Morgunblaðið - 15.08.1951, Blaðsíða 10

Miðvikudagur 15. ágúst 1951
r 10
MORGUNBLAÐIÐ
H ^
---Framhaldssagan 38 — ' ■ ——- -
STðLKAN 0G DAUÐINN
. . — Skáldsaga eftir Quentin Patrick ..
Nú leit jeg á Róbert. Hann var t ir því. Ayk þess er hann ekki
náfölur. Mjer fannst hann eins hjerna núna. Hann var sendur til
og maður sem er kominn að
dvukknun en gerir örvæntingar-
fulla tilraun til að ná landi.
„Jeg .... það er að segja..“
„Nei, Robert, segðu ekkert".
Hað var Penelope sem greip fram
í fyrir honum. Það var eitthvað
virðulegt við hana þar sem hún
stóð þarna við hlið manns síns.
Andlit hennar var eins og höggið
í stein. „Yður mun ekki finnast
þetta skipta máli, þegar þjer fáið
að vita að bæði maðurýin minn
og jeg erum mjög skeytingarlaus
með bílana okkar. Við lokum
næstum aldrei bílskúrsdyrunum
á næturnar. Jeg skil alltaf lykil-
inn eftir í bílnum mínum. Þetta
er inni á landareign skólans en
ekki almennt bílastæði. Við álít-
um það sjálfsagt að aðrir beri
tilhlýðilega virðingu fyrir eign-
um annarra“.
„Jeg skil“, sagði Trant hugs-
andi. „En það er ekki þar með
sagt að það heíði ekki verið mjög
einfalt fyrir Hudnutt að gera eins
og jeg sagði áðan .... koma hing
að fyrst og síðan. . ..“.
Jeg vissi næstum ekki hvað jeg
gerði lengur. Jeg vissi bara að
Trant var að reyna að fá Robert
ti! að viðurkenna, og jeg vissi að
jeg ein sat inni með það sem gat
breytt öllu. Þess vegna sagði jeg
án nokurrar umhugsunar:
„Það er önnur skýring til. Bíl-
skúrinn stóð opinn. Lyklarnir
voru í bíl frú Hudnutt. Þjer hljót
ið að sjá hve auðvelt það hefur
verið fyrir hvern sem var að
fara inn í bílskúrinn á eftir
Robert Hudnutt og taka út bíl
frúarinnar. Ef morðinginn kom
hjeðan frá skólanum, getur hann
hafa ekið bílnum út einhvern-
tímann eftir að þau voru farín,
Robert og Marcia Parrish. Og
það var einmitt þá sem jeg sá
bil frú Hudnutt aka fram hjá
Pigot Hall“.
Jeg hefði getað bitið í tunguna
á mjer um leið og jeg var búin
i eð sleppa orðinu. Jeg fann hvern
' ig þau störðu öll á mig. Hudnutt
gerði örvinglaða tilrauu til að
' virðast rólegur. Marcia var eins
og hún hefði orðið fyrir reiðar-
■ slagi.
i En jeg tók sjerstaklega eftir
: Trant. Jeg sá brosið í augunum
i hans sem jeg var farin að þekkja.
! Brosið sem sagði: Jeg fæ alltaf
j bestu upplýsingarnar frá þeim
sem reynir að halda einhverju
! leyndu. Og nú skildi jeg hvers
i vegna hann vildi láta mig koma
I með sjer.
j „Það vissi jeg ekki, ungfrú
j. Lovering. Var bíll frú Hudnutt
New York.... til viðgerða".
„Hvernig stendur á því?“
„Jeg var orðin leið á gula litn
um og vildi láta setja á hann ann
an lit. Auk þess ætlaði jeg að
láta setja á hann sumarskyggnið.“
Það var ekki hægt að heyra
það á rödd hennar, að hún skildi
hve ósennilegt þetta var.
Trant leit á hana. Marcia hafði
gengið fram að glugganum og
starði út .... ábyggilega þó án
þess að sjá nokkuð. Hudnutt stóð
upp og gekk tíl konu sinnar.
„Jeg vona að það verði enginn
misskilningur vegna þessa, því
það var jeg sem sá um að bíll-
inn var sendur til New York.
Jeg stakk upp á þvi við konu
mína. Og jeg ljet sækja hann“.
„Hvenær var hann sóttur?“,
spurði Trant.
Jeg neri saman höndunum og
óskaði þess að jeg væri dauð.
