Morgunblaðið - 10.04.1954, Síða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 10. apríl 1954
Skugginn og tindurinn
SKÁLDSAGA EFTIR RICHARD MASOM
Framhaldssagan 13
„Og hvað skeði þegar þú gerð-
ít það sem þú máttir ekki?“
„Mér var refsað", sagði hún.
,,'Ég var lokuð inni í herberginu
mínu. Ég hló nú bara að því. Ég
lcomst út um gluggann ef mér
sýndist. Ég sat í runnunum og
reykti.“ Henni fannst bersýnilega
að orð hennar hefðu mikil áhrif
á hann svo hún stæltist öll við og
hélt áfram. „Ég kom meira að
segja með nokkrar sígarettur
hingað, get ég sagt yður.“
„Það var alveg óþarfi“, sagði
hann. „Ég á nóg“. — Hann ýtti
sígarettupakka yfir borðið til
hennar. „Gerðu svo vel“.
Hún starði á hann sem steini-
lostin.
„Er yður sama þó að ég reyki?“
„Úr því þú hefur reykt áður
J>á er auðséð að þú færð ekkert
útbrot af því“, sagði hann. „Þú
getur komið hingað til mín og
fengið þér sígarettu þegar þig
langar til“.
Hún hikaði og sagði svo: „Mig
langar ekki í núna“. Hún var auð
sjáanlega hrædd um að sér svelgd
ist á frammi fyrir honum.
„Það er sagt að maður hætti
að stækka, ef maður reyki þegar
maður er mjög ungur“, sagði
hann, „en ég veit ekki hvort það
■er satt. Það væri gaman að sjá
hvort svo er“.
„Það er eins og yður sé sama,
hvað fólk gerir hér“, sagði hún.
„Við verðum að setja okkur
viss takmörk. Við getum til
dæmis ekki leyft að einhyert
barnanna gangi um og drepi hin.
Þá koma auðvitað foreldrarnir
til skjalanna. Og okkur er heldur
ckki sérlega vel við að húsin séu
brennd ofan af okkur eða nokk-
uð sé eyðilagt á annan hátt“.
„Ég skil ekki hvers konar
skóli það er eiginlega, ef allt er
leyft“.
„Eins og þú hefur kannske séð,
Silvía, þá höfum við skrítnar
skoðanir á hlutunum hérna. Að
minnsta kosti finnst sumu fólki
við hafa skrítnar reglur þó að
okkur finnist það ekki. Okkur
finnst aðalatriðið vera, að allir
séu ánægðir og ö'llum líði vel.
Þú hefur sennilega þá hugmynd
að skólar séu eingöngu til að
angra börnum. Þessi skóli starfar
til þess fyrst og fremst að gera
börnin ánægð til þess að þeim
þyki gaman að læra Og það er
nokkuð mikils virði að læra
bæði eitt og annað áður en út í
lifsbaráttuna kemur“.
Silvía sat kyrr með krosslagð-
ar hendur, en á svip hennar var
að sjá sem orð hans hefðu ekki
mikil áhrif á' hana.
Eftir stutta þögn sagði hún
ögrandi:
„Ætlið þér þá ekki að refsa
mér?“
„Fyrir hvað?“
„Fyrir það sem fólk hefur
sagt yður um mig“.
„Nei, við ætlum ekki að refsa
l>ér“.
„Mér er svo sem sama hvað
þið gerið við mig“.
„Ef svo er væri það sannar-
lega tilgangslaust að refsa þér“,
sagði hann. „Miklu nær væri að
reyna að gera þig ánægða. Á ég
að segja þér hvað ég las einu
sinni: Hamingjusamur maður
hefur aldrei gert óspektir á fund-
um, æst til ófriðar eéa framið
glæpi. Ég held að ef þú gætir
verið ánægð hér, þá mundi fólk
jhætta að kvarta undan þér“.
„Ég er fullánægð“.
„Jæja“, sagði hann. „En ef þú
kemst einhvern tíma að þeirri
niðurstöðu, að þú sért það ekki,
þá langar mig til að biðja þig að
| koma til mín og segja mér það“.
, Silvía stóð upp. Ekkert í svip
hennar bar vott þess að hún bæri
hlýjan hug til hans eða treysti
honum á nokkurn hátt.
„Var það þetta, sem þér vilduð
mér?“
„Já, nú máttu fara ef þú vilt“.
Hún gekk niður af svölunum.
Hann horfði á eftir henni, von-
svikinn yfir því hve lítið honum
hafði orðið ágengt og hve illa
honum hafði tekizt upp. Allt
þetta rugl um hamingjuna. Það
var ekki hægt að gera fólk ham-
ingjusamt með því að segja því
að það ætti að vera það. Og ekki
var hægt að vekja traust til
manns með því að bjóða sígar-
ettu. Þetta var allt svo auðvelt
þegar lesið var um það í bókum.
En þegar til kastanna kom, þá
var öðru máli að gegna. I bók-
unum stóð að væri maður góður
við börnin, þá sýndu þau góðvild
á móti, og allir voru ánægðir
| þaðan af, Tóm vitleysa. Það eina
sem skeði var það að barnið fyrir
leit mann fyrir heimskulega
framkomu, færði sig upp á skaft-
ið og varð ennþá erfiðara viður-
eignar en nokkru sinni fyrr. En
hvað annað átti hann að gera?
Ekki dugði að nota likamlegar
refsingar Silvíu væri ekki betur
borgið með þeim. En kannske
| var hann bara of óþolinmóður.
