Morgunblaðið - 20.02.1957, Blaðsíða 11

MiSvikudagur 20. febr. 1957
MORCVMILAÐIÐ
11
afburða elskulegt fdlk
Þrátt fyrir saltfiskinn og rokið una
Ungverjarnir hér hag sínum hið bezta
Hraðsamtöl v/ð nokkra jbelrra
JJVERNIG
líkar ungverski
flóttamönnunum dvölin
á íslandi? Hvernig gengur
þeim að kynnast íslendingum,
hvernig líka þeim störfin, sem
þeim hafa verið fengin og
hvernig sækist þeim íslenzku-
námið í hinu nýja föðurlandi
sínu?
Mér lék nokkur forvitni á
að fá svör við þessum spurn-
ingum og mörgum öðrum og
því fór ég einn morguninn 1
vikunni ásamt frú Nönnu
Snæland og heimsótti all-
narga Ungverjanna víðs veg-
N4
»r um bæinn, þar sem þeir
,’oru að vinnu sinni og spjall
»ði við þá.
þeir, sem kunna vel við
hér á landi. Eftir því
vinnuveitendur þeirra
u eru brátt liðnir tveir
mánuðir síðan ungversku
sJg i flóttamennirnir komu hingað
sem
og
örsnauðir. Þeir höfðu skilið eftir
allar eigur sínar í heimalandi
sínu og margir hverjir nauðug-
jþað er skemmst frá að
segja að allir undu þeir
hag sínum hið bezta og voru
glaðir og reifir og sögðust
staðráðnir í því að dveljast
hér alla sína daga. Að vísu
væri það hér kallað gola, sem
heima í Ungverjalandi héti
ofsarok og saltfiskur og steikt
slátur væri með því versta
ómeti sem þeir hefðu nokkru
sinni bragðað!
En það væri ekki nema
smáræði; ísland væri af-
oragðsland, fólkið einstak-
lega alúðlegt og hjálpsamt,
og hér væru slík sældarkjör
í landi að á einni viku yrði
maður jafnauðugur og á
heilum mánuði í Ungverja-
andi. Það var gleðilegt að all-
ir voru Ungverjarnir sama
únnis í þessum efnum, og það
leyndi sér ekki, að ánægja
þeirra var meira en orðin
tóm. En það er ekki aðeins
Elizabeth Varga er hjúkrunar-
kona frá Búdapest, 21 árs að
aldri. Nú starfar hún í Lands-
spítalanum. Sjúklingarnir eru að
kenna mér íslenzku segir hún og
það er auðheyrt að henni fer vel
fram.
Ferenc Magyar, t. v., er 20 ára
gamall Búdapestbúi og vann í
gúmmíverksmiðju þar í borg.
Hann tók þátt i uppreisninni og
nú vinnur hann í gúmmíverk-
smiðju í Reykjavík. Ferenc unir
vel hag sínum í nýja landinu,
gott starf og gott kaup, segir
hann. Oft hefur hann farið á böll
síðan hann kom hingaS og ástæð-
an er einfaldlega sú að íslenzka
kvenfólkið er miklu fallegra en
það ungverska, segir hann.
Eva Jozsa hafði nýlokið hjúkrun-
arnámi í Búdapest þegar upp-
reisnin brauzt út. Nú starfar hún
í handlæknisdeild Landsspítal-
ans, og unir hag sínum hið bezta,
þrátt fyrir storminn á íslandi.
Hún býr inni í Engihlíð ásamt
fleiri hjúkrunarkonum, og á
kvöldin eldar hún ungverskan
mat handa stöllum sínum.
samstarfsmenn þeirra sögðu,
þá líkar einnig vel við þá og
störf þeirra, svo fyrstu kynn-
Ln virðast hafa orðið jafngóð
á báða bóga.
lega sloppið undan handtökum
og fangelsunum vegna þátttöku
sinnar í uppreisninni í Búdapest
og annars staðar í landinu. Dag-
ar þeirra höfðu verið harmi
þrungnir og margir höfðu misst
nákomnustu ættingja sína í átök-
unum. Því hljótum við allir ís-
lendingar að gleðjast yfir því, að
aðeins tveimur mánuðum seinna
skuli þessir ungversku flótta-
menn, sem fremur höfðu kosið
að flýja land sitt en búa áfrain
við kúgun og bág kjör heima
fyrir, hafa fundið hér nýtt föður-
land, nýtt starf og nýjan heim.
