Morgunblaðið - 11.08.1957, Blaðsíða 11

Sunnudagur ll. ágúst 1957
MORCVNBLAÐ1Ð
11
Við þessa götu bjia
bjarma á dal og hlíð og er sem
svartálfar spretti undan kletta-
björgunum, þar sem sést til
mannaferða uppi í grösugri brekk
unni. Mannshöndin og náttúra
dalsins hafa þarna lagzt á eitt
um að búa svo í haginn, að þeg-
ar litið er ofan af haug yfir dal-
inn, hvítar tjaldbúðir við blátært
vatnið und svartbrýndu hamra-
bergi er líkast því sem í huldu-
mannabyggð sé komið, í borg
gleðinnar, þar sem enginn mað-
ur er raunum haldinn eða sorg
sleginn, heldur leikið á fínustu
fiðlustrengina um langa óttu.
Þjóðhátíðin 1 Vestmannaeyj-
um gefur ekkert eftir
brúðkaupunum, sem haldin voru
meðan þjóðinni hafði ekki enn
áskotnazt sú virðing "að eiga sér
1 tjöldunum ríkir ósvikin íslenzk gestrisni, þar er vel kneifað víða og glatt á hjalla.
(Friðrik Jesson tók allar myndirnar)
konung. Hún stendur samfleytt
í þrjá daga og þrjár nætur og
þá daga tekur enginn sér verk
í hönd, heldur gengur óskiptur
eintómir höfðingjar.
að skemmtuninni. Gamlir Vest-
mannaeyingar, sem verið hafa
á þjóðhátíð í 50 ár eða lengur
hafa orð á því, að tvennir tímar
séu nú og þegar þeir fyrst komu
í Herjólfsdal á hátíðina. Svipur-
inn sé breyttur, fólkið sé annað.
Ó, gömlu dagar! andvarpa þeir.
Og sumir kvarta undan því, að
allt of margt utanbæjarfólk
komi nú á hátíðina, en miklu
fleiri segja að það sé ekki nema
gleðilegt tímanna tákn um auk-
in og bætt samskipti þjóðanna
tveggja, í eyju og 1 landi, og þús-
und manna flokkur ungs fólks
hlýtur vissulega alltaf að setja
svipmót sitt á staðinn. En
reyndar held ég, að það sé alveg
ástæðulaust fyrir Eyjabúa að ótt-
ast gesti og gangandi á þjóðhá-
tíð, því svo vel sækja þeir hana
sjálfir, allt frá kornungum börn-
um með eftirvæntingarsvip og
stór augu, til gamla fólksins,
ammanna sem alltaf eiga heitt
á katlinum í hústjöldunum og
afanna, sem aldrei fá betra tæki-
færi til þess að segja sögur af
sjálfum sér og öðrum merkileg-
um fyrirbærum.
í þessu stutta máli sem hér
er skráð um þjóðhátíðina að
þessu sinni skal ekki gert að
miklu umtalsefni allt hið fjöl-
marga, sem þarna var til skemmt
unar, snjallar ræður, leikur
hornahljómsveitar undir klettin-
um í hlíðinni, söngur og leikur
góðra listamanna, íþróttir frækn-
legar og bjargsigið, sem hætta
varð við I miðju kafi
seinni daginn vegna óveð-
urs, það þótti flestum hvað
mest skemmtanaspjöllin. Og þá
er enn dansinn ótalinn á steypt-
um palli, en óhætt mun vera að
segja að álit þjóðhátíðargesta á
honum hefir ærið breytzt frá því
Markús Sigurðsson söngkennari
segir frá þjóðhátíðinni í Vest
mannaeyjum árið 1911 í grein i
ísafold. Um dansinn þá segir
hann svo:
„Kl. 10 um kvöldið var byrjað
að stíga dans undir húsþaki og
var sá þáttur hátíðarhaldsins
lang-lakast sóttur. Get ég þess
Vestmannaeyingum til hróss. —
Yfirleitt fór hátíðin mjög vel
fram....“.
Vestmannaeyingar eru ákaf-
lega vinalegt fólk, og ó-
venju skírir og hreinskilnir að
skapferli. í þeim finnur maður
varla tvískinnung eða skap
blendni, eftir nokkra viðkynn
ingu. Kannski er það vegna þess,
að baráttan við höfuðskepnur og
lífið er þar óvenjuhörð. En hvaS
um það, þeir kunna að skemmta
sér og skemmta öðrum. Sá sem
gengið hefir um Herjólfsdalinn
undir miðnætti þjóðhátíðardag-
ana gleymir þeim stundum ekki,
þegar flugeldar þjóta um himin-
hvolfið, bergbrúnanna á milli og
neistaflóðið fyllir næturhimin-
inn. Ljós er í hverju tjaldi og
kynlegar skuggamyndir íbúanna
bera við Ijóst seglið — hvar
vetna er veizla.
