Morgunblaðið - 31.12.1958, Blaðsíða 11

Mifivikudagur 31. des. 1958
MOR'ITJNRL AÐIÐ
35
Jdl
í Svartaskdgi
Skíðaskálinn okkar, Renchtalhiitte í Schwarzwald, i 750 m hæð.
VIÐ höfðum ákveðið að eyða
'jólunum 1957 í skíðaskála í
'Schwarzwald. — Svartaskógi —,
íslenzkir námsmenn í Karlsruhe.
'Það hefir verið venja okkar síð-
ustu þrenn jól að fara út úr bæn-
um í 5 daga um jólin. Nú ætlum
við að dvelj-ast aftur í sama
skíðaskálanum og í fyrra, Rench-
talhiitte í Mið-Schwarzwald, sem
er í 750 metra hæð. Skálinn var
tryggður okkur í nóvember, og
sérfræðingar hópsins hafa samið
matseðil og annazt byrjunarund-
irbúninginn undanfarna daga. —
»Við verðum nú 18 alls, og er það
fleira en árið áður. 1 hópnum
eru eingöngu íslenzkir stúdentar í
'Karlsruhe ásamt þremur útlen'd-
um gestum, tveim Grikkjum og
leinum Norðmanni, sem eru öll-
um kunnugir.
Laugardagurinn 21. desember
var notaður til innkaupa, því við
verðum að sjá um okkur sjálf
jþarna uppi í fjölunum. Að kaupa
'jólamat í 18 munna er enginn
leikur, en þegar 4 hjáipast að er
það ekki svo mikið verk. Haukur
fararstjóri sér um það, að öllu sé
etaflað inn í bílinn, sem Guðrún
yfirráðgjafi hefir lagt til, og öllu
>er ekið heim til hennar til
geymslu yfir helgina.
Brottför var ákveðin kl. 9.45
á Þorláksmessu og átbi að fara
imeð lest fyrsta spölinn. Eg fer
á fætur klukkan hálf átta og er
Ikominn af stað klukkustund síðar
imeð farangur minn. Fólkið í spor-
vagninum starir á mig og félaga
iminn í skíðafötum, rogandi með
etóra ferðatösku og gítar. Á leið-
inni þurfti hann að koma við i
ibankanum og sækja peningasend-
ingu að heiman. í bankanum bíða
ekki margir, svo að við förum að
vona, að þetta verði afgreitt
fljótt. En við verðum að bíða
lengi. Þessir fáu, sem bíða þarna,
virðast allir eiga svo umfangs-
anikil erindi. Við sjáum geysistór-
ar upphæðir skipta um eigendur,
©00.000 mörk, 400.000 mörk eru
iborgaðar út. Gjaldkerar heilla
verksmiðja senda eftir peningum
til að borga út jólaglaðninginn,
isvo að við förum að skammast
okkar fyrir að vera ekki að
isækja nema 480 mörk. Eftir óra-
langan tíma erum við afgreiddir
og við hendumst út í næsta leigu-
bi . „Bahnhof, bitte“, kölium við
tbáðir í kór og ekið er í snatri á
brautarstöðina. Klukkan er 2 mín
tútur yfir brottfarartíma, en við
Ivonum að lestinni hafi seinkað,
leða þá að fararstjórinn hafi s?/ít
okkur rangt til um brottfarartím-
*nn, til þess að fulvissa sig um
að enginn kæmi of seint. En ekki
irættist sú vón. Lestin var farin,
og við höfðum misst af henni. —
iVið ferðumst sem skólahópur og
fáum einiungis einn farmiða fyr-
ir allan hópinn, og fær því eng-
inn einstakur miða. Þess vegna
vitum við ekki, hvernig fyrir okk-
ur muni fara. Við reynum að
bera okkur aumlega við vörðinn
ivið sperruna út á brautarpallana,
og til allrar hamingju, kannaðist
bann við þessa tvo, sem vantað
‘hafði og hleypti okkur í gegn. —
Wið vorum heppnir, því 35 mín-
útum síðar gátum við tekið hæg-
ifara lest og reynt að ná hópnum
ii þorpinu Oberkirch. 1 lestinni
ivar lestarvörðurinn hinn vingjarn
ilegasti, er við sögðum honum frá
óheppni okkar, en náði samt í yfir-
mann sinn, lestarstjórann, til ör-
yggis. Sá var tortrygginn og
spurði okkur um einhver sönnun-
argögn, en við höfðum engin, því
iþau væri 35 mínútum á undan
okkur. Loks spurði hann hvort við
'værum Englendingar, en lét okk-
'ur í friði eftir að við höfðum sagt
'honum þjóðerni okkar. Eftir
'klukkukstundar akstur yfirgáfum
við lestina. Okkur var auðveld-
lega hleypt út af stöðinni þar,
Iþví að verðirndr könnuðust við
að tvo hafði vantað. Við dáðumst
að lipurð þessara embættismanna.
