Morgunblaðið - 05.10.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 5. okt. 1950 1
Framhaldssagan 54
FRU MIKE
Eftir Nancy og Benedict Freedman
„Þetta er allt“, sagði trúboðs
ctýran. „Þegar hann var hand-
íekinn, voru í fylgd með hon-
um þrír menn og Indíána-
stúlka, Mennirnir voru allir
hengdir. Jeg segi yður þetta
gvo þjer getið skilið skapein-
kenni Jonathans. Og nú skiljið
þjer hvers vegna að Anne get-
ur ómögulega gifst honutft“.
Jeg hugsaði um Raoul For-
quet._ ,,Hann var mjög þrár
maður“.
„Einmitt, og Jonathan er
rnjög líkur honum. Jeg veit
ekki hvenær hann sá Anne
fyrst, en hann fór að sitja fyrir
Iienni, ef hann vissi að hún var
ú ferð. Mjer skilst að hann hafi
einnig hitt hana hjer í húsa- ,
kynnum trúboðsins. Ef til vill“,!
eagði nunnan, „finnst yður þetta
allt eins og skemmtilegt ástar-
æfintýri ungra elskenda. Ef til
vill hafið þjer samúð með þess
um ungu börnum. En mig lang
ar til að segja yður að jeg hef
fcalað við Jonathan Forquet
hjerna, þar sem við töluðumst
við. Jeg reyndi að útskýra
þetta fyrir honum eftir því,
sem jeg best gat. Jeg viður-
Txendi þá staðreynd að hann
væri að þremur f jórðu hlutum
Indíáni. Að hann væri alinn
upp í óhreinum húsakynnum
af Indíánamóður og að þessi
sama kona hefði alið hann á
sögum um mikilleik föður
hans. En ekkert gat afsakað
hroka hans, og þrjósku. Hann
hló og neitaði að svara spurn-
íngum mínum. Þegar jeg bað
hann að láta Anne í friði svar-
aði hann: „Hún er stelputusk-
an mín. Það var það, sem
hann sagði við mig, „stelpu-
tuska“. Frú Flannigan, jeg get
leit á mig og sagði: „Má jeg
það“.
Hin gráu augu trúboðsstýr-
unnar komu mjer til að hika,
en jeg vissi samt að jeg mundi
taka Anne.
„Eiginmaður minn, Mike,
undirforingi, mun hafa gætur
á þessum Jonathan. Og jeg lít
eftir Anne“.
Trúboðsstýran stóð á fætur.
„Ágætt, frú Flannigan. Jeg
vona að bæði þjer og Anne mun
uð verða ánægðar með þetta
fyrirkomulag".
Hún var farin, áður en jeg
gat þakkað henni. Hin systhin
strunsaði á eftir henni, eftir að
hún hafði skýrt mjer frá, að
hún mundi pakka niður fötun-
um hennar Anne og senda hana
síðan til mín. Nú var eg ein
eftir og hugsaði um það, sem
jeg hafði gert.
16. kafli.
Um þetta leyti gladdist jdg
með sjálfri mjer yfir hversu
vel öllu hefði reitt af. En þá
skeði það. Strax í byrjun höfðu
allir hlutir laðast að Mamano-
watum. Mary Arnon grjet til
þess að hún tæki hana upp, og
Juno elti hana hvert sem hún
fór. Mike gortaði stöðugt yfir
því að hafa átt hugmyndina að
þessu — og hún var sannarlega
til mikils gagns, en þó var henn
ar besti kostur hvað hún var
skemmtileg. — Indíánanafnið
hennar, Mamanowatum, þýðir
„Oh-Be-Joyful“, og það nafn
festist við hana hjá okkur.
Þegar jeg hafði sagt Mike
hvað trúboðsstýran hafði sagt
um Jonathan, hló hann aðeins
og sagði: „Jeg býst ekki við að
við munum komast í nokkur
„hvaðan eru þessi
ákveðið,
skinn?“
Hún leit á mig svo ham-
ingjusöm á svip að jeg komst í
vandræði.
