Morgunblaðið - 30.11.1960, Page 16

16
|f /> n ^ r v n r inif)
Miðvikudagur 30. nóv. 1960
sem í voru Errol i áhyggjufullur. Hann stanzaði við
| dyrnar og sagði. — Eg ætla ekki
: að koma upp, Diana.
káta hópsins,
og vinir hans.
Einn morguninn kom ég heim,
dálítið slagandi. Það hafði verið
heldur fjörug nótt hjá klíkunni.
Þá, síðdegis, náði Cobina í mig
úti á baðströndinni. — Diana,
sagði hún, — ég þarf að tala við
þig. Þú drakkst allt of mikið
i gærkvöldi. Þú varst hávær og
hás þarna við barinn. Eg þekkti
í þér hiáturinn áður en ég kom
inn. Og allir voru farnir að horfa
á þig.
Ef einhver annar hefði farið
að finna að við mig, hefði ég ekki
svarað með öðru en þjósti og
hroka, en það gat ég ekki þegar
Cobina átti í hlut. — Góða mín,
svaraði ég, — ég vildi bara
skemmta mér sem mest, og ég
get ekki að því gert, hvernig ég
hlæ. Þú veizt, að ég er ekki ein
af þessum hlédrægu — og ef út
í það er farið, gerði ég engum
neitt.
— Það veit ég vel, góða mín,
en þú mátt bara ekki drekka
svona mikið. Þú veizt hvernig
•hann pabbi þinn drekkur — og
það gæti gengið í erfðir. Þess-
vegna ættirðu að fara alveg sér
staklega varlega. Það kemur
niður á útlitinu þínu, þannig
að þú verður ekki lengi falleg
með sama áfiamhaldi.
— Æ, vertu nú ekki með þessa
vitleysu. Eg drekk alls ekki svo
mikið.
Cobina var særð. — Heldurðu,
að ég væri að þessu, ef það væri
ekki þér fyrir beztu? spurði hún
og var ströng í málrómnum. Ekki
kemur það mér við þó að þú
drekkir frá þer allt vit, af það
er það, sem þú ert að reyna.
En sem gömul vinkona vil ég
samt gefa þér þetta ráð, Diana,
en svo ræðurðu auðvitað, hvort
þú ferð eftir því. Þú ert nú kom
in á þann aldur, að þú ættir að
vita, hvað sjálfri þér er fyrir
beztu.
Eg faðmaði hana að mér. —
Eg veit, að þú vilt mér vel, og
mér þykir vænt um þig! Svo
smellti ég á hana kossi og þaut
svo út í sjóinn.
Mamma nefndi ekki drykkju-
skapinn á nafn við mig — þá —
annaðhvort af því að hún vissi,
að Cobina var búin að því, eða af
því hún var hrædd um, að sam-
komulagið hjá okkur færi allt í
háaloft. Að vísu sagði hún: —
Ef þú heldur, að þú munir
drekka of mikið af kampavíni,
þá taktu eiha teskeið af ólívu-
olíu áður en þú ferð út, kisa mín.
Þá þolirðu betur.
Tony kom á móti mér á stöðina
í New York. Eg kyssti hann. —
Tony, sagði ég, — það er dá-
samlegt. Eg . . .
Hann sagði. — Þú ert of mikið
máluð, Diana!
Mér brá við og varð móðguð.
— Finnst þér það. En ég tók nú
samt upp blað og þurrkaði það
mesta af vörunum á mér.
í bílnum á leiðinni heim til
min, virtist Tony vera eitthvað
— Hversvegna ekki? Hvað
gengur að þér?
Hann svaraði: — Ja, ég held
að mér hafi skjátlazt. Eg held,
að við ættum ekki að hittast
oftar.
Eg varð agndofa. Eg var næst
um farin að gráta, þar sem ég
stóð. En stoltið varð yfirsterkara.
Eg reyndi að hafa hemil á rödd
inni þegar ég svaraði: — Gott og
vel. Tony. Þá nær það ekki
lengra. Góða nótt. Svo yfirgaf
ég hann þar sem hann stóð og
fór upp í lyftunni.
