Morgunblaðið - 24.08.1957, Blaðsíða 12

12
MORGUISBI AÐIÐ
Laugardagur 24. ágúst 1^57
I
i
I
A
uslan
Edens
eftii
John
Steinbeck
113
„Hvað er svoaa hlægilegt við
J)að‘.'“ spurði hún snúðug. Hann
svaraði henni ekki. — „Trúirðu
mér kannske ekki? Að hverju ertu
eiginiega að hlæja?“ En Cal svar
aði henni ehgu orði, hélt bara á-
fram að hlæja. Loks sagði hún og
var bersýnilega farin að ókyrr-
ast: — „Hvers vegna ætl: bróðir
J>inn sé svona lengi að þessu? Sko,
uú er alveg hætt að rigna“.
„Ég hugsa að hann sé að leita
að henni“, sagði Cal.
„Leita að hverri?" — Kanín-
unni?“
„Oh, nei. Hana hefur hann
á vísum stað — hún er dauð. En
hann getur kannske ekki náð
hinni. Hún læðist stundum í burtu
og felur sig“.
„Náð hverri? Hver læðist í
burtu?“
„Hann vill ekki að ég segi þér
það“, sagði Cal. — „Hann vill
láta það koma þér á óvart. Hann
náði henni hérna í fyrradag. Hún
beit hann meira að segja“.
„Um hvað ertu eiginlega að
tala?“
D—------------------□
Þýðing
Sverrn Haraldsson
□-------------------□
„Þú færð bráðum að sjá það",
sagði Cal. — „Þegar þú opnar
kassann. Ég er viss um að hann
biður þig að opna hann ekki
strax". Þetta var ekki nein til-
gáta. Cal þekkti bróður sinn, bet-
ur en sjálfan sig.
Abra vissi að hún var að tapa,
ekki aðeins orrustunni, heldur
öllu stríðinu. Hún fór að hata
þennan dreng. 1 huganum rifjaði
hún upp fyrir sér öll þau bitrustu
svör, sem hún þekkti, en hún
fann að hér komu þau ekki að
neinu liði og tók þess vegna þann
kostinn að þegja. Hún gekk út um
dyrnar og horfði heim til hússins,
þar sem foreldrar hénnar voru.
„Ég held að ég fari aftur inn“,
sagði hún.
„Bíddu", sagði Cal.
Hún sneri sér við, þegar hann
kom til hennar: — „Hvað viltu?"
spurði hún kuldalega.
„Vertu ekki reið við mig“, sagði
hann. — „Þú veizt ekki hvað það
er sem hér fer fram. Þú ættir að
sjá bakið á þróður rnínum".
Þessi skyndilega breyting á
framkomu hans, rugluðu hana ger
samlega í ríminu. Nú var hann
eins og allt annar maður, enda
hafði hann gert sér fulla grein
fyrir áhuga hennar á því sem var
æsandi og ævintýralegt og skír-
skotaði til þeirra tilfinninga henn
ar. Rödd hans var lág og leynd-'
ardómsfull og ósjálfrátt lækkaði
hún líka róminn.
„Hvað áttu við? Hvað er að bak
inu á honum?"
„Allt þéttsett örum“, sagði Cal.
„Það er Kínverjinn".
Hún titraði if æsingi: — „Hvað
gerir hann? Ber hann Aron?“
„Verra en það", sagði Cal.
„Hvers vegna segið þið ekki
pabba ykkar frá þv£?“
„Við þorum það ekki. Veiztu
hvað myndi ske, ef við segðum
honum frá því?“
„Nei. Hvað?“
Hann virtist hugsa sig um. Svo
hristi hann höfuðið: „Nei, ég þori
ekki einu sinni að segja þér það“.
Rett í þessu kom Lee frá hesta-
kofanum og teymdi hest Bacons-
hjónanna, sem hann var búinn að
spenna fyrir vagninn með gúmmí
hjólunum. Erú og hr. Bacon komu
út úr húsinu og litu. bæði ósjálf-
rátt tíl lofts.
„Núna get ég ekki sagt þér
það“, sagði Cal. — „Kínverjinn
myndi strax verða þess var.“
„Abra“, kallaði frú Bacon. —
„Flýttu þér. Við erum að fara.
Lee hélt í hestinn, sem var hinn
baldnasti, meðan frú Bacon var
hjálpað upp í vagninn.
