Morgunblaðið - 01.10.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUN BLAÐIÐ
Sunnudagur 1. okt. 1950. ]
■ Framhaldssagan 51
FRÚ MIKE
Effir Nancy og Benedicf Freedman
„En hann drap hann ekki“.
Timmy leit upp. Andlitið var
jorútið og ráutt eftir grátinn.
„Dýrið stökk út í vatnið og
synti yfir til okkar. Dough
miðaði byssunni, en hún klikk
aði því ekkert skot var í henni,
en samt hjelt hann áfram að
skjóta þrátt fyrir það“.
„Höfðu hinir ekki byssur?“
Spurði móðir hans.
„Fiskiháfa“, hvíslaði Timmy
og eitt augnablik fannst mjer
eins og hann ætlaði að fara að
filæja.
„Dýrið nálgaðist okkur og
Ðough hjelt áfram að skjóta
af tómri byssunni. Jerry, henti
kanínunum sem hann hjelt á
Og hljóp af stað. Björnin synti
„Þegar maður er sjálfur þátt festa betur höfuðklút minn. —
takandi í atburðumrm finnst Við drógumst svo mikið aftur
manni þeir ekki ske svo mjög _úr að Timmy heyrði ekki það,
hratt. En þarna var allt um sem okkur fór á milli.
Tala og Túlsí
garð gengið á örfáum sekúnd-
um“.
Timmy kreppti hnefana. —
„Mike“, sagði hann, „hættu að
tala um þetta“.
„Allt í lagi, Tim. Jeg vil að-
eins að þú vitir það, að eftir
að jeg hefi talað við hina er
„Veitturðu því athygli að
björnin át ekki drenginn, held-
ur aðeins tætti hann sundur. —
Og það voru engin undur, þó að Túlsí andvarpaði, því að
Enginn-veit-hver vár sú stórfurðulegasta vera álitum, sem
haegt var að hugsa sjer. Hann gekk á tveim fótum, höfuðið
á honum var kafloðið með rauðu hári, hann hafði brúna
Venjulega jeta þeir allt, sem handleggi og var í skyrtu, sem var búin til úr dýraskottum.
þeir ráðast á. En um það bil Túlsí litli vissi ekki vel, hvort þessi undarlega vera var
mánuði aður en þeir legg;ast i £ak]-r eða api eða sjálfur drekinn illi, svo að hann komst að
jeta. Þeir fara í dvalann með Þerm mðurstoðu, að það væn best að haga s3er ems og
saman
jeg sannfærður um að ekki var tóman maga og hrein innyfli. — þetta væri drekinn illi, sem er hræðilegasta fyrirbrigði írum-
skóganna. Hann faldi sig á bak við runna og sá, að drekinn
greip í rófuna á Uggadugga villiketti og sveiflaði honum É
kringum sig og dansaði af ánægju. Það var bersýnilegt, að
honum fannst mjög gaman að dansa svona og dingla Ugga-
dugga í kringum sig á skottinu, þó að Uggadugga þætti það
alls ekki gaman og mjálmaði þangað til skógurinn berg-
hægt að komast hjá því að
svona færi“.
Timmy sagði ekkert og við
hjeldum áfram göngunni. Þetta
kvöld hafði verið svo undar-
lega langt. Mike hafði farið í
skálánn, sem mennirnir höfðu
sam-
Kviður þeirra dregst
eins og á fuglum“.
Jeg kinnkaði kolli til
þykkis.
„Þessi björn getur verið
meira sæVður en þeir búast við.
Jeg ætla að svipast um eftir
1.1 ú ekki lengur; hann botnaði flúið til og síðan ásamt Camer- honum á morgun. Ef skinnið er málaði af skrækjunum í honum.
þar sem hann var konaínn og
hann öslaði nú í land. „Skelf-
i.ngin skein úr augum Timmy.
„Segðu það ekki, Tim“, sagði
Constance. En hann varð að
skýra frá því.
„Við tókum allir til fótanna.
