Morgunblaðið - 30.03.1958, Blaðsíða 15

Sunnudagur 30. marz 1958
MOBCIJTSBLÁÐIÐ
15
Hannes Sigurgeirsson, Magnea Jóhannesdóttir og Gestur Eyj-
ólfsson í hlutverkum sínum.
„D raugalestin"
leikin i Hveragerði
MJÖG er það misjafnt, hvaða
kröfur menn gera til sjónleika,
þó að allir séu sammála um að
leikari þurfi að lifa sig sem bezt
inn í hlutverk sín. Sumir vilja,
að sjónleikir hafi boðskap að
flytja, helzt siðferðilegan ásamt
djúpri alvöru, sem vel fer á, að
framkalli tár í augum áhorfand-
ans í leikslokin. En til eru þeir,
sem framar öllu lcjósa gamanið
að halda mjög á loft þeirri
kenningu, að hláturinn lengi líf-
ið, og hafa þá að sjálfsögðu í
huga, að lífið sé þess virði, að
það borgi sig að lengja það. En
um það eru unnendur gráts og
hláturs sammála, að mikils sé
vert, að atburðarás sjónleiksins
sé spennandi og menn fylgist með
henni af lifandi áhuga.
Draugalestin eftir Arnold Rid-
ley hefur engan siðferðilegan
boðskap að flytja, nema ef vera
skyldi þessa þekktu kenningu:
„Crime does not pay“ — glæpir
svara ekki kostnaði. Hún er held-
ur ekki gamanleikur nema að
litlu leyti, og er það allmjög á
valdi leikstjórans, hve mikið er
gert út gamninu. En leikurinn er
í réttum mæli spennandi og á
köflum óhugnanlegur, en óhugn-
aður hefur, sem kunnugt er, sitt
sérstæða aðdráttarafl. Þetta er
sem sagt enginn barnaleikur. En
þeim, sem hafa sterkar taugar og
vilja sjá hvort tveggja í senn
skemmtilega hluti og æsandi, er
ráðlagt að sleppa ekki tækifær-
inu, ef þeim gefst kostur á að
sjá j-ennan sjónleik fluttan af
góðum leikflokki.
Hinn 20. þ. m. hafði Leikfélag
Hveragerðis frumsýningu á sjón-
leik þessum í Ilveragerði. Leik-
stjóri var Klemenz Jónsson, og
var sýnilegt af árangrinum, að
honum hafði farizt leikstjórriin
mætavel úr hen'di. Kom það líka
fram að loknum leik að leikar-
arnir voru honum mjög þakklát-
ir fyrir leiðsögn hans og lofuðu
þeir örugga og lipra stjórn hans.
Á hann að lokinni heimsókn þess-
ari almennum vinsældum að
fagna í Hveragerði. Leikararnir
í Hveragerði þola að sjláfsögðu
fæstir að mælast á mælikvarða
atvinnuleikara. En um leik
þeirra í Draugalestinni má þó
segja það tvennt að annars vegar
sýndu fáeinir afbragðsleik og
hins vegar var leikur allra hinna
svo jafngóður að erfitt er að
finna að honum svo teljandi sé.
Af viðbrögðum óhorfendanna
mátti ráða að mesta ánægju og
hrifningu vakti leikur Gests
Eyjólfssonar, -en hann lék hinn
slynga leynilögreglumann Teddie
Deakin. Hefur hann nokkrum
sinnum leikið áður, en aldrei við
jafnágætar undirtektir og að
þessu sinni, enda var leikur hans
á köflum bráðsnjall, þó að stund-
um. mætti virðast sem maður í
hans stöðu væri helzt til gáska-
fullur, en um slíkt má þó lengi
þrátta. Annar var sá leikari sem
sérstaka hrifningu vakti meðal
áhorfenda, en það var frú
Magnea Jóhannesdóttir, sem lék
Júlíu Price. Hún hefur áður farið
með ýmis hlutverk og jafnan við
góðan orðstír, en aldrei mun hún
áður hafa leikið háspennt glæfra-
kvendi eins og í þetta sinn, en
það tókst henni með ágætum.
Var hressandi nýjung að sjá hana
í þessu hlutverki.
