Morgunblaðið - 04.12.1949, Blaðsíða 14

MORGVMlfL 4 t> t +
Sunnudagur 4. des. 1949.
\
M
í klandri með Simba
Eftir
Hanr. reyndi að vera eins sak-
lyesislegur og hann gat.
Jane leit upp, grátbólgnum
augunum. ,,Ö, herra Grandison,
;jeg vissi ekki að neinn hefði
sjeð það. Mjer þykir það leitt“.
,,Hvað þykir þjer leitt, barnið
mitt?“ Þau töluðu lágt svo að
fólkið 1 stofunni heyrði ekki
tivað þau sögðu.
„Hann hafði aðeins einn
klukkutíma". sagði Jane kjökr-
andi. ,,Það gat enginn að því
gert. Jeg sagði honum, að hann
hefði' ekki átt að koma, en þar
sem hann var kominn alla leið
þá gat jeg ekki sagt honum að
fara samstundis. Og jeg hjelt.
.... Jeg hjelt að enginn hefði
orðið var við það“.
„Var þetta þá ekki Francis
eða hvað?“ spurði Grandy.
„Ó, nei“, sagði Jane. Það
var .... maður sem jeg þekki.
Jeg skal aldrei gera þetta aftur.
Mjer þjTkir þetta mjög leitt“.
„Barnið mitt. Jeg var ekk-
ert að finna að við þig. Jeg var
bara forvitinn. Bjóddu honum
inn næst þegar hann kemur.
Við erum engar mannafælur‘“
Jane fór aftur að gráta eins
og slík góðsemi væri of mikil
fyrir liana.
„Um hvað eruð þið að tala?“
sagði Francis. „Voruð þið að
tala um mig?“
„Tyl hjelt að hún hefði ....
sjeð þig“, sagði Grandy hik-
andi.
„Tyl?“ sagði Francis undr-
andi. Það var slæmt. En stúlk-
an mundi þurfa að sætta sig
við það. Það leit út fyrir að
Jane hefði tekist að gabba
hann. En að minnsta kosti virt
ist það sem Tyl sá og heyrði,
vera farið að vera nokkuð óá-
byggilegt.
Jane stóð á fætur. Francis
tók undir handlegg hennar. —
„Væri ekki best fyrir þig að
fara upp og Þvo þjer“. sagði
hann vingjarnlega.
Þegar þau voru komin inn í
herberei hennar, sneri hann
sjer að henni og sagði: „Jæja,
hvernig gekk?“
„Jeg fiekk þetta“.
„Var tilgátan rjett?“
„Já“. Hún saeði honum alla
söeuna. ,.Jeg hlustáði sjálf á
plötuna. Jeg þóttist hafa veðj-
að við mann, og jeg fjekk
stúlku með mier til þess að
vera vitni. Maðurinn í mat-
reiðslutímanum sagði aðeins
einu sinni: Bakað við hægan
hita, og þá var klukkan 15
mínútur yfir hálf ellefu“.
„Fimmtán mínútur“, sagði
Francis sigri hrósandi.
„Já“, sagði Jane.
„Og Rosaleen var dáin þeg-
ar öryggið sprakk klukkan tutt
ugu ?nínútur yfir tíu“.
„Já“, sagði Jane.
„Þar er sönnunin komin“. —
Rödd hans var orðin bitur. •—
„Jane, hann er diöfullinn í
mannsmynd. Hvernig getum
við ráðið niðurlögum hans. —
Hann er svo tungulipur. Hann
getur gabbað hvern meðal-
mann. Hann lætur fólk hugsa
það sem hann vill að það hugsi.
Þetta eru allt eins og hvolpar
í kringum hann. Hann er búinn
að fremja tvö morð og sjáðu,
fölkið allt í kingum hann núna,
gfátandi af meðaumkun“.
Charlotte Armstrong
„Myrti hann . . Altheu líka?“
„Auðvitað“.
„Jeg gat ekki sagt Gahagen
þetta ein, en núna. . . .“.
„Ó, já, við förum með gögn-
in okkar beint til lögreglunnar.
En, bíddu við........ Hvaða
sannanir höfum við?“
„Útvarpið. Tímann . . .-. og
plötuna. Við höfum það allt.
