Morgunblaðið - 28.04.1954, Qupperneq 8

Morgunblaðið - 28.04.1954, Qupperneq 8
8 MORGUNBLAÐIÐ Miðvikudagur 28. apríl ] 954 Útg.: H.f. Árvakur, Reykjavík. Framkv.stj.: Sigfús Jónsson. Ritstjóri: Valtýr Stefánsson (ábyrgðarm.) Stjórnmálaritstjóri: Sigurður Bjarnason frá Vigur. Lesbók: Árni Óla, sími 3045. Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson. Ritstjórn, auglýsingar og afgreiðsla: Austurstræti 8. — Sími 1600. Áskriftargjald kr. 20.00 á mánuði innanlands. í lausasölu 1 krónu eintakið. ^ UR QAGLEGA LIFINU Kaupgjaldssamningar /og uppsagnarírestur NOKKUR hreyfing hefur verið í þá átt innan einstakra verkalýðssamtaka að segja upp gildandi kaupsamningum. Enn- fremur hefur sú ósk verið sett fram af hálfu fulltrúaráðs verka- lýðsfélaganna hér í Reykjavík, að kaup- og kjarasamningar verði framvegis uppsegjanlegir með eins mánaðar fyrirvara í stað 6 mánaða, sem samninga- tíminn er nú. Áður en lengra er haldið er rétt að rifja upp, það sem gerzt hefur í kaupgjaldsmálunum s. 1. eitt og hálft ár. Er þess þá fyrst að minnast, að í sambandi við lausn vinnudeilunnar í desember árið 1952 lofaði þáverandi ríkis- stjórn, að beita sér fyrir lækk- un á verði nokkurra nauðsynja- vara. Myndi það lækka vísitöl- una í janúar árið 1953 um 5 stig frá því, sem hún var í nóvem- ber 1952. Þessi verðlagslækkun var svo framkvæmd í samræmi við gefin fyrirheit, sumpart með auknum niðurgreiðslum úr rikissjóði á verði einstaka nauðsynja, sumpart með lækk aðri álagningu verziunarinn- ar og lækkuðum farmgjöld- um. Nú er rétt að athuga, hvernig verðlagið hefur í aðaldráttum hagað sér síðan ríkisvaldið og verkalýðssamtökin gerðu með sér fyrrgreint samkomulag fyrir tæplega einu og hálfu ári síðan. Fyrst kemur þá mjólkurverðið til álita. Það var kr. 3,25 líterinn í lausu máli fyrir samkomulagið í desember 1952. Samkvæmt samkomulaginu varð það kr. 2,71 pr. líter. Hinn 1. apríl þessa árs var það hinsvegar kr. 2,70 eða einum eyri lægra en sam- kvæmt samkomulaginu í des. 1952. j Kartöflur kostuðu fyrir lækk- unina í des. 1952 kr. 2,45 en eftir hana kr. 1,75. Verð þeirra var 1. apríl 1954 kr. 1,60 pr. kg. eða 15 aurum lægra en sam- komulagið áskildi. Þá kemur kaffið. Verð þess var fyrir lækkunina kr. 45,20 en eftir hana kr. 40,80 pr. kg. Nú hefur það hinsvegar hækkað nokkuð og var 1. apríl s. 1. selt á kr. 44,00 pr. kg. Er það eina varan, sem fyrrgreint samkomu- lag náði til, sem hefur hækkað í verði. Strásykur hefur hins-1 vegar lækkað mjög verulega í verði síðan. Hann kostaði kr. 4,14 fyrir lækkunina en kr. 3,70 eftir hana pr. kg. Hinn 1. apríl þessa árs kostaði hann hinsveg- ar kr. 3,01 pr. kg. Strásykur- kílóið hefur þannig lækkað um 69 aura frá því, sem samkomu- lagið gerði ráð fyrir. Verð á saltfiski cg brennslu- olíu er hinsvegar óbreytt frá því, sem var eftir verðlækkunina í des. 1952. Af þessu sést að verðlagið hefur verið mjög stöðugt frá því að fyrrgreint samkomulag náðist. Aðeins ein vara, sem það náði til, kaffið, hefur hækkað. Var það af völdum hækkana á heimsmarkaðnum, sem eigi varð við ráðið. En nokkrar aðrar nauðsynjar hafa lækkað. Yfirleitt má segja að vöruverð ! landinu hafi verið stöðugt s. 1. ár. Margar vörur hafa lækkað í verði en aðeins örfáar hækkað. Atvinna almennings hefur hins- vegar batnað verulega á s. 1. ári. Þegar á þetta er litið virð- ist mjög lítil ástæða vera til þess fyrir verkalýðsfélögin að leggja nú áherzlu á að