Morgunblaðið - 09.11.1949, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 9. nóv. 1949
Framhaldssagan 4
iimiiifiiiiMiiiiiiiiiHiiMimiimiiiiMmimmimimitiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimmiiiiiiimiimiii-
T OG SAKLEYSI
Eftir Charlotte Armstrong
»(IIIIIIIIMIIIIIIIMIIIIII«
Það lifnaði ,aftur yfir Franc-
is. „Ef við gætum sýnt fram á
það að vitnið hafi logið?“
„Ef við gætum það, Fran. —
Heldurðu að emkaleynilögreglu
maður.. ..“
Það brá fyrir brosi á vörum
Francis. „Jeg held að jeg taki
þetta að mjer sjálfur".
Jane greip andann á lofti og
tók um hond hans en hann
sneri því við og klappaði á hönd
hennar. „Við verðum að ganga
út frá því að hann hafi gert
það“, sagði haíin eftir augna-
bliks þögn. „Vegna þess að ef
það er rjett að hann sje sekur
þá er rjett að hann sje sekur
þá er hann Stórhættulegur
maður!“.
.„Hann er hættulegur“, sagði
Jane.
Þjónninn kom. með það sem
þáu höfðu beðið um. Francis
beit í brauðið. Þau voru bæði
alt í einu orðin svöng.
„Gæti jeg komið mjer í
kynni við þessar stúlkur?“
sagði hann.
„Mathilda drukkhaði“, sagði
Jáne með fullan munninn.
„Hvað? Hvernig þá?“
Jane vissi hvað honum hafði
dotjið í hug. „Nei, nei, Grandy
getúr ekkí hafa átt neinn þátt
í því. Hún lagði af stað til
Bérmuda-eyjanná ög skipið
fwst, fyrir rúmum fimm vik-
um. Það hefir ekkert til þess
spurst síðan“.
,,Var það sú ríka?“
„Já“.
„Var hún farin, áður en
þefta skeði með Eosaleen?“
„Já“.
„Hver fær peningana henn-
ar?“
„Grandison".
„Nú, hversvegna?“
„Það stendur í erfðaskrá
hennar. Auðvitað vona þau öll
að Mathilda sje enn á lífi. Þau
geta að minsta kosti ekki hreyft
neitt við peningunum ennþá“.
„En hann hefir þá með hönd-
um á meðan?“
„Auðvitað“.
Francis hug-saði. sig um dá-
litla stund. „Hvernig get jeg
náð í Altheu?“
„Hvað áttu við?“
„Til þess að tala við hana.
Kynnast henni. Nógu vel til
þess að geta spurt hana nokk-
urra spurninga sem jeg hefi
áhuga á að fá svarað“.
„Það er ekki hægt“, sagði
Jane. „Jeg sje enga leið til
þess“.
Hann leit á hana.
„Sjáðu til Fran. í fyrsta lagi
er hún nýgift og í öðru lagi
umgangast þau ekki nema mjög
takmarkaðan hóo. Það kemst
engin utanaðkomandí þar inn“.
„Eigum við að veðja?“
„Nei. Vegna þess að jeg veit
að jeg hefi á rjetíu að standa.
Það eru ákaflega fáir, sem
Grandy vill umgangast. Ekki
neina venjulega menn eins og
þig, Fran. Kannske ef þeir eru
frægir. Eða þá miög undirgefn-
ir. En ekki þig. Og þú sjerð bað
að þú gætir alclrei kvnnst Alt-
heu nema í gegnum hann“.
„Einmitt“, sagði Francis. —
„Gæti jeg ekki kcmist að sem
þjónn? Jeg hefi aldrei reynt
neitt slíkt, cn-jeg efast ekki um
MMMMIIIIIIIIMIIMI11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
IIIHIIHMIHIIIIIIIHIIIHHIIIIIIIIMIIillllllllHIIIHtlllllllHMHHIIIIn
það að jeg gæti orðið fullgild-
ur þjónn“.
„Hann hefir ekkert þjónustu
fólk“.
