Morgunblaðið - 24.12.1958, Qupperneq 12

36
OT* r.Ti\nr 4»in
Miðvikudafnir 94 1958 H*
Sigríður Björnsdottir hjalpar börnunum að Ieika sér með nýju
taka tillit til fullorðna fólksins,
en allt er miðað við það að tekið
sé tillit til þeirra. Hér er að vísu
þröngt um okkur. Rúm er fyrir
30 börn, en þó við útskrifuðum
öll þau sem hér liggja í dag, gæt-
um við fyllt rúmin þeirra sam-
stundis af börnum sem bíða. Þeg-
ar nýi Barnaspítalinn verður tek
inn i notkun, fáum við rúm fyrir
helmingi fleiri börn. Þar verður
fjórfalt meira húsrými.
— Og hvernig sjúklingar eru
börn?
— Börn eru beztu sjúklingar
sem til eru, svaraði Kristbjörn
is frá og gefið spítalanum.
Sigríður Björnsdóttir gengur á
milli barnanna og leikur við þau.
Hún er föndur- og teiknikennari,
og hefur auk þess stundað fram-
haldsnám í sjúkraiðju á spítölum
í Englandi og Danmörku, síðast
með styrk frá Hringnum.
Hún hefur komið öllum börn-
unum af stað í einhvern leik.
Jafnvel tveggja ára gamall lær-
brotinn snáði, sem liggur með
brotna fótinn hengdan upp í um-
búðir, unir sér hið bezta við að
raða hringjum á snaga og færa
vísana á klukkuskifu. Þessar ann
leikföngin frá Hringnum.
ekki meir.
Guðþjörg litla, 5 ára, lætur
ekki trufla sig. Hún er að
skenkja vinkonu sinni, sem má
vera á fótum, kaffi í plastbolla.
Sú hefur tekið með sér brauð
með kaffinu, alla vega litar boll-
ur úr leir.
— Ég ætla að fara heim fyrir
jól, segir Guðbjörg. Þá verð ég
hætt að standa við stöngina, og
þá ætla ég að hlaupa um með
krökkunum, Helgu og Siggu og
hinum. Með stönginni á hún við
æfingarstöngina, sem hún er lát-
Grannkonan kemur með kaffibrauð úr leir og txr kaffisopa.
Heimsókn
^JÓLIN og börnin eru svo ná-
| tengd í hugum manna, að þegar
| farið er að hugsa til jólanna og
i undirbúa jólablöðin á ritstjórnar-
j skrifstofum blaðanna, koma
fréttamönnum gjarnan börnin
fyrst í hug. Því miður er það
ekki sérlega frumleg hugmynd,
það er vafalaust búið að nota
hana víða um veröld í hátt í 1958
ár. Hér á landi er þó enn lítill
hópur barna, sem ekki hefur ver-
ið gert mikið veður af á opinber-
um vettvangi, af þeirri einföldu
ástæðu, að þau voru dreifð um
marga staði þangað til fyrir 17
mánuðum.
Hér á ég við börnin, sem af
einhverjum ástæðum þurfa að
liggja á sjúkrahúsi. Nú eru 30
þessara barna á bráðabirgðaspít-
ala fyrir börn á efstu hæð Lands-
spítalans. Þar var útbúin fyrir
þau deild, eftir að hjúkrunar-
kvennaskólinn rýmdi húsnæðið í
fyrrasumar. Kvenfélagið Hring-
urinn lagði til allt sem með
þurfti, húsgögn, sængurfatnað
tæki o.fl. Þarna verður Barna-
spítalinn til húsa, þangað til lok-
ið verður nýju viðbyggingunni,
en þá flytur hann á tvær hæðir
í austurálmunni.
Fyrir skömmu lagði ég leið
mina upp á Barnaspítala. Þegar
inn er komið, finnur maður und-
ir eins, að þar ríkir ekki kulda-
legt sjúkrahússandrúmsloft. Á
ganginum kom á móti mér 7 ára
snáði á fleygiferð á nýjum ruggu
hesti. Sýnilega er mikið lagt upp
úr því að börnin njóti sín eftir
föngum.
Þar þekkjast ekki óþekk börn
■ — Þetta er fyrsta barnadeildin
sem slík hér á landi og hún var
sett á stofn af brýnni nauðsyn,
sagði Kristbjörn Tryggvason,
yfirlæknir, en hann hitti ég fyrst
an að máli. Það segir sig sjálft að
það er allt annað að hafa .deild,
þar sem börnin þurfa ekki að
um hæl. Þau eru þæg og róleg,
og það er þægilegt að eiga við
þau. Við þekkjum ekki óhlýðin
börn á þessu sjúkrahúsi, reyndar
er það sama sagan á öllum barna
spítölum.
— Ég tek undir það, sagði að-
stoðarlæknirinn Gunnar Biering,
sem var viðstaddur þetta samtal
okkar. Börn eru yfirleitt hugrökk
og auðveld viðfangs. Það er ekki
erfitt að koma þeim í skilning j
um að eitthvað þurfi að gera, og
þau eru fljót að gleyma.
Annar aðstoðarlæknir starfar
á barnadeildinni, Víkingur Heið-
ar Arnórsson. Auk læknanna eru
þar nokkrar hjúkrunarkonur
undir stjórn Árnínu Guðmunds-
dóttur yfirhjúkrunarkonu.