Sérstaka athygli vakti á sýn-
ingunni, hve gervi sumra leikar-
anna voru vel gerð. Átti það ekki
sízt við um gervi Ragnars G. Guð
jónssonar, en hann lék umsjónar-
mann jórnbrautarstöðvarinnar,
þar sem leikurinn gerist, en það
er í Suður-Cornwall, og heitir sá
Sand Ilodgkin. Er hér um að
ræða allmagnað hlutverk og
vandmeðfarið. En Ragnar, sem
vanur er að leika æringja og
galgopa, brá sér þar í nýjan ham
og sýndi að hann getur einnig
gert alvörunni góð skil. Var gervi
hans og framkoma með þeim
hætti að hann var á stundum ein-
hver trúverðugasta persónan á
sviðinu.
Tvenn hjón koma hér við sögu
og eru á sviðinu allan tímann,
annars vegar Richard Wintrop,
sem Guðjón H. Björnsson lék, og
Elsie, kona hans, leikin af Aðal-
björgu M. Jóhannsdóttur, og hins
vegar Charles Murdock, sem
Rögnvaldur Guðjónsson lék, og
Peggy, kona hans, leikin af Guð-
rúnu Magnúsdóttur. Hlutverk
þessi eru þannig gerð frá höf-
undarins hendi að þau eru held-
ur þreytandi og hljóta að vera
leikurunum nokkur þolraun. —
Hefur fólk þetta annað veifið lít-
ið annað að gera en þvælast hvert
fyrir öðru eða standa málþola.
Bót er það þó í máli að önnur
hjónin, þau fyrrnefndu, hressa
í skorpum upp á tilveruna með
hjónaskilnaðarrifrildi, en hin,
sem eru nýgift, gera virðingar-
verðar tilraunir í allri skelfing-
unni til að svalla í ást sinni, en
verða að sjálfsögðu fyrir sífelld-
um truflunum. Tókst leikurunum
furðuvel að leysa þessi fremur
bragðdaufu hlutverk af hendi.
Mest bragð er að hlutverki Aðal-
bjargar, og réði hún þvi vel og
hefur sennilega að þessu siuni
sýnt sinn bezta leik. öll hin léku
einnig sín hlutverk með sóma:
Guðjón, hinn vandræðalegi eig-
inmaður, blóðhræddur við hjóna-
skilnaðinn, Rögnvaldur, afar nær
gætinn, nýgiftur og ástfanginn,
og Guðrún, mjög elskuleg og fín-
gerð.
Geirrún ívarsdóttir leikur pip-
armey, ungfrú Bourne að nafni.
En Bretar virðast, eftir bók-
menntum þeirra að dæma, hafa
alveg sérstakt dálæti á pipai'-
meyjum, en þá kvenkosti höfum
við íslendingar aldrei lært að
meta að veroleikum. Var leikur
hennar mjög skemmtilegur svo
lengi sem henni var ætlað að
Framh. á bls. 22
Aðalbjörg, Guðrún, Geirrún, Rögnvaldur, Guðjón, líagnar og
Gestur í lilutverkum sínum.
i LESBÖK BARNANNA
Sftrúturinn R ASMIJS
„Flýtið ykkur nú“, hróp-
aði hann, „ég get ekki
lialdið mér mikið Iengur“.
Þá sá Rasmus, að maður
með sítt skegg kíkti út
um næsta glugga. Ef til
vill gæti það bjargað
þeim. Þeir bundu nú
manninn fastan í stól og
Rasmus greip galdrastaf-
inn. Hann galdraði svo að
skeggið fór að vaxa og
vaxa og varð alltaf Icngra
og lengra. Þeir settiu það
út um gluggann og loks
gat Sammi gripið í það
og þá galdraði Rasmus
þannig, að skeggið stytt-
ist aftur. Sammi var far-
inn að hlakka til að kom-
ast upp til hinna.
Kæra Lesbók!
Ég ætla að senda þér
mynd af kéttinum min-
um. Hann heitir Grá-
mann músabani, Hann er
mjög duglegur að synda
ag a myndinni sézt hann
á sundi úti í tjörn. Það
er verst, að hann sézt
5KK) vel sjajfur á myntí-
inni, en það er hægt að
sjá, hvað hann syndir
vel.
Með beztu kveðju,
Ari Zophoníasson,
Fagradal. Stokkseyri
SKRÍTLUSAMKEPPNIN
92. Óli: Bróðir þinn er
á ' sokkaleistunum, en
samt er ppbbi þinn skó-
smiður.