Eg var alveg ringluð. Hafði
hann haft fregnir af mér frá
Palm Beach? Heyrt um Errol
Flynn, samkvæmin og kampavíns
drykkjuna? Og þó svo væri!
Ekki hafði ég gert neitt rangt.
Uppi í herberginu mínu lagði
ég aftur hurðina og hallaðist
upp að henni og leit kring um
mig. Þarna voru myndir af Tony
um alla veggi — Tony 1 brúð-
kaup; bróður síns — Tony í kynn
ingarboðinu mínu — Tony með
mér í Storkklúbbnum — Tony
og ég í ....
Eg sleppti mér alveg. Eg
fleygði mér á rúmið og grét eins
og krakki. Eg hafði misst Tony.
Nú vissi ég það.
Og hvað myndi mamma segja?
Rétt eins og til áherzlu á
eymd mína, las ég í blaði:
„Það, virðist svo sem fjöl-
skylda Tony Drexel Duke sé að
gera sitt bezta tii að koma trú-
lofun hans og Diönu Barrymore
fyrir kattarnef, svo lítið beri á . .
Tony er náfrændi Doris Duke
Cromwell og móðir hans var
Cordelia Drexel Biddle frá Phila
dephia. Tony, sem er nýhyrjað-
ur í Princeton háskólanum, er
óumdeilt einhver glæsilegasti
ungur maður í Gotham, og Diana
er nýkomin frá Palm Beach, dá
samlega fallega sólbrennd, og
virðist hafa ánetjað hann. En hún
mun ekki hitta Duke-erfingjann
vif altarið nema þá að óvilja
fjölskyldu hans“.
Mamma kom heim. Húi. kom
inn í herbergið mitt og leit kring
um sig með undrunarsvip. —
Hvar eru myndirnar af Tony?
Hefurðu tekið þær niður? Hafið
þið nú farið að rífast?
— Við lentum ekki í neinu
rifrildi, en þetta er búið að vera.
Hún leit á mig. — Hvað gerðir
þú?
— Eg gerði ekki neitt. Og svo
sagði ég henni alla söguna.
Mamma settist niður og hugs-
aði málið stundarkorn. — Jæja,
sagði hún og röddin var sterk og
hressileg. — Þú veizt vafalaust,
hverjum þetta er að kenna.
Mömmu hans. Þeirri manneskju
hefur aldrei líkað við þig, fyrsí
og fremst. Öll þessi mörgu helgar
heimboð voru ekki til annars
gerð en reyna að gera ykkur leið
hvort á öðru. Hún hnykkti höfði.
— Og kannske er þetta fyrir
beztu. Hverja hefurðu verið að
hitta aðra?
Mig langaði að kyssa hana. —
O, allskonar ágæta stráka, Hers-
chel Williams, Jommy Clark,
Francis Kellogg, Stephen Rhod-
es . . .
Francis Kellog yngri, góður og
nærgætinr. drengur, bauð mér á
háskóladansleikinn í Princeton
um næstu helgi. Fran, sem var í
sama klúbb og Tony, sagði: —
Mér finnst rétt að segja þér, að
Tony verður hérna í kvöld.
Allt í einu var ég gripin sár-
um söknuði, en herti mig samt
upp til að sejja: — Það gerir
ekkert til, Fran. Mér er ná-
kvæmlega sama.
Við dönsuðum. Hinumegin við
danssalinn var garðþrep og gras
flötur. Eftir að hafa drukkið dá-
lítið, sagði ég: — Eigum við ekki
að fara þarna út og fá okkur
frískt loft? Svo gengum við út í
garðinn. Þar, í skugganum, ■ átu
Tony og Alice Rudgers og héld
ust í hendur.
— Halló, Tony! sagði ég. En
áður en hann gæti svarað, vorum
við Fran komin fram hjá, og
svo gengum við niður þrepin og
ú. á grasvöllinn.