„Frá Jonathan“, sagði hún og
\
Tala og Túlsí
9.

áður.
„Hver er Jonathan?“ spurði
jeg til að fá umhugsunarfrest.
„Hann heitir Jonathan For-
báta'
„Jæja“, sagði jeg eins hrana-
lega og mjer var unt.
„Jeg hef sjeð hann smíða
„Tala, jeg ætla að fara út í skóg í dag,“ sagði Túlsí einn
morgun. „Við eigum frí í skólanum, og jeg ætla að nota
tímann til þess að týna stór og góð granatepli handa mömmu.
þegar hún sagði það fannst svo langar mig líka til að leita að járnkistunni dular-
mjer nafnið fallegt, fallegra en fullu með gullpeningunum, sem sagt er, að sje einhvers
staðar í skóginum.“
En hvað Tala varð hrifin! „Jeg ætla að koma með þjer,
Túlsí,“ sagði hún. „Mig langar líka til að finna hrúgu af
quet. Hann smíðar kajaka. Til gullpeningum og bera þá heim í svuntunni minni. Og svo
hans koma Indíánar af mörg- ætla jeg að fara á basar og kaupa nýjan grænan frakka
um þjóðflokkum til að kaupa handa pabba og silfurskykkju með purpurabryddingum
handa mömmu. En jeg vil ekki segja þjer, hvað jeg ætla aði
kaupa handa þjer.“
Túlsí skellihló. „Jeg ætla að kaupa stóran kornakur,"
kajaka. Hann hefur betra lag grobbaði hann, „og búð fulla af þrælum, sem hneigja
á Því en allir aðrir“, sagði hún. sig fyrir mjer og kalla mig Hans Hágöfgi Túlsí Prins hinn
Jeg vildi ekki varpa skugga «
á hamingju hennar, en orðið „ ' . ... m , ,
stelputuska kom mjer þó til1 . En nu hl° Tala °S tok 1 hondma a honum. „Vrð skulum
þess. | finna peningana áður en við byrjum að rífast um, hvað við
„Hvenær sástu hann við að. eigum að kaupa,“ sagði hún, því að hún var vel gefin lítil
stúlka.
Þau gengu lengi, lengi, uns þau voru komln langt inn i
frumskóginn. Það var svalt og dimmt og svo hljótt, að það
var eins og öll dýrin hefðu sofnað.
„Jeg vona, að við förum bráðum að koma að kistunni,**
horfðum hvor á aðra sagði Tala, „því að jeg er orðin svo þreytt í fótunum.“
„Þá skalt þú hvíla þig í rústum Gamla Hofsins hjerna rjetfc
mig Anne á trúboðsskólanum?“ híá’“ svaraði Túlsí’ ”ÞVÍ að Þangað kemur enSinn U1 Þess að
spurði hún. biðjast fyrir lengur, bara pálmatrjen drúpa höfðum sínum,
„Jeg veit það ekki. Hvers þegar þau heyra fjarlægan óm frá klukku, sem hringir til
smíða bátana?“
„í vor“, sagði hún og hjelt
enn fast um skinnin.
„Þegar þú varst í trúboðs-
skólanum?“ spurði jeg.
Nú skyldi hún hvað jeg átti
við. Við
lengi.
„Hvers vegna kölluðu þær
vegna?"
ekki sagt yður hvað jeg hugs- vandræði þess vegna“.
aði. Það var eins og faðir hans
stæði frammi fyrir mjer. Sömu
miskunnarlausu ákvarðanirn-
ar“.
Trúboðsstýran rjettí úr hana
leggjunum og krosslagði þá
síðan aftur framan á brjóst-
inu. i
„Jeg er ekki viss um að þjer sleð- Bjórskinn, minkaskinn
skiljið hvað orðið stelputuska, oturskinnum var staflað
það sem Jonathan viðhafði, lagléga upp. Jeg
En hann hafði rangt fyrir
sjer.
