Morgunblaðið - 24.12.1949, Qupperneq 8

8
MORGZJNBLAÐIÐ
Laugardagur 24. des. 1949.
Víkverji talar við:
FÓLK A VMSIM ALDRI UEVI
Minnisstæðustu jólin — Hvernig þeim
verður varið nú og stærsta jólaóskin
VIÐ SEGJUM að jólin sjeu
hátíð barnanna og högum okk-
ur svo flest eftir þeirri kenn-
ingu, að við verðum börn sjálf
á jólunum, hvað sem líður aldri
okkar. Vitanlega er viðhorfið
til hátíðarinnar miklu misjafnt
eftir aldri, reynslu og þroska^
hvers og eins. Hugmyndirnar
um jólin og jólaóskirnar hins-
vegar nærri eins margvíslegar
og mennirnir eru margir.
I' ..; .. ...........:
-J*
Jón Pálmason.
Mjer datt því í hug, að gam-
an væri að rabba við fólk á
ýmsum aldri um viðhorfið til
jólanna og árangurinn af þeim
samtölum fer hjer á eftir.
Sömu spurningarnar voru lagð-
ar fyrir alla, unga og gamla.
Hver eru minnisstæðust jólin,
sem þú manst eftir? Hvern-
ig ætlar þú að verja þeim
jólum, sem í hönd fara? Og
hvers myndir þú óska, ef þú
• ættir eina jólaósk?
Hjer taka til máls um þessi
atriði kunnur stjórnmálamaður
og bóndi, ungur sjómaður, hús-
freyja, skólapiltur og tvö börn
innan við fermingu.
JÓN PÁLMASON, ráðherra:
Öll þjóðin þarf meiri
jólafrið
HINN LANDSKUNNI bóndi
og stjórnmálamaður, Jón
Pálmason á Akri, sem gengt hef
ir annarri mestu virðingarstöðu
hjer á landi undanfarin ár, sem
forseti Sameinaðs alþingis og
nýlega hefir tekið við embætti
atvinnu- og landbúnaðarráð-
herra, sagði er jeg lagði fyrir
hann jólaspurningarnar þrjár:
r „MJer eru minnisstæðust jól-
In heima, á bemsku- og æsku-
ánim. Þ6 eigi ein öðrum frem-
Mr, þvl einstaka ævintýramynd
ir eru ekki frá neinum einum.
En gleðin og friðurinn heima
hjá pabba og mömmu, systkin-
um og öðru hemilisfólki, ein-
mitt á jólunum, er vafið slík-
um geislum og birtu, að ekkert
annað fegurra er til viðjafn-
aðar. Þar var hin hreina ró-
lega og einlæga guðsdýrkun í
áinni bestu mynd.
Skraut og kostnaður nútím-
^ns þekktist ekki á jólahátíð
þkkar sveitamanna, um og upp
þr síðustu aldamótum. — Og
víða er svo í sveitum enn, að
fólkið telur litlu varða, að
leggja í mikinn kostnað vegna
jólanna. Hitt skiftir í rauninni
öllu, að tilefni jólahátíðarinn-
ar skapi þann innri frið, sem
æskuminningar eldri manna,
mín og annarra, eru bjartastar
um.
Fátækleg og friðsæl jól
sveitaheimilanna svara ekki
síður sínum tilgangi en miklar
gjafir og gleðimót.
Býst ekki við löngu
jólafríi.
— Hvernig jeg ætla að verja
jólunum er fljótsvarað. Jeg
býst ekki við neinu jólafríi, en
hugsa mjer, ef flugveður leyf-
ir, að fara heim á aðfangadag
og koma aftur á þriðja jóladag
hingað til Reykjavíkur. Mundu
þá þessir dagar gefa færi á, að
vera heima hjá konu og börn-
um og sennilega að ná fund-
um einhverra vina og nágranna,
heima í mínu fagra og kæra
hjeraði.
Gæfa og friður til handa
þjóðinni er jólaóskin.
Stærsta jólaóskin? — Mín
stærsta jólaósk er gæfa og frið-
ur til handa okkar þjóð.
Hún er sú, að þingmenn og
þjóðarleiðtogar sýni þann mann
dóm og drengskap, að taka nú
með sameinuðu hugrekki á
þeim vanda, sem nú ber að
höndum. Að þjóðinni verði að
þeirri von, að friður og sam-
tök taki nú* við eftir þann
storm og hríðarbylji, sem um
landið geysuðu um síðustu vet-
urnætur. — Við vitum, að sá
draumur er búinn, að stjettir
og einstaklingar geti með á-
rangri gert altaf síhækandi
kröfur um meiri laun, minni
vinnu og fjölbreyttari eyðslu.