Nokkrum dögum síðar til-
kynntu blöðin trúlofun hr. Ant-
hony Drexel Duke, crfingja
tóbaksauðæfanna, og ungfrú
Alice Rudgers, af hinni merku
ætt, sem Rudgers-háskólinn var
kenndur við.
Þá — og þá fyrst — tók ég
myndirnar af Tony upp úr skúff
unni, sem ég hafði geymt þær í,
og fleygði þeim.
X.
Diana, þú veizt ekki, hvað
Duke-, Biddle- og Drexelfólkið
sagði um þig sín á milli, né held
ur, hvað þa J átti við, með því að
„gera sitt bezta“. Þú veizt ekki,
hversvegna þau splundruðu trú-
lofuninni ykkar — ef það þá
hefur verið þeirra verk. Senni-
lega færðu aldrei að vita það.
En hvað er þetta höfðingjapakk,
að það sé gefandi fyrir það tú-
skiidingur með gati? Hvaða
verðmæti er það fyrir þig? Þessu
hefurðu verið að velta fyrir þér
lengi. Það kann svo vel að vera,
ac þú sért ekki nema hálfgildings
dama — en hugsaðu þér líka,
hversu ótrúlega spennandi og dá
sumlegur hinn helmingurinn er!
Hver er til annar, sem er bæði
Barrymore og Oelrichs í senn?
Og — við skulum bara segja
það eins og það er — þetta höfð
ingjalið er heldur bragðlaust og
Ieiðinlegt. Og viðurkennum við
það kannske ekki? Það er ekkert
annað en innantómleikinn og hé
gómaskapurinn og eilífðarleiðind
in, kring um þessi sviknu verð
mæti, sem það hefur skapað
sjálft og heldur uppi . . . Pabbi
þinn er fjórði liður af frægustu
leikaraætt, sem til er í heimi,
og samt kemst hann ekki enn í
dag í Höfðingjaskrána . . . Og
hvers virði er líf þitt, sem ný-
bakaður nýlið: í samkvæmislíf-
inu. Fagureygður unglingur, sem
ei að reyna að komast að sem
varaskeifa í umferðaleikflokki —
og reynir það af öllum mætti —
er meira virði en þessar innan-
tómu samkvæmisstelpur, sem þú
ert að zeyna að keppa við á
þeirra sviði.
Þú veizt, hvað samkvæmislif
ið hefur verið þér, hinga^ til. Þú
kunnir það svo sem utanbókar
fyrirfram. Fara á fætur klukkan
tíu — og raunverulega engin fóta
ferð, heldur var setið * rúminu,
hringt eftir morgurnnatnuir., og
síðan var flækzt um borgina —
í símanum. Þú og vinstúlkur þin
ar — allar í bælinu — skröfuðu
um samkvæmið í gærkvöldi, og
hvaða tuskum hver var í, og hvað
þær hefðu verið dreymandi og
daufar. Stundum flettirðu skipu
lega gegn um nafnabókina, staf
rófið á enda, hringdir allar upp,
og blaðraðir við þær alla. . Þær
höfðu nógan tima til bess. Og þú
líka.
Um hádegið dragnaðist þú á
fætur og í bað. Og bá var að
velja. Guð minn góður, hvaða
kjól, hvaða hatt, hvaða skó átti
ég að nota í dag? Þegar þú áttir
fjörutíu kjóla (þar af fimmtán
samkvæmiskjóla), tuttugu hatta,
tuttugu pör af skóm, tiu dragiir,
þ’-jár loðkápur. Ein aðferðin var
a< flokka saman allt svart, blátt
eða grænt, loka svo augunum og
velja einhvern litinn af handa-
hófi.
Næst hádegisverður „Eins og
hjá Brendu". Það þýðir, að borða
hádegisverð með einhverjum og
einhverjum. — Halló, elskan,
með hverjum borðar þú hádegis
verð í dag? Já, ágætt, ég ætla
að borða hérna. Því ekki að
vera fjórar saman? Gott og vel.
