Morgunblaðið - 19.02.1950, Side 9

Sunnudagur 19. febrúar 1950
MORGVNBLAÐIB
9
RE YK

r T /f T?“T y i tc r\ r 3 tr\ K f
t 1/1 1 *4 1 1 $ w .1,.. J. JL .m 5Í|ollii'!i íslcndingar Jiir.y hefir *• <
§ EV
Laygardagur
18. febrúar
Aflinn og gæftirnar
FISKIVEIÐAÞJÓÐIR verða að
gera ráð fyrir, að afkoma
þeirra verði misjöfn. Afli get-
ur brugðist, og eins gæftirnar,
í svo harðviðrasömu landi, sem
okkar. Við höfum unnið að því,
að tryggja okkur gegn aflaleysi,
með því að fá sem fullkomnust
tæki, til veiðanna. Verður naum
ast lengra farið í bili á þeirri
braut, að því leyti, sem tekur
til hinna nýjustu togara okkar.
Þjóðir, sem hafa fleiri fram-
leiðslumöguleika en við, og skil
yrði til f jölþættari atvinnuvega
myndi að sjálfsögðu varast, að
byggja tilveru sína og afkomu
á svo ótryggum grundvelli, sem
sjósókn, nema að takmörkuðu
leyti. Við höfum byggt vonir
okkar, að níu tíundu hlutum,
um útflutning, á sjávaraflan-
um. En á þessu sviði erum við,
að öllu sjálfráðu, samkeppnis-
færastir við aðrar þjóðir, sakir
þess, hve miðin okkar eru að
jafnaði fiskauðug.
En þegar fengin eru hin hent
ugustu og bestu fiskiskip, verð
ur næsta sporið, útgerðinni til
öryggis, að lögð verði öll mögu
leg áhersla á, að rannsóknum á
fiskigöngum miði sem best á-
fram.
Sannkepnisfært
morkaðsverð
EN EINS og allir vita stafa erf-
íðleikar íslenskrar útgerðar og
þjóðarinnar, ekki aðeins af því,
að afli er tregari, en hann hefir
að jafnaði verið undanfarin ár,
heldur af því, að framleiðslu-
Verð aflans eða kostnaðarverð
hans þegar á markaðstaði kem-
ur, er of hátt, til þess að vera
samkeppnishæft_
Eftir því sem frjetst nefir
frá Bretlandi t.d. liggja þar
miklar birgðir óseldar af hrað
frystum íslenskum fiski frá
fyrra ári. Og samanborið við
verð á annari matvöru þar, er
íslenski fiskurinn svo dýr, að
foreskar húsmæður verða að
neita sjer um þá fæðutegund,
og kaupa t. d. heldur fuglakjöt
og annað góðgæti í staðinn.
Málgagn Fimtuherdeildarinn
ar heldur því að vísu fram, að
það sje hægðarleikur, að selja
íslenskar sjávarafurðir, fyrir
austan Járntjald. En allt það
geip hefir við ekkert að styðj-
ast. Eins og margsannað er, og
allir vita, bæði áhangendur og
erindrekar Moskvavaldsins sem
aðrir.
Að koma fótum
undir framleiðsluna
f NOKKURN tíma hafa tillög-
ur frá ríkisstjórninni, og sjer-
fræðingum hennar verið tilbún
ar um það, hvernig koma skuli
fótum að nýju undir fram-
ieiðslu landsmanna. Hverfa
skuli frá styrkjapólitíkinni, sem
allt ætlar að keyra í kaf. — Og
skapa hjer framleiðslu, sem get
ur orðið samkeppnisfær á er-
Jendum markaði. Fiskiskipin
geti komist á veiðar, án þess
eigendur þeirra safni skuldum.
Og hægt verði að nýju að
treysta fjárhagslegt sjálfstæði
þjóðarinnar.
ala þær vonir í brjósti, að sam-
vinna flokkanna megi takast,
um þessar lifsnauðsynlegu um-
bætur.
„Kæfum bjargráðin“
EN erindrekar Moskvavaldsins
hjer á landi hafa þegar mótað
baráttu sína gegn hagsmunum
þjóðarinnar, með einkunnar-
orðunum: „Kæfum bjargráðin í
fæðingunni“.
Eins og það er eðlilegt að all
ir, sem hugsa um hag þjóðar-
innar, og bera hann fyrir
brjósti, sameinist til átaka um
þau bjargráð, sem duga, eins
kemur hinn eðlilegi hugsunar-
háttur kommúnista skýrt fram
í ofannefndu vígorði hans.
