Morgunblaðið - 28.04.1954, Qupperneq 14

14
MORGVNBLABIB
Miðvikudagur 28. apríl 1954
Skugginn og tindurinn
SKÁLDSAGA EFTIR RICHARD MASON
1
F ramhaldssagan 23
hann vildi taka málstað Duffields
og hann vildi helzt aldrei taka
málstað nokkurs. En Duffield
íannst gaman að svarinu. Hann
Ijómaði í framan.
„Mér er heldur ekkert gefið
um kvenfólk, sem málar á sér
neglurnar“, sagði hann. „En ekki
ei hægt að neita því að hún er
lagleg."
„Eftir því sem gengur og gerist
hér má víst telja svo.“
„Já, ég held að þér ættuð að
fara varlega.“ Hann hafði ákaf-
lega mikla reynslu í kvennamál-
um. „Annars getur farið svo að
kirkjuklukkurnar fari að kalla til
brúðkaups áður en við vitum af.“
„Við komumst ekki svo langt
að yið værum farin að ráðgera
neitt slíkt í dag.“
„Mér sýndist yður ganga bara
nokkuð vel.“ Hann var enn að
gera að gamni sínu. „Það er ekki
margt sem fer fram hjá mér.
Maður er ekki piparsveinn til
fertugs án þess að kunna að gæta
sín. Það er óhætt um það.“
Já, Douglas var honum sam-
mála. Það var engu líkara en
Duffield ætlaði að fara að rifja
upp gamlar endurminningar, og
svo reyndist líka. Hann fór að
segja Douglas frá stúlku, sem
hann hafði kynnzt í Bolton. En
hann hafði þá komizt að raun
um það, að hjónaband gæti orðið
þrándur í götu hans sem kenn-
ara og þess vegna hafði hann
svikið stúlkuna. Svo hafði hann
þekkt stúlku í stríðinu. Hann var
liðsforingi í flughernum og stúlk
an var líka liðsforingi. Hún hafði
viljað hátta hjá honum. Ekki svo
að skilja að hann hefði neitt á
móti því að eiga sér gaman.
Hann hafði verið til í tuskið þeg-
ar hann var strákur. En öðru
máli var að skipta þegar kven-
maður átti í hlut. Douglas mundi
eítir því að Morgan hafði ein-
hvern tíma gefið það í skyn að
Duffield hefði eina þjónustustúlk
una hjá sér um nætur, en hann
efaðist stórlega um að það væri
•satt.
Duffield komst í enn betra
skap við að rifja upp þessar end-
urminningar. Eftir kvöldverðinn
bauð hann Douglas að koma með
sór heim til að drekka með sér
rommglas. Douglas þáði það til
þess að móðga hann ekki.
Duffield var spar á rommið.
Douglas fann varla bragð af
drykknum þegar búið var að
blanda hann vatni. Duffield var
mikill hófsmaður á vín, sennilega
einfaldlega af því að hann var
svo nízkur, en nú var hann fyrir
löngu búinn að slá því föstu að
það væri af föstum ásetningi. —
Hann hafði gert sér það af
dyggð, enda var hann sérlega lag-
inn á það að réttlæta sjálfan sig
$g allar sínar gerðir. Og þeir
voru nú reyndar fleiri.
Þegar Duffield hafði spjallað
um ástarævintýri sín fór hann að
tala um barnakennslu og þá sner-
ust samræður hans oftast um
líkamlegar hegningar. — Hann
sagði nokkrar sögur af strákum,
sem hann hafði haft lengi í skóla
og kvatt þá með handabandi á
eftir. Og tíu árum síðar höfðu
þeir komið til hans og þakkað
honum fyrir velgengni sína vegna
þess hve harður hann hefði verið
í horn að taka. Einn þeirra hafði
orðið þingmaður innan við þrí-
tugt. Þingmaðurinn hafði sagt
við Duffield að sennilega hefði
hann alls ekki orðið þingmaður,
ef Duffield hefði ekki kennt hon-
um hvað væri réttan og hvað
ranghverfan á tilverunni. —
Douglas spurði Duffield hvort
hann væri nýtur þingmaður og
Duffield sagði að hann væri að
minnsta kosti ekki kommúnisti,
en það var reyndar ekki beint
svar við spurningunni. Douglas
reyndi að beina samræðunum inn
á aðrar brautir, en allt kom fyrir
ekki. Loks gafst hann alveg upp
og beið bara þangað til hann
fengi tækifæri til að afsaka sig
og fara. Duffield sagði að hann
yrði að drekka hestaskálina og
hellti dálítið ríflegar en áður í
glasið. Hann var einmana og
honum þótti gaman að tala þeg-
ar hann var kominn af stað. —
Honum féll eiginlega vel við
Douglas, enda þótt hann væri ó-
reyndur og ungur að hans dómi,
og hann, Duffield, mundi geta
kennt honum ýmislegt. A meðan
Douglas drakk úr síðara glasinu,
sagði Duffield honum frá þvi,
hvers vegna hann hefði ekki far-
ið til að kenna við sama unglinga
skólann eftir stríðið. »Það var
vegna þess að þangað var kominn
nýr skólastjóri. Nýi skólastjórinn
var bara 31 árs og bölvaður
kommi. „Mér var boðin skóla-
stjórastaðan árið 1939 og ég neit-
aði boðinu til að ganga í herinn.
