Morgunblaðið - 21.11.1953, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 21. nóv. 1953

ÍJÓJVIB OC ISMBID
EFTIR E. PHILLIPS OPPENHEIM
tó
Framhaldssagan 35
„Hvað vildi hann?“
„Kom til að vita hvort hann
gæti ekki orðið einhvers vísari,
trúi ég. Þaulspurði mig um Dave.
Þeir eru farnir að leggja sig fram
við leitina. Það er hættulegt, get i
ég sagt þér. Hvað er í fréttum?"
„Ekki neitt“, fullvissaði Reub-!
en. „Við látum nokkra af piltun- j
um rölta um gangstéttina úti
iyrir tvo tíma á hverju kvöldi. j
Eg hef verið með þeim í gær og
ég þekki þessa spæjara á lykt- ■
inni. Mér hefur aldrei skjátlast
í því á æfi minni. Ég get fullyrt
að þar var enginn. Gamli maður- .
inn er orðinn taugaóstyrkur.
Þessvegna sendi hann mig. Hann
viil ekki að þú notir siman —.
ekki héðan.
„Dettur ykkur í hug að ég sé
fífl!“ sagði hún háðslega.
„Hann vill ekki að þú komir
aftur. En okkur langar samt alla
til þess, en hann tekur ekki tillit
til þess.“ •
„Helzt vildi ég aldrei þurfa að
sjá þessa óþverraholu oftar“,
sagði hún með ákefð.
„Enginn okkar er nógu hátt-
settur handa þér“, sagði hann
með niðurbældri beiskju. „En þú
ert ein af okkur, Belle, þó þú lítir
betur út“.
„Eg hef andstyggð á ykkur öll-
um“, sagði hún, „og allt sem minn
ir mig á þennan stað.“ |
„Reyndar get ég ekki láð þér
það“, sagði hann hugsandi. „Ég
get ekki skilið hversvegna gamli
maðurinn heldur áfram að búa í
þessari svínastíu. Hann á nóg til
og gæti búið í Park Lane“.
„Hvernig er Lem?“ spurði hún.
„Hann kemur til ef hann held- ^
ur sér frá flöskunni. Læknirinn
okkar sér um hann. Ég geri ráð
fyrir að hann fái eitthvað að gera
á sunnudaginn, nema við gerum
út af við piltana í flýti.“ I
„Þið ættuð nú ekki að verða í 1
vandræðum með þá“, sagði hún
háðslgea. „Það er ekki sérlega
drengilegt. Þið helmingi fleiri og
allir með byssur og kylfur.“ ;
„Það er ekkert drengilegt við
bófaslagsmál“, svaraði hann ró-
lega. „Enginn hefur haldið því
fram, svo ég viti. Allt er miðað
við að bera hærra hlut. Þú hefur
hitt lávarðinn?“
„Já, ég hitti hann“.
„Þú hefur sagt honum sög-
una?“
Hún kinkaði kolli.
„Já, ég sagði honum það. Að-
eins minniháttar hnupl — þið
tólf saman, óvopnaðir nema með
kylfur, þú og Tim þorskur for-
ingjarnir."
„Og þú ert viss um að hann
komi sjálfur."
„Alveg viss.“
Hann brosti — meinfýsnu
brosi.
„Það verða endalok Davids
Newberry lávarðar", sagði hann.
„Fjórir okkar ætla að sjá um
hann, og júðaprangararnir fá að
halda aurunum sínum í þetta
skipti. Við ætlum að flýta okkur
burt og láta hina verða eftir til
að slást.“
Hún horfði þungbúin inn í eld-
inn.
„Þetta er svívirðilegt“, tautaði
hún. „Fjörutíu um einn mann.“
„Það er eina örugga leiðin“,
sagði Reuben ákafur. „Hann sit-
ur um okkur, það hefur þú sjálf
heyrt hann segja — ætlar að upp
ræta okkur. Við skulum sjá til
eftir laugardagskvöldið. Og þú
ert viss um að hann hafi gleypt
við þesu og komi?“
„Hann kemur áreiðanlega",
sagði Belle og horfði enn inn í eld
inn, „nema ég stöðvi hann.“
Hann vatt sér að henni. Augue*
hans voru eins og tveir rýtingar.
„Hvað áttu við“, spurði hann
— „nema þú stöðvir hann?“
„Það sem ég sagði“, svaraði
hún rólega — „nema ég stöðvi
hann?“ Eg er ekkert hrifin af
morðum, eins og þú veist.“
„Það verður að ryðja Dave úr
vegi“, urraði hann. „Eg vil ekki
heyra neinn þvætting, Belle.
„Þú segir margt í kvöld“, sagði
hún.
„Já, ég ætlaði að tala við þig“,
játaði hann. „Fóstri sendi mig til
að líta eftir þér. Hann hafði
áhyggjur þín vegna. Ef nú sá
tigni lávarður léti svo lítið að
reyna að koma sér í mjúkinn hjá
þér? Hvar værum við þá stadd-
ir?“
„Hingað til hefur David ekki
sýnt sig í neinu slíku“, svaraði
hún. Hann kemur fram við mig
eins og einn úr bófaflokknum Ég
skal vera hreinskilin — það hefði
getað verið betra fyrir hann að
koma öðruvísi fram. Ég bað hann
að koma hingað, og hann leit á
mig eins og ég væri róni, sem
byði kónginum inn upp á ölglas
í kránni. Dave hefur ekki reynt
að bjarga sér á þann hátt“.
Hann laut alveg niður að and-
liti hennar og augu hans skutu
neistum.
„Þú hefur ekki Ijóstrað öllu
upp við hann?“ þrumaði hann.