Það var um það bil klukku-
stund eftir að hann var farinn
að jeg fór út til að viðra ullar-
ábreiðurnar. Og rjett fyrir ut-
an dyrnar var stafli af þeim
fallegustu skinnum sem jeg hef
ISAFOLDAR
bæna.“
Svo að Tala litla settist og hvíldi sig í gömlu hofrústun-
um og það var svo friðsælt og hljótt þar, að höfuðið á henni
seig lengra og lengra niður, og hún hefði steinsofnað, ef hún
hefði ekki allt í einu heyrt rödd Túlsí hrópa, hátt og reiði-
lega, en drukkna í illgirnislegum og óskemmtilegum hlátra-
sköllum. Tala litla gægðist út úr þægilega bólinu sínu og
hvað haldið þið að hún hafi sjeð? Þarna voru slæmu dreng-
irnir þrír úr skólanum, dansandi í kringum Túlsí, sem þeir

felur í sjer? Niðurlæging fyrir
stúlkurnar, sem verið hafa á trú
boðsskólanum okkar. Niðurlæg-
ing um að þær sjeu óhreinar, fá
vísar og hjátrúarfullar. Stúlk-
urnar okkar lesa og skrifa. Er
^jett að gera þær aftur að dýr-
um, sem lifa eiga í Indíánatjöld
um og kofum, og þræla og strita
fyrir þann mann, sem lemur
þær og sparkar í þær? Þjer sjá-
ið, að það er ekki hægt. Þjer
sjáið niðurlæginguna í því.
Þjer skiljið hvers vegna Anne
getur ekki gifst Jonathan".
„Já“, sagði jeg, „jeg skil
það“.
„Núna eftir að jeg hef skýrt
frá öllum málavöxtum, frú
Flannigan er það yðar að taka
fuilnaðarákvörðun. Þjer berið
trúði varla
mífasm eigin augum. Skinnin,
sem þarna voru, voru að minsta
kosti tvö hundruð dollara virði.
Meðan jeg stóð þarna og starði
kom Oh-Be-Joyful einnig út.
SKieAUTbCRÐ
. RIKISINS ;
„HEKLA"
„kjúklinga- og svínakjötskássu“.“
Þjónninn: „Nú, hvað með það?
Búist þjer við að finna Napoleon t
gera það.
! *
! Öþolinmóður maður (fyrir utan
Hún raulaði lagstúf fyrir munni áætlunarhafna í dag og á morgun. almenningssímaklefa): „Gæti jeg ef
sjer og tók skinnhrúguna í Farseðlar seldir árdegis á laugardag. til vill hjálpað yður að finna númerið
fangið og grúfði höfuðið ofan
vestur um land til Akureyrar hinn
. þ.m. Tekið á móti flutningi til
Guð skapaði heiminn á sex dögum
og svo hvíldi hann sig. Þá skapaði
hann manninn og hvíldist að nýju.
Síðan skapaði hann konuna, og upp Napoleonsköku?“
frá því hefir enginn, hvorki maður-j -jír
inn, konan nje neitt annað. fengið Hryllileg sjón.
Forvitinn maður (við hermann ný-
kominn heim frá orrustuvellinum):
„Mig langar til þess, að þjer segið
það vissi alltaf einhver að þú mundir mjer frá. hræðilegustu sjóninni, sem
þjer sáuð á meðan þjer voruð í her-
þjónustunni. Takið ekkert tillit til til-
finninga minna, segið það bara eins
og það var."
Hermaðurinn ( eftir nokkra um-
hvild.
Það er alveg sama, hvað þú gerir,
í mjúka feldina.
„Oh-Be-Joyful, veistu hver
á þessi skinn?“
Hún leit upp og augu hennar
Ijómuðu. „Já, frú Mike, jeg á
þau“.
„Átt þú þau?" Hún hafði
þrýst þeim að sjer áður en
hún svaraði spurningu minni.
„Eru þau ekki falleg?“ spurði seldir á mánudag.
hún. „Eru þetta ekki góð
skinn?"
„Jú“, sagði jeg. „Þau eru það
og þau eru dýr. Of dýr til að
1-1 • tt
„Esja
sem þjer eruð að leita að?“
Ung kona (blíðlega): „Ó, þakka
yður fyrir, en jeg er ekki að leita að
númeri, jeg er að leita að nafni á
litla bamið mitt.“
austur rnn land til Siglufjarðar hann
11 þ.m. Tekið á raóti flutningi úl | „Jeg er alltaf fús til þess,“ sagði
Fáskrúðsfjarðar, Revðarfjarðar, Eski- ræðumaðurinn, um leið og hann
fjarðar, Norðfjarðar, Seyðisfjarðar, barðj í borðið, „að treysta fólki.“
Þórshafnar, Kópaskars og Húsavíkur „Ja-hjema“, kallaði lítill maður
á morgun og laugardag. Farseðlar meðal áheyronda. „Jeg vildi að þú
hefðir búið í minu hverfi."
einnig ábyrgðina að sjálfsögðu, Rggja í hirðuleysi fyrir dyrum
ef þjer ákveðið að taka hana að £tj«
yður“.
Jeg vissi að jeg var í hálf
gerðum vandræðum. Þegar
maður sjer vandann eins skýrt
og hann lá við mjer er engin
ásíæða til að ganga til móts við
hann. En jeg mundi eftir Mam-
M.s. Skjaldbreið
Oh-Be-Joyful rannsakaði
hvert skinn, strauk það og taut-
aði eitthvað við hvert skinn.
„Það er einkennilegt að
svona falleg skinn skuli fást
svona snemma á veiðitímanum.
En hann er kænn veiðimaður,
tír barnaskólastíl: „Loftið á Norð
ur-Pólnum er svo kalt, að það er ekki
búið í borgunum. — 1 hvert skipti,
sem Hertoginn af Marlborough háði
til Skagafjarðar- og Eyjafjarðar- orrustu, var hann alveg fastákveðinn
hafna hinn 11. þ.m. Tckið a móti í því að sigra eða tapa ella.“
flutningi til Sauðárkróks Hofsós,
Haganesvíkur Claf,:jarðar, Dalvíkur Gat verið verra.
anowatum og hversu alvarlegt (finnst þjer það ekki?“
litla, fallega og hamingjusama ' Hann? Svo það var þá svona.
andlit hennar var, þegar hún ' „Oh-Be-Joyful“, sagði jeg
og Hríseyjar á morgun,
seldir á þriðjudag.
Armann
Tekið á móti flutningi daglega til
Vestmannaeyja.
Farseðlar Prestur (við alkunnan róna): „Það
gladdi mig mikið að sjá þig í kirkj-
unni í gærkvöldi, Jón.“
Jóni ljetti hersýnilega. „Ó, svo það
var þar, sem jeg var i gærkvöldi.“
★
Bjartgýni.
Viðskiptavinur: „Þjónn, jeg finn
bara ekkert kjúklingakjöt í þessari
hugsun): „Humm, jeg skal segja yð-
ur það. Hræðilegasta sjónin, sem jeg
hefi nokkum tíman sjeð, var andlitið
á liðsforingjanum þegar romxnflaska
brotnaði."
Gólfteppi
Grammofónplcitur,
Útvarpstæki,
Karlmannaf atnaður,
Saumavjelar.
ritvjelar
og ýmsir aðrir þarflegir hlutir,
keyptir og seldir í umboðssölu.
GOÐABORG,
Freyiugötu 1. Sími 6682.
llllllllllll■lH■lM<«(l«•llllll«llllllmlllll■lllllllllllltlllll■lm
MALFLUl NINGS.
SKRIFSTOFA
Einar B. GiuSmundsson,
Austurstræti 7.
Símar 3202. 2002,
GuSlaugur t>orldksson,
Skrífstofuþmi
kl 10—12 og 1—«
iiiitiiiiiiiiHMamaMauMMiiiMMiiiiiiiiiiiiiiiitiiaiaaini