Morgunblaðið - 05.05.1954, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 5. maí 1954.
Skugginn og tindurinn
SKÁLDSAGA EFTIR RICHARD MASON
F ramhaldssagan 28
hærra og lét eins og sér stæði
«lveg á sama. Um leið hugsaði
hún þeim gott til glóðarinnar.
Hún skyldi vekja athygli þeirra
á sér aftur og það svo um mun-
eði.
Hún var í kennslustundinni
sem Douglas hélt undir beru lofti
Hann hafði spjallað við börnin
um heima og geyma og m. a.
spurði hann þau að því, hvað þau
mundu gera ef þau eignuðust
skyndilega 100 þúsund pund. Ein
•telpnanna sagðist mundu kaupa
alla Jamaica og verða sjálf drottn
ing. Hann spurði hana hvað hún
mundi gera meira. „Ég mundi út-
xýma öllu hinu kvenfólkinu",
sagði hún. Drengirnir voru
hæverskari. Einn vildi eyða öll-
um peningunum strax í flugelda-
sýningu. Annar ætlaði að byggja
hús með lyftu upp á allar hæðir j
til þæginda fyrir allt fólk í heim-
inum, sem hefði aðeins einn fót. |
Hann spurði Silvíu hvað hún'
mundi gera en hún sagði með j
fyrirlitningarsvip: „Ég kæri mig
ekki um 100 þúsund pund.“ Hin
börnin litu ekki á hana og sögðu
ekkert við þessari yfirlýsingu. |
Douglas sagði að hún væri senni-
lega vitrust af þeim öllum.
Skömmu síðar stóð Silvía upp.
„Má ég skreppa frá?“ spurði
hún.
Hann spurði hana til hvers.
„Ég þarf að fara á salernið“.
Hún talaði með sönglandi hreim
og brosti íbyggin, sennilega til að
gefa til kynna að þetta væri að-
eins yfirskin. Hann hikaði en
sagði svo:
„Já, þú mátt fara.“
Hún tók saman bækur sínar og
gekk áleiðis að skólahúsinu. Hann
hélt kennslustundinni áfram.
Stundarfjórðungi síðar kom
Silvía gangandi niður brekkuna
aftur. Hún var komin í sparikjól-
inn sinn og hélt á lítilli handtösku
í annarri hendinni. Hún gekk eft-
ir stígnum sem lá nokkra metra
frá þar sem kennslustundin fór
fram. Hún leit ekki í áttina þang-
að en ætlaðist þó auðsjáanlega til
þess að börnin og Douglas sæju
hana.
Börnin gleymdu ásetningnum
að láta eins og þau sæju hana
ekki og settu upp undrunarsvip.
Allir misstu áhugann fyrir því
sem kennarinn var að segja.
„Veit nokkur, hvert hún er að
fara?“ spurði Douglas.
Enginn vissi það Þau vissu
bara að hún hafði ekkert leyfi til
að fara úr skólanum Þau fór að
skeggræða um það, hvaða uppá-
tæki þetta væri. Skyldi hún vera
að strjúka? Nei, þá hefði hún haft
meiri farangur með sér. Nei, þá
hefði það verið of áberandi ....
„Ætlið þér ekki að kalla á hana
herra Lockwood?“
Hann vissi ekki hvernig hann
ætti að snúa sér við þessu. Ekki
vildi hann hlaupa á eftir henni.
Hontun datt helzt í hug að senda
eitthvert barnanna til Pawley til
að segja honum frá þessu.
„Ef hún er nú að strjúka?"
Hún var einmitt að fara í hvarf
fyrir hornið. Nei, það var ekki
vert að ná í Pawley.
„Norah“, sagði hann. „Hlauptu
á eftir henni og spurðu hana
hvert hún sé að fara.“
„A ég að segja henni að koma
aftur.“
„Nei“, sagði hann. „Reyndu
bara að komast að því, hvert hún
er að fara.“
Hún hljóp af stað. „Ég hélt að
jþið hefðuð ákveðið að láta sem
þið sæju hana ekki. Mér sýnist
að henni sé að takast að fá ykkur
ofan af því“, sagði Douglas.
„Ég held að hún sé ekkert að
fara“, sagði einn drengjanna.
„Hún er bara að reyna að fá okk-
ur til að horfa á sig.“
„Það er réttast að hugsa ekki
meira um hana“, sagði Douglas.
„Eftir fimm mínútur kom
Norah aftur.
„Hún segir að kunningi sinn
komi hingað uppeftir í bíl til að
sækja hana. Hún segist hafa feng
Íð bréf frá honum í morgun. Hann
ætlar að fara með henni niður
eftir til Kingston. Hún segir að
hún komi sennilega heim aftur í
kvöld.“
Augnabliks þögn sló á hópinn.
„Hún fékk bréf í morgun“,
sagði einhver.
,,Ég sá það ekki.“
„Jú, ég sá það.“
„Það hefur verið frá pabba
hennar.“
„Hún hefði beðið um leyfi ef
það hefði verið frá föður hennar."
„Ætlið þér að lofa henni að
fara, herra Lockwood?“
„Ég ætla að minnsta kosti ekki
að fara í slag við hana úti á
miðri götunni og bera hana til
baka“, sagði hann.
„Ef allir færu nú svona í leyfis-
leysi?“
„Það væri heldur leiðinlegt",
sagði hann. „Þá væri ekki hægt
að reka þennan skóla, nema hafa
lögreglumenn í leyni á bak við
alla runnana. En til allrar ham-
ingju hafa flestir meira vit en
svo. Það er þess virði að sakna
Silvíu eina kvöldstund ef við
losnum við lögregluliðið."