„Ekkert þjónustufólk?“
„Nei. Hann er á móti þjón-
ustufólki. Hann segir að það
skerði frjálsræði hans“.
„En hefir hann þá ekki bíl-
stjóra?“
„Nei. Hann ekur sjálfur í
gömlum bílskrjóð með gamlan
hatt á höfðinu".
„Jeg gæti komið og litið á
r af magnsm ælirinn“.
„Hvað mundurðu græða á
því?“
„Ekkert“. Hann sló fingrun-
um við borðplötuna.
,,Fran.“, sagði hún. „Gleymdu
því ekki, að jeg er í húsinu".
„Vertu róleg, Jane frænka“.
Hann brosti. Hann gat ekki ann
að, þegar honum datt í hug hinn
undarlegi skyldleiki á milli
þeirra. því að hún var yngsta
systir föður hans. ,.Þú ferð ekki
að blanda þjer neitt inn í þetta
Reyndar væri kanske best að
þú færir ekkert aftur“.
„Hafðu engar áhyggjur af
mjer. Honum finst jeg ósköp
lagleg ung stúlka en eftir því
innantóm“.
„En hvernig á jeg að komast
inn á þetta fólk“, sagði Franc-
is. „Gæti jeg ekki látist vera
einhver frægur maður?“
„Jeg efast um að þú gætir
gabbað hann. Hann er útsmog-
inn gamall.... “
„Sleppum því. En gætir þú
þá ekki lokkað Altheu til að
hitta mig einhversstaðar?“
„Althea sjer ekki sólina fyr-
ir Grandy“.
„En hvernig er þessi Oliver?"
Jane fitjaði upp á nefið. —
..Hann er svo sem ágætur.
Hann er frekar skemtilegur og
sæti iafnvel haft vit á höttum
kvenfólksins".
„Drottinn minn".
„Auðvitað álítur hann
Grafldy hálfgerðan guð, eins og
stúlkurnar báðar“.
„Kanske er Grandy líka á
sama máli“, sagði Francis og
brosti.
Þau drukku kaffið. „Hvernig
væri að jeg byðist til að vinna
fyrir þennan lögfræðing hans,
og kæmist svoleiðis inn á skrif-
stofuna?" sagði hann.
„Jeg veit ekki, Fran. — Jeg
held að þú mundir ekki finna
neitt þar. Hann lætur ábyggi-
lega ekki liggja frammi nein
skjöl“.
„En hvernig heldurðu þá að
Rosaleen hafi getað komist á
snoðir um að ékki var alt með
feldu?“
Jane yppti öxlum.
„Jeg held að eina ráðið sje
að jeg reyni að kynnast Alt-
heu“.
,.En Fran., hvernig á jeg að
geta fengið hana til að hitta
big einhverrstaðar? Hvað get
ieg sagt? Komdu hjerna út
fyrir og þá rkal jeg kynna þig
fyrir manni, sem heldur að fjár
haldsmaður þinn sje þorpari,
og ef þú mundir nefna eitthvað
slíkt við hana, þá færi hún
beina leið til Grandy og segði
honum frá því“.
„Þú mátt þá ekki vera neitt
viðriðin við þetta“. sagði
Litia stúikan með langa nafnid
Eftir MABEL LEIGH HUNT
10.
okki væri nema svo sem tvö af þeim. Að gefa eitt, værí
svo sem þýðingarlaust og hefði lítið að segja.
Það versta var, að hún gat ekki gefið neitt af nöfnunurr,
frá sjer, því að þá myndu ömmur hennar og frænkur auð-
vitað óðar og uppvægar. Og þar að auki, hvernig var hægt
að gefa frá sjer svona á-manni-fastan hlut eins og nafn,
Það var næstum eins og að fara að gefa frá sjer hlut einí
og fljetturnar.
' IV. KAFLI
Anna Soffía átti brúðu, sem hjet ída.
Hún átti kött, sem hjet Jón dálaglegur.
