Morgunblaðið - 13.09.1952, Síða 10

í 10
MORGUNBLAÐIB
■dlfllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllllllflllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltMMIIIIIIiniMIIIIIMIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIH*
i E
ADELAIDE
Skdldsaga eftir MARGERY SHARP
..........................IIM.....MMMMMMI............MMI......MMMMMM..........MMMI........MMMMM..........MMMMMMMMMMMI............MMMIIIIIMMMMMMMMM IIIIIIMIIIIIIIIIIIMIIIIMIIMMPllp
Framhaidssagan 8
þykkt liðað hár. Einhver undar-
leg kennd greip hana. Hún gat
ekki gert sér það Ijóst, hvernig á
henni stóð. „Ég vona að ég sé
ekki að fá kvef, eins og Alice“,
hugsaði hún, því henni fannst
jafnvel hún hafa sótthita.
En herra Lambert skoðaði
teikningarnar vandlega. Hann
horfði svo lengi á ávextina án
þess að segja nokkuð, að Adelaide
fór að velta því fyrir sér hvort |
henni hefði tekizt að búa til lista-
verk. En hún gat ekki lesið neitt
úr svip hans, þegar hann lagði
teikninguna frá sér. Hann virtist
ekki ætla að viðhafa um hana
nokkur orð. Adelaide gekk fram
fyrir hann og settist á stólinn þar
sem hún var vön að sitja með
teikniblokkina fyrir framan sig.
Á fyrstu síðunni var hálfgerð
mynd af Aliee .. þær höfðu verið
byrjaðar að teikna hvor aðra.
„Ég get ekki haldið áfram við
þetta .. Alice er ekki hér.“
„Nei“, sagði herra Lambert eins
og annars hugar. Hann tók upp
blýant og dró nokkur strik í
kring um augun á Alice. Svo
sleppti hann blýantinum og greip
um hönd Adelaide.
Adelaide vissi auðvitað vel
hvað hún átti að gera. Hún átti
að draga til sín hendina. En það
var eins og herra Lambert hefði
ekki tekið eftir því sem hann
hafði gert. Auk þess komu næstu
orð hans henni alveg úr jafn-
vægi:
„Þér getið ekki haldið áfram
með þessa hræðilegu mynd“.
,,Hræðilegu?“ út Adelaide eftir
honum sem steini lostin. „Finnst
yður hún hræðileg, herra Lam-
bert?“
„Hún er hryllingur“, sagði
herra Lambert.
„En þér sögðuð í síðustu viku
að .. þér sögðuð að hún væri
góð“.
„Ég sagði ósatt“, sagðí herra
Lambert eins og ekkert væri.
Adelaide roðnaði. Enda þótt
hann héldi enn fast um hönd
hennar, þá varð hún að láta eins
og hún tæki ekki eftir því.
„Ef þér álítið að ég hafi enga
hæfileika, þá ættuð þér ekki að
halda áfram að gera tilraunir til
að kenna mér“, sagði hún. „Þér
sögðuð mömmu að ég hefði hæfi-
leika til að teikna. Ef það var
ekki satt, þá sé ég ekki að það sé
nokkur ástæða til að eyða frekari
tíma í þetta. Ég seg.i pabba það
og hann getur þá hætt að borga
fyrir tímana“.
Henni þótti gott að sjá að þetta
kom herra Lambert í klípu. Hann
sleppti hönd hennar og tók aftur
upp blýantinn en hann horfði
fast í augu henni. Adelaide fannst
hún hafa yfirhöndina og var
ánægð með það.
„Ég veit auðvitað ekki hvort
Alice hefur meiri hæfileika en
ég“, hélt hún áfram. „En bar sem
ekki virðist vera hægt að treysta
dómgreind yðar, þá býst ég varla
við að hún kæri sig um að halda
tímunum áfram. Ef þér hafið að-
eins verið að gabba okkur....“.
„Adelaíc(é“, sagði herra Lam-
bert blíðum rómi.
Hún bagnaði. Vanþóknúnin
hvarf úr svip hennar. Henni
fannst hún hafa ef til vill gengið
of langt.
„Heldur vildi ég deyja, en særa
tilfinningar yðar“, sagði herra
Lambert. „En mér hefur þótt
mjög fyrir því að blekkja yður“.
„Þér hafið þó gert það“, sagði
Adelaide sárgröm.
„Vitið þér ekki hvers vegna ég
hef gert það?“
Síðar meir fannst Adelaide und
arlegt að hún skildi strax hvað
hann var að fara. Hálftima áður
hefði hún getað svarið það að
henni hafði aldrei dottið 1 hug að
verða ástfangin af herra Lambert.