Þarna var skáli, sem enginn
on gert skýrslu um málið. Það
hafði verið þögult við kvöld-
verðarborðið. Og svo núna. ..
Jeg leit upp, dökkleit skýin
bar við miðnæturhimininn.
„Já, áreiðanlegt“, sagði Ned
Cameron, „ef þeir hefðu reynt
að bjarga Jerry, hefðu þeir
býr nú í lengur. Þar var einu ollir beðið bana“.
ekki mikið skemmt er hægt að En þarna fjekk Túlsí tækifæri og hann notaði sjer það„
fá dágott verð fyrir það“. . ]y[eðan drekinn illi tók ekki eftir neinu, læddist hann í flýti
4^5.«^ inn; IeynihelIlnn '*.'**átram 08 ,kallaði: ýaia’Jala-
stærsta bygging sem jeg hafði Tsla litla! Þctta er Púlsi hetja, sern. er kominn. til ao bjar^ai
sjeð; í raun og veru líktist hún þjer“.
Allt í einu heyrði hann Tölu hrópa einhversstáðar langt
inni. „Ó, hugrakki Túlsí litli“, sagði hún, „jeg er hjerna
sinni bruggað. Þú veist,
anamma“.
Constance kinnkaði koili.
„Við hlupum þangað en —
Jerry datt------“. Timmy leit
á móðir sína eins og hann
stæði augliti til auglitis við
Guð almáttugan. „Jeg stansaði
ekki. Jeg hefði kannske getað
reist hann á fætur, en jeg gerði
t>að ekki“. Angistin skein úr
augum hans óg dimmir skugg-
ar færðust yfir andlit móður
lians. En hún sagþi ekkert.
Þá greip Mike inn í frásögn-
ina. „Hinir námu ekki staðar
heldur, frú Beauclaire. Full-
orðnir menn og ekki hugsuðu
þeir um þann sem dottið hafði.
Það var enginn tími til þess“.
„Jú“, sagði Timmy. „Það
Enginn sagði neitt við þessu.
Það marraði í frosnum laufun-
um undir fótum okkar. Aftur
tók Cameron til máls.
„Já, særður björn, er ekkert
lamb að leika sjer við. Venju-
lega eru þeir fallegir, fara sjer
hægt og eru fremur feimnir.
En þeir verða alveg óðir ef
þeir særast eða eru hundeltir.
Hvað var þessi stór, Timmy?“
Timmy svaraði ekki.
„Munið þið eftir þessum sem
McTavish lagði af velli í fyrra-
sumar? Hann vóg á annað þús-
und pund. Jeg hefi aldrei verið
svo heppinn að komast í gott
færi við einn af þessum stóru
björnum. Klærnar á framlöpp-
unum á þessum sem McTavish
lagði að velli, voru sex tommur
mnan hei} á húfi> En drekinn er hræðilegur, hann ber bumbur
allan daginn og jeg hef verið dauðhrædd um að hann myndi
berja mig líka. Jeg get ekki hlaupið í burtu, vegna þess, að
hann ljet mig í sterkt búr“.
Túlsí hljóp lengra inn og að lokum fann hann búrið,
hon °S 6at °Pnað dyrnar. Þau voru bæði svo fegin, að þau

hefði verið hægt. Við hlupum ,að lengd. Hann var veiddur í
til skálans og Dennis setti lok-
una fyrir hurðina. Þá stóð
Jerry á fætur og hljóp á eftir
okkur. Björninn var fast á eft-
ir honum með opinn skoltinn.
Jerry hrifsaði í dyrnar óg
reyndi að hrinda henni upp. En
þeir hjeldu henni. Jeg gerði
tilraun til að opna hana; þeir
ýttu mjer frá. Jerry barði í
hurðina og kallaðí á mig — á
mig! En jeg gat ekki fengið þá
til að opna hana. Jeg bað þá —
jeg grátbændi þá um að opna
.... en þá fór Jerry að hljóða“.