Lyktin af sírenunum var næst
um kæfandi.
„Jef jeg man rjett var það á
fimmtudaginn“, sagði Penelope.
„Daginn eftir morðið“, sagði
Trant. „Það verður að kallast
undarleg tilviljun, eða hvað
finnst ykkur?“
/
19.
Jeg man reyndar ekki mikið
eftir næstu mínútum. Greinileg-
ast man jeg eftir Trant sem stóð
á miðju gólfinu og skrifaði eitt-
hvað í minnisbókina. Hann spurði
hvaða verkstæði bíllinn hefði ver
ið sendur á. Svo sagði hann að
eiginlega hefði hann ekki lengur
þetta mál með höndum. Hann
i stakk upp á því að Robert og
Marcia gæfu skýrslu á lögreglu-
stöðinni. Þegar öllu var lokið og
hann hafði fengið að vita það
sem hann vildi, talaði hann um
þetta eins og það væri næstum
aukaajtriði.
En jég vissi betur. Jeg vissi
hvaða hlutverk jeg hafði leikið
og var angistarfyllri en nokkru
sinni fyrr. Jeg hafði reynt að
hjálpa Steve og það hafði aðeins
borið þann árangur að hann lagði
á flótta. Og klaufaleg tilraun mín
til að hjálpa Robert, Marciu og
Penelope, hafði aðeins orðið til
þess að gera sterkari gruninn á
þeim.
Trant var kominn fram að dyr
unum þegar jeg fór að heyra aft
ur hvað hann sagði.
„Já, frú Hudnutt", sagði hann.
„Auðvitað skil jeg hve bagalegt
þetta allt er fyrir skólann. Jeg
vona bara að lögreglan komist
fljótlega til botns í málinu. Á
rneðan ættuð þjer að reyna að
láta lífið ganga sinn vanagang við
skólann eftir því sem frekast er
unnt.“
„Skólastjórinn hefur farið þess
á leit að sem minnstar breyting-
ar verði við skóiahaldið", sagði
Penelope með þeim virðuleik sem
bar umsjónarmanni kvennadeild
arinnar. „Sumir stjórnarmeðlim-
irnir vildu láta aflýsa lokadans-
leiknum, sem átti að halda á
morgun, en skólastjórinn hefur
sem betur fer getað komið þeim
í skilning um að það er miklu
betra fyrir skólann að dansleik-
urinn verði haldinn eins og
venjulega. Jeg er honum alveg
sammála".
„Það er jeg líka“, sagði Trant.
Jeg hafði alveg steingleymt
því að það var næsta dag, sem
aðaldansleikur ársins átti að
verða. Jeg hafði verið svo niður
sokkin í aðrar hugsanir og mjer
fannst tilhugsunin um uppljóm-
aoan danssal og hátíðaklætt fólk
og glaum og gleði óhugnanleg
einmitt nú.
Trant keyrði mig í bílnum sín
um til Pigot Hall. Hann stóð á
tröppunni og horfði rannsakandi
á mig. Svo brosti hann lítið eitt
og sagði: „Jeg býst ekki við frek
ari samvinnu við yður, Lee
Lovering. En jeg ætla að biðja
yður að muna eftir einu. Ef loð-
kápan yðar finnst, þá munið að
síðasta hraðbrjefið er líklega í
vasanum. Og munið að sá sem
skrifaði það er líklega morðingi
Grace Hough“.
Það var allt og sumt. Svo ók
hann burt.
Allt í einu greip mig ógurleg
löngun til að hitta Jerry Hann
var sá eini sem jeg gat treyst, og

ARNALESBOK
'JTlcrguiélaðsins *
Komið til hjálpar
i Lka úti um nóttina?“
Jeg gat ekki neitað því núna.
£ „Já. Jeg vaknaði við rigning-
!■ una .... það rigndi inn um glugg
jsann hjá mjer. Jeg fór fram úr
t rúminu til að loka honum. Þá sá
jíjeg bílinn .... hann er gulur.
Jeg þekkti hann strax aftur. Jeg
| hjelt .... jeg hjelt að það væri
| frú Hudnutt. Jeg vissi ekki....“.
| „Jæja, hvað segið þjer við
j þessu, frú Hudnutt", spurði Trant
!l' Peneiope mætti augnaráði
j hans.
„Jeg veit ekkert um þetta. Jeg
; veit bara að jeg tók ekki út bíl-
i inn. Jeg fór að hátta strax og við
komum úr leikhúsinu“.