Fran .... hvað gengur að
þjer?“
„Jeg get svarið, að Althea
sagði mjer að hún heyrði þetta
í útvarpinu og hvenær hún
heyrði það: En gerir þú þjer
þó ekki Ijóst .... Althea er
ekki lengur hjer?“
„Áttu við, að við getum ekki,
.... ó, Fran......getum við
ekki sannað það?“
„Ef jeg hefði annað vitni“.
„Getum við ekki sagt að jeg
hafi heyrt hana segja það líka?“
„Hvenær?“
„Hvenær sem er“.
„Þú varst inni hjá þeim“.
„Þú getur þá sagt að hún hafi
sagt þjer það fyrr“.
„Hvenær?“
„Ó, það veit jeg ekki“.
„Nei, Jane, það er óf hættu-
legt“.
„því þarf það að vera hættu-
legt. Við erum hvort eð er á kafi
í þessu“.
„Nei, það er of hættulegt. —
Það er of nálægt honum. Það
er hættulegt fyrir okkur að
standa hjer og tala saman. Það
er hættulegt að gjóta augunum
til hans. Það er allt hættulegt.
Jeg hljóp á mig í morgun. Ef
til vill verður hann búinn að
kála mjer áður en dagur renn-
ur upp“.
„Fran“.
„Því ekki? Hann hlýtur að
vera farið að gruna hversvegna
ieg er hjer. Hann hlýtur að vita
það núna. Jeg vona bara að
hann sje ekki farinn að gruna
þig líka. Hann var rjett búinn
að fá vitneskju um það að lög-
reglan hefði uppgötvað að ör-
yggið hefði sprungið .... og'
þar með fauk Althea. Fljótt og
vel afgreitt. Altheu var hjálp-
að í’gröfina. Það er enginn vafi
á því, en það er bara ekkert
sem eftir liggur því til sönnun-
ar“.
„En heldurðu .... ertu viss
um að hann hafi gert það??“
„Hann gerði það, en jeg get
ekki sannað það., Það eru eng-
ar sannanir fyrir hendi. Og ef
hann veit núna, hvers vegna
ieg er hjer. þá er jeg viss um
að hann hikar ekki við að
senda mig inn í eilífðina líka“.
„Það er öðruvísi með þig“,
sagði Jane. „Þú ert karlmaður“.
„Það er satt“, sagði Francis,
,,en samt sem áður. . . .“.
„Ó, Fran. . . .“.
„Manstu eftir manninum,
sem heimsótti Grandy og kom
og fór um eldhúsdyrnar?“
„Áttu við Press? Manninn,
sem kemur og tæmir öskutunn-
urnar?“
„Já“.
Víðfrægasta leikspilið sem út hefur komið á íslandi. |
Óvenju fjölbreytt og speunandi.
«
« •
Heildsölubirgðir I
^Oáijöm Oía^á
ááon
Heildverslun
AUGLf SING ER GULLS IGILDI
MÍMI9iIVÍiiiSÍiitS!l * m*j • *
Etfir GILBERT VEREN
I.ÖNGU áður en Simbi opnar munninn, þá veit maður að
hann er bannsettur asni og aulabárður. Og þegar hann hef-
ur opnað munninn, þá fer maður að hugsa um hvaða ó-
skapa vitleysa komi út úr honum í þetta sinn áður en
hann lokar honum næst. Og þegar hann hefur lokað munn-
inum, oftast eftir langa mæðu, þá er það búið og gert og
maður veltir því ekki meira fyrir sjer, en hugsar með
bryllingi til þess tíma, þegar hann fer að framkvæma það
sem hann talaði um.
Nú vona jeg, að þið skiljið hverslags strákur Simbi er.
Þegar skólinn ákvað að halda skemmtun, en ágóðinn af
skemmtuninni átti að renna til góðgerðarfjelaga, þá var
Simbi áður en við var litið kominn til skólameistarans og
búinn að lofa því að annast einhver skemmtiatriði. Hann
skrifaði niður sitt nafn og mitt. Og þá var of seint að snúa
til baka. Við vorum sokknir í femð upp yfir bæði eyru.
