Morgunblaðið - 24.12.1960, Blaðsíða 5

rp
oi6ft£9S*£Z t
OQO0O0O0O0

Í4.9S+-EZI
-- ’AJJ 'S 'O
BJJBAS BcJ ‘BJtAq JSJÁJ ‘lUUipUÁUl B
js juXs So suia jnipj bjjb ngSgoi
JDflAlf JDJOlj. 60
JDJJDAS JDJOlj ’£
itgBusiBA Jnjpd jbSocJ ‘uinupfs
j tJgtu nuijaej jb gi>[iuj jba gBAjj
•punjsm[>[n[>[ b 'uio 6 uin
glgJOqiBABCS IgB>[I[æq I[BJ[Bg9UI gB gB
So ‘BUIIJ Bfj^ I JBAS UUBH "[[BJgB JBA
‘JBAS IJgQ UBgSUI y 'UinuoCS I IJglU
jba ssaq jnguiui[aq So ;3ub[ bjjoui
BJJtvgoCj BgaiuiæAqEu jba gijæ^
— 'ijn
BJ9A gljæj J3[ So BJSBJ BUlgUOJS UUBq
jjBq jsjAj ug 'uinujBq i jnp uuijij
-oas jas qqaj So bCjAs gB qpj uuBq
gB OAS ‘JBA iqqa UUBq gJBA [3A IgUOQ
•JBCqSIJ [IJ IJ9Q IJ3J UUlgBp UIQ
'glJBAS glp U3 JngB ‘jn
-punqos uiuiij i ua Jngua[ uin JnqqA
Bsgnq iqqa giSaut giq BSgnq gB nja ji
-jpC[j uias ‘b<} jijáj. BjBg [tjq jo joh
uuunqoiui^sij iqoljAs 'Z
íjba gBq gBAq ‘gos giq gijao
•jBUjnuioqjn giA ipuBquiBS i nujijqs
njqqou jijjo nuio i j[[B uusq qo; ‘gB<|
giA giqo[ igjeq uueq JBgatj; 'uuiq[Bp
uinuuis ntu ddn Bjijqs ge [ij n[joj
ge ddn jngB[[Bq jba i[jq JnjOQ
‘uuijnqiep uinuuis nijq 'j
uuunyipp uinuuis nijj *|
jojqDjidLj 6o jijnojcj
•gIJI[OAS
BJBq joui igBdeCq buiuibui
‘j[Bts BUBq ga igBqeq
Bga[Uig!a“ 'Bgajissajq
bSSis ?S3®s Bía3 BB
E[jæ ga uias ‘njjajB'UipCj
goui eujoq eqj[ ja ga“
•um
-uuoAq B ngnjjqg jbj go
igojg ppui jba sueq dTAS
j •giguejpuBq B JBA ut
jejg uias ‘iuutunjj9[B jn
uibjj gis Jgejnejs go euue
-pueq i[[iui uinujejs ijous
uueq uegoui jjiou iqqa
igges uuimgeui i[uieo
•qiA I
-sjbuibh J uinunujoq bj^ i
— 'uoasuof jnjjouuy; :gi
JBjg jba B uias ‘igUBJpUBq [
jnj[is goui jnjBjs jngajjBj
ipuBuioC[ ‘jnjBjsnguqg!