„Ég skil ekki hvernig er hægt
að leyfa henni þetta.“
„Ef þú stælir vasaklútnum mín
um, Alan, gæti ég vanið þig af
því með því að flengja þig. En
ég get ekki hjálpað þér nema ég
fái að vita, hvers vegna þú gerðir
það. Ég get heldur ekki hjálpað
Silvíu nema ég komist að því
hvers vegna hún vill alltaf vera
hrekkjótt og brjóta reglurnar.“
„Ég held ekki að Silvía eigi
það skilið að henni sé hjálpað."
„En hvort sem hún á það skilið
eða ekki, þá er hún nú hér til þess
að við reynum að hjálpa henni.
Faðir hennar borgar skólagjald
fyrir hana eins og feður ykkar
gera. En ef ykkur fellur hún ekki
í geð, þá skuluð þið láta mig um
að hjálpa henni. Látið þið bara
eins og þið sjáið hana ekki.“
Hann sá að þessi skýring var
börnunum ekki nægileg en þau
þögnuðu og hann hélt kennslu-
stundinni áfram. Hann vildi ekki
láta á því bera að honum sjálfum
var allt annað en létt í skapi. Það
var nokkurn veginn víst að Silvía
var ekki að fara til móts við
neinn og sennilega mundi hún
koma heirn fyrir kvöldmatinn, en
auðvitað gat hann ekki treyst því
algerlega. Eitthvað gæti líka kom
ið fyrir hana, eitthvað sem hún
hafði ekki gert ráð fyrir. Ef ráð-
ist væri á hana á götunni eða hún
félli fram af klettum, þá væri
illt í efni fyrir honum. Honum
varð það Ijóst að það hafði verið
rangt að láta hana fara.
Þegar bjallan hringdi klukkn
fjögui^ tók hann saman bækur
sínar og gekk upp að skólahúsinu.
Joe var að þvo skólabílinn fyrir
utan bílskúrinn. Hann hafði ekki
stöðvað Silvíu, vegna þess að
Norah hafði sagt honum að láta
hana vera.
„Hún gekk niður götuna."
„Allt í lagi, Joe.“
Hann gekk út um hliðið. Þegar
hann kom á beygjuna sá hann
veginn framundan næstum því
tvær mílur þar sem hann lá í
bugðum eftir fjallshlíðinni. Hann
skyggndist um í fimm eða tíu
mínútur en hann sá hvorki Silvíu
né nokkurt farartæki. Það var
ekkert undarlegt. Það var hálf
tími síðan Silvía fór.
Hann snéri við og gekk hægt
heim að hliðinu aftur. Nú yrði
hann víst að segja Pawley hvern-
ig komið væri, en honum var
það mikið á móti skapi. Pawley
mundi verða mjög skelfdur og
gera lögreglunni strax aðvart. Ef
hann hins vegar héldi þessu
leyndu fyrir Pawley og eitthvað
kæmi svo fyrir Silvíu, þá var
hann ekki öfundsverður. Það var
of mikil áhætta. Hann gekk hægt
í áttina að húsi Pawley og velti
því fyrir sér, hvort hann ætti að
réttlæta það að hann lofaði Silvíu
að fara eða hvort hann ætti að
viðurkenna að sér hefi skjátlst.
KOFFORTIÐ FLJIJG4IMDI
1
EINU SINNI var kaupmaður nokkur, sem var svo flug-
ríkur, að hann hefði getað flórað með silfurpeningum
allt borgarstrætið, sem hann bjó í, og enda smástrætin í
viðbót, en það gerði hann ekki. Hann kunni betur að fara
með peningana en svo. Gæfi hann einn skilding, þá tók hann
ríkisdal í staðinn. Slíkur kaupmaður var hann. En svo dó
hann.
Sonur hans erfði nú alla þessa peninga og lifði heldur en
ekki glatt. Hann sótti grímudansleika á hverri einustu nóttu,
Bjó til pappírsdreka úr ríkisdalsseðlum, kastaði gullpening-
um, sem steinar væru, út á vatnið og lét þá fleyta kerlingar.
Með því lagi gátu peningarnir gengið til þurrðar, og það
gerðu þeir líka. — Að lokum átti hann ekki eftir nema fjóra
skildinga, og ekkert af klæðnaði nema einn gamlan slopp
og eina morgunskó.
Nú kærðu vinir hans sig ekkert um hann úr því að þeir
gátu ekki gengið með honum á strætum úti, — nema einn
þeirra, sem var vel innrættur og góður í sér.
Hann sendi honum gamalt koffort með svolátandi fyrir-
mælum: „Farðu að láta niður!“ Hann sagði vel um það, en
kaupmannssonurinn átti ekkert til að „láta niður“, og lét
því sjálfan sig niður í koffortið.
Það var skringilegt koffort. Um leið og þrýst Var á lásinn,
gat koffortið flogið. Nú var svo gert, og óðara flaug það með

Fiskbuðingur
Fiskbollur
Gulrætur
Blandað Grænmetí
Rauðrófur I
Grænar Baunir
NIÐURSUÐUVORUR,
Heildsölubirgðir
Jt. Hrynjótfóóon
varan
' Einhleyp fullorðin kona óskar eftir
1-3 herbergjum og eldhúsi
má vera í kjallara. — Tveggja ára fyrirframgreiðsla —
Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir föstudagskvöld merkt:
„Hitaveita" —885.
Til fermingargjafa
Kommóður, saumaborð, skrifborð, lestrarborð og maigs-
konar önnur húsgögn í fjölbreyttu úrvali.
Húsgagnaverzlun Guðmundar Guðmundssonar
Laugavegi 166
i nuiumuuiuununuui