var alveg eins hvítur
og snjórinn í kring um hana.
Beltið hafði losnað um mittið
og flæktist fyrir fótum hennar.
Hún gekk í blindni, vindurinn
ljek um húr hennar og hand-
leggirnir hengu máttlausir nið
ur með hliðunum. Það var eins
og þeir blöktu líka fyrir vind-
inum. Hún reyndi að rjetta úr
sjer. Undan vinstra brjósti
hennar rann hægt niður lítill
blóðstraumur og breiddist í
dökka bletti yfir fíngerð knipl
ingsblómin í kjólnum.
Þurrar varir hennar límdust
saman af blóðfroðunni. Allt í
einu opnuðust varir hennar og
hún kallaði lágt eitt einasta
orð, sem var eins og bæn um
hjálp til þeirra, sem voru
handan við landamærin. Það
var viðkvæmnislegt, en það
vottaði fyrir gáska í röddinni:
„Leo ....“.
j Hún endurtók nafnið hærra
og hærra, en það var ekki sorg
í rödd hennar. Það var eins og
hljómurinn af þessu eina orði
gæfi henni nýjan þrótt.
„Leo .... Leo .... Leo!“.
Hún ákallaði hann .... þann
j Leo, sem hefði getað orðið, sem
mundi hafa orðið, ef hann
hefði lifað hinum megin við
landamærin. Hún var á leið-
inni þangað. Þar mundi hann
bíða hennar og hún varð að
halda áfram. Hún varð að
ganga. Handan við landamær-
in beið hennar tilvera, sem hún
hafði verið trú hverja einustu
stund ævi sinnar, sá sigurfáni,
sem hún hafði alltaf haldið
hátt á lofti, tilvera, sem hún
gat ekki og vildi ekki svíkja
núna, meðan hún enn var á
lífi, tilvera, sem hún mundi
geta öðlast, ef hún gengi að-
eins dálítið lengra .... og svo
aftur örlítið lengra.
Þá heyrði hún allt í einu
leikið lag, lítið lag, sem hljóm-
aði ekki nógu hátt til þess að
það gæti stafað af mannavöld-
um, lag, sem var eins og síð-
asta hergöngulagið. Það var
ekki útfararsálmur og ekki lof
söngur eða bæn. Það var lag
úr gömlum söngleik .... „Lag
ið um brotnu glösin“.
Hárfínir tónar titruðu og
runnu fram í hröðum bylgjum,
eins og slegið væri á kristal.
Fínir tónar dönsuðu og brustu
og hlógu, hlógu í skærri, mann
legri gleði.
Hún vissi eki hvort hún söng
sjálf. Hún vissi bara að hún
heyrði lagið.
En lagið hafði falið í sjer
loforð, loforð, sem hafði verið
gefið henni á morgni lífsins.
og það, sem henni hafði verið
lofað þá, var ekki hægt að
taka frá henni núna- — Hún
varð að halda áfram.
Og hún hjeit (áfram ....
lítil, grannvaxin stúlka í síðum
gamaldags kyrtli með rauðum
blettum á hvítu kniplingunum.
Við dagrenning datt hún
Frh. á næsta dálki.
Litla stúlkan með langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
6.
III. kafli.
Það hafði lengi verið talað um, að Anna Soffía þyrfti'
að fara að ganga í skóla. Og hún var orðin mjög eftirvænt-
ingarfull og beið þess með óþreyju, að sá dagur rynni upp
fyrsti skóladagurinn.
Og svo var það einn morgun, að hár hennar var kembr
sljett og tekið aftur í mjög fínar fljettur. Hún var færð í
nýja, bleikköflótta svuntu, svo tók hún spjaldið sitt undii
annan arminn en nestispakkann undir hinn. Hún kyssti
mömmu sína að skilnaði. Pabbi hennar lyfti henni upo é
hestbak fyrir aftan sig og svo riðu þau til skólahússins
Hann skildi hana eftir fyrir framan dyrnar.
Hún var hreint ekkert hrædd. Því að hún mundi, að ein ■
hverntíma hafði Elísabet frænka sagt í mannasiðaprjedikur.