Aron kom á harða spretti út úr
húsinu með pappaöskju, sem var
vandlega vafin snærum, bæði
langs og þvers og rétti öbru. —
„Hérna", sagði hann. — „Þú
skalt ekki opna hann fyrr en þú
kemur heim til þín“.
Cal sá viðb„óðinn í svip öbru.
Hún vildi ekki taka við öskjunni
sem Aron rétti að henni.
sagði faðir hennar. — „Flýttu þér
nú. Við erum orðin mjög sein í
ferðum". Hann ýtti öskjunni í
hendur telpunnar.
Cal gekk fast að henni: — „Ég
þarf að hvísla svolitlu að þér“,
sagði hann. Svo kom hann með
varirnar að eyranu á henni: —
„Þú hefur bleytt buxurnar þínar“,
sagði hann. Hún varð kafrjóð í
framan og dró litla hattinn niður
á ennið. Hr. Bacon þreif til henn-
ar og snaraði henni upp í vagn-
inn til móður hennar.
Lee og Adam og tvíburarnir
horfðu á eftir gestunum þegar
þeir óku úr hlaði.
Áður en vagninn hvarf fyrir
næstu beygjuna á veginum, sáu
þeir að Abra hóf öskjuna á loft
og kastaði henni út fyrir vegar-
brúnina. Cal horfði rannsakandi
á andlit bróður síns og sá hvernig
sorg og örvænting spegluðust í
augum hans. Þegar Adam var
aftur farinn inn í húsið og Lee
hélt af stað með korn í fötu, til
að gefa hænsnunum, lagði Cal
handlegginn yfir öxl bróður síns
og þrýsti honum að sér.
„Og ég sem hafði hugsað mér
að kvænast henni", sagði Aron
harmþrunginn. — „Ég setti bréf
í kassann, þar sem ég spurði hana
hvort hún vildi það“.
„Vertu ekki leiður", sagði Cal.
■—- „Þú skalt fá að brúka riffilinn
minn, þegar þú vilt".
Aron sneri sér snöggt að hon-
um: „Þú átt e.igan riffil".
„Á ég ekki?" „agði Cal. „Jæja,
á ég það ekki?“
28. KAFLI.
Það var við kvöldverðarborðið,
sem bræðurnir tóku fyrst eftir
þeirri breytingu, sem orðin var
á föður þeirra. Þeir voru orðnir
vanir við návist hans — en bara
eins og eyru sem ekki hlustuðu
og augu sem sáu án þess að taka
eftir. Hann hafði verið þeim mjög
afskiptalítill faðir. Drengirnir
höfðu aldrei læi-t að segja honum
frá áhugamálum sínum, upp-
götvunum eða þörfum. Lee hafði
verið tengiliður þeirra við um-.
heiminn og Lee hafði tekizt, ekki
aðeins að ala upp, fæða, klæða og
kenna drengjunum, heldur hafði
hann og líka innrætt þeim virð-
ingu fyrir föðurnum. Hann var
þeim hinn mikli leyndardómur og
Lee kunngerði þeim boð hans og
bönn, sem hann auðvitað samdi
sjálfur og eignaði svo Adam.
. Þetta kvöld, hið fyrsta eftir
heimkomu Adams frá Salinas,
varð það fyrsta undrunarefni
drengjanna að uppgötva að Adam
hlustaði á þá, spurði spurninga,
leit á þá og sá þá. Þessi breyting
gerði þá áhyggjufulla.
„Taktu við þessu, góða niín“,
FORD 1949
LÍTIÐ KEYRÐUR MESTALT
í ÚTLANDINU, ÞESS VEGNA
í MJÖG GÓÐU ÁSIGKOMULAGI.
TIL SÝNIS OG SÖLU í BÍLSKÚR.
ÖLDUGÖTU 16. KL. 13,00—20,00
24. OG 25. ÁGÚST.
MARKUS
Éftir Rd Dodd
rWE'LL USE BINGO
ALSO, AND WORK .
LIKE FURY TO )
t TRAIN THE/W ■/
AS A \
TRICK TEAM.'A
* HEY,
THAT
WOULO
BE A
wow
m------------------"
SURE, CHERRY, I'D LIKE *
TO BEAT LOUISE LEEDS
AND MARK IN THE HORSE
«HOW„ BUT THIS COLT IS
BLIND /
1) — Já, Sirri, það væri gaman
sigra Lovísu og Markús. En
hvernig getum við það, folaldið er
blint.