Nú var eins og hann hefði kastað
af sér huliðshjálminum. Þarna
stóð hann. Hún átti elskhuga og
hann var herra Lambert. Herra
Lambert elskaði hana. Eins og sjá
mátti á svip hennar, var hún sem
steini lostin af undrun, en um leið
datt henni ekki í hug að efast um
það.
„Það getur verið að ég hafi sagt
ósatt nokkrum sinnum'1, sagði
teiknikennarinn, „en það var eina
úrræðið til að fá að sjá yður. Ég
er ekki slíkur maður sem herra
Culver býður til kvöldverðar. En
eins lengi og ég fékk að halda
áfram teiknikennslunni, fékk ég
tækifæri til að sjá yður einu sinni
í viku. Eruð þér mér reiðar?"
Adelaide hrissti höfuðið. Henni
fannst allt of gaman að hlusta á
hann.
„Guði sé lof fyrir það“. Herra
Lambert varp öndinni léttar og
tók aftur um hönd hennar. „Hef-
ur nokkur sagt yður áð þér eruð
afskaplega fallegar?"
„Nei“, sagði Adelaide. „Og ég
er það ekki“.
„Fyrir listamann eru þér
fallegar", sagði herra Lambert
ákveðinn. „Þér eruð eins og teikn
ing eftir Holbein. Og þér minnið
líka stundum á „Prinsessuna sof-
andi“.“
Þetta hefði átt að vera nægileg
viðvörun, en Adelaide var óvön
slíkum umræðum. Þegar herra
Lambert d.ró hana hægt á fætur
og horfði í augu hennar stundar-
korn áður en hann kysstí hana,
grunaði hana ekki einu sinni hvað
var í vændum. Á því augnabliki
átti hún að ýta honum frá sér. En
hún stóð hreyfingarlaus og Ijann
kyssti hana á munninn. Um leið
og hann sleppti henni, vissi hún
að hún var óstfangin af honum.
„Hvað ætlið þér nú að gera við
mig“, sagði herra Lambert.
Þótt undarlegt mætti virðast
var ekki ánnað að heyra á mæli
hans en hann væri í vandræðum.
Það lá við að Adelaide ræki upp
skellihlátur. Því það var augljóst
hvað hún mundi gera við hann.
Hún mundi giftast honum. Upp-
eldi hennar hafði verið bannig
að hún þurfti aldrei að velta því
fyrir sér hvað réttmætt var að
gera í það og það skiptið. Ef
menn gerðu eitthvað, þá var altaf
eitthvað sérstakt viðeigandi á
eftir. Ef karlmaður kyssti unga
stúlku, þá giftist hún honum, og
þess vegna urðu stúlkur að vera
svo varkárar. En ef herra Lam-
bert vissi þetta ekki, þá var það
ágætt . . Adelaide kærði sig ekk-
er um að láta hann vera öruggan
um sig. Hún sagði því glettnis-
lega: „Á ég að klaga yður íyrir
mommu'
„Nei, það megið þér ekki gera“
sagði herra Lambert, en honum
létti auðsjáanlega.
„Þá skuluð þér spjalla við
mig“, sagði Adelaide. „Segið þér
mér frá öllu sem á daga yðar hef-
ur drifið. Segið mér allt sem ég
veit ekki um yður“.
„Segið þér mér heldur frá yð-
ur“,_sagði herra Lambert.
„Ég get ekkert sagt“, sagði Ade
laide. „Stúlkur hafa aldrei frá
neinu að segja. Treff, sem er í
skóla, hefur meira að segja frá
en ég. Hvar voruð þér í skóla?‘“
„í Rugby“.
„Hvaðan eruð þér?“
„Frá Cornwall".
„Mamma er líka frá Cornwell“
sagði Adelaide. „Hún hét áður
Trefusis. Þekkið þér Bude?“
En það var eins og herra
Lambert kærði sig ekkert um að
tala um æsku sína. Það var auð-
lU
Synduga sfúlkan
eítir Grimmsbræður
6.
Enn leið ár. Og þá ól drottning þriðja barnið, sem var mey
barn. María mey kom í þriðja sinn og sagði við hana.
„Komdu með mér.“ Svo tók hún í hönd drottningar og
leiddi hana til Himnaríkis. Þar sýndi hún henni bæði eldri
börnin. Þau brostu til hennar, þar sem þau voru að leika
sér. Drottningin varð mjög glöð að fá að sjá börnin sín
aftur. Þá sagði María mey:
„Hlýnar þér ekki um hjartaræturnar. Ef þú villt nú kann-
ast við, að þú hafir opnað dyrnar, sem þér var bannað að
opna, skal ég gefa þér aftur drengina þína báða.“
Drottningin heitaði enn að hafa opnað dyrnar. Þá lét
María mey hana hverfa aftur til jarðarinnar, en hún hél
eítir þriðja barninu.