Constance lagði hönd sína á
öxl drengsins. „Timmy“, sagði
hún. En Timmy virtist ekki
heyra til hennar, hann heyrði
neyðaróp Jerrys.
„Er hann dáinn?“ spurði
Constance Mike.
„Já“, svaraði Mike.
„Guð minn almáttugur. Þið
hefðuð átt að sjá, hvernig
hann leit út“, sagði Constable
Cameron. „Andlit hans var allt
sundurtætt“.
„Ned!“ sagðj Mike. Og Ca-
meron þagnaði, en hann hugs-
aði enn um birni og mjer þótti
miður er hann sagði að hann
ætlaði með okkur til messunn-
ar í kvöld.
Það var eins og Constance
hafði sagt, mjög skemmtilegt
að ganga úti í svalri og þögullí
gildru. Það er auðvelt, þegar
maður hefir á annað borð
fundið bjarnarspor, því björn
| stígur alltaf í sömu sporin, ef
hann hefir farið leiðina áður.
Þannig myndast troðin braut,
líkt og tröppur, í hæðunum. En
umhverfis þessa slóð er allt ó-
snert, vegna þess að þar stíga
þeir aldrei niður fæti. Þannig
þarf ekki annað en setja gildr-
una í sporin og þá er nærri víst
að björn lendir í henni“.
Mjer varð litið á Timmy. —
Dökkir skuggar voru yfir and-
liti hans; skuggar trjánna, hugs ianga> kringlótta og breiða
nokkuð kastala af lítilli gerð.
Stauragirðing var umhverfis
bygginguna -en garðar
hennar.
„Þeir rækta sjálfir það sem
þeir þarfnast“, sagði Mike, „og
fengu verðlaun fyrir hveiti-
framleiðslu sína í fyrra. Grou-
ard biskup er góður maður og
jeg ætla að kynna þig fyrir hon - - - , v.roís
um, Kathy. Þorpið var nefnt kysstust og föðmuðust til þess_ að syna hvort oðru, hvað
eftir honum. Trúboðið var þau sæu eftir bví. að hafa verið að rífast.
fyrsta byggingin hjer við Less-
er Slave vatnið“.
„Svo þegar Guðsmennirnir
voru komnir, kom Hudson Bav
verslunarfjelagið hingað“.
skaut Cameron inn í.
| „Hjer er nú áttatíu börn op
sjá þau um staðinn að öllu leyti.
Hvert þeirra um sig hefir siÚ
sjerstaka verk, t. d. að fást við
garðyrkjuna, saumaskapinn
eða hvað sem það nú er og þau
leysa hlutverk sitt vel af hendi
eins og þú munt komast að
raun um, er þú lítur yfir það
sem þau hafa gert hjer“.
Guðsþjónustan var þegar
byrjuð en við gengum hljóðlega
inn. Bekkirnir voru gerðir úr
stórum trjám sem klofin höfðu
verið. Helmingarnir mynduðu
rjett horn sín á milli og þannig
varð úr þessu bæði sæti og bak.
Nokkur kerti vörpuðu daufri
birtu um herbergið en stórir
skuggar flögruðu á illa hefluð-
um veggjunum. Þarna mátti
sjá allskonar skugga, mjóa og
'Tfjfljxr* rnoh.qxÁmJfXiL jyrm. « 1
aði jeg með mjer.
„Annað við raunverulega
birni er, hvað Indíánarnir kalla
þá. Þeir....“.
„Ned“, sagði Mike.
„Jeg ætlaði að fara að segja,
að það er slæmt að ekki skuli
vera orðið svolítið áliðnara Þá
hefði þessi atburður aldrei
skeð. Því, þegar einu sinni
hefir snjóað svo nokkru nem-
ur, sem venjulega er í nóvem-
ber, þ.á sjást birnirnir ekki eft-
ir það. Hafið þið tekið eftir því,
að það er þegar að byrja að
frjósa í jörðinni?“
Við komum í rjóður, og
tunglskinið fjell í andlit
Timmys. Constance hafði ná-
kvæmar gætur á honum. Jeg
hægði göngúna og brosti til
eins og bak á kalkúnhana. Það
voru skusgar kvennanna sem
höfðu vafið um sig teppum. —
Það, sem sagt var heyrðist vel
um allt bænahúsið. Mjúkleiki
SultarhljóS.