Við henni höfðum við ekki búizt,
'þvi að við áttum engan rétt til
flutnings, nema við værum með
hópnum og hefðum með róttu átt
að borga fullt verð fyrir nýja far-
seðla. Ekki þurftum við að bíða
lengi eftir áætlunarbílnum, sem
fl'uti okkur 15 kílómetrana til
Oberkirch, þar sem við náðum
hópnum, sem var að standa upp
frá hádegisverði.
Á tiisetbum tíma kemur bíll að
sækja okkur. Áður en lagt er af
stað verðum við að koma við í
nokkrum verzlunum í þorpinu iil
þess að taka með okkur meiri mat
væli. Eftir að hafa hlaðið brauð-
kössum, kjöti, sykri, mjöli, körfu
af kartöflum ásamt ýmsu fleiru
inn í bílinn, ökum við loks út úr
þorpinu. Vegirnir verða nú mjórri
og brattinn meiri. Dalirnir þrengj
ast og malbikinu sleppir. Enn
eykst brattinn, og bíllinn ekur löt-
ur-hægt. Það var hér sem hann
gafst upp í fyrra, enda var hann
keðjulaus og spólaði á svelluðum
veginum. 1 ár er lítill snjór hér í
hálendinu. Aðeins efst uppi á hæð
unum er svolltill snjór. Hérna er
brattinn mikil'l og landslagið
stórbrotið. Barrskógurinn er svo
þéttur, að það er helzt í ijóðrun-
um sem við njótum hins dásam-
Iega útsýnis yfir dökkleitar breið
ur Schwarzwald, aflíðandi, skógi
vaxnar hæðirnar, ein,s og öldótt
haf yfir að líta. Sögusagnir um
dverga og tröl. eru tengdar nafn-
inu dularfulla — Svarbi-skógur.
Við erum komin á leiðarenda.
Myndarlegur skálinn blasir við,
fagurlega málaður með tvennum
svölum, sitt á hvorri hæð, með-
fram endilangri suðurhliðinni. —
Við hendumst inn í skálann til að
opna gluggahlerana, svo að við
sjáum til að bera allt dótið inn í
skálann.
Gömul kona færði okkur lykl-
ana. Hún er móðir húsvarðarins
og býr ásamt honum í kotbænum
sem næstur er skálanum. Hann
sjálfur vinnur að skógarhöggi og
kemur ekki heim fyrr en með
svölum, sinni á hvorri hæð, með-
af matvælunum, finnum okkur
svefnpláss og tökum sparifötin
upp úr töskum okkar, svo að þau
þvælist ekki. 1 skálanum eru ekki
aðr.ir gestir, svo að við getum hag
að okkur eins og heima hjá okk-
ur. Fljótlega er orðið fun-heitt
alls staðar, því að heitu lofti er
blásið frá olíukyndingartækinu í
kjallaranum £ öll herbergi húss-
ins.
Tveimur timum á eftir okkur
komu tveir þeir síðustu á eigin
bíl, troðfullum af farangri. Um
leið og við berum út úr honum
leitum við að kaffinu, sem við
höfðum beðið eftir og þegar það
er fundið, drekkum við molak-affi
í eldhúsinu.