Mikið hjelt hún upp á þau bæði. En stundum langað i
hana til að hrista ídu, vegna þess, að hún svaraði aldrei,
þó að Anna Soffía talaði við hana svo tímunum skipti,
og hún var alveg viss um, að brúðan heyrði hvert ein-
asta orð, sem hún sagði. Og samt svaraði hún aldrei.
Anna Soffía kvartaði yfir þessu við Magnús fræncu,
Harm klóraði sjer í hausnum með íhugunarsvip:
—• Það er nefnilega það, sagði hann. ída virðist ver i
Francis. „Samt verð jeg að
komast í kynni við hana“.
„Gættu þín á Altheu. Hún
hefir falleg og tindrandi augu“.
Francis var alvarlegur á
svipinn. ,Jleldurðu að nokkur
kvenmaður, hvort sem hún hef-
ir tindrandi augu eða ekki, geti
haft áhrif á mig?“
Jane saup úr kaffibollanum.
Francis horfði í gaupnir sjer.
Hún virti hann fyrir sjer. —
Henni líkaði ekki svipurinn sem
var kominn á hann. Hann var
líka of grannur. Þetta var ekki
sá Francis, sem henni þótti
vænt um, sem var svo örugg-
ur og ákveðin og sem öðrum
stúlkum hætti við að finnast
ískyggilega leyndardómsfullur.
Fyrir henni var hann ekki
leyndardómsfullur. Ekki einu
sinni núna. Hún vissi að það
sem amaði að honum núna var |
ratgb0rotL“ðúlSeGuðÞmáUiÞ<lfkíimjög Sóð stúlka- Hún er sko en§in kjaftakerling, það e
vita, hvað hann hafði orðið að bluturinn. Það er enginn vafi á því, að hún er fáorð hú: i
ída. — En þeim mun meira hugsar hún. Þú verður a >
skilja það, að ída er góð og guðhrædd stúlka og gefin fy. ■
ir að hugsa.
Eftir þetta hafði Anna Soffía meiri þolinmæði með L -i
og hristi hana aldrei oftar, því að hver gat vitað, hvað hv n
væri að hugsa. Ef til vill var hún að fara með bænirn ir
úr þjer eða hæfileikum þínum. ’ sínar og var þá rjett að vera að trufla hana? Nei, það \ ir
Þú ert altaf aðlaðandi og þú ómögulegt að segja, hvað barnið hugsaði djúpú.
getur ekki að því gert. En jeg i jón dálaglegur var herramaður, sem gerði það sem hc i-
held að núna sje varla rietta : um sýncpst. Þegar hann vildi láta gefa sjer matarbita, e a
augniblikið til að koma sjer i, , • •, . ,, , J ’
mjúkinn hjá Altheu“ vildi lata strjuka sjer, þa nuddaði hann mjukum felov -
„Sleppum því þá“, sagði um við öklana á Önnu Soffíu og hann malaði eins upph; t
Francis gremjulega. Eftir augna
blik leit hann upp aftur og
sagði: „En gæti jeg ekki hafa
verið kunningi Mathildu?“
Jane hrökk við. „Það er sagt
.... jeg meina — henni þótti
víst ekki vænt um neinn nema
Oliver".
„Þar skjátlast þeim“, sagði
Francis. „Hvað var Mathilda
gömul?“
„Tuttugu og tveggja".
„Það er ágætt. Jeg er að
hugsa um að verða jafnvel unn
usti Mathildu .... örvinglaður
yfir dauða hennar".
„En, Fran....“.
„Hvenær fór hún í þetta ör-
lagaríka ferðalag?" Eigirunafurinn kom heim í dögun
í janúar" ort'®‘'‘n °f? þreytandi tima á
„ ... , ' skrifstof ur.ni og ýmstun öðrum stöð-
„Fra New York. Jeg er nyr ^ Qg var heilsað með ^ og
unnusti . geðillri rodd konu sinnar innan úr
„En, Fran, hún var mjög nið svefnJberbetginu:
reyna i stríðlnu.