Kommúnistar vilja engin
bjargráð. Ef þeir vildu þau og
ef þeim dytti í hug að fylgja
þeim fram í verki, þá vikju
þeir gersamlega frá stefnu
sinni. Þá sviku þeir stefnu
sína, húsbændur sína, og sitt
andlega fósturland.
Það væri álíka skynsamlegt,
að ætla sjer, að búast við holl-
ráðum og umbótum frá hendi
kommúnista, eins og ef vegmóð
ur ferðamaður á Nílárbökkum
leitaði athvarfs í faðmlögum
við krókódíl.
Skilningurinn
á kommúnistum
fer dagvaxandi
HJER hefir verið á það'minst,
hversu margir Islendingar eru
seinir, til þess að skilja starf
og stefnu kommúnista, viður-
kenna að með íslensku þjóðinni
er manntegund, af annari gerð,
en áður hefir þekkst hjer. Menn
sem vinna fyrir valdhafa ann-
arar þjóðar og hafa kosið sjer
fjarlægt land, sem sína andlegu
fósturjörð. Menn, sem hafa
skuldbundið sig til, að vinna
fyrir þessa fósturhjörð sína,
hvert það verk, sem fyrir þá er
lagt þó verkið sje unnið ís-
lendingum til óþurftar og bölv-
unar. —
Það er vitað, að allar flokks
deildir kommúnista í Vestur-
Evrópu eiga nú, samkvæmt
þeim fyrirmælum, sem send
hafa verið út frá Kominform,
að vinna að því, að fjárhagur
lýðræðisþjóðanna verði sem
verstur, atvinnuvegir þeirra
standi höllum fæti, atvinnu-
leysi verði þar sem mest, og
kjör almennings sem bágborn-
ust.
Samkvæmt þessum fyrirmæl
um vinnur íslenska flokksdeild
in, alveg eins og hinar_ Hvaða
leið skyldi kommúnistum vera
auðfarnari til þessa takmarks
en einmitt sú, að koma því til
leiðar, að afurðir landsmanna
seljist ekki, verði svo dýrar að
þær verði óseljanlegar, og at-
vinnuleysi blasi við þjóðinni?
Vinna fyrir
fósturjörðina
ÞAÐ þykir hverjum manni
sómi, að vinna vel og dyggilega
fyrir fósturjörðina. HvorÞ held
ur sem hún er fámenn og fá-
tæk eða meðal stórvelda heims.
En menn verða að taka tillit
til þess, að hugtakið „fóstur-
^agngerðum
breytingum á síðustu áratugum,
þegar kommúnistar eiga í hlut.
Þegar hinn breski atómsjer-
fræðingur dr. Fuchs ljóstrar
upp öllum þeim leyndarmálum,
sem hann getur komist yfir, í
eyru rússneskra þegna, og
þjóna Moskvastjórnarinnar, og
heldur þessu áfram óslitið í 7
ár, þá gerir hann sjer lengi vel
ekki grein fyrir því, hvaða trún
aðarbrot eða glæpi hann drýg-
ir. Sovjetríkin eru, eftir því
sem hann sjálfur segir, í hans
augum hans fósturjörð. — Og
það er ,.skylda“ hans, að vinna
fyrir hana, enda þótt hann
sem flóttamaður úr Þýskalandi
hafi fengið breskan þegnrjett.
Fróðír menn telja, að þessi
eini svikari, dr. Fuchs, hafi get
að flýtt fyrir Moskvastjórn-
mm um eitt ár í þrotlausri
viðleitni hennar til þess, að geta
framleitt ægilegra eyðingar- og
tortímingarvopn en nokkur
önnur þjóð.
Hann var einn af hinum al-
ræmdu iaumukommúnistum.
Menn, sem eru í þeim flokki,
hafa sína „fósturjörð“, þeir
helga heimsvaldaáformum
Moskvastjórnarinnar krafta
sína. Dr. Fuchs hafði enga sam-
visku af því, ár eftir ár, þó hann
sviki þjóð sína. Eða þó hann
með njósnum sínum og erirtd-
ismensku herti á vígbúnaðar-
kapphlaupi stórveldanna. Hvað
munar kommúnista um það,
ef þeir þjóna Sovjetríkjunum,
og fara að vilja Sovjetstjórn-
arinnar?