Lítil stúlka hafði verið á kristni-
boðssamkomu og mamma hennar
spurði hana. hvað hún hefði heyrt.
„Ö, heimikið" svaraði telpan, „en
mikið er leiðinlegt hvað vesalings
villimennirnir eru alltaf svangir.“
„Jeg vissi ekki að þeir væru það,“
sagði mamma hennar, „af hverju
heldurðu þetta?“
Langvarandi eltingarleikur.
1 „Elti faðirinn ykkur, þegar þú
straukst með stúlkuna?" spurði viu-
urinn.
„Elti okkur! Jeg skyldi nú haldfi
það. 'Hann býr hjá okkur ennþá.“
★
Ekkert að gra-ða.
Kennarinn sagðí bekknum söguna
um úlfinn og lambið. Þegar sögunni
„Nú, kristniboðinn sagði okkur i var lokið sagði hann: ‘„Þið sjáið það,
dag, að þegar þeir berðu á bumbum-
Indíánamálsins og hljómfegurð ar, heyrðist það margar mílur.“
~k'
Skýr spurning.
Prófessor: „Hætti þjer þessu stami.
Hver var Henry'VIII. • Já eða nei?“
hafði róandi áhrif. Jeg fann til
undarlegs friðar. Jeg leit á
Timmy. Tár voru í andliti
hans._ En athygli mín beindist
aðþvísemframfór ogjeg sneri Lifði þa8 læpl~a.
m er f a tarinu- I Góð kona átti svo mörg börn, a?
is upinn var grahærður nábúarnir voru í raun og veru búnir
maour en dugnaður Og elja birt ag missa töluna á þeim. Eina mann-
lst l svip hans. Undir hempu eskjan, sem tók þessu með sýnilegri
hans sást í grófgerð veiðímanna ró, var konan sjálf. Einu sinni mætti
stígvjel. Hann stóð teinrjettur hún prestinum og sagði við hann og
eins Og gamalt eikartrje Og þeg hrosti glaðlega: „Jeg held, að þjei
börn, að ef lambið hefði verið þægt
og gott, hefði úlfurinn ekki getað
borðað það.“
I „Nei,“ sagði lítill drengur, „en þá
hefðum við borðað það.“
★
Heimskuleg spurning .
| „Hvað er þetta?“ spurði gestur,
„nauta- eða kindakjöt?"
„Getið þjer ekki fundið það á bragS
inu?“ spurði þjónninn.
, Nei.“
I „Hvaða máli skiptir það þá?“
nóttinni. Timmy gekk þegiandi Constable Cameron. "'•'-
og hórfði niður fyrir sig. Mike I „Mike sýndi mjer einu sinni,
talaði við Constance, en gætti þar sem björn var að rísa af
þess að Timmy. heyrði samræð- , vetrardvala sínum“.
urnar. í Jeg hafði numið staðar til áð
ar hann baðst fyrir var eins og
hann ætti víngjarnlegt samtal
við einhverja ósýnilega veru.
Jeg lokaði augunum en eg gat
ekki beðist fyrir vegna þagnar-
innar sem ríkti í bænahúsinu.
Jeg lauk upp augunum og leit
á inöðir sorgarinnar. Hún var
sjeuð ekki búinn að sjá síðasta barn
ið mitt, prestur minn.“
Og presturinn svaraði: „Nei, og jeg
býst ekií við, áð jeg eígi ’þáð lioík-
urn tílnann eftír.“
★
Giftir menn lifa í rauninni ekkert
lengur en ógiítir, þeim finnst það
bara. .