Hann hafði sagt það við Pawley
að hann gæti ekki búist við nokkr
um árangri strax.
■ Hann sá að Silvía kom aftur.
snöggvast glæddist von hans. En
svo sá hann að ennþá var sami
þóttasvipurinn á andliti hennar.
Hún nam staðar fyrir neðan
tröppurnar.
I „Það er alveg satt að ég hef
verið í Bandaríkjunum”, sagði
hún.
Hann hló. „Já, því skyldi það
! ekki vera satt?“
„Pabbi minn segir yður
kannske að ég hafi aldrei komið
þangað, en ég hef það nú samt“.
„Hvernig fórstu að því að kom
ast þangað án þess að hann
vissi?“
„Yður hefur sennilega verið
sagt það, að ég strauk úr hinum
skólanum og var týnd í viku“.
„Það var ekkert minnst á það“.
„Þeir þora þá ekki að kannast
við það. En ég fór þá. Ég sagði
þeim bara aldrei hvar ég hefði
verið“.
„Einmitt. Og þennan tíma
varstu í Bandaríkjunum?"
„Já“. Hún horfði beint í augu
hans. „Einn kunningi minn frá
Bandaríkjunum átti einkaflug-
vél. Hann kom og sótti mig. Við
flugum til New York. Svo flaug
hann með mig aftur til baka. Við
Ientum á litlum flugvelli uppi í
sveit um nótt. Trúið þér mér
ekki?“
„Því skyldi ég ekki gera það?“
„Þetta er alveg satt. Mér datt
í hug að segja yður þetta, ef slte
kynni að þér töluðuð við pabba
minn og þér hélduð þá að ég
hefði logið“.
„Það var ágætt að þú sagðir
mér þetta“.
Hún horfði á hann dálitla
stund, sneri sér svo við og gekk
burt. Það var einkennilegt
hvernig henni hafði tekizt að
segja þessa sögu með mikilli sann
færíngu. — Ef til vill trúði hún
þessu sjálf. Unglingar höfðu oft
ríkt hugmyndaflug og gerðu sér
tæplega grein fyrir því á stund-
um hvað var draumur og hvað
veruleiki.
Honum datt í hug eðli hug-
myndaflugs Silvíu, hvernig hún
ímyndaði sér að hún væri um-
vafin hinni sönnu ást Og þá
mundi hann eftir því, hvernig
hann hafði látið sig dreyma í
æsku um að vera elskaður heitt
og innilega af fagurri konu, sem
hann hafði bjargað úr sjávar-
háska og þá varð honum hugsað
til Caroline og hvernig ástarævr
intýrið hafði algerlega farið út
um þúfur. Ef menn aðeins gætu
stöðugt lifað í draumaheimum.
KOTLU-
M Á R hét maður. Hann var höfðingi mikill og bjó að Reyk-
hólum vestra. Hann átti konu þá, er Katla hét. Hún var
af góðum ættum. — Einhverju sinni reið Már, sem oftar, til
Alþingis, en Katla var eftir heima.
Meðan Már var burtu, gengur Katla einn morgun til
dyngju sinnar og sofnar þegar. — Þangað komu og aðrar
konur síðar, og sefur hún sem áður.
Þegar leið að miðdegi, vilja þær vekja Kötlu, en þess var
ekki kostur. Hugðu þær Kötlu þá dauða, og sögðu fóstra
hennar til. —- Þegar hann kom þar, sem Katla lá sagði hann,
að hún væri ekki dauð, því að önd bærðist fyrir brjósti henn-
ar, en hann gæti ekki vakið hana. Sat hann svo yfir henni
4 dægur föst og full.
Á fimmta dægri vaknaði Katla, og var þá harmfull mjög,
en engirtn þorði að fregna hana, hvað því olli.
Eftir það kemur Már heim af þingi". Þá hafði Katla brugði'ð
háttum sínum, því að hvorki gekk hún á móti honum né
bneigði honum, er hann kom.
Hann leitar þá eftir hjá salkonum hennar, hvað þessu
valdi, en þær kváðust ekki vita neitt um annað en að Katla
hefði sofið 4 dægur, en ekki sagt neinum, hvað fyrir sig
hefði borið.
Már gekk þá á konu sína um þetta í tómi, og spurði hvað
orðið hefði um hana í svefnhöfga þessum, og kvað henni
ekki mundu verða mein af mælgi sinni.
Katla sagði honum þá upp alla sögu.
„Mér þótti,“ segir hún, „kona koma til mín í dyngjuna,
húsfreyjuleg og orðfögur. Hún kvaðst eiga heima á Þverá
skammt héðan, og bað mig að fylgja sér á götu.
AMERÍSKIR
JUL II
Austurstræti 14 — Sími 1687
Höfum fengið nýtt úrval af borðlömpum.
Verðið vi-3 allra hæfi.
BORBLAMPAR
VOLKSWAGEN
Frá Volkswagenverksmiðjunum í Þýzknlandi útvegum
vér með stuttum fyrirvara hentugar sendiferðabifreiðar,
með og án yfirbygginga.
Leitið upplýsinga.
HEILDVERZLUNIN
HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103 — Sími 1275
UTANHIJÐUNARETNI
Þeir, sem vilja tryggja sér utanhúðunarefni hjá oss 3
fyrir vorið, eru góðfúslega beðnir um að leggja inn pant- 1
anir sínar sem fyrst.
GLSTSTEINN
\
Símar 6517 og 5296