Þannig er hugsunarháttur
kommúnista, hvar í veröldinni
sem þeir starfa, og hvar sem
þeir eru fæddir og uppaldir.
Skyldur þessara manna við ætt
jörð og þjóð eru einskis virði í
þeirra augum. Þannig verður
að líta á þessa menn og starf
þeirra. Um sjálfstæðar skoðanir
þeirra er ekki að ræða í venju-
legum skilningi. Þær eru ósjálf-
ráðar, fjarstýrðar. Þeir hafa, að
dæmi Þórbergs Þórðarsonar, af-
klæðst persónuleika sínum, eru
ekki annað en smáagnir, í hinni
kommúnistisku hópsál.
Skipulagt samsæri
í EINU af víðlesnustu blöðum
Norðurlanda er komist svo að
orði fyrir nokkrum dögum um
kommúnistana:
Menn verða að hafa það hug-
fast, að kommúnistarnir hjerna
eru ekkert handahófs samsafn
af andstæðingum lýðræðis og
frelsis, heldur eru þeir skipu-
lagður flokkur manna, sem geta
haft hægt um sig, eða risið upp
með offorsi, alt eftir því, hvern
ig fyrirskipanirnar eru, sem til
þeirra koma erlendis frá.
Gegn skipulögðum fjandmönn
um þjóðfjelagsins er skipulögð
vörn nauðsvnleg, segir blaðið,
og bendir síðan á, að allar vest-
rænar þjóðir verða að koma
sjer saman um sameiginlegar
varnir gegn skemmdaverkum
flokksdeilda kommúnistaflokks
ins.
„Ætlunarverk
Fimmtuherdeilö-
anna“
SVO heitir forystugrein x aðal-
málgagni danskra Sósíalista
fyrir nokkruw. -.ÞarVSegir. m. a.
að það megi erindrekar Komin-
form eiga, að þeir sjeu hættir
að fara í launkofa með starfs-
svið sitt og ætlunarverk.
Þegar þeir, segir í blaðinu,
hefja baráttuna fjrnir innanbæj-
armálum, og þykist bera hag
verkafólksins fyrir brjósti, þá
spyrji þeir fyrst: „Ertu með eða
á móti Atlantshafssáttmálan-
um?“ Það er þeim aðalatriðið,
hvernig sem á stendur, og hvað
sem kjörum og kaupi verka-
manna líður.
Eins og gefur að skilja, seg-
ir ennfremur, er afstaða og starf
hinnar dönsku flokksdeildar
kommúnistaflokksins, harla lít-
ið atriði i hinu mikla skák-
tafli Moskvastjórnarinnar um
heimsyfirráðin.
Og þá mætti hið sama segja
hjer á landi. Það sem hin ís-
lenska flokksdeild kommúnista
kann að geta útrjettað fyrir
Kominform og húsbændur sína
verður varla þungt á metun-
um, í hinu skipulagða heims-
tafli Sovjetstjórnarinnar.
En vissulega hefir Moskva-
stjórnin unnið mikla sigra í
heimstaflinu síðustu missii'i. —
Henrti hefir tekist, að leggja
undir sig Kínaveldi, landshorn-
anna á milli, og er nú að und-
irbúa meiri landvinninga í Aust
urálfu.
En á meðan Moskvamenn
hafa getað hrósað stórsigrum í
austri, hefir barátta þeiri'a ver-
ið með öðrum svip í Norður-
álfu, vestan Járntjalds.
Þeir hafa haldið áfram að
tryggja ofbeldis- og ógnarstjórn
sína í austanverðri álfunni. En
hvarvetna í Evrópu þar sem al-
menningur má um frjálst höfuð
strjúka, þar hefir fylgi komm-
únista hrakað síðasta ár.
Peðin á íaflborði
Moskvavaldsins
I UMRÆDDRI grein í blaði
Sósíaldemókrata segir ennfrem-
ur, að vitaskuld verði yfirráða-
stefna Sovjetstjórnarinnar að
miða að því, að grafa undan
efnahagsstarfsemi lýðræðisvikj
anna. Þvi bættur f járhagur með
vestrænum þjóðum, komi í veg
fyrir vöxt kommúnistaflokks-
ins þar. Viðstöðulaust öskri mál
pípur Moskvamanna um stríðs-
æsingamenn Vesturveldanna og
hrópi hástöfum um það, að Sovj
etstjórnin sje eina valdið í
heiminum, sem geti unnið að
því, að friður haldist.