Segjum klukkan tvö. Og svo kom
hádegisverðurinn og þú þeystist
milli borðanna til að skrafa við
alla, sem þú hafðir skrafað við í
samkvæminu í gærkvöldi, að
þeim stúlkum meðtöldum, sem
þú varst rétt áðan að rífa í tætl
ur i símanum.
Hádegisverðurinn tók hálfan
annan klukkutíma, jafnvel tvo.
Sumar stúlkurnar drukku ver-
mút. Þú byrjaðir alltaf á sérrí-
glasi, nems þegar þú hafðir
drukkið ofmikið kampavín kvöld
iC áður. Þá var ekkert eins og
viskí, til að rétta sig af. Og þann
ig fékkstu smekk fyrir viskíinu.
Eftir hádegisverð, nefndarfund
ur. Þarna sátu þið í hring, upp-
dubbaðar eins og sýninga brúð-
ur, og lögðuð á ráðin fyrir næsta
dansleik. Rökrædduð og síuðuð
piltana, sem átti að bjóða, en það
< ar ekki nema formsatriði, því
að sjálfar höfðuð þið verið vand
lega síaðar; því aðeins voruð þið
þarna, á heimili frú Vincent
Astor, með ráðagerðir fyrir dans
leikinn. Ef þið voruð hégóma-
gjarnar, voru strákarnir það enn
þá meir, og ennþá varkárari um
það, hvert beir fóru að skemmta
sér og með hverjum.
Ef ekki voru nefndarfundir, þá
var það hárgreiðslustofan. Venju
lega þrisvar í viku. Eða þá þið
fóruð í búðir að gamni ykkar.
Vikulegir vasapeningar þínir —
og stallsystra þinna — voru
venjulega þrjú til fimm hundruð
dalir, sem var vel viðunaniegt,
fyrir hádegisverði, tilfallandi út-
gjöld og minniháttar innkaup.
En svo komu fatapenngarnir. Um
þá höfðuð þið í rauninni enga
hugmynd, því að allt var skrifað,
sem þið sáuð og langaði að eiga.
i
ú
á
GOOD...£ALU LOGAN 'l
AIRFIELD AND TELL TNEM
I WANT TO CHARTER A
SMALL PLANE / .
DO VOU KNOW EXACTLV
WHERE THIS MALOTTE'S
, CAMP IS, MAKTIN?
WT MARTIN, I'M TERRIBLY '
§?( WORRIED ABOUT MR. BLAKELV AND
'Z l r-\/c ku'yt dcimæ iki *ri kacz cnn
EVE NOT BEING HOME IN TIME FOR
. . THE PANCE/ -_________
OH, VES...
MR. BLAKELY
INFORMED
me / r
VERV WELL,
MADAM /
I UNDERSTANI?
MADAM/ ,
— Marteinn, ég hef voðaiegar
áhyggjur af því að herra Biak-
ely *g Eva verði ekki komin
heim fyrir dansleikinn!
— Ég skil það frú!
— Veizt bú nákvæmlega hvar
veiðistöðin er Marteinn?
— Já, já. Herra Blakeiy skýrði
mér frá því!
— Ágætt .... Hringdu til flug
vallarins og segðu að ég óski
eftir að fá leigða litla flugvél!
— Sjálfsagt frú!
Þinn fatareikning sá enginn
nema Harry Tweed.
Svo komu kokteilseturnar síð-
degis, síðan kvöldverður eða
kvöldverðarboð með dansi á eftir
eða annarskonar samkvæmi. Eft
ir það samkvæmi annað sam-
kvæmi og jafnvel þriðja. Herr-
arnir ykkar óku ykkur svo út í
Westbury eða einhverja aðra út
borgina. Þar var setið við arin-
inn í vistlegri veitingakrá eða
þá heima hjá einhverjum, engu
síður vistlega. Þið sáuð sitt af
hverju og tókuð það eins og
hvern annan sjálfsagðan hlut.