2) — En þá hjálpar Bangsi
okkur og okkur skal takam að æfa
þau.
— Já, það væri sniðugt.
3) — Það /æri minnsta kosti
þess virði að reyna það.
-— Þá skulum við gera það.
„Ég heyri sagt að þið hafið far-
ið á veiðar í dag“, sagði Adam.
Drengirnir urðu varkárir, eina
og menn verða alltaf, þegar þeir
standa andspænis breyttum að-
stæðum. Eftir stundarþögn sagði
Aron: — „Já, sir".
„Veidduð þið nokkuð?"
í þetta skiptið varð þögnin
lengri, en svo kom sama svarið:
„Já, sir“.
„Hvað veidduð þið?“
„Kanínu".
„Með bogum og örvum? Hver
skaut hana?“
„Við skutum báðir", sagði Aron.
„Við vitum ekki hvor okkar það
var sem hitti".
„Þekkið þið ekki örvamar ykk-
ar í sundur?" sagði Adam. „Þeg-
ar ég var drengur vorum við van-
ir að merkja örvarnar okkar".
1 þetta skiptið neitaði Aron að
svara og eftir stundar umhugsun
sagði Cal: — „Það var að visu
mín ör, en við héldum að hún
hefði kannslce lei.t í örvamæli Ar-
ons, án þess að við tækjum eftir
því“.
„Hvers vegna hélduð þið það?“
„Ég bara veit það ekki", sagði
Cal. — „En ég held að það hafi
verið Aron sem hitti kanínuna".
Adam Ieit til Arons: — „Og
hvað heldur þú?“
„Ég held að ég hafi kannske
hitt hana — en ég er samt ekki
viss um það“,
„Jæja, þið sýnist báðir hafa
staðið yklcur ágætlega".
Hræðslan hvarf úr svip drengj-
anna. Þetta virtist ekki vera nein
gildra.
„Hvar er svo kanínan?" spurði
Adam.
„Aron gaf Öbru hana“, sagði
Cal.
„Hún kastaði henni út úr vagn-
inum", sagði Aron.
„Hvers vegna gerði hún það?"
„Ég veit það ekki. Mig langaði
líka til að giftast henni".
„Langaði þig til þess?“
„Já, sir“.
„En þú, Cal. Hvað með þig?“
„Ég held að ég leyfi Aron að
hafa hana“, sagði Cal.
Adam hló og drengimir minnt-
ust þess ekki að hafa nokkum
tíma heyrt hann hlæ.ia fyrr. —
„Er hún falleg, litil stúlka?"
spurði hann svo.
„Já, því máttu trúa", sagði
Aron. — „Hún er falleg. Hún er
bæði góð og falleg".
„Það þykir mér vænt um, ef hún
á eftir að verða tengdadóttir
mín“.
Lee bar rf Viðinu og eftir
stundar skrölt og glamur í eldhús-
inu kom hann aftur inn. — „Er
ekki kominn tími til að fara í hátt
inn?“ spurði bann drengina.
Þeir litu á bann með þögul mót-
mæli í tillitinu og Adam sagði: —
„Fáðu þér sæti, Lee og leyfðu
þeim að vera á fótum litla stund
enn“.
„Ég er búinn að taka saman
reikningana. Við getum farið yf-
ir þá seinna", sagði Lee.
„Hvað reikninga, Lee?“
„Hús og búreikningana. — Þér
sögðuðst vilja vita, hvernig efna-
hag yðar væri komið“.
„Ekki þó frá síðastliðnum tíu
árum, Lee?“
„Þér hafið aldrei kært yður um
að sjá þá fyrr“.
„Það er sennilega alveg rétt hjá
yður. En nú skuluð þér setjast
hérna hjá okkur litla stund. Aron
langar til að kvænast litlu stúlk-
unni, sem kom hingað í dag“.
„Eru þau trúlofuð?" spurði
Lee.
„Ég held að hún hafi ekki enn
tekið honum", sagði Adam. „Svo
að við höfum nokkurn tíma til
stefnu".
ailltvarpiö
J.augardagur 24. ágúsl:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Oskalög sjúklinga (Brynuis
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 19,30 Tónleikar (pl.).
20,30 Tónleikar (plötur). 21,00
Or gömlum blöðum: Hildur Kal-
man sér um dagskrána. 22,10
Danslög (plötur). 24,00 Dagskrár-
lok. —