Listi hefur verið hengdur upp,
svo að hver geti séð hvenær íann
hefur eldhússkyldu. Þeir fyrstu
fara að taka til íslenzku og
norsku fiskbollurnar, sem við höf-
um í kvöldverð, og samtímxS byrja
aðrir að sjóða hangikjöt, leggja
i bleyti saltfisk og hreinsa gæs-
irnar, sem steikja átti daginn eft-
ir. Með matnum drekka menn
ýmist bjór, sem húsvörðurinn sel-
ur, eða þá kranavatn, sem er
ágætt og minnir okkur á íslenzka
vatnið að gæðum. Eftir kvöld-
verðinn stunda menn ýmist sam-
ræður, spil eða töfl og hlusta á
útvarpið, sem við komum með, en
aðrir hjálpa kvenfólkinu við að
búa til kleinur, í eldhúsinu. Eftir
að kleinuilmurinn fór að breiðast
um húsið, varð öllum býsna tíð-
förult í eldhúsið, svona bara • il
að sjá, hvernig gengi, en flestir
komu aftur út með kleinur £
munni. Húsvörðurinn slekkur á
hituninni um kl. 11, og þar eð
flestir eru þreyttir, er gengið +il
náða, en brandararnir fjúka, og
svo er skipzt á draugasögum, þar
til þeir sem sofnaðir eru hafa
smitað hina vökulu svo, að þeir
sofna líka.
Á aðfangadagsmorg’. n aka
nobkrir niður í þorpið, til þess að
sækja mjólk og rjóma til hátíðar-
innar, því að kotbæirnir í nágrenn
inu geta ekki selt okkur nema !
lítið magn mjólkur. Við vitum af '
fyrri reynslu, að niður í þorpið er i
30—45 níínútna gangur, en upp
eftir aftur.er ltil 1% kl'ukku-i
stundar gangur, ef f-arið er eftir I
skógarstí.gum beint upp hlíðina, |
annars er maður lengur. Bílveg- '
urinn er langur, tekur 20 mínútur i
að aka hann. Hinir 950 íbúar;
þorpsins Bad Griesbach lifa á!
ferðamönnum, sem koma sér til I
hressimgar og heilsubótar. Þar
drekka þeir helzt geislavirkt öl- i
kelduvatn, sem einnig er fyllt á i
flöskur og selt sem sódavatn til i
næstu borga. Gegnum þorpið ligg- |
ur all-f jölfarinn þjóðvegur, og ,
meðfram honum standa flest hús- j
in og hinar fáu verzlanir, sem!
flestar eru fullar af minjagripum. j
Mjóikin er seld í eina bakaríi
þorpsins, og af því að það tekur >
um hálfa klukkustund að af- :
greiða okbur, fara sumir af stað
til að leita uppi rakara þorpsins, j
sem selur vindla og sígarettur. t
Slíkt er ekki selt í mjólkurbúðinni,!
enda þótt þar fáist allt til matar, j
allt frá ávöxtum upp í 20 tegund- 1
ir af áfengi.
Þegar við komum Ioks heim, var I
þegar búið að bera saltfiskinn á ?
borðið. Átu margir mikið, og j
brugðu því við, að aldrei áður j
hefði þeim þótt góður saltfiskur, í
en núna væri hann mesta sælgæti. j
Veðrið var prýðilegt, sól og j
hlýtt veður. Dreifðust þá um ná- j
grennið allir þeir sem heiman-!
gegnt áttu. Eftir urðu aðeins
þrír, sem höfðu fengið það hlut-
verk, að skreyta borð og elda jóla
matinn. Það var gert ráð fyrir
sérstökum jólamat, þremur gæs-
um, og var mikið verk að fylla
þær, steikja og sjóða á víxl, því
ekki var aðstaða til að steikja
nem-a eina í einu. Eldhúsfólkið
stóð sig samt með slíkri prýði, að
hægt var að byrja að borða kl.
6. Allir höfðu klæðzt sparifötun-
um og settust nú að hátíðaborðinu,
skreyttu grenigreinum og Krists-
þyrni úr skóginum, ásamt kert-
um og íslenzkum fána. Jólalögin
hljómuðu úr útvarpinu, og þar
með var jólaskapið komið. Það
var jólaborð, sem svignaði undan
góðgæti. Það eru ekki nema einu
sinni á áni jól, og við erum ekki ,
Gengið í krlngum jólatréð á jóladagskvöld.
Allir höfðu klæðzt sparifötunum og settust að hátíðaborðinu.