Þannig er manni þakkað fyrir
að þjóna ættjörðinni". Douglas
trúði þessu mátulega en nú
fannst honum hann vita hvers
vegna Duffield hafði komið til
Jamaica. Hann stóð á fætur þeg-
ar hann var búinn úr glasinu.
„Við gætum eins lokið úr
flöskunni“, sagði Duffield.
„Ég læt yður um það“, sagði
Douglas.
„Liggur nokkuð á — bíður
kannske sú litla?“
, Það yrði sæmilegt hneyksli ef
ég færi til að hitta hana“.
Hann yfirgaf Duffield og gekk
heim til sín. Tunglið var nærri
fullt og hann sá allt í kring um
sig eins og um hábjartan dag.
Honum hafði ekki dottið í hug
að finna „þá litlu“ eins og Duf-
field sagði, en hugmyndin kom
af stað ýmsum bollaleggingum.
Það var engu líkara en hann
væri skólastrákur, sem hefði
dottið í hug eoiöthrwert hrekkja-
bragð. Hann namœ staðar við
vegamótin þar sem annar stígur-
inn lá heim txl hans en fainn upp
að skólahúsinu- Knhver undarleg
eftirvænting greíp hann. Ekki
vissi hann hvnrt eflirvæntingin
stafaði af því seœ Judy mundi
hugsa um hartn eða favað aðrir
mundu segja, sem Scæmust að
því. Hann mundi ábyggilega rek- •.
ast á annað hvort Morgans-hjón-
anna. Þau bjuggu á sömu hæð í
skólahúsinu þar sem sjúkrastof- :
an var. Hann leít á úrið. Klukkan
var rúmlega níu. Ekki gat hann
farið inn í sjúkrastofuna, en i
hann gæti spurt Judy hvort hún :
vildi koma heim tíl hans og fá
sér glas af víni. Henní leiddist.
Hann var viss um að hún mundi I
koma. Ef hún kæmi, mundi hann i
sýna henni ástleitni. Hann sá
sjálfan sig fyrir sér þar sem
hann faðmaði hana og strauk
hárið frá enni hennar og hvisl-
aði: Judy — elsku Judy — þú
komst til mín eins og af himnum
send — og þá datt honum aftur
í hug að hann mundi rekast á frú
Morgan á ganginum og hann
mundi vera eins og asni og ekk-
ert vita, hvað hann ætti að segja
eða gera. Og frú Morgan færi
beint til mannsins síns og segði
honum einhverja velvalda
hneykslissögu. Verið gat líka að
Judy kærði sig ekki um að hann
sýndi henni ástleitni, en þá
mundi hann eftir því að hún
hafði sagt að það mundi stíga .
henni til höfuðst og þá vissi hann
ekki hvað hann ætti að halda. I
Hann stóð þarna í tunglsljósinu
þar sem stígarnir mættust og
vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Þ’að
var eins og maður gæti aldrei
orðið fullorðinn. Hann hafði stað
ið í alveg sömu sporum löngu
fyrir stríðið og löngu áður en
hann kynntist Caroline, við vega-
mót á Notting Hill Gate og reynt
að safna hugrekki til að heim-
sækja stúlku, sem bjó á litlu gisti
húsi til að tæla hana. í það sinn
hafði hann farið alla leið og ver-
ið alveg máttvana af taugaæsing
Hann hafði lært margt síðan og
KOTLL-DRAtMtR
„Munum við,“ segir hann, „finna bót við þessu böli. Við
skulum stofna til veizlu og bjóða þangað bræðrum þínum.
Skaltu vera blíð við alla, en engu gegna fyrr en að þér
kemur.“
Liðu nú stundir fram til veizlunnar og sat Már heima.
Þegar bræðra Kötlu var þangað von, gekk Már móti þeim
við fjölmenni og fagnaði þeim blíðlega. Þeir voru allir goð-
orðsmenn. Katla fagnar þeim vel, og var þeim boðið sæti
og borið öl að drekka.
Katla var þá í skikkjunni og hafði menið góða á hálsi
sér, Káranaut. Þegar menn voru í sæti komnir, og drykkjr
byrjuð, mælti Már:
„Hér skulu standa veizlugrið og haldi þau hver, sem
drekkur, unz veizlan er úti.“
Gáfu allir því góðan róm og lofuðu að halda griðin. Þá
var Katla komin í sæti sitt, en sveinarnir léku sér á gólfinu.
Kári bað þá móður sína að ljá sér menið góða til að leika
sér að.
Hún lét það eftir honum. Ari sá það og varð heldur fár
við. Sækir hann þá eftir meninu hjá Kára, en hann synjaði
og vildi ekki laust láta. Ari mælti þá:
„Heldur þú meninu fyrir mér, leiður hóruson — ég sem
á einn allar eignir.“ Við þessi'orð sveinanna gekk Katla úr
sæti og til rekkju sinnar, því að hún ætlaði að springa af
harmi.
AMERISKIR
borðlampar
í miklu úrvali, fyrirliggjandi.
J4eíL Lf
Austurstræti 14 — Sími 1687 i
z

LfA/
er sápan, sem hreinsar og
mýkir húðina. Biðjið ávaih um
Savon de Paris handsápu.
•• > » *
SÁPA HI TtflMVV. -VAM[T>TjÁirXJ
Skrifstofustúlka
Okkur vantar skrifstofustúlku, sem getur, án að-
átoð'ar annazt enskar bréfaskriftir. — Hraðritun
æskileg.