Gunnar: Bróðir þinn
hefur t-kki eina einustu
tönn í munnmum, en
samt er pabbi þitm tann-
læknir.
93. Gömul kona kom
þar að, sem lítill dreng-
ur stóð og var hágrát-
andi. „Afh verju ertu að
gráta, góði minn?“ spurði
hún.
„Pabbi drekkti kettl-
ingunum mínum“, svar-
aði hann snöktandi.
„Það var illa gert“,
svaraði konan.
„Já, hann var búinn að
lofa, að ég mætti gera
það“.
Þyrí, 9 ára.
94. Anna litla vildi
ekki borða skorpurnar
af brauðinu sínu. Þá
sagði pabbi hennar: „Ein-
hvern tíma getur að því
komið, góða mín, að þú
verðir svo fátæk, að þú
verðir fegin að borða
skorpur'”.
„Ég ætla þá að geyma
þessar þangað til“, svar-
aði Anna.
Bergþóra, 10 ára.
95. Frúin: „Hvers vegna
komstu ekki, þegar ég
hringdi?
María: „Ég heyrði það
ekki“.
Frúin: Mundu þá fram
vegis, að þú átt að koma
og segja mér frá þvi, ef
þú heyrir ekki hringing-
una“.
Jón og Gunnar,
2 árg. Bitstjúri: Kristján J. Gunnarsson -jr 30. ntarz 195tt
Forfallakennarinn
HANS og Óli voru á
heimleið úr skóla. Þeir
voru báðir úr 2. bekk
unglingaskólans og sæi
maður öðrum þeirra
bregða fyrir, var nokkr-
urn veginn víst, að hinn
var ekki langt undan.
— Hvernig líst þér á
nýja forfallakennarann?
spurði Hans. ,
— Hann virðist vera
skrítinn náungi, svaraði
Ón. í þeirra bekk var það
ekki beinlínis siður að
hrósa kennurunum, en
innst inni fannst Óla
samt, að nýi kennarinn
væri alls ekki sem verst-
ur.
— Það finnst mér líka,
svaraði Hans.
— Hefurðu tekið eftir
því, að hann gengur á
skóhlífum, spurði Óli.
— Já, og heíur meira
að segja regnhlíf, bætti
Hans við.
Hans og Óli voru að
vísu ekki í hópi alira
dugiegustu drengjanna i
bekknum, en þeir töldust
heldur engan veginn til
þeirra lökustu. Alltaf
voru þeir fremstir í
flokki, þegar um það var
að ræða að hugsa upp
snjöll prakkarastrik.
Fleiri en einn af kenn-
urunum voru þeirrar
skoðunar, að það væru ■
einmitt þessir tveir ná- I
ungar, sem hefðu gert þá
gráhærða.
— Forfallakennarinn
verður líklega ekki lengi
hjá okkur, sagði Óli, svo
það er eins gott að byrja
strax, ef maður á að
koma nokk'ru í fram-
kvæmd.
— Ekki stendur á mér.
svaraði Hans. í svona
malum voru þeir alltaf
fljótir að ná samkomu-
iagi. ,
Eftir að þeir höfðu
skroppið heim og losað
sig við skólatöskurnar,
hittust þeir strax aftur.
Báðir höfðu hugsað mál-
ið ýtarlega og báru þeir
nú saman tillögur sínar.
Að þessu sinni átti Óli
beztu hugmyndina.
— Ég held, að ekkert
þýði að reyna neitt af
gömlu brögðunum, sagði
hann. — Hann er allt of
sleipur til þess að teikni-
bóla á stólsetunni eða
vatn í blekbyttunni komi
að nokkru gagni. Við
verðum að finna upp á
einhverju snjallræði, er
engum hefur áður dottið
í hug.
Hann lækkaði róminn.
— Veiztu, hvað við ger-
um. Við neglum skóhlíf-
arnar hans fastar við
gólfið. ,
— Framúrskarandi hug-
mynd, hrópaði Hans,
gripinn brennandi áhuga.
— Hver á að negla þær
fastar?
— Það sé ég um. Ég
laumast inn í skólastof-
una í löngu fríminútun-
um. Ef einhver verður
mín var segist ég vera
að sækja nestisbitann
minn.
— Ég skal koma með
hamar og nagla á morg-
un, sagði Hans. — Oh,
hvað ég hlakka til að sjá
framan í hann, þegar
hann fer í skóhlífarnar