En Fran, bitur og gamall,
búinn að glata æsku og fjöri!
Hann er aðeins tuttugu og
fimm ára, hugsaði hún full van
þóknunar.
„Jeg ætla ekki að gera lítið
og hann gat með stýrið beint í loftið, ó, svo vinalegur.
Eða þegar hann vildi vera latur, þá lá hann mjúkur cg
máttlaus í keltu Önnu Soffíu og hafði ekkert á móti að 1; t
strjúka sjer.
*
inö^i^umkaít^
Gömul kona: „Iljema eru 10 aur-. drengnum sem á engan paböa, tus.
rr, vesalings maður. Segið þjer mjer, j bjöminn þinn?
bvernig stóð á því, að þjer komust
svona á }.eljarþrömina?“
1 Betlarinn: „Jú, sjáið þjer nú tU. Jeg
var alltaí nns og þjer. Gaf stórkost-
legar fjá-fúlgur til hinna fáteeku og
þurfandi"
urdregin þegar hún fór. — Þú
getur ekki látið sem....“.
Hann hlustaði ekki á hana,
en hjelt áfram. „Var hún lengi
hjema í borginni áður en hún
„Ert þeím þú, Róbert?“
„Já, vina min,“ svaraði maðurinn
„Við hverjum bjóstu?“
★
Læknir: „Það er ekki af því að
fór? Hvað ’var hún lengi, mig lanfti t0 að gera yður óþarfleea
kvíðafullan um heilsu yðar, en það
er að koma kýli aftan á hálsinn á
yður, og jeg ráðlegg yður að hafa
augun á því“.
Jane?“
„Þrjá daga“.
„Svo lengi?“ sagði Francis
ánægður. „Og hún var ein?“
„Hún var ein. Þú sjerð það,
að hún hlýtur að hafa blátt á-
Ef ullar konur væru alveg eins
(eins og sumir menn halda fram),
fram flúið úr húsinu. Þarna hversvegna myndi þá nokkur maður
voru nýgiftu hjónin að flytja ilfl* 1 fjölkvæmi?
inn. Althea hafði náð írá henni
unnustanum. Það hlýtur að
Eggert Claessen
Gústaf A. Sveinsson
hæstarjettarlögmenn,
Oddfellowhúsið. Sími 1171.
Allskonar lögfræðistörf.
■MIMH’IN"
BLS7 4fí 4VGLÝSA
I MORGVNBLAÐINV
Tvær góðar gamlar konur stiiðv-
uðu tötralegan götudreng og spurðu
hann hversvegna móðir hans bætti
ekki buxurnar hans með bót í sama
lit. DrengiU'inn góndi á þær og sagði:
„Þetta er engin bót, þetta er jeg“.
♦
Móðir nokkur sagði 'syni sínum
sögu um fátækan muniaðarlausan
dreng, sem átti hvorki peninga nje
leikföng. Þegar sögunni var lokið,
sagði hún:
j „Jaeja, Öli, myndi þig nú ekki
langa til að gefa vesalings litla
„Nei,“ svanaði Óli. „En gætum
við ekki gefið honum pabba i stac-
inn.“
★
Kurteisi er eins og vindsessa. Þu *
er ekkert í henni, en hún mýk;
dásamlega.
M.s. Hugrún
hleður til Patreksfjarðar, Tálkuafjarö
ar, Súgandafjarðar, Bolungavíkiir,
Isafjarðar og Súðavikm- í dag. Sím.i
5220.
Sigfús Guðfinnsson.
M.s. Herðubreið
austur um land til Fáskrúðsfjarðai
hinn 12. þ.m. Tekið á mótí flutningii
í dag og á morgun. Pantaðir farseðl-
ar óskast sóttir á föstudag.
RAGNAR JÖNSSON,
Lœsiarjettnrlögmc&ur,
| Laugavegi 8, sími 7752.
| Lögfræðistörf og eignaumsýsla. jj
IIIIIHHIIHHHHIIHHIHIIHIlmH.-IIIIHIIIHIIHlllllllUHW