Morgunblaðið - 14.10.1959, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvik'udagur 14. okt. 1959
um þrönga og óslétta vegi. En
hann var farinn að gera áætlanir.
Hann hugsaði sér, að Briissel
yrði aðeins millistöð og að hann
yrði Þjóðverji að lokum. Og það
svalt enginn í Þýzkalandi. Hver,
sem vildi, gat komið undir sig
fótunum í Þýzkalandi. Hann fór
nú líka að tala um liðna ævi
sína í fyrsta skipti. Hann hafði
að vísu ekki lært neitt skynsam-
legt, en hins vegar voru fáir á
Þýzkalandi, sem þekktu Afríku
og einkum Kongó eins vel og
hann. Ef til vill var hægt að
hafa gagn af þeirri þekkingu.
Hún féllst hrifin á það, sem
hann sagði og glæddi hjá hon-
um vaxandi bjartsýni. Hún
nefndi sjálfa sig aldrei á nafn,
en einmitt þess vegna virtist það
sjálfsagt, að ekki væri um ann-
að að ræða, en að þau gengju
saman þá íeið, sem hann var að
tala um. Á meðan „Land-Rover“-
inn hélt lengra og lengra inn í
frumskóginn fjarlægðist Leopold
ville meira og meir í hugum
þeirra. Það var nærri því ótrú-
legt, að svört stúlka, sem hét
Lúlúa, sæti í fangelsi, grunuð um
morð, að úrankóngur, sem hét
Delaporte, hefði skýrt frú Wehr
frá þvi, að hún yrði að fara úr
húsi sínu innan tveggja vikna, að
lögreglustjóri, sem hét Verneuil,
hefði ennþá myrkan grun og að
braskari, sem hét Luvin, væri
enn þeirrar skoðunar, að hann
gæti fengitf nýlendu Adams Sewe
í skiptum fyrir sannanir gegn
vínstofu-söngkonu, sem hét
Zenta.
Skyndilega hægði Anton á ferð
vagnsins, sem reyndar gekk erf-
iðlega að komast áfram í djúp-
um léirnum á veginum.
Vera leit upp.
Samstundis vissi hún, hvers
vegna Anton hemlaði. Hægra
megin við veginn sást í tvo strá-
þakta kofa langt inni í skógin-
um. Það voru eyðikofarnir, sem
eitt sinn vei.tu þeim skjól að
kvöldi til i úrhellis hitabeltisrign
ingu. Voru í raun og veru tæp-
lega tveir mánuðir síðan? Var
ekki liðin heil eilífð síðan þetta
gerðist?
Hún lagði hönd sína á hönd
hans, sem hvíldi á stýrishjólinu.
Hann leit á hana.
„Það er engin synd að vera
hamingjusamur", sagði hann.
Þau voru komin hér um bil
hálfa leið, þegar þau hrukku við
við háan hvell. Vera varð hrædd
og greip ósjálfrátt í handlegg
Antons.
„Það er ekkert“, sagði hann
hlæjandi. „Það var aðeins hjól
barðinn, sem sprakk“.
Hann fór út úr vagninum.
En það var ekki eins einfalt að
koma í lag eftir bilunina og
har.n hafði haldið.
Félagið, sem leigði „Land-Rov
ers“ hafði annað hvort ekki lát-
ið sér detta hjólbarðabilun í
hug eða það hafði ekki skeytt
um þótt slíkt kæmi fyrir. Að
minnsta kosti komst Anton að
því, að það var ekki neitt vara-
hjól.
„Þú verður að vera þolinmóð"
sagði hann. „Það tekur nokkurn
tíma að gera við þetta“.
í hinum steikjandi hita hádeg-
issólarinnar bjóst hann nú til að
taka hjólið af og rannsaka það,
en þetta reyndist furðulega erf-
itt. Vagnaleigufyrirtækið hafði
ekki eingöngu gleymt varahjóli
heldur líka að láta verkfæri
fylgja- „Ég gæti gefið sjálfum
mér utan undir fyrir að treysta
þessum náungum", sagði Anton.
Hann varð að sækja viðarbol út
í skóg og eftir margar misheppn-
aðar tilraunir tókst honum að
lyfta bílnum. Hann fór úr jakk-
anum og skyrtunni og kófsveitt-
ur velti hann loksins hjólinu út
í skugga í skógarjaðrinum.