jba geq 'tuuis tuuijqCg
-B[gC je uejn uuijiddBd I
ijuieg iquny; [jqej uin
-puoq ipuej[efqs ga]A[
•ngnuiqfj jeuuoq
ngne go sjbuub [ij uinuis
bjj igjjoq ‘tggeq Bggis
•bjioui JgBS iqqa JBg uueq
oas ‘uinuoq B umuisjeq i
jnqqoq JOAquia jbs geq;
•isuiijo Tfi§BS ‘,,JIPUOA
oas — oas fiiJOA uinpunjs
uinjoq giA — g[A“
‘? Tí°q
uueq uias ‘uueqqed Bguej
uibjj ijjsj go iJiaQ Tfi3BS
‘,,joCgB[oC i jaq EJOg gB IgB
guB[ Jnqqo uias ‘giji[OAS
gaui Bujaq uinjoA g[A‘‘
•jeuuaq tuiæp
gB njOJ JIUJlgUOJQ 'B[qC
Buga[iga[g uinuoq igeqso
go euipuoq uinuiuueui
B[uieg tjjoj utjH ’ipueA
jba jeuuaq go suia ‘isbj i
ggnjo go gojpJ ‘uibjj qqsg
Uias ‘Bi[JI[ Bgg[S JBA gBti
•dlAS
B Jlg3[BgaejpUBA g!JI[
-jnjo go jiga[jBA[B ‘euue
-pueq i[[iui uinuis uinun
-jnq njaus jiujiguojp go
uinuiijsaj qne[ uuBq ub
-gOUI JBUJÁp glA IUIUIBJJ
ngiq utujqa 'fiTnBídsfinS
-BjqC ddn JJ?qj[Bq SB[
go uinuefuq B Bunijqiq
gaui jbs uuiingEui [[Uieg
go sgftBjjaq igegoj umuB
-jBUiuinj y -uinjqj uingaj
-eqqoq uinuiajq jnppæjq I
nu jba go jjiaig So ias gi |
-goAq [gjeq uubh ‘T[uiB.g 1
iquna; jbs ‘umuniXp j
jugsg tuuigns jipun nui,
-uini y gniBA gaiu Bueq
igBudo go Buiginq b ggoq |
jjoj deip [Jjao ‘sjbjs So ib j
-gjnq TÍI?ui qeisqfi ijjnep
jijiCj igBjqui JBUJtíp
njojsgeq g[A 'uiguog
uiuiip uui Bga[iBA nguag
uiuioq So ‘jeudo ngqjs
uinu[9H ? jeujApjefaea
•jnjsaqB fjAiq
go suia uiniquid go uin
-[ggoq uuigejq ‘jnjsegis
qqag isuiijo ua ‘nfqso
-jjeq jsijqii ut3S ‘QBAq
-jjio gniBA njsaui gaiu
jeq BggiS ‘eqqBd uiniqA
-is ‘uinguqi e j[oq [JioO
■BqqBdEjqf neq nieq
[IQ BiuiBg Bquna ?fq
bj nputCui neq jnqqjjqur
BgeAq ‘um ssia goA[B Tqqa
ujoa netj 'JJ9J? giji[OA*
JUIBS Uliaq JBA IUUT JSUUJ
isbj i 3s[g!J?q S° uinq
ijBds njoA nBq -[gqjBugfs
ge ddn luu.gtsi e njoA
eggis 3o isuiijo ‘HTOO
•gjeg t [guag uigtjeq go
uinunjjaq B igJtC jqiaAq
gB punjs ngjaq H-IT3<Í
ge gts[ geci -uijqjijeds
i jsenq ge jba g!>H9J So
‘jjÁsjqs g[J3A ngjoq uajj
-B[9f ddn uuiuunj ‘E[9f
jngBpeguBgB ‘jngep Tg?jq
-gUB'I BS JBA SUIS5[OQ
•uiioq npjsq Jiaq JBgaq
‘ijegB[g go [Jods i [JBJJ9I
njOA JtujBqBjJS 'nui[Bui I
jtpuiæAquieaj uin efs g»
•giIiefdsgnSeiof ddn jji?qj[?q sbj So
lunuefuq e eunijqiq gaui jes uuungeui iiuiej)
XI
VNNVMHva Noasaa
vnnvnhvh agasaa
ZI
28
LRíSBÓK BARNANWA
LESBÓK BARNANNA
t
MYNDINA, sem þið sjá-
Jð hérna, skuluð þið
teikna á hæfilega stórt
pappaspjald, a.m.k. helm-
ingi stærra en þessa blað
síðu. Það er ekki mikill
vandi að teikna myndina,
•n þið skuluð vanda ykk-
ur sem bezt og lita hana.
Boginn neðst á mynd-
Inni er jörðin. A og B
eru brottfararstaðir eld-
flauganna og lendingar-
stöðvar. Tveir spila og
keppast um, hvor fyrri
verður að komast til
tunglsins og áfram heim
til jarðar.
Leggið tvo hnappa í
mismunandi lit á A og B.