En allir vita, að Sovjetríkin
hafa öflugasta herafla af öilum
ríkjum heims.
Kommúnistar grenja sig hása
um vetnissprengjuna og hætt-
urnar af styrjöld, þó Sovjet
stjórnin ein hafi komið í veg
fyrir, að nothæft eftirlit fáist
með kjarnorkuvopnum til þess
að koma í veg fyrir eyðingar
stríð. Kommúnistar eru látnir
æpa um árásaráform Vestur-
veldanna, þótt Sovjetríkin ein
allra ríkja í heimi hafi á sið-
ustu árum lagt undir sig hverja
þjóðina af annari, og þanið út
veldi sitt.
Aiveg eins og hjema
SÍÐAN SEGIR í hinu danska
blaði: Flokksdeild kommúnista
hjer í landi hefur sitt verk að
vinna fyrir heimsvaldástcfna
Sovjetríkjanna.
Flokksmennirnir streitast við,
allt hvað þeir geta: Að graía
undan lýðræði okkar og frelsi,
3Ó þjóð okkar hafi þá eim»
stefnu í alþjóðamálum: Að frið-
ur og frelsi megi haldast.
Sama máli gegnir hjer ú
íandi, þó þátturinn í heimspóii-
tíkinni, sem ís^enska flokks-
deildin rekur, sje ennþá smíerri,
en sá, sem flokkssystkinin
í Danmörku hafa með höndum.
Og blaðið heldur áfram:
Það er fyi'ir löngu orðið deg-
inum ljósara, að kommúnista-
flokkurinn hjer er „herdeilð'*'
(„kolonne") og leiðtogar henri-
ar láta stjórnast af hagsmun-
um erlends stórveldis. „Leiðtog
ar ,,deildarinnar“ viðurkenna
aetta nú orðið fullkomlega'1.
Alveg eins og hjer á landl
allt saman, nema það eitt, rið
hjer hafa leiðtogar kommúnista
ílokksins hvorki hreinskilm nj«
hugrekki til að meðganga, íyr-
ir hverja þeir vinna. En felu-
Ieikur þeirra eða laumuspjl
kemur þeim skki lengur -dö
nokkru haldi.
A afmæli Stalins •
A SJÖTUGSAFMÆLI Stahnn
ritaði sagnfræðingur kommún-
ista, Sverrir Kristjánsson, loí-
gerðargrein um einvaldinn, n.c-5
þeirri undirgefni, sem haéfir
skoðanalausum Fimtuherdeild-
ardindli.
Hann taldi Stalin m. a. þaðt
til ómetanlegs gildis, að hánn
hefði frá öndverðum stjórn-
málaferli sínum kveðið á um
það, hvernig Rússar ættu að
koma fram gagnvart smáþjóð-
unum, sem væru innan Rússa-
veldis. Lenin sjálfur hafði falið
honum þetta mikilvæga og göf-
uga starf.
Stalin byrjaði með því, að
láta í veðri vaka, að þjóðir þær
og þjóðarbrot, sem ættu heim-
kynni innan endimarka Rússa-
veldis, ættu að fá tækifæri til,
að ráða sjer sjálfar. Þangað til
ái’ið 1929. Um stefnubreyting-
una er Stalin tók þá, segir Alf
Högh í norska „Morgenbladeti*
nýlega.
Eftir því sem kommúnism-
anum óx fiskur um hrygg, taldi
Stalin að allar þjóðir myndu
,,viðurkenna“, að þeim væri það
fyrir bestu, að yfirgefa tungu
sína og þjóðlega menningu. All-
ir ættu að taka upp rússneska
tungu, og rússneska mennmgu.
Allt annað væri brot gegn vel-
sæmi í hinum kommúnistiska
heimi. Ef þá ekki beinlínis hæri
að skoða það sem glæp.
Þi'óun menningarinnar varð,
að kenningum Stalins og ráða-
manna í Kreml, að vera stjórn-
að að öllu leyti frá Moskvu. —
Þjóðir, sem lutu valdi Kreml-
manna, máttu að vísu um skeifí
bera nokkurn svip af þjóðerni
sínu og þjóðlegri menningu
sinni. En allt varð að gerast
eins og Mosk\nimenn fyi'irskip-
uðu. Væri vikið frá því, var
það ekki í hinum í'jetta sósial-
istiska anda að þeirra dómi.
Moskvastjórnin ein gat sagt
hver væri hinn rjetti „sósíalist-
iski andi“.
Framh. á fols. 12,