„Ég hef ekkert til að líma
bölvað gatið aftur“, sagði hann
eftir rækilega leit.
„Hvað eigum við að gera?“
„Við verðum að bíða eftir bíl“.
„Hve löng getur sú bið orðið?“.
. „Við höfum ekki mætt nein-
um hingað til. Það fara ekki
nema tveir eða þrír bílar þessa
leið á dag. Þolinmæði, þolinmæði
og ennþá þolinmæði".
Það var kynlegt að þessi
óheppilega töf hafði lítil áhrif á
hið góða skap þeirra. Þau ^ett-
ust niður í skógarjaðrinum og
átu með góðri lyst nestið, sem
Vera hafði með sér. Hjólbarðinn
minnti Veru á meinlaust óhapp,
sem hún og faðir hennar höfðu
orðið fyrir, þegar hún var barn.
Hún fór að tala um föður sinn,
og sagði frá móður sinni og heim
ili foreldra sinna. Anton hlust-
aði á hana. Hann sat í kút og
hafði ekki augun af vegirum.
„Ég geri mér það fyrst núna
ljóst“, sagði hann, „hve lítið ég
veit um þig“.
J
„Og ég held alltaf, að þú vitir
allt um mig“, sagði hún brosandi.
Kvöldmóða lagðist yfir skóg-
inn. Aparnir vældu í trjánum.
Anton og Vera voru hætt að tala
saman.
Við komum ekki til baka til
Leopoldville héðan af í kvöld“,
sagði Anton.
I sömu svifum’ fóru þau bæði
að hlusta. í kyrrðinni heyrðist í
fjarlægð skrölt í bifreið, sem var
að nálgast. Anton stóð upp og
staðnæmdist á miðjum veginum.
Það liðu nokkrar mínútur og
hljóðið varð smátt og smátt
hærra.
Því næst nam gömul vörubif-
reið staðar hjá „Land-Rover“
bifreiðinni. Tvö biksvört höfuð
teygðu sig forvitnislega út úr
ökumannsskýlinu.
Allt í einu fór annar hinna
innbornu "ð glotta. i>að var góð-
látlegt og ánægjulegt glott.
„Herra Antóníó", kallaði hann
og stökk niður úr ökumannssæt-
inu.
Það var einn af mönnum
Sewes. Vagninn var á leiðinni til
Leopoldville til þess að sækja
vistir. Innborni maðurinn hafði
fylgzt með öllum málaferlunum
gegn prestinum. Þegar Anton
flutti framburð sinn í réttarsaln-
um, hafði hann staðið úti fyrir
hcllinni.
„Ætlið þið til prófessorsins?"
spurði hann.
„Já, ef við getum komið vagn-
inum af stað“.
„Við gerum við hann undir
eins“. Hann beygði sig yfir hið
bilaða hjól. „Vonandi er prófess
orinn kominn heim síðan“, taut-
aði hann.
„Hvað átt þú við með því?“
spurði Anton.
„Það hefur enginn séð hann
síðan í gærkveldi“.
„Hvar er hann?“ spurði Anton
myrkur á svip.
„Það er einmitt það, sem eng-
inn veit. Ham. er horfinn“.
„Vertu ekki með neina vit-
leysu. Hvað áttu við með því, að
hann sé horfinn".
„Hann fór að heiman og hefur
ekki komið heim aftur“.
„Þá hlýtur hann að vera í Leo
poldville".
„Nei, nei, hann er ekki í Leo-
I>cldville. Hann fór með nýja
CÆKJARBÚ0/N
TEIGAR
TUNIN
lÖDOÖaOQÖC
ÁVALLT EITTHVAÐ
IM ÝTT
í LÆKJ ARBÚÐINNI
SUNDiAUGAVEGUR
í<FJ

BORGARTÚN
5VR.
f/V/
7
LAUGARNESHVERFÍ
Baðhandklæði
Sængurveradamask
mislitt
Smábarnaskór
Náttfataflúnel
Nærföt ódýr
á börn og
fullorðna
Sokkabuxur — Crépe
Sokkabandabelti
Brjóstahöld
Sokkar
Crepe
Perlon
Nælon
ódýrar, margir litir
Herravörur, Vinnuföt, Skófatnaður, Snyrtivörur, Metravörur, Smávörur, Leikföng,
Búsáhöld, Ritföng, Pappírsvörur
a
í
Ú
á
Eftir
Aandi
skógar.
mannihum, Ameríkumanninum,
til þess að sýna honum nýlend-
una“. Hann talaði rólega. „En
þér þurfið ekki að hafa neinar
áhyggjur, herra Antóníó. Það
verður ekkert að prófessornum.