Takið krónupening og
skiptizt á um að kasta
honum. 1 hvert sinn, sem
krónan kemur upp, má
færa um þrjá reiti fram,
en komi bakhliðin upp, er
maður kyrr á sama reit.
Lendi báðir hnapparnir
á sama reit, verður hræði
Iegur árekstur, og spila-
mennirnir verða að byrja
aftur niðri á jörðinni
með nýjar eldflaugar.
Hvor verður á undan
að komast alla Ieiðina
milli A og B?
um ofan við þorpið. Hóll-
inn hét Sjónarhóll og bær
Runka dró nafn af hon-
um, en var í daglegu tali
oftast kallaður Hóllinn.
Runki gamli á Hólnum
lagði ekki oft leið sina
niður í þorpið. Hann átti
orðið erfitt um gang og
varð að styðja sig þung-
lega fram á birkilurkinn,
sem hann hafði árum
saman notað fyrir staf.
Hitt var þó verra, að í
hvert skipti, sem hann
lét sjá sig á götum þorps-
ins, fylgdi hópur hlægj-
andi krakka í humátt á
eftir honum, og gerði
honum margt til skap-
raunar. Gamli maðurinn
var sérkennilegur í útliti
og háttum, og krakk-
arnir höfðu tekið eftir
því, að hann var mjög
viðkvæmur fyrir hvers
konar stríðni. Allt, sem
þau sögðu og gerðu að
gamni sínu í návist hans,
tók hann til sín og var
þá ekki að sökum að
spyrja. Einu sinni sem
oftar hafði strákahópur
verið að elta Runka
gamla. Vildi þá svo til, að
nokkrir hrafnar flugu
yfir með miklu gargi.
Strákarnir fóru í mesta
sakleysi að herma eftir
hröfnunum og reyndu að
krunka eins og þeir. Þá
varð Runki hinn reiðasti,
því hann hélt, að þeir
gerðu þetta af stríðni við
sig. Sneri hann sér að
þeim, skók að þeim lurk-
inum og kallaði til þeirra
hinum verstu hrakyrðum.
Eftir þetta þurftu strák
arnir ekki annað, en að
krunka einhvers staðar á
bak við garð eða stein,
þar sem gamli maðurinn
var á ferð, til þess að
hann snerist í hring, með
lurkinn á lofti, í leit að
sökudólgnum. Það gerði
tilburði hans ennþá
spaugilegri, að hann var
orðinn sjóndapur og átti
erfitt með að sjá, hvar
strákarnir héldu sig.
Þetta varð til þess, að
strákarnir í þorpinu áttu
bágt með að stilla sig um
að stríða Runká gamla,
þegar þeir komust í færi,
enda þótt gamli maður-
inn hefði ekkert til saka
unnið. Þeir uppnefndu
hann líka sín á milli, og
kölluðu hann aldrei ann-
að en Runka Krunk.
Þó að Runki gamli
kærði sig af þessum sök-
um ekki um að gera víð-
reist um þorpið, mátti
þó alltaf ganga að því
vísu, að hann færi ofan
að sjónum og niður í
gömlu bátavörina, þegar
gott var veður.
Þar í uppsátrinu, 1A
gamalt bátskrifli á hvolfi,
fúinn og sprunginn. Það
var tveggja manna far,
og hét Snarfari. Runki
gamli hafði átt Snarfara
og róið honum út i þar-
ann, til að fá sér þyrsk-
ling í soðið. Þegar gott
var veður, gutlaði hann
jafnvel alveg fram á
Brúnirnar og dró þar
stundum rigaþorsk, svo
að bátkænan varð drekk-
hlaðin.
En það var nú orðið
langt síðan, og bæði Snar
fari og Runki gamli höfðu
látið mikið á sjá. Ennþá
var það samt helzta yndi
gamla mannsins að staul-
ast niður að Snarfara,
strjúka hendj um gisinn
og fúinn byrðinginn og
gæ!a við gamla bátinn.
Það var eins og báturinn
fengi eitthvert sérstakt
j líf, þegar þessir gömlu
j vinir hittust. Báðr voru
I þeir einstæðingar, sem
Hann skók að þeim lurkinum og kallaði tii
þeirra verstu hrakyrðum.