Þegar það fréttist, að þriðja barnið var einnig horfið,
varð uppreisn í ríkinu. „Drottningin er mannæta. Dragið
hana fyrir dómstólinn,“ var hrópað um allt ríkið.
Kóngurinn gat nú ekki lengur staðið á móti þessari kröfu.
Svo var drottningin færð fyrir rétt. Og þar eð hún gat ekki
varið sig, var hún dæmd til þess að brennast á báli. Stór
viðarköstur var hlaðinn upp, og hún síðan bundin við
staur. —
Þegar logarnir fóru að læsast um drottninjy, iðraðist hún
mjög synda sinna og óskaði þess heitt, að hún gæti játað,
að hún hefði opnað dyrnar.
í sömu svipan fékk hún málið aftur og hrópaði hátt:
„Heyrirðu í mér, María mey. Ég opnaði dyrnar.“ Þá byrj-
aði allt í einu að rigna, svo að logarnír sfokknuðu og him-
ininn varð allur uppljómaður og María mey kom svífandi
með börnin.
„Þeim, sem iðrast afbrota sinna, verður fyrirgefið," sagði
hún blíðlegá við drottninguna og rétti henni börnin. Drottn
ingin fékk nú aftur málið, en María mey varð verndari henn
ar allt til æíiloka.
S Ö G U L O K
Laugardagur 13. sept. 1952
Á MORGUN hefst ný barnasaga, sem heitir Hrói höttur
snýr aftur. Þið skuluð fylgjast vel með þessari sögu allt
frá byrjun, því að hún er ákaílega spennandi.
« <1 i;» v-w wvrwwwvvnnrmynrvwtrinwtivu *■■ ■ a anr«« trinrmii i«incv itrKtíjrv * ■ w
Fclag frjálslyndra stúdenta:
2) ci n J íe i I:
u t
í Tjarnarcafé í kvöld klukkan 9.
Illjómsveit Kristjáns Krisíjánssonar.
Aðgöngumiðasala hefst klukkan 5.
9 í
S. H. V. O.
S. H. V. O.
Almennur dansleikur
í Sjálfstæðishúsinu í kvöld klukkan 9.
Aðgöngumiðar seldir í anddyri hússins frá kl. 5—6.
Húsinu lokað klukkan 11.
NEFNDIN

Tryggið yður fyrir tjónl á rafmagnsmótorum og ■
f H
öðrum rafmagnstækjum með þvi að nota :
s|álfvirk vör
Þau eru jafnan fyrirliggjandi.
BRÆÐURNIR ORMSSON,
Vesturgötu 3. Sími 1467.
: r
■
■
: i
Einhleypur maður óskar eftir ráðskonu. Húsmæðra- ■
■
skólamenntun æskileg. Uppl. gefnar á Ráðningarstofu l
■
Reykjavíkurbæjar m.iili kl. 4—5 á mánudag, ekki í síma. j
MHRTINUS
flytur fyrirlestra í Austurbæjarbíó sem hér segir:
1. Sunnudaginn 14. þ. m. kl. 13,30.
Efni: Heimsmyndin eilífa.
Aðgöngumiðar seldir í húsi félagsins Ingólfs-
stræti 22 kl. 1—3 e. h. í dag.
2. Mánudagskvöld 15. þ. m. kl. 19,30.
Efni: Leyndardómur lífsins.
: i
Miðvikudagskvöld 17. þ. m. kl. 19,30.
Efni: Öilagasköpun.
Aðgöngumiðar að tveimur síðari fyrirlestrun-
um verða seldir í húsi félagsins Ingólfsstræti 22
á mánudag kl. 17—18 og við innganginn, það
sem kann að verða óselt.
Skuggamyndir Verða sýndar með þessum fyr-
irlestrum.
: i
Stjórn Guðspekifélags íslands.
^^ymrwimnnni¥»1»■■■■ ■ ■ ■ ■■■■9aaaBBBasaaa»caaBj|«ji ■9.m m ■JUQWl'N.«OÚim«
Kven- og herrafatnaður
Verzlun óskast fyrir ofangreinda vöru. Sérstaklega höf-
um vér áhuga á samvinnu við starfandi fyrirtæki, þar
sem mikill hagnaður fyrir eigandann kemur til greina.
Allar nánari upplýsingar um stærð verzlunarinnar, stað-
setningu, ásamt mynd, óskast sent til
FA. BJOLCO,
Damekonfektion
Blcgdamsvej 30. Köbenhavn N.
Tónlisicarskólinii
tekur til starfa fyrst í októbermánuði.
sé skilað í síðasta lagi 25. september.
Umsóknum
Tónlistarskólinn
s i
■» 4
4&