, Þú sk; jafnan muna eftir því, Elísabet mín litla, að þac
er ókurteisi að vera of hljedræg engu síður en það er ókurl-
eisi að vera of framgjörn. Þess vegna áttu alltaf að svarr
þegar yrt er á þig.“
Auk þess var hún þarna hún Anna Sveins, stúlka, sen
hún þekkti, eldri en hún og góð. Hún gekk þegar til mót;
við hana, tók í hendina á henni og fylgdist með henni.
Anna Soffía var talsvert hreykin yfir því að fá sitt sæi.
í sjálfri kennslustofunni, með öllum hinum börnunum, bæt
þeim sem voru að byrja skólagönguna og hinum, sem vor i
eldri í hettunni. Aftast í skólastofunni voru strákar, se
voru næstum eins stórir og pabbi hennar, því að í gan. t
daga var það algengt í sveitaskólum, að allir bæði ungir c 4
stálpaðri krakkarnir sætu í sömu stofunni,
Anna Soffía hugsaði, að þessir stóru strákar og stó a
stelpurnar hlytu að vera afskaplega menntuð, því að þ. u
hefðu verið svo lengi í skóla og lesið svo margar bækur. 1 n
liún sagði við sjálfa sig, að það skyldi ekki líða á lön u
þangað til hún næði þeim bæði að menntuninni og stæi -
inni.
Svona nú, þarna kom nýr kennari. Hann stóð við púlr 6
og las kafla úr ritningunni og það faðirvorið. Að því lokr 1
sagði hann: Jæja, þá er best að skrifa nafnaskrána. Hai 1
tók upp gylltan penna og bjó sig undir að skrifa niður nöi i
nemendanna. — Hver nemandi, sagði kennarinn, verður a 5
standa upp, þegar að honum kemur og segja fullt nafn sii .
Framhald af fyrri dálki.
niður efst á bakkabrún. Hún
lá grafkyrr, því að hún vissi
að hún mundi ekki geta staðið
upp aftur. Framundan henni
teygði sig endalaus snjóbreið-
an- Sólin var ekki komin upp
fyrir sjóndeildarhringinn, en
rauður bjarmi fluttist ofar á
himininn og geislarnir ljeku
um blámann yfir snjónum, svo
að snjórinn varð eins og kyrrt
stöðuvatn í sumarsól. Og þegar
bjarminn fluttist ofar, kom líf
í snjóinn, hann titraði, eins og
hann væri að anda og glitraði
í Ijóshafinu. Langir skuggar
teygðu sig yfir sljettuna í
fjarska, skuggar, sem þó líkt-
ust Ijósinu, en voru aðeins
dekkri að lit.
Lítið, einmanalegt trje stóð
úti á sljettunni. Það var blað-
laust og það lá enginn snjór
á greinunum. Það teygði grein-
ar sínar upp í sólaruppkomuna,
þar sem svo margt gat verið
mögulegt.
Hún lá á bakkabrúninni og
horfði niður á himininn. Önnur
hönd hennar hjekk fram af
brúninni og litlir, rauðir drop-
ar runnu niður í snjóinn.
Hún brosti. Hún vissi að hún
átti að deyja, en henni stóð á
sama, því að hún hafði upp-
lifað það, sem aldrei mundi
vera hægt að segja frá með
orðum, og nú skildi hún það.
Hún hafði beðið eftir því og nú
hafði hún upplifað það. Lífið
hafði verið til .... þó ekkl
væri nema vegna þess, að nú
vissi hún, hvað það hefði getaö
rúmað, og nú var það fyrir
henni lofsöngur án orða, sem
endurómaði dýpra innra meo
Jienni heldur en litla gatið, þa:.’
sem blóðdroparnir runnu úí.
Eitt augnablik eða heil eilífö
.... hvaða máli skipti hvor’.
heldur var. Lífið, hið ódauð •
lega var til og það var hæg,-
að lifa því.
Hún brosti. Það var síðastt
bros hennar til alls þess, sem
lífið hefði getað orðið
ENDIR
? MINNIN G ARPLÖTUR 1
I- leiði.
Sbiltagerðin,
Skólavöiðustíg 8.
MIIIMIIIIIMI*. MilJUMUiNIIIMMUJ •M’VMIHiaBB