Drottinn er með honum“..
Innbornu mennirnir hjálpuðu
Anton að líma hjólbarðann. Þeir
unnu af miklu kappi, fljótt og
kunnáttusamlega. Það leið ekki
hálftími þangað til bifreið An-
tons var aftur ökufær.
Þá mælti Vera, sem ekki hafði
skilið sama sem néitt af mállýzku
hinna innbornu:
„Börnin! Hvernig fer, þegar ég
kem ekki heim í kvöld?“
„Þegar þið komið til Leopold-
ville“, sagði Anton og sneri sér
að vagnstjóranum, „verðið þið
að hringja þegar í stað í þetta
númer“. Hann hripaði símanúm-
er Veru á blað, sem hánn reif úr
vasabók sinni. „Þið kallið á
Pétur eða Silvíu". Hann skrifaði
líka nöfn þeirra. „Þið segið þeim
að móðir þeirra sé komin til
Sewe heilu og höldnu og muni
koma heim annað kvöld. Þið get
ið sagt þeim, hvað hafi komið
fyrir með vagninn".
Svarti ökumaðurinn endurtók
skilaboðin orði til orðs.
„Þér getið treyst mér, frú“,
sagði hann við Veru. „Ég hringi,
þegar ég kem í útjaðar borgar-
innar“.
„Þakka ykkur mjög vel fyrir“,
mælti Anton.
......gparió yðwr hla.wp
fi rollli margra vorzlana1-
UÓRUtfðl
ÁOilUM
tftffl!
• Austurstrseti
að Markús er farinn, ráfar
dapur í áttina til Týnda
Skyndilega ber að eyrum
hans aumlegt spangól. Og stóri
hundurinn hraðar sér til að at-
huga hverju það sæti. En ótta-
Isleginn hvolpurinn, sem heldur Itekur til fótanna eins hratt og
að Andi sé enn einn óvinurinn, |hann orkar.
afllltvarpiö
Miðvikudagur 14. október
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
12.50—14.00 „Við vinnuna": Tónleikar
af plötum.
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir
ojf tilkynningar). — 16.30 Veðurfr.
19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfregnir).
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Að tjaldabaki (Ævar Kvaran,
leikari).
20.50 Tónleikar: Vínarvalsar. NBC-
sinfóníuhljómsveitin leikur tvo
valsa eftir Johann Strauss. Leo-
pold Stokowsky stjómar.
21.05 Erindi: Varnir gegn tannskemmd
um (Jón Sigtryggsson, prófessor).
21.30 Islenzk tónlist: Verk eftir Helga
Pálsson.
21.45 Samtalsþáttur: Rætt við Asgeir
bónda Guðmundsson í Æðey um
eyjabúskap og Einar Benédikts-
son (Ragnar Jóhannesson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: ,,Ef engill ég væri"
eftir Heinrich Spoerl IV. lestur
(Ingi Jóhannesson).
22.30 I léttum tón: Boston Promenade
hljómsveitin leikur létt lög undir
stjórn Arthurs Fiedlers.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 15. október
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
tilkynningar).
12.50—14.00 „A frívaktinni", sjómanna
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir,
tilkynningar). — 16.30 Veðurfr.
19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfr.).
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Glaðir æskudagar (Jónas
Jónsson fyrrv. ráðherra).
20.55 Tónleikar: Fræg kóratriði úr óp-
erum eftir Bizet, Wagner, Verdi,
Puccini og Gounod. ------ Roger
Wagner-kórinn og Hollywood
Bowl-sinfóníu-hljómsveitin flytja
undir stjórn Roger Wagners.
21.30 Utvarpssagan: Garman og Worse
eftir Alexander Kielland. XVIII,
lestur (Séra Sigurður Einarsson),
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Ef engill ég væri"
eftir Heinrich Spoerl. V. lestur
(Ingi Jóhannesson).
22.30 Sinfóníutónleikar. Sinfónía nr. 4
op. 36 1 f-moll eftir Tsjaikovskí,
— Suisse-Romande-sinfóníuhljóm
sveitin leikur. Ataulof Argenta
stjórnar.
23.10 Dagskrárlok.