stytta TULIPANAR hafa unnið hylli íslendinga, svo að ekki verður um deilt. Blómaskeið þeirra fer nú í hönd, og má gera ráð fyrir, að túlipanabreiðurnar verði víðáttumeiri og litríkari í sumar en nokkru sinni. Saga túlipananna er margra alda gömul. Fyrir meira en þús- und árum, orti persneskt skáld um túlipanana, og segir frá því, að þeir njóti mikilla vinsælda í éJinn túíipani liálfa milljóvi a landinu, og mörg litfögur afbrigði séu í miklum metum í salarkynn- um hirðarinnar. Orðið túlipani kvað vera afbökun úr „túrban" og þvi verður ekki neitað, að uu andi óhrifar: Hlýleg sumarkoma. UMARIÐ hefir heilsað með uppsagnarfrest samninga ’ ^ eindæmum vel og hlýlega í sinna niður í einn mánuð úr^ár. Það var ekki einungis, að sex. Vísitalan er stöðug og sjálfur sumardagurinn fyrsti hefur verið svo að segja ó- j væri mildur og vorlegur heldur breytt frá því að samkomulag- hefir hver góðviðrisdagurinn eft- ið 1952 var gert. En ef hún ir annan runnið upp síðan með breytist fá launþegar kaup sól og vor í lofti. Austurvöllur er sitt greitt í samræmi við hana. þegar orðinn iðgrænn á ný. — Þeir eiga því ekki neitt 4 Það virðist annars furðulega stutt hættu enda þótt verðlagið síðan hann blasti við auga veg- kynni að hækka eitthvað. I farandans í fagurlitlu blómskrúði Á Það má einnig benda, að Veturinn kom það seint og vorið í nálægum löndum hafa verka virðist ætla að koma það snemma, lýðsfélög og vinnuveitendur að þessi dimma og kalda árstíð, samið sin í milli til langs sem fslendingar hafa oft horft tmia, eins tii tveggja ara. Er fram á með ugg og kvíða hefir það allstaðar tahð æsk.legt og - ár skilið eftir óvenju fáar end. hoilt fynr vinnufnðinn í lond- urminningar um válynd veður, unum að samn.ngst.m. se hrígar Á meðan immur skaplega langur. . 6 * . , . f ... Loks má á það benda, að það' vetur, með fannkmg. og isalogum er mjög þýðingarmikið fyrir ( nkt. . nagrannalondum okkar og framkvæmd þeirra fjölmörgu Jafnvel 1 hlnum suðræna hluta umbóta, sern nú er verið að und- 1 Evropu, bjuggum við her norður irbúa í landinu, að jafnvægi geti a Islandi við hlýindi og veður- haldist í efnahagsmálum þjóðar- bliðu. innar, og kaupgjald og verðlag haldist sem minnst breytt. Ef nýtt. kapphlaup hæfist nú milli kaupgjalds og verðlags hlyti af ** spyrji, hvað sé að gerast í því að leiða verðbólgu, sem tor- j náttúrunni, hvort hinir mildu velda myndi framkvæmdir í hús- vetur að undanförnu boði áfrapi- næðis- og raforkumálum. Láns- j haldandi breytingu á íslenzku fjárkreppan myndi magnast og loftslagi í áttina til mildara veð- loka mörgum leiðum, sem nú urfars, hvort hafsstraumarnir séu virðast opnar til margháttaðra að breytast okkur í vil eða jafn- umbóta og framfara í landinu.1 Vel möndulsnúningur jarðarinn- Myndi það að sjálfsögðu ekki ar_ Ýmislegt virðist benda á, að síður bitna á launþegum en öðr-' svo sá. T. d. er athyglisvert, að um landsmönnum. Af því hlyti ýmsar fuglategundir hafa í aukn- að leiða samdrátt í atvlnnulífinu um mæli leitað hingað a síðari og þverrandi atvinnu. Er nú árum frá suðlægarl ^öndum. þegar svo kom.