Menn ganga tjald úr tjaldi,
minnast við vini og kynnast nýj-
um, alls staðar eru dyr á gátt
og gleðskapur mikill inni fyrir.
Ég segi þetta af eigin reynslu
og miklum sannleik, því marga
hitti ég þá heimamenn hátíðar-
næturnar, þar sem þeir sátu yfir
glasi í hústjöldum sínum, en óra-
fjarri var það þeim öllum, að
stugga við hreinræktuðum Norð-
lending innan frá dölum, sem
kannski hefði verið laminn ann-
ars staðar á landinu fyrir það
eitt að vera ekki fæddur undir
sömu þúfu og heimamaður.
Ómar danslaganna neðan frá
tjörninni bárust milli tjaldanna
í kvöldkyrrðinni og blönduðust
kliðnum i tjöldunum, og jafnan
þegar hallaði frá miðnætti tóku
þeir söngglöðustu sig út úr ið-
unni og leituðu upp í hlíðina og
innan stundar mátti heyra þar
þrjá eða fjóra kóra kyrja ælt-
jarðarlögin, undir rokksöngvum
hljómsveitarinnar í fjarska.
Þannig verður þjóðhátíð í Vest
mannaeyjum, þessi merki siður
litlu þjóðarinnar undan Rangár-
sandi, öllum ógleymanleg, sem
hana sækja. Og það er ékki fyrr
en í flugvélinni á leiðinni heim,
er hún rennir sér sviflétt til vest-
urs, að maður man skyndilega
eftir því að skóhlifarnar urðu
eftir í Eyjum.......
ggs.
Þegar húmið færist yfir Herjólfsdal hjalar skrautlýstar
gosbrunnurinn og flugeldar lýsa upp hamrabrúnirnar.
Útboð
NÝKOMINN
Ukola krossviBur
Tilboð óskast í að leggja raflögn í barnaskólann við
Hagatorg. Teikninga og útboðslýsinga má vitja í
fræðsluskrifstofu Reykjavíkur, Vonarstræti 8, gegn
Stærð 5 mm 80x205 og 100x200 cm.
Birkikrossviður 3ja—4ja og 5 mm.
fyrirliggjandi.
Kristján Siggeirsson hf.
Laugavegi 13 — Sími 1-38-79
kr. 200,00 skilatryggingu. Tilb. sé skilað fyrir
19. ágúst 1957.
Fræðslustjárinn i Reykjavik
stóla, flosklædda dívana og önn-
ur mjúk hægindi og troðfull
koffort af skonroki, sætabrauði,
brennivíni og hvers kyns mun-
gáti, svo ekki sé nefnd kaffikann
an, sem ávallt stendur rjúkandi
á rauðglóandi maskínunni. —
Tjöldin standa þarna í skipu-
legum röðum, eins og her-
menn á vígvelli, og heita þar
götur ýmsum kátlegum nöfnum
í hátíðarstíl og eru reist vönduð
hlið fyrir hverri með áteiknuðum
gamanmyndum til upplyftingar
hátíðarbragnum.
Tjörnin er fagurlega skrautlýst
og speglast litrófið í silfurskær-
um vatnsfletinum, en allt um
kring eru sölubúðir eins og á öll-
um sveitaskemmtunum, en hér
er þó ein nýjungin að auki. Þrír
litlir snáðar eru önnum kafnir
við það að setja loft á miklar
blöðrur, líkastar líknarbelgjum í
laginu, og hafa til þess háþrýsti-
loft á súrefnishylkjum, sem oft-
ast sjást í járnsmiðjum. Það er
augljóst að þetta er tízkan í dag
í Herjólfsdal, fjöldi veifar þess-
um sérkennilegu háþrýstiblöðr-
um og betur getur ungur maður
þarna í dalnum ekki sýnt heit-
mey sinni ástarvott en gefa henni
eitt slíkt geimfar, slíka blöðru,
sem springur að morgni til eilífr-
ar minningar um hverfula stund
síðsumars í Herjólfsdal.
Uppi á haugnum hefir miklum
bálkesti verið komið fyrir og
þar skal eldur tendraður á mið-
nætti fyrsta kvöldið, föstudags-
kvöldið, en þá nær hátíðin há-
marki sínu og þá er fjörið mest,
enda þá ekki af neinum enn
dregið eftir næturlangt gaman.
Yfir dalinn þveran hafa reipi
verið strengd, klettasnasa á milli
og eru við þau bundin hangin-
luktir og skrautljós, svo eftir að
skyggja tekur, slær litfögrum