Læknarnir segja mér, að yfir-
leitt séu börnin mjög róleg á
sjúkrahúsinu, rólegri en fólk
utan þess kunni að halda. Þó þau
séu ef til vill dálítið kvíðin fyrst,
þá jafni þau sig fljótlega.
— Það er ákaflega skemmti-*
legt og þægilegt að vinna hér,
sagði Kristbjörn að lokum. Sam-
starf þeirra sem hér starfa er
ánægjulegt, börnin þæg og for-
eldrarnir samvinnuþýðir.
Læknarnir voru nýkomnir af
stofugangi, þegar mig bar að. Nú
er komið fram undir hádegi, og
ég má ekki tefja þá lengur en
nauðsyn krefur. Aftur á móti
hafa sjúklingarnir litlu nægan
tíma. Ég sný mér því að þeim,
þ.e.a.s. þeim sem hressir eru.
Litla drenginn, sem daginn áður
hafði verið komið með á sjúkra-
húsið, mjaðmargrindarbrotinn
og með innvortis blæðingu eftir
bílslys, fæ ég að sjálfsögðu ekki
að sjá.
Veik börn þurfa tilbreytingu
Inni í stærstu sjúkrastofunni
liggur hópur 2—6 ára barna. Þau
dunda öll við að leika sér með
ný uppeldisleikföng, sem Hring-
urinn hefur nýlega fengið erlend-
Læknarnir Kristbjörn Tryggvason, Gunnar Biering og Víkingur Arnórsson, ásamt yfirhjúkrun-
arkonunni Árnínu Guðmundsdóttur og nokkrum litlu sjúklinganna. (Ljósmyndir: Ól. K. M.J.
í barnaspítalann
„Börnin eru beztu sjúklingar, sem til eruu
arlegu stellingar virðast ekkert
há honum.
Það færist líf í tuskurnar, þeg-
ar ljósmyndarinn kemur inn.
Einn drengurinn flýtir sér að
leggja frá sér leikföngin og fer
að snyrta sig fyrir myndatökuna,
en þegar á á að herða, guggnar
hann og stingur sér undir sæng-
ina. Eftir það sjáum við hann
in halda sér í, meðan hún gerir
líkamsæfingar.
í rúminu rétt á móti liggur
Helgi, 7 ára, með fótinn í gipsi.
— Ertu fótbrotinn?
— Nei, ég er lærbrotinn, svar-
ar hann, og mér skilst strax að
lærbrot sé miklu merkilegra en
venjulegt fótbrot. — Ég datt, bæt
ir hann við.
— Bara svona á götunni?
— Nei, ég var að klifra.
— Þú ferð þá líklega ekki að
klifra aftur þegar þú kemur
heim?
— N-ei. Svarið kemur dræmt
og það er enginn sannfæringar-
kraftur í því.
— Þú hefur Uklega verið byrj-
aður í skóla. Finnst þér ekki
slæmt að missa af skólanum?
— Kennarinn kemur til mín. . .
en ég er ekkert sérlega hrifinn
af því.
Nú hnippir Þórður litli í mig.
— Ég er búinn að vera hér leng-
ur, fimm vikur! Hann er á fótum
og fer með mig inn í stofuna
sína. Þar liggur félagi hans, Sæ-
laugur frá Þórshöfn, og er að
sauma fallegt mynstur í dúk.
Hann segist aljtaf fara heim með
fallega hluti, þegar hann fer af
sjúkrahúsinu. Þetta er í fjórða
skiptið sem hann er hér. Ég spyr
hann hvort hann geti ekki haldið
áfram þessari handavinnu, þegar
hann er heima og kennt krökk-
unum á Þórshöfn. — Nei, þetta
geri ég ekki heima, svarar hann,
og það er auðheyrt að honum
finnst hann hafa annað að gera
heima en að liggja og „brodera".
En Sigríður Björnsdóttir skýt-
ur því inn í, að það sé einmitt
ákaflega mikils virði að börnin
séu búin að fá áhuga fyrir slíkri
iðju, þegar þau fara heim, því
mörg þeirra þurfi að hafa hægt
um sig fyrst í stað.
En ég má ekki stanza lengi hjá
Sælaugi, Þórður er ekki búinn að
sýna mér allt sitt. Hann teymir
mig fram í leikstofuna, þar sem
krakkarnir sem eru á fótum hafa
sett upp búð og selja leirávexti,
plastsúkkulaði og margt fleira
fyrir heimatilbúna fimmkalla, og
telpurnar hafa tekið til óspilltra
málanna og sjóða og steikja í
pottum og pönnum. Þarna sýnir
Þórður litli mér meistarastykkið
sitt, hús úr litlum kössum frá
handlækningadeildinni, klætt
mislitum pappír frá röntgendeild
inni.
— Við reynum að nota öll fáan-
leg efni, segir Sigríður. Við fá-
um léreftsafganga frá saumast.
Landsspítalans, leðurafganga frá
bókbands- og leðurverkstæðum,
pappír frá röntgendeildinni og
garn, nálar og liti hefur skrif-
stofa ríkisspítalanna lagt tiL Á
veggjum leikstofunnar hanga