ð, að ein býð- Fuglafræðingar hafa jafnvei kom íngarmesta atvmnugrem þjoðar-j^ að þeirri merkilegu niður. mnar, togarautgerðm, er komm tö8 að allmargir norrænir far- fuglar, sem ekki hafa áður hafzt Farfuglar til íslands þAÐ er engin furða, þó að menn ástæðu til. Peysufatadagur skól- anna gerir vafalaust sitt til að vekja áhqga ungu stúlknanna á þjóðbúningnum og örva þær til að eignast hann og klæðast hon- um — og er það vel. Ekki óaðskiljanle.gt. ÞÁ TEL ég einnig rangt, held- ur „peysufatakonan“ áfram, að hamra á því, að sitt hár í flétt- um og íslenzka skotthúfan til- heyri hvort öðru svo að óaðskilj- anlegt sé. Mér finnst þvert á móti, að skotthúfan fari engu á heljarþröm. Vandræði hennar verða ekki leyst með því að auka enn útgjöld hennar. Það er áreið- anlega öllum hugsandi mönnum ljóst. Með samkomulagi ríkisstjórn- arinnar og verkalýðssamtakanna í desember 1952 var að því stefnt að skapa stöðugt verðlag, auka kaupmátt launanna frekar en að hækka hann. Yfirgnæfandi meiri hluta launþega var orðið ljóst, að þýðingarlaust var að hækka krónutölú tímakaupsins ef verð- gildi peninganna hélt áfram að hér við, hafa upp á síðkastið tek ið upp á því að flytja sig frá hin- um Norðurlöndunum til Islands yfir veturinn í staðinn fyrir að hverfa lengra suður á bóginn — harla skrítið fyrirbrigði, þykir okkur. Við öllu búnir. N við skulum ekki vera of bjartsýnir og vissir í okkar sök að veðurnáttúra íslands hafi skipt um skap varanlega, þó að E falla. Slíkt hefði síður en svo hinir mildu vetur að undanförnu kjarabót í för með sér. Það takmark, sem að var stefnt með þessu samkoumlagi hefur að verulegu leyti náðst. Verð- lagið hefur verið stöðugt, vísi- talan hefur staðið í stað og at- vinna hefur farið vaxandi og lengstum verið næg. Þegar á allt þetta er litið hafi hreint og beint komið flatt upp á okkur, og þó að hið ný- byrjaða sumar hafi ekki fært okkur annað en það bezta. Það er enn sem fyrr hæpið að treysta um of á íslenzka vorið. Það hafa svo oft skollið yfir grimmdar hret um hvítasunnuleytið og miklu síðar en það, þegar allir héldu ættu samtök launþega og at- ( að batinn væri kominn, að við vinnuveitenda að hugsa sig (skulum einnig nú vera við öllu um tvisvar áður en þau leggja ' búnir, þó að blítt láti veröldin í lakara við stutt og fallega greitt og krullað hár. Stutta hárið er óneitanlega þægilegra heldur en síðu fJétturnar og það er engin ástæða til að unga nútímastúlkan láti það fæla sig frá að koma sér upp íslenzka búningnum. —„Peysufatakona." K út í að breyta gildandi samn- ingum eða launþegar ákveða að krefjast hækkaðs kaup- gjalds í einu eða öðru formi. Við höfum nægilega beizka reynslu af afleiðingum verð- bólgu og dýrtíðar. Við kærum okkur ekkí um að neyðast út í nýja gengisfellingu íslenzkr- ar krónu. Og við þurfum um- bili. Stutta hárið og íslenzki búningurinn. BRÉFI frá „peysufatakonu“ segir: „Ég hefi alltaf gaman af að horfa á skólastúlkurnar á „peysu i fatadegi" hinna ýmsu skóla og fram allt að geta staðið við j tel ég, að hér sé um að ræða þær miklu framkvæmdaáætl-1 góðan sið og skemmtilegan, sem anir, sem gerðar hafa verið á allan hátt er óþarft að setja undanfarið. I hornin í eins og sumir telja „Stampinn braut hann.“ ERLING nokkur var á leið til kirkju og ætlaði að vera til altaris. Tjald varð á vegi hennar og sváfu ferðamenn í því. Kerling leit á farangur þeirra og sá brauðkvartil meðal annars. Hún hnuplaði því og kom því á bak með mestu herkjum. Að því búnu reið kerling leiðar sinnar og háfði enginn orðið var við tiltæki hennar. Kelda var á leiðinni og lá hest- ur kerlingar í henni; hrökk kvartilið ofan og brotnaði en brauðið valt víðsvegar. Kerling fór nú af baki, gerði poka úr pilsi sínu og tíndi í hann brauðið. Hún faldin pokann undir rofbakka og hélt svo áleiðis til kirkjunnar. Nú bar ekkert til tíðinda unz prest- urinn sagði: „Braut hann brauð- ið.