„Reyndu ekki að ógna mér,
fíflið þitt“, sagði hún. „Ég hef
sagt þér sannleikann.“
Hann beygði sig og það var
eins og hann hefði töfrað fram
hnífinn, sem glampaði á í hendi
hans.
„Ég er veikur fyrir þér — þú
veizt það, Belle“, sagði hann. „Ég
býst við að fá þig áður en líkur,
en ef þú svíkur okkur, skalt þú
fara þangað, sem hvorki er gift-
ing, daður né neitt slíkt. Ég tala
eins og mér býr í brjósti, skil-
urðu“.
„Já, ég skil þig, Reuben“, við-
urkenndi hún. „Ef mér dytti í
hug að giftast venjulegum bófa,
værir þú víst ekki verri en hver
annar. En það skal aldrei verða
Ég get séð um mig sjálf.“
„Ég skal færa Tottie fréttirnar"
sagði hann og tók upp bakkann.
I dyrunum leit hann um öxl.
Hann hélt á bakkanum eins og
vanur þjónn. Hann var listamað-
ur á sína vísu, og það vottaði jafn
vel fyrir auðmýkt þjónsins í fasi
hans.
„Menn hafa áður lent í snör-
unni vegna kvenna eins og þú
ert“, sagði hann. „Þú ert sú kona,
sem menn hætta öllu fyrir. Venju
lega fá þeir þó vilja sinn áður en
þeir fara til fjandans.“
Óhemjuleg reiði greip hana.
Hún kastaði glasi eftir honum og
það fór varla þumlung frá höfði
hans. Hún elti hann titrandi af
bræði fram í ganginn. Hann flýtti
sér fyrir næsta horn og hló með
sjálfum sér.
XXV. KAFLI
Störfunum var lokið, erfða-
skráin undirrituð og vottfest. Hr.
Alkinson þáði whisky og sóda-
vatn, og lét nú ljós álit sitt með
lögfræðilegum orðatiltækjum.
„Ráðstafanir yðar, Newberry
lávarður", viðurkenndi hann,
„eru tvímælalaust lögmætar, og
að vissu leyti sanngjarnar. Þér
hafið gert ungfrú Sophy að aðal-
erfingja, og skilið nafnbótina eft-
ir, verð ég að telja, slippa og
snauða. Clarence systursonur
yðar verður að halda spart á, ef
hann á að geta búið í Newberry."
„Það á svo að vera“, sagði I
David. „Ég hef heyrt á hann (
minnst og séð nokkrar myndir.
Hann er of líkur systur minni til
að mér geðjist að honum.“
Hr. Atkinson hóstaði.
„Ungi maðurinn er ekki við-
feldinn. Það er þó ekki það,'sem
ég ætlaði að minnast á áður en
ég fer. Síðan kynni okkar hófust
á ný, Newberry lávarður", hélt
hann áfram, „hef ég oft spurt yð-
ur nærgöngulla spurninga, svo
ég bæti einni við: Hversvegna
þessi ákafi í að gera erfðaskrá?“
„Ég mun duga eða drepast nú
eitt kvöldið, sennilega drepast“.
„Ég vissi þetta“, sagði lögfræð-
ingurinn hreykinn. „Ég sannfærð
ist um það af framkomu yðar. a®
þér ráðgerðuð eitthvað hættu-
legt.“
„Kom ég upp um mig?“
„Ekki svo áberandi að aðrii
hefðu veitt því athygli. En þér
Uppi
Pintu
reisnm a
eftir Tojo
18.
að einum undanteknum, sem átti að láta þá vita, ef hætta
væri á íerðum.
„Mér hefir missýnzt,“ sagði Charles, þegar hann hafði
litið á Philip. „Ég gat ekki betur séð, en það væri Philip,
sem Villimennirnir höfðu bundið við einn staurinn ásamt
félögum okkar. En það hefir auðvitað verið vegna myrkurs-
ins,“ bætti hann við.
„Geíið mér vatn,“ sagði Philip, þegar mennirnir voru
komnir inn í herbergið til hans. James tók varlega undir
herðar hans og höfuð og hellti nokkru af vatni upp í hann.
Það kom í ljós, að Philip hafði verið stunginn með hníf
í annan fótlegginn og í aðra öxlina. Hann hafði misst mikið
blóð og var því allmáttlaus, að öðru leyti var hann ekki mik-
ið særður.
James og þeir féagar báru græðandi efni í sárin og bundu
því næst um þau, svo að það hætti að blæða. Philip náði sér
furðu fljótt, þegar hlúð hafði verið að honum, og gat hann
talað við skipsíélaga sína.
Hann sagði, að þegar James og þeir félagar höfðu verið
um sólarhring í burtu, hefðu fyrrnefndir villimenn gert árás
á skipið, og hefðu þeir, sem um borð voru, ekki getað var-
izt néma um tvær klukkustundir. Villimennirnir hefðu ver-
ið svo fjölmennir. — Þegar þeir komust um borð í Pintu,
hefðu þeir drepið flesta skipverjana, en nokkra hefðu þeir
haft á birott með sér lifandi.
MARKAÐURINN
Bankastræti 4
haldarar
IHagabelti
Höfum fengið mjög mikið úrval af brjósta- ■
höldurum og magabeltum við allra hæfi.
Lífstykkjabúðin
Skólavörðustíg 3
(Sérverzlun)
Jarðarberja
Hindberja
S
U
L
T
A
Matborg h.f.
Lindargötu 46 — Simar 5424 og 82725
Ódýrir HATTAR
HANZKAR
MARKAÐURINN
Laugaveg 100