Alvara lífsins tekur við í ann
arri mynd. Þessvegna þarf öll
þjóðin meiri jólafrið.
Ef hann fæst og stendur leng
ur en um stundarsakir, þá mun
allt vel fara.
Að svo fari er mín stærsta
jólaósk".
JÓHANN MAGNÚSSON,
stýrimaður:
Að rætist úr erfiðleik-
um til lands og sjávar
JÓHANN MAGNÚSSON stýri-
maður á togaranum „Akurey“
er þrítugur. Hann hefir stund-
að sjó frá því hann var 16 ára
gamall og síðan hefir hann ver-
ið mörg jólin á hafinu. — ,,En
þó höfum við verið heppnir og
oft fengið jól í höfn og á skóla-
árunum voru jólin haldin i
landi“.
Jóhann er ekki málugur, frek
ar en íslenskir sjómenn yfir-
leitt og það er ekki laust við,
að mjer finnist hann taka það,
sem hálfgerða tilgerð, að jeg
skuli vera að spyrja hann um
jólin. En hann ljet þó undan
og svaraði;
í bílstjóraverkfallinu.
— Minnistæðustu jólin mín
eru sennilega þegar við kom-
um á aðfangadagsmorgun á
honum ,,Andra“ gamla til Hafn
arfjarðar. Flestir karlarnir áttu
heima í Reykjavík, en skipið
var gert út frá Hafnarfirði. Þeir
vildu komast til bæjarins, þótt
jólaviðdvölin yrði stutt í landi
í þetta sinn, þar sem við áttum
að fara áleiðis til Englands eft-
ir hádegi sama dag. En þá var
bílstjóraverkfall og ekki hægt
að fá neinn bíl til að flytja
okkur. Við tókum því það ráð,
að fá lánaða hjólhesta og sum-
ir fengu meira að segja hesta
til Reykjavíkurferðar. Nokkrir
Jóhann Magnússon.
munu jafnvel hafa farið gang-
andi til að fá tækifæri til að
heilsa upp á f jölskylduna þenna
aðfangadagsmorgun.
Við hjóluðum svo að riðum
til Reykjavíkur og vorum
komnir aftur suður eftir á sömu
farskjótum skömmu eftir há-
degið. Ljetum svo úr höfn.
Fyrst fengum við ágætt veður,
fram yfir kvöldmatinn á að-
fangadagskvöld, en þá versn-
aði heldur í sjó og gerði rudda-
veður alla leið til Englands.
Það var ekkert hægt að gera
nema sofa og ganga vaktir í
þessum jólatúr.
Heima er best.
— Gerg á þessum jólum? —
Maður hugsar nú ekki neitt út
í það. Er .ánægður með að geta
verið heima um hátíðina hjá
sínu fólki. Það er nóg að vera
svo heppinn, þótt ekki sjeu
gerðar neinar áætlanir, eða
stundaskrá yfir þessa daga.
Að úr rætist.
— Jólaóskin, sem efst er okk
ur sjómönnum í huga, býst jeg
við, að sje, að íslendingar fái
fullan yfirráðarjett yfir land-
grunnin umhverfis landið og
að úr rætist fyrir útvegnum og
erfiðleikunum til lands og sjáv-
ar. Það er víst sú ósk, sem flest-
um er efst í huga um þessar
mundir“.
Frú RAGNHEIÐUR
EINARSDÓTTIR:
Húsmóðirin, sem óskar
að ailir hefðu það eins
gott og við
FRÚ Ragnheiður Einarsdóttir
er ung húsfrú, þriggja barna
móðir. Hún gengur inn á, að
svara spurningunum um jólin
með því skilyrði, að ekki verði
birt af henni mynd í blaðinu,
eða nánari deili sjeu á henni
sögð en nafn hennar.
Brúðan í bleika kjólnum
Minnisstæðustu jólin mín eru
hiklaust þegar jeg var 7 ára
gömul og jeg fjekk í jólagjöf
stóra og fallega brúðu, sem gat
lokað augunum og sagt
„mamma“. Hún var í bleikum
silkikjól og kápu. Hafði liðað,
dökt hár og fallega „kjusu“ á
höfðinu. Það hafði verið mín
heitasta ósk að eignast slíka
gersemi og á þessum eftirminni
legu jólum rættist sá draumur.