“ Kerling hélt, að hann ætti við sig og mælti: „Lýgurðu því. Ekki braut hann brauðið, en stampinn braut hann.“ Nú var farið að hnýsast eftir, hvað kerling ætti við, en þá komst allt upp og var kerling sett út af sakramentinu. Hygginn mað- ur hneygir höf uðið; tréð sem ber flesta ávexti beygir sig dýpst. þeim svipar nokkuð til vefjar- hattar í lögun. SNEMMA barst listin að rækta túlipana frá Persíu til Tyrklands og seinna meir til Grikklands. Um miðja 16. öld skipaði keisarinn í Vínarborg sendiherra í Miklagarði. Við heim komuna voru ferðakistur sendi- herra fullar af túlipönum, svo miklar mætur hafði hann á blóm- inu. Nokkrum árum seinna lýsir svissneskur grasafræðingur túli- pönum og segir þá líka „liljum, með þægilegri angan, sem rýkur upp á augabragði.“ □—★—□ Á 16. ÖLD fékk lika kaup- maður í Amsterdam send- ingu af túlipönum frá Miklagarði. Hann vissi ekki, að þetta voru biómlaukar, heldur lét matbúa og át. Lyfsali í Frankfurt komst iíka yfir þetta ókunna blóm og bjó til sultu úr. Stöðunautur í Lundúnum sauð túlipanana í rauðvini og seldi þá sem óbrigð- ult lyf við flogaveiki og stirðleika í hnakka. Fyrstu lauksendingarnar frá Austurlöndum fengu þannig nokkuð aðra meðferð en til stóð. Vissulega hafa þeir mikið nær- ingargildi, en í þeim er líka eit- urefni, sem gerir þá vafasama fæðu. Á neyðartímum er ekki verið að horfa í það, og í sein- ustu heimsstyrjöld, þegar hernám Þjóðverja herti á mittisól Hol- lendinga, losuðu þeir túlipanana við eiturefnið með ýmsum hætti og neyttu þeirra svo sem fæðu. □—★—□ íjpf FYRRGREINDUR kaupmað ur í Amsterdam át nú ekki alla túlipanana, sem honum voru sendir. Suma gróðursetti hann í trjágarði sínum, og næsta sumar blómguðust þeir feiknarlega veg- farendum til mikils augnayndis. Fleiri sendingar komu frá Aust- urlöndum, og ekki leið á löngu, að þeir ynnu hug og hjarta Vest- _ urlandabúa. j Svo kom túlipanaæðið mikla l yfir álfuna, þegar þess voru dæmi, að sjaldgæf afbrigði væri keypt á hálfa milljón króna. Sér- kennilegir túlipanar að lit og lög- I un urðu eftirsóttari en dýrustu orkidíur okkar daga. Á dans- , leikjum og í leikhúsum, skreyttu mestu tignarkonur hár sitt og klæði túlipönum, og þúsundir króna voru greiddar fyrir eitt blóm, ef litbrigði þess áttu ekki sinn líka. □—★—□ Zp í HOLLANDI og sumum héruðum Frakklands var feikileg laukaræktun, og margir duglegir lauk-bændur urðu vell- auðugir á nokkrum árum. Sagt er frá því, að malari hafi komizt yfir brúnan túlipana með þvi að selja myllu sína. Nokkrum árum seinna hefði hann getað keypt 10 myllur, svo mjög hafði hann efnazt á laukræktinni. í auglýsingum dagblaða frá þessum tímum verður lesið um, hvernig bændur bjóða allan bú- smala sinn, silfur og innbú fyrir einn sjaldgæfan lauk. Þeir, sem sneru sér að túlipanarækt urðu að kalla undantekningarlaust stór ríkir á stuttum tíma — túlipana- æði geisaði um alla Norðurálfu. En svo kom afturkippurinn. Laukarnir komust skyndilega úr tízku, og laukræktarmenn urðu gjaldþrota þúsundum saman, þar sem þeir höfðu keypt fáeina lauka fyrir gífurlegar fjárfúlgur. Það er nú orðið langt síðan þetta var. Áhuga manna á túli- pönum hefir oft skotið upp síðan þetta var, en aldrei hefir þó verð þeirra farið svo upp úr öllum skörðum.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.