Wilmos Nemeíh er 30 ára gamall
Búdapestbúi, á enn konu sína
í Búdapest og saknar hennar
mjög. Launin eru góo 'hér segir
Wilmos. í Búdapest var ég mán-
uðinn að vinna fyrir fötum, en
hér tekur það mig aðeins vikuna.
Eitt þótti mér undarlegt þegar ég
kom hingað, kryddlaus matur,
enginn laukur, og kartöflur í
sultutaui (brúnaðar k.»rtöfiur).
En sinn er siður í landi hverju,
eins og þar stendur, og nú er
ég að venjast íslenzka matnum.
En ég skal segja þér eitt í trún-
aði, íslendingar eru sérstakir
menn, miklu rólegri en aðrar
þjóðir, og ekki r.æstum eins upp-
stökkir. Ég kann því vel. Ég er
nefnilega sjálfur svo rólegur.
Gabriella Pölöskei er hálfþrítug,
ættuð frá litlu þorpi nálægt júgó-
slafnesku landamærunum. Nú
vinnur hún á skrifstofu Hitaveit-
unnar í Reykjavík. Hún er gift
ungverskum verkfræðingi, sem
starfar hjá S.Í.S. og þau búa í
ágætri íbúð inni í Hlíðum.
Það er ódýrt að kaupa í mat-
inn hér á landi, segir Gabriella.
í Búdapest entust 100 forinturnar
(1 for : 1 kr.) harla skammt, en
hér get ég keypt oft í matinn fvr-
ir 100 krónurnar. í Búdapest
vann ég einnig á skrifstofu fyrir
um 600 kr. mánaðarlaun. Hjá
Hitaveitunni hef ég á fjórða þús-
und í laun, svo þú ert kannski
ekki hissa á því þó að ég og mað-
urinn minn séum ánægð með ís-
landsdvölina. Við erum ákveðin
í að setjast hér að fyrir fullt og
allt.
Enginn skyldi ætla að búseta f
svo fjarlægu landi sem ísland er
sé auðveld, svo ólík eru bæði
tunga og lifnaðarhættir okkar
því sem þeir eiga að venjast.
En aðlögunin hefir gengið bet-
ur en búast mátti við, allir hafa
Ungverjarnir fengið starf við sitt
hæfi, húsnæði, og þegar heíir
þeim áskotnazt álitleg búslóð
flestum. Að því leyti til hefur
betur farnazt þeim ílóttamönn-
um, sem til íslands leituðu, þar
sem enn eru þúsundir þeirra at-
vinnulausar á Norðurlöndum.
Hér í bænum eru 38 Ung-
verjar búsettir, en alls
kom 51 til landsins. Flest af
fólkinu hér í Reykjavík er
ungt, en fjölskylður eru bæði
í Vestmannaeyjum og eustur
í Rangárvallasýslu. Stúlkum-
ar starfa á skrifstofum og sjúkra-
húsum, en piltarnir að ýmsum
störfum, hjá símanum, við
gúmmígerð, bifvélavirkjun, í
Framh. á bls. 19
Janos Arva er tvítugur Búdapest-
búi og lærði bílaréttingar. Nú
starfar hann á bifvélaverkstæði
S.Í.S. á Kópavogshálsi.
Ég get gert mig skiljanlegan,
segir hann, en heldur seint geng-
ur að læra íslenzkuna. Vinnan er
ágæt og félagarnir prýðilegir hér
á verkstæðinu. í frístundum sín-
um fer Janos mest í bíó, því að
amerískar myndir sáust ekki í
Ungverjalandi segir hann. Óska-
draumurinn: að eignast bíl.