Það sem þið eigið að gera, sagði skólameistarainn og
beygði sig yfir grindverkið heima, — er aðeins að halda á-
huga fólksins vakandi örstuttan tíma, tvær mínútur eða
svo. Það þarf ekki að vera neitt stórfenglegt, ekki nein heil
leiksýning. — Ágætt til dæmis að syngja eitthvert fjörugt
lag, eða til dæmis að lesa upp kvæði, þar sem þið getið
báðir komið fram. Hólmfríður kennslukona fer fram á svið-
ið strax á eftir ykkur og syngur „Smáfuglar fríðir“, svo
að þið megið ekki vera með nein skrípalæti rjett á und-
an, þið skiljið það, þessi samkoma verður frekar alvarleg
tii þess að draga að fullorðið fólk í bænum.
— Kanntu nokkuð kvæði? spurði Simbi mig, þegar skóla-
meistarinn var farinn.
— Það er nú heldur lítið, svaraði jeg. Og það litla sem það
er, þá er það víst ekki viðeigandi á svona hátíðlegri skemmt-
un, það er kvæði eins og „Nú heim er jeg kominn og halla
undir flatt“ og „Snaps skaltu fá, segðu bara já“. Og svo
kann jeg heldur ekki nema fyrstu hendingarnar. Það geng-
ur víst ekki.

'YlflJuT nnr\jO*ijqAMTJzalll/rux

—ViII lierrann kaupa hníf meS
hundrað blööum?
★
Jimmy (horfir á sælgæti hverfa
inn í sjúkrastofuna): — Mamma.
má jeg fá rni.lingana þegai Villi er
búinn með þ i.
Jack (við móðursytur sína, sem er
að kveðja): — Þú þarft ekkerí að
flýta þjer, frænka, þegar þú komst.
flýtti pahbi klukkunni um heilan
tima.
*
Fjölskyldan var stór. þar sem börn
in voru mjög mörg. Pjesa, sem var
sex ára, var emn morgun leyfl að
koma inn til pabba síns, sem hafði
veikst um nóttina af inflúensu, og
Iá í rúminu, Pjesi var mjög stilltur,
næstum því i átíðlegur í sjúkravitj-
uninni. Þegar timi var kominn fyrír
hann að fara út, fór hann að rúm-
stokk pabba sins og sagði: —• Jeg hef
verið góður, er það ekki, pabbi?
— Jú, drengur minn, — svaraði
.faðir hans.
— Jæja, -— sagði Pjösi, — má jeg
þá ekki sjá barnið?
★
— Ilvað rrnkið takið þjer fyrir að
pressa einar buxur? spurði Saridy
i skoti.
1 — Fimm srónur, var svarið.
| —Jæja, pressið þjer þó aðra skálm
iíia fyrir tvær og fimmtiu og jeg læt
taka myndina af mjer á hlið í stað-
inn fyrir að framan.
★
Læknirinn fór í símann. Hann
hlustaði fáein augnablik og sneri sjer
síðan að konunni sinni, .... Fljótt,
fljótt, náðu í töskuna mína. Maður-
inn segir, að hann geti ekki lifað án
min.
— Augnablik, — sagði konan, sem
hafði tekið upp heynartólið. — Þettta
simtal er til dóttur okkar, Elsu.
★
Hann: — Ef jeg má segja það þá
ert þú eina stúlkan, sem jeg hef
elskað.
Hún: — Og ef jeg má segja það,
þá ert þú eini maður, sem hefir
fengið mig til að trúa þessari lygi.
Gæfa fylgir
trúlof nnar
hringunum
frá
SIGURÞÓR
Hafnarstræti 4
Reykjavík.
Margar gertíir
Sendir gegn póstkröfu hvert á land
sem er.
— SendiS nákvtemt mál —
RAFT£KJASTOÐIN h/f
TJARNARGQTU 39. SÍMI S-I5-I8
VIÐGFROIR OG UPPSETN1NG A ÖLLUM
TEGUNOUM RAFMAGNSHE1MILISTÆK JA
FLJOTT OG VEL AF HENDI LEYST.
£f BM.AK
(ITTNVCtl A «>INGIÐ,
.-‘i'iV tc
VEflOUN 0LES5U® FHUIN R£l€.
« ATTA flMMTAN ÍA7 J*N NRINGIÐ (
AhyGGJURNAR NVERfA UM LEIO. ^ V
o<;