Brúðan var pöntuð úr frönsk
um „prískúrant“. Svo af því
geta menn ráðið nokkuð aldur
minn, ef þeir kæra sig um, því
langt er nú síðan, að íslendingar
gátu pantað sjer hluti á þann
hátt.
Mesta ánægjan hjá eigin-
manni og börnum
Á þessum jólum sem öðrum
eftir að jeg eignaðist eiginmann
og börn, verður aðal jólagleðin
að fá að eyða hátíðisdögunum
með fjölskyldu og vinum. Ef
allir eru heilbrigðir eru jólin
einmitt þeir dagar ársins, sem
jeg held að allir, ungir sem
gamlir, reyna að gera sitt til
að gleðja og þóknast öðrum,
eftir því, sem efni og ástæður
leyfa.
Að allir hefðu það jafn gott
og við
Ef jeg ætti eina ósk um jól-
in, væri hún sú, að allir, hvar
sem er í heiminum, gætu haft
það jafn gott og við höfum það
hjer á landi. Því þótt að hörg-
ull sje á ýmsu hjá okkur, eins
og tímarnir eru núna í bili, er
lífið ólíkt erfiðara fyrir miljón
ir manna víðsvegar um heim.
ATLI STEINARSSON
skólapiltur:
Bíður með óþreyju eftir
dansinum á annan
í jólum
ATLI STEINARSS. er tvítugur
Verslunarskólapiltur í 6. bekk.
Kunnur sundkappi, sem tók
þátt í Olympíuleikunum í Lond
on. Honum virtist véra álíka
innanbrjósts og manni, sem er
á leið til tannlæknis, er jeg bar
upp erindið við hann um jóla-
spurningarnar.
JÓLRIM
— Minnisstæðustu jólin? —
Fyrstu jólin, sem jeg man eftir,
þegar kveikt var á kertunum
á jólatrjenu, og jólasveinninn
kom. Því það var elsti bróðir
minn, sem Ijek jólasveininn.
— Gera á jólunum? — Borða
og láta sjer líða vel. Gleðjast
yfir jólagjöfunum, því altaf fær
maður eitthvað, þótt lítið sje
til í búðunum. Það er hvort sem
er altaf sagt fyrir öll jól.
Og svo bíður maður vitanlega
með óþreyju eftir öðrum í jól-
um, þá byrjar ballið.
— Skólaballið?
— Nei, það er búið að vera.
Það var haldið fyrir jól, vegna
þeirra, sem búa utan bæjar og
fara heim um jólin. Nei, bara
dansleikur hjer í bænum, mað-
ur.
Vildi að 17. júní væri komin
— Jólaóskin? Ef hún væri
ekki bundin við jólin þessi ósk,
þá vildi jeg að 17. júní væri
kominn.
— 17. júní?
— Já, því að þá væri skólinn
búinn og allar áhyggjur liðnar
hjá. En úr þvi, að það er jóla-
ósk, þá vildi jeg óska mjer að
hafa altaf nóg að borða og það
Atli Steinarsson.
kæmi ekki fyrir eins og forðum
að fólk skorti mat hjer á landi.
— Þjer berið það annars ekki
með yður, Atli, að þjer sjeuð
mathákur, svona grannur og
spengilegur ungur maður.
— Það fer alt í sundhöllina.
— Já, vel á minst, Sundhöllina.
Jeg myndi óska mjer að hafa
nóg að borða og sundhöll. Þá
myndi maður lifa áhyggjulausu
lífi, maður“.
ÚLFAR SIGURBJÖRNSSON
13 ára:
Langar mest til að
eignast skíði
ÚLFAR SIGURBJÖRNSSON
er 13 ára, en hefir samt víða
farið, þótt ekki sje hann eldri
að árum. Hann er fæddur í Vest
mannaeyjum, ólst upp fyrstu
bernskuárin á Siglufirði, en hef
ir nú hin síðari ár átt heima
í Reykjavík. Hann er nem-
andi í Laugarnesskóla, en vinn
ur sjer aukaskilding með sendi-
ferðum fyrir Morgunblaðið. —
í jólaönnunum á dögunum og
spurði hann sömu spurninga og
hina fyrri.
Frh. á bls. 9.