Allir vissu, að það var ekki óal-
gengt, að menn og konur komu
hvert út úr annars herbergjum á
ótrúlegustu tímum sólarhrings,
í þessum vinsælu gistihúsum í
Tuxedo Park, Southampton og
Westport. Og svo gat þetta sama
fólk verið að tala um siðgæðistig
leikhúsfólksins/ En hegðun þess
ara höfðingja sjálfra hefði of-
boðið öllum nema þeim sjálfum
— en hvað hafði þetta fólk svo
sem annað, til bess að firra sig
leiðindum og flýja burt frá sjálfu
sér?
Já, þetta var skemmtileg hring-
iða, en stundum varð það í miðj
ur.i þessum óskapagangi, að fjöl-
skylda einhvers fór eitthvað of-
urlítið að malda í móinn. Mamma
gat kannske sagt við Julian eða
Francis eða Hobey Clark — síð-
asta aðdáandann þinn: — Mér
finnst hún Diana taka það held-
ur geyst. Fylgdu henni nú
snemma heim í kvöld/ Eða Harry
sagði kannske: — Heldurðu nú
ekki, gamla mín, að þú hefðir
gott af að taka það svolítið ró-
Iega og vera heima hjá þér eftir
hádegisverð á sunnudaginn og
lesa Times? Sannleikuriun var
sá, að þú last aldrei neitt annað
en kannske slúðurdálkana í blöð
unum, til þess að leita að nýjustu
kjaftasögunum um sjálfa þig og
kunningja þína. Hvað öllu öðru
viðveik, hefðirðu eins vel getað
verið búsett á Mars. Náttúrlega
vissirðu, að Hitler var ac leggja
undir sig Evrópu, en venjulega
léztu þér nægja útvi-rpið
hans Lowell Thomas kl. 6,45 um
alla aðra heimsviðburði. Nema
náttúrlega þú værir í kokteil < g
heyrðir hann því alls ekki.
Þér þótti gaman að vera daður
drós og óhemja og lesa um sjálfa
þig í blöðunum, en það var bara
allt svo hégómlegt og barnalegt.
SllUtvarpiö
Miðvikudagur 30. nóvember
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. -•
8.09 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón»
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. 16.00 Fréttir og veðurfr.)
18.00 Utvarpssaga barnanna: „A flótta
og flugi“ eftir Ragnar Jóhannes-
son; X. (Höfundur les;.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Framhaldsleikrit: „Anna Karen-
ína“, skáldsaga eftir Leo Tolstoj;
Oldfield Box færði í leikritsform
fyrir útvarp:IV. kafli. Þýðandi:
Aslaug Arnadóttir. — Leikstjóri:
Lárus Pálsson. Leikendur: Ævar
Kvaran, Valdimar Lárusson, Her
dís Þorvaldsdóttir, Jónas Jónas-
son, Jón Sigurbjörnsson, Kristín
Anna Þórarinsdóttir, Arndís
Björnsdóttir, Anna Guðmunds-
dóttir, Rúrik Haraldsson, Harald
ur Björnsson, Rósa Sigurðardótt
ir o. fl. — A undan flutningnum
verður flutt yfirlit um þrjá
fyrstu kaflana.
20.25 Píanótónleikar: Robert Riefling
leikur verk eftir Harald Stæ-
verud.
20.40 Upplestur: Ur Mýrdal, kafli úr
bókinni Island í máli og mynd-
um (Einar Ol. Sveinsson prófess-
or).
21.10 Einsöngur: Robert McFerrin
syngur negrasálma.
21.30 Utvarpssagan: „LæKnlrinn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell; XIII.
lestur. (Ragnheiður Hafstein).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Rétt við háa hóla“: Ur ævi-
sögu Jónasar Jónssonar bónaa
Hrauni í Oxnadal ,eftir Guðm.
L. Friðfinnsson; V. (Höf. les).
22.30 Harmonikuþáttur, sem Högni
Jónsson og Henry J. Eyland sjá
um.
23.00 Dagskrárlok.