„Lee hlýtur að hafa rjett fyrir
sjer“, sagði Marcia. „Einhver hlýt
ur að hafa farið inn og tekið bíl-
inn, eftir að Robert var farinn“.
„Mig langar til að fá að sjá
þennan gula bíl. Mennirnir frá
Jordan athuguðu víst aðeins bíl
Roberts Hudnutt. Hvernig stend-
ur á því?“
Það varð ný vandræðaleg þögn.
Svo sagði Penelope:
j „Ef Jordan lögreglufulltrúi
i heíði beðið um að fá að sjá minn
|i bíl hefði hann auðVitað fengið
Oþað. En hann gerði það ekki og
þess vegna datt mjer ekki í hug
að hann hefði nokkurn áhuga fyr
eftir B. C. LAWLEY
7.
En verst þykir mjer, að Roger átti í einhverjum erfiðleikum. Einn
hundurinn hans var eitthvað meiddur.
j — Ha? hvað kom fyrir? Var það ef til vill forustuhundurinn,
stór, svartur og hvítur hundur, spurði Rosemary.
I — Já, það mun rjett vera. Hann hafði tekið hann upp á sleðann
I en fremstur var lítj.ll Julur hundur.
| — Það er erfitt fýrir hann, ef hann ætlar að hafa hundinn á
i eðanum alla leiðina. Það þyngir vissulega mikið á sleðanum og
5 þar að auki eru drájtarhundarnir færri fyrir bragðið.
j — Hvar sagðirðu, að það hefði verið, sem þú mættir þeim?
( spurði Rosemary áköf.
— Það var rjett hjá Litlu-Kvísl fyrir um það bil klukkutíma.
í Jæja, jeg verð að flýta mjer. Það er leiðinlegt, hvað Roger bróðír
þ nn hefur verið óheppinn. Hann bar hönd upp að skyggninu, svo
greip hann aftur um skaftið á svipunni, sveiflaði henni yfir höfði
; sjer og hundar hans drógu sleðann af stað. «.?
Rosemary tóft undir kveðju hans, en stóð eftir hugsi. Hún
vissi, að Rogér myndi aldrei yfirgefa Tona, en ef hann ætti að
burðast með hann á sleðanum allan tímann, þá virtust mögjuleikar
hans á að sigra í keppninni heldur litlir. Eftir voru aðeins fjórir
j hundar. Kar-a-wak litli var að vísu nógu bráðviljugur, en vafa-
samt var, hvort hann hafði nægilegt þrek og þol til að komast
leiðina á enda. Hún gcrði ráð fyrir að Roger myndi fara um
Biarnagil, eftir að hafa verið hjá Litlu-Kvísl. Svo fór hún að
íeikna út í huganum, hvar hún myndi mæta Roger; ef hún sett.i
dráttarólarnar á hundana fjóra og kæmi til móts við hann á ljetti-
i-leðanum. Hún hugsaði, að henni myndi e. t. v. takast að ná inn
í botn á gljúfri um leið og Roger kæmi þar. Þá gæti hún tekið
Bendix
Hekla h.f
Sími 1275
Getum nii tckið á móti nýjum pöntunum til af-
greiðslu innan 2ja mánaða.
Þakpappi
íyrirliggjandi
Verslunin
Vald. Poulsen h.f.
Klapparstíg 29
Útboð
Tilboð óskast í lagningu hitalagna í 22 hús
Reykjavíkurbæjar, C flokk, í Bústaðavegs-
hverfi. — Bjóða má efni eða vinnu hvort í
sínu lagi eða saman. Eins má bjóða í eitt eða
fleiri hús, en ekki koma til greina tilboð frá
öðrum en þeim, sem eiga allt aðalefni eða von
á því mjög bráðlega.
Teikningar og útboðslýsingu má fá á skrifstofu
Hitaveitunnar, Pósthússtræti 7, gegn 100 króna
skiltryggingu.
Reykjavík, 13. ágúst 1951.
Helgi Sigurðsson.
Útboð
Tilboð óskast um að byggja steinsteypta hæð, 217
fermtra ofan á hús hjer í Miðbænum.
Uppdrátta og lýsingar má vitja á teiknistofu Sigurðar
Guðmundssonar og Eiríks Einarssonar, Lækjartorgi 1,
í dag og á morgun kl. 13—15. Skilatryggíng kr. 100.00.
